ΓΡΑΦΕΙ Ο Γιαννάκης Ομήρου* Με τη συμπλήρωση 60 χρόνων από τη Συνθήκη της Ρώμης αποτυπώθηκε ένα κλίμα εσωστρέφειας και παρατεταμένης αμηχανίας. Το κλασσικό ερώτημα «τι κάνουμε;» προβάλλει επιτακτικό. Το μέγα λάθος θα ήταν οι πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές παράμετροι σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο να προσεγγίζονται στο πεδίο ενός κειμένου όπως ήταν οι εναλλακτικές προτάσεις Γιούνγκερ και όχι στο επίπεδο και στη βάση πολιτικών αποφάσεων και πολιτικής βούλησης στο να προχωρήσει η Ένωση στους καθορισμένους στόχους της. Γιατί και η Ε.Ε. ως σύνολο κοινωνιών με προβλήματα και οικονομικές και κοινωνικές αντιθέσεις, προκαλεί ανησυχίες που χρειάζονται πειστικές απαντήσεις. Για να πεισθούν οι πολίτες και οι λαοί να συμπορευθούν με το όραμα της ευρωπαϊκής ενοποίησης χρειάζεται μια σαφής πορεία προς το μέλλον.
Τα τελευταία χρόνια η συνεχώς αυξανόμενη και επιβαλλόμενη παγκοσμιοποίηση έχει δημιουργήσει ένα χωρίς προηγούμενο αίσθημα ανασφάλειας. Η οικονομική κρίση οδήγησε στη φτώχεια ευρύτερες κοινωνικές ομάδες. Η ανεργία πλήττει μεγάλες ομάδες πληθυσμών. Οι εργασιακές σχέσεις απορυθμίζονται. Οι μηχανισμοί ελέγχου της μετανάστευσης αποδεικνύονται αναποτελεσματικοί. Το περιβάλλον υφίσταται μια χωρίς προηγούμενο στην ιστορία της ανθρωπότητας καταπόνηση στο βωμό της απληστίας των κερδοσκόπων. Οι διεθνείς αγορές κεφαλαίου και εργασίας απελευθερώνονται και η οικονομική πολιτική των κρατών σε εθνική κλίμακα αποδομείται. Ενώπιον αυτών των φαινομένων η Ε.Ε. δεν μπορεί να στέκεται αμήχανη και παράλυτη. Οι λαοί και οι πολίτες αναμένουν πειστικές απαντήσεις στις ανησυχίες τους, πέρα από πολύπλοκα νομικά κείμενα και δαιδαλώδεις διαδικασίες στη λήψη αποφάσεων από τα ευρωπαϊκά συλλογικά θεσμικά όργανα. Ο καθορισμός πορείας προς το μέλλον επιβάλλει επιλογές που δεν θα κινούνται στη λογική της υπαγωγής των πάντων στα κριτήρια της «ανάπτυξης» και των «συμφώνων σταθερότητας». Η επιλογή είναι απλή. Είτε θα ακολουθηθεί μια πορεία, που εν πολλοίς ακολουθείται σήμερα, με τους νόμους της αγοράς να λειτουργούν ασύδοτα και ανάλγητα, είτε θα υιοθετηθεί μια πορεία κοινωνικού ελέγχου της οικονομίας της αγοράς. Με στόχο την ισχυρή οικονομική ανάπτυξη, τη δημιουργία περισσότερων και καλύτερων θέσεων εργασίας, την κοινωνική συνοχή και την προστασία του περιβάλλοντος. Για να σταματήσει η μονόπλευρη συσσώρευση κεφαλαίου που αποστερεί τα κράτη από κρίσιμους πόρους. Πόρους που χρειάζονται για τη δημόσια υγεία και τη δημόσια παιδεία, πόρους που χρειάζονται για την αντιμετώπιση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Και ακόμα με έμπρακτη στοργή για τον Τρίτο Κόσμο. Η Ε.Ε. δεν μπορεί να επιδεικνύει ουδετερότητα μπροστά στα προβλήματα. Απέναντι στο νέο πολυσύνθετο παγκοσμιοποιημένο οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον οφείλει να καθορίσει συγκεκριμένες πολιτικές. Για διασφάλιση ισότητας ευκαιριών και δυνατοτήτων. Για προώθηση μεταρρυθμίσεων στην παιδεία, την υγεία, την κοινωνική ασφάλιση και πρόνοια. Αυτή είναι η πραγματική ημερήσια διάταξη των πολιτικών συζητήσεων που θα πρέπει να ανοίξουν οι Βρυξέλλες, για να ληφθούν αποφάσεις που θα επανοικοδομούν την εμπιστοσύνη των Ευρωπαίων πολιτών στο όραμα της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Μέσα στο φοβερό εφιάλτη του παγκόσμιου τρόπου που δημιουργούν οι τρομοκρατικές επιθέσεις, η ευρωπαϊκή Ένωση οφείλει να μπει μπροστά. Τόσο με πρωτοβουλίες για την ειρήνη και την πολυπολιτισμική συνύπαρξη όσο και με πολιτικές για την κοινωνική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη. Η σημερινή κρίση μπορεί και πρέπει να μετατραπεί σε ένα παράθυρο ευκαιρίας. Αν γίνει κατανοητό ότι η Ευρώπη δεν είναι το πρόβλημα, αλλά η λύση. Η Ευρώπη των λαών και των πολιτών. *Τέως Πρόεδρος Βουλής των Αντιπροσώπων
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
April 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|