ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Α. ΘΕΟΔΟΥΛΟΥ Πενήντα χρόνια πριν, το Μάιο του 1968, οι Γάλλοι φοιτητές στη Ναντέρ και στο Παρίσι, εξεγέρθηκαν, ενάντια στις απαράδεκτες, κατ’ αυτούς, συνθήκες που επικρατούσαν στη Σορβόννη, στα πανεπιστήμια τους αλλά και στη Γαλλία του Ντε Γκολ, και συμπαρέσυραν μαζί τους άλλους φοιτητές, τους εργάτες, τους αγρότες και ολόκληρη την Ευρώπη. Για ακόμη μια φορά η «γλυκιά» Γαλλία έγινε η συνείδηση του κόσμου. Τα γεγονότα αυτά τα έζησα και τα ανάφερα σε τρία άρθρα μου στη τότε εβδομαδιαία εφημερίδα Κύπρος, της 24ης Ιουνίου και 1ης και 15ης Ιουλίου, 1968, και βρίσκονται στο βιβλίο μου: Χρίστου Α. Θεοδούλου, Θέσεις. Από τη Διεθνή και Κυπριακή Πολιτική ζωή (1957-1970), Λευκωσία, Εκδόσεις «Χέλκα», 1971, «Γαλλία 1968 «Η Κομμούνα της Νιότης», σελ. 13-18.
Η Γαλλία ήταν τότε στο 10ον έτος της διακυβέρνησης του στρατηγού Ντε Γκολ. Ο στρατηγός μαχόταν για το «μεγαλείο» της Γαλλίας, όπως έλεγε, είχε, όμως, παραμελήσει την κατάσταση στο εσωτερικό της χώρας. Όπως έλεγα στο άρθρο μου, που αναφέρω πιο πάνω, στη Γαλλία δεν υπήρχε τότε στην ουσία οργανωμένη αντιπολίτευση, την οποίαν ανάλαβαν να κάνουν οι «chansonniers» στα θέατρα και ο Emmanuel d’ Astier de la Vigerie στα ΜΜΕ. Οι φοιτητές ανάλαβαν να «ξυπνήσουν», τον κόσμο με τα γεγονότα του Μαΐου, ’68. Η γενιά εκείνη πολεμούσε για μια περισσότερο δίκαιη κοινωνία, για το διαμοιρασμό των εισοδημάτων, ακόμη και για τη κατάργηση του καπιταλισμού. Τίποτε, όμως, απ΄ όλα αυτά πραγματοποιήθηκαν. Κι’ όπως συμβαίνει συνήθως στις «επαναστάσεις», οι «επαναστάτες» εκείνοι, οι εικοσάρηδες του ’68 που έγιναν εβδομηντάρηδες σήμερα, έγιναν «μπουρζουάδες» οι περισσότεροι, κι’ όχι μόνον δεν κατάργησαν τον καπιταλισμό αλλά τον υποστηρίζουν και το ζουν οι ίδιοι. Κατάλαβαν ότι τα όνειρα είναι για να μας κάνουν να ονειρευόμαστε αλλά δεν μπορούν να γίνουν πάντοτε πραγματικότητες. Τι έμεινε από εκείνη την γενιά του ‘68; Η απελευθέρωση της γυναίκας μας κτύπησε την πόρτα με την υπόθεση Weinstein στις Η.Π.Α. Όσο για την ελευθερία έκφρασης, ας δούμε την κατάσταση στην Τουρκία και το «Charlie Hebdo». Τι έμεινε, λοιπόν, από τη γενιά του ’68: ίσως η τόλμη να πεις τη γνώμη σου, ίσως μια «αυθάδεια» απέναντι στην εξουσία, όταν χρειάζεται, ίσως η δύναμή σου να ακολουθείς αυτά που σου υπαγορεύει η συνείδησή σου. *Ο Δρ Χρίστος Α. Θεοδούλου είναι Δικηγόρος, Διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών & Διεθνών Σχέσεων (Η.Ε.Ι., Γενεύης Ελβετίας). Πρώην Μέλος της Γραμματείας του ΟΗΕ.
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
March 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|