ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ Ν. ΣΑΜΨΩΝ Πολύς λόγος γίνεται για την απόφαση της κυβέρνησης να αποζημιώσει –επιτέλους- τον προσφυγικό κόσμο για την απώλεια χρήσης της κατεχόμενης από τον Αττίλα περιουσίας του. Χαιρετίζω τούτη την απόφαση. Υπενθυμίζω ότι αμέσως μετά την απόρριψη του καταστροφικού Σχεδίου Ανάν από τον κυπριακό ελληνισμό το 2004, και ενώ ήμουν βουλευτής, κατέθεσα στο Κοινοβούλιο πρόταση νόμου η οποία προνοούσε ακριβώς αυτό. Την απόδοση δηλαδή στους πρόσφυγες μας αποζημίωσης για την απώλεια χρήσης των περιουσιών τους.
Η πρόταση μου, η οποία κατατέθηκε πολύ ενωρίτερα από την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για σύσταση «επιτροπής αποζημιώσεων» της Τουρκίας στα κατεχόμενα, προνοούσε μεταξύ άλλων τη δημιουργία επιτροπής αποζημιώσεων στις ελεύθερες περιοχές η οποία με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς καθόλου να επηρεάζεται το ιδιοκτησιακό καθεστώς του κάθε πρόσφυγα σε σχέση με την κατεχόμενη περιουσία του, θα απέδιδε στους αιτητές προσφυγές αποζημιώσεις για την απώλεια χρήσης των περιουσιών τους, από ειδικά ταμεία που θα δημιουργούντο ακριβώς για αυτό το σκοπό. Σύμφωνα με την πρόταση, όσοι πρόσφυγες αποζημιώνονταν με αυτό τον τρόπο, θα εκχωρούσαν το δικαίωμα προσφυγής τους στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο στην Κυπριακή Δημοκρατία η οποία συντονισμένα και ελαχιστοποιώντας τους κινδύνους έκδοσης αποφάσεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο, επιζήμιες για την πατρίδα μας και για το Εθνικό Θέμα, θα δύνατο η ίδια να προσφεύγει στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, απαιτώντας τις σχετικές αποζημιώσεις. Η πρόταση μου δυστυχώς δεν αντικρίστηκε θετικά, από καμία κυβέρνηση ούτε και από τα κοινοβουλευτικά κόμματα, παρά τις επισταμένες και επίμονες προσπάθειες που κατέβαλα προς την αντίθετη κατεύθυνση. Οι πρόσφυγες παρέμειναν μόνοι να επωμίζονται το κόστος και το βάρος της εισβολής και της κατοχής, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο εξέδωσε την επιζήμια για την εθνική υπόθεση απόφαση για δημιουργία «επιτροπής αποζημιώσεων» στα κατεχόμενα και πολλοί πρόσφυγες, μη μπορώντας να αντέξουν άλλο το βάρος των οικονομικών υποχρεώσεων τους, αναγκάστηκαν να προσφύγουν σε αυτήν και να παραχωρήσουν την περιουσία τους στο ψευδοκράτος έναντι πινακίου φακής. Το δε Κράτος και τα κόμματα, ως απλοί θεατές σε ένα θέατρο του παραλόγου, νίπτοντας χείρας, πόδας και πρόσωπο, αρκέστηκαν να κατατάσσουν εις το πυρ το εξώτερον, όσους από τους πρόσφυγες μας, η ανάγκη και η ανέχεια τους έστελνε ενώπιον της «επιτροπής αποζημιώσεων» στα κατεχόμενα να «ξεπουλούν» τις περιουσίες τους για να ζήσουν, για να σπουδάσουν τα παιδιά τους, για να βρουν την υγεία τους. Ευελπιστώ ότι η απόφαση της παρούσας κυβέρνησης να αποζημιώσει τους πρόσφυγες για την απώλεια χρήσης των περιουσιών τους, έστω και καθυστερημένα, θα αποτελέσει ένα σημαντικό βήμα στην αντιμετώπιση των πολλών και σύνθετων οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο προσφυγικός κόσμος. Παρά ταύτα, δεν μπορώ παρά να θέσω το ερώτημα: γιατί πάντα πρέπει να καθυστερούμε στη λήψη αποφάσεων που όχι μόνο είναι υποβοηθητικές για το λαό και την Πατρίδα μας αλλά και που ταυτόχρονα έγκαιρα θα αποσοβούσαν και θα απέφευγαν πολλά από τα κακά που πολλές φορές ακολούθησαν; Γιατί πρέπει κάθε φορά, πρώτα να «τρώμε τα μούτρα μας» και μετά να κάνουμε αυτό που θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει πολύ ενωρίτερα αλλά δεν το κάναμε; Γιατί πάντοτε πρέπει να είμαστε ουραγοί των γεγονότων και όχι προπομποί τους; Ποια μοίρα και ποιο αόρατο χέρι μάς θέλει Επιμηθείς και όχι Προμηθείς; Ας αποτελέσει η εξέλιξη αυτή παράδειγμα προς αποφυγή για όλους όσους κρατούν τις τύχες του λαού μας στα χέρια τους. Κι ας βρουν επιτέλους την τόλμη να λαμβάνουν αποφάσεις και να καθορίζουν στρατηγικές που θα προλαβαίνουν τα γεγονότα και όχι που θα τα ακολουθούν.
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
March 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|