Του Πρέσβυ ε.τ. Δρ Ανδρεστίνου Παπαδόπουλου Στις 2 Ιουλίου 2018 ο Τουρκοκύπριος ηγέτης Μουσταφά Ακιντζί απέστειλε επιστολή προς τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, ζητώντας αναθεώρηση των όρων εντολής της ΟΥΝΦΙΚΥΠ. Σε αυτή την επιστολή, ο κ. Ακιντζί προτάσσει διάφορα επιχειρήματα νομικής κο δεύτερο, είναι η εκφρασθείσα ετοιμότητα της κοινότητας του να ετοιμάσει ένα έγγραφο με τα Ηνωμένα Έθνη που θα ασχολείται με όλες τις πτυχές των σχέσεων τους.
Όσον αφορά στο επιχείρημα που αφορά στην νομική βάση, θα πρέπει να τονισθεί ότι η πιο ουσιώδης νομική βάση για την αποδοχή και την λειτουργία μίας Ειρηνευτικής Δύναμης είναι η συγκατάθεση της φιλεξενούσας χώρας. Στην περίπτωση της Κύπρου, η συγκατάθεση δόθηκε από την Κυβέρνηση της οποίας ηγείτο ο Πρόεδρος Μακάριος, ως νομίμου Κυβερνήσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ο Τουρκοκύπριος Αντιπρόεδρος, Φαζία Κιουτσιούκ δεν διαμαρτυρήθηκε για την αποδοχή της ΟΥΝΦΙΚΥΠ, αλλά επιχειρηματολόγησε ότι τα συνταγματικά του δικαιώματα παραβιάστηκαν λόγω του ότι δεν του εζητήθει η συγκατάθεση του (βλ. έγγραφα του ΟΗΕ 5/5583, 5/5613 και 5/5629). Η ανάγκη να τεθούν οι σχέσεις μεταξύ των Ηνωμένων Εθνών και της φιλοξενούσας χώρας πάνω σε μια καθαρή νομική βάση οδήγησε στην σύνταξη στις 31 Μαρτίου 1964 μίας Συμφωνίας μεταξύ Ηνωμένων Εθνών και της Κυβέρνησης της Κυπριακής Δημοκρατίας, που αφορούσε στο καθεστώς της ΟΥΝΦΙΚΥΠ. Είναι πρόδηλο ότι τα Ηνωμένα Έθνη βασίστηκαν στο νομικό συμπέρασμα ότι η Κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, μετά την εθελούσια αποχώρηση των Τουρκοκυπριακών μελών της, τον Δεκέμβριο του 1963, είχε πλήρη συνταγματική αρμοδιότητα να υπογράψει την Συμφωνία με τα Ηνωμένα Έθνη. Όσο αφορά στους σκοπούς της λειτουργίας της ΟΥΝΦΙΚΥΠ, οι όροι εντολής της, όπως καταγράφονται στην Αποφάση 186 (1964) της 4ης Μαρτίου 1964 ήταν η διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφαλείας, η αποτροπή της επανάληψης των εχθροπραξιών, η όσον χρειάζεται συνεισφορά στην διατήρηση και αποκατάσταση του νόμου και της τάξης και η επιστροφή σε ομαλές συνθήκες. Ύψιστης σημασίας είναι η αναφορά στη παράγραφο 2 του διατακτικού της Απόφασης που αναγνωρίζει ότι η ευθύνη για την διατήρηση και αποκατάσταση του νόμου και της τάξης ανήκει στην Κυβέρνηση της Κύπρου. Επομένως, δεν υφίσταται ανάγκη οιασδήποτε επιπρόσθετης νομικής βάσης συνεργασίας μεταξύ Τουρκοκυπρίων και ΟΥΝΦΙΚΥΠ, αφού η νομική βάση της ΟΥΝΦΙΚΥΠ βασίζεται εξ ίσου στην Απόφαση 186 (1964) της 4ης Μαρτίου 1964 του Συμβουλίου Ασφαλείας, που ελήφθη σύμφωνα με τις πρόνοιες του Χάρτη και την συγκατάθεση της Κύβερνησης της Κυπριακής Δημοκρατίας, που ζήτησε την παρουσία της Ειρηνευτικής Δύναμης των Ηνωμένων Εθνών στην Κύπρο. Όσον αφορά στην εκφρασθείσα ετοιμότητα του κ. Ακιντζί να ετοιμάσει ένα έγγραφο με τα Ηνωμένα Έθνη που θα ασχολείται με όλες τις πτυχές των σχέσεων τους, το ερώτημα που τίθεται είναι κατά πόσο τα Ηνωμένα Έθνη δύνανται να αγνοήσουν την δική τους Από΄φαση 541 (1983) της 18ης Νοεμβρίου 1983, που θεωρεί την Διακήρυξη απόσχισης των Τουρκοκυπριακών αρχών ως νομικά άκυρη και καλεί για την απόσυρση της. Επιπλέον, η Απόφαση καλεί όλα τα κράτη να μην αναγνωρίζουν οποιοδήποτε Κυπριακό κράτος, αλλά από την Κυπριακή Δημοκρατία. Υπάρχει όμως, και άλλο νομικό επιχείρημα ενάντια στην ετοιμασία ενός εγγράφου, που προδήλως αποσκοπεί στο να δώσει στην Τουρκοκυπριακή πλευρά λόγο σε θέματα που αφορά την ΟΥΝΦΙΚΥΠ. Για 54 ολόκληρα χρόνια η Τουρκοκυπριακή πλευρά συνεργάσθηκε με την ΟΥΝΦΙΚΥΠ κατά την εκτέλεση της ειρηνευτικής της αποστολής. Αυτό, σύμφωνα με διάσημους καθηγητές Διεθνούς Δικαίου έχει δημιουργήσει διεθνές εθιμικό δίκαιο. Τα δύο απαραίτητα στοιχεία, που υποδηλώνουν την ύπαρξη εθιμικού δικαίου, στην περίπτωση αυτή ευρίσκονται εδώ. Πρώτο, η «consuetudo”, παρατεταμένη επανάληψη της ίδιας δράσης. Δεύτερο, η «opinion juris sive necessitatis », πίστη στον υποχρεωτικό χαρακτήρα της δράσης. Αυτή είναι η γνώμη του καθηγητή μου Paul Guggenheim (« Traite de Droit international public», Tome I, p.46) καθώς και του καθηγητή Oppenheim (« International Law», Vol I, p.26) που επιβεβαιώνει ότι το «Διεθνείς νομικοί ομιλούν περί εθίμου, όταν μια καθαρή και συνεχής συνήθεια να κάνει κανείς ορισμένες ενέργειες αναπτύχθηκε υπό την αιγίδα της πεποίθησης ότι αυτές οι ενέργειες είναι σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο υποχρεωτικές η σωστές». Συμπερασματικά, αυτό που χρειάζεται είναι σεβασμός των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου και πολιτική βούληση για να επιτευχθεί μία συμφωνία για την λύση του Κυπριακού προς όφελος και των δύο κοινοτήτων. Οποιοδήποτε άλλο επιχείρημα εξυπηρετεί πολιτικές σκοπιμότητες.
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
March 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|