Όταν μία διοργάνωση διανύει ήδη τον πέμπτο της χρόνο, αναμφισβήτητα κάτι κάνει πολύ σωστά. Το Vinyl is Back αποδεικνύεται εξαιρετικά δημοφιλές στο κοινό, που παρότι βιώνει την ψηφιακή εποχή στο πετσί του σε όλα τα επίπεδα, αγαπά το βινύλιο και δεν σταματά να το αναζητά με κάθε τρόπο. Το επετειακό τριήμερο event του Μαρτίου στο Μουσείο Αυτοκινήτου (16-18/03), πέρα από το καθιερωμένο πια live session αυτήν τη φορά με τους Locomondo, φιλοξενεί dj sets από γνώστες και λάτρεις του αντικειμένου που ξέρουν καλύτερα από κάθε άλλον γιατί το βινύλιο έχει τόση πέραση μέχρι και σήμερα. Τις δικές τους ιστορίες, αλλά και τη μεστή τους ματιά, μοιράζονται στις παρακάτω γραμμές. Κατερίνα Καφεντζή (Kafka) Βινύλιο γιατί... μου αρέσει (ενίοτε) να με βασανίζω μετά μουσικής. Έχω αρκετά μεγάλη δισκοθήκη αλλά ποτέ δε σκέφτηκα να της δώσω όνομα. Μπορώ να σου πω τι δεν είναι. Φετίχ-συλλογή για χάριν... συλλογής. Αυτή τη στιγμή το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό, συνέβη μόλις προχθές και είναι ο 15άχρονος γιος μου να με χαζεύει, ενώ σκρατσάρω ένα δίσκο του ράπερ Future. Βέβαια, το πρώτο βινύλιο που άκουσα ήταν σε νηπιακή ηλικία (Verdi, Ottello - John Vickers, Mirella Freni, Peter Glossop). Η ερώτηση που ακολούθησε με την ολοκλήρωση της ακρόασης, ήταν αν θα ήθελα να το κρατήσω. Το κράτησα. Έκτοτε, κουβαλάω την κληρονομιά του σε όλα τα επίπεδα. Γιώργος Μουχταρίδης Μέχρι μια ηλικία ήταν ένα «όπιο» για το οποίο έπρεπε να μηχανευτώ πάρα πολλές μεθόδους ώστε να μπορέσω να το αποκτήσω. Το πρώτο που αγόρασα ο ίδιος και όχι ο αδερφός μου, ήταν η επανένωση των Animals το 1977, το Before We Were So Rootly Interrupted. Θυμάμαι πάντα, και το λέω και στον ίδιο τον Πετρίδη όταν τον βλέπω καμιά φορά, ότι είχα κερδίσει ένα βινύλιο κάποια στιγμή στην εκπομπή του, αλλά δεν το πήρα ποτέ. Γενικά όμως το βινύλιο, το κουβαλούσαμε στα χέρια χύμα. Έπαιρνε κάποιος πέντε βινύλια και ανέβαινε τον δρόμο στη λεωφόρο του Ζωγράφου που μεγάλωσα και πήγαινε στο σπίτι κάποιου φίλου που είχε πικάπ να τα ακούσουν. Αυτή είναι μια εικόνα που θυμάμαι έντονα, δεν έμπαιναν σε τσάντα τα βινύλια, τα κρατούσαμε στο χέρι. Για την εποχή την δική μου που ακούγαμε βινύλιο σαν πρώτη επιλογή -μετά την κασέτα που ήταν πιο φτηνή- υπήρχαν πάρα πολλοί άνθρωποι που αγόραζαν αλλά δεν είχαν πικάπ. Κατά την περίοδο που βγήκε το cd, πήγε ξαφνικά στα αζήτητα, δηλαδή έγινε δύσχρηστο, όμορφο αισθητικά, αλλά δε συμβάδιζε με την εποχή και την ταχύτητα. Σήμερα είναι περισσότερο ένα κομμάτι της νοσταλγίας και κυρίαρχα, μία πολύ καλή πηγή ήχου για να ακούσεις πολύ αγαπημένες μουσικές. Χαρά Γιαμπουράνη Το βινύλιο είναι μια μια μεγάλη και παλιά αγάπη, ένας έρωτας. Μάζευα βινύλιο, δεν τρώγαμε στην Ιταλία όταν σπουδάζαμε για να συγκεντρώσουμε κάποια λεφτά και να πάρουμε κάποιες νέες κυκλοφορίες. Μου «μυρίζει», δε μπορώ να το περιγράψω αλλιώς. Έπαιζα πιάνο και είχα μία συλλογή με κλασσική μουσική, αλλά ας πούμε ότι το πρώτο βινύλιο που αγόρασα στον χώρο της αγαπημένης μου ροκ ήταν το Get Yer Ya-Ya's Out των Rolling Stones. Έχω χιλιάδες αναμνήσεις· ζούσα χρόνια στο Άμστερνταμ, υπήρχαν υπαίθριες αγορές με βινύλιο... Μόλις ακούω τη λέξη βινύλιο μου έρχεται σαν αίσθηση ένας ζεστός, ανθρώπινος, καθαρός ήχος, όχι φτιαγμένος όχι ρετουσαρισμένος και μου έρχεται όντως η μυρωδιά σαν μνήμη. Του εξώφυλλου, γενικά του βινύλιου. Η μυρωδιά του ήχου... Blend Mishkin Βινύλιο γιατί... βάζεις τον δίσκο να παίζει, κάθεσαι και απολαμβάνεις τη μουσική, αυτός είναι ο σημαντικότερος λόγος νομίζω. Δεν είμαι τόσο ρομαντικός, είναι άλλος ένας τρόπος μετάδοσης της μουσικής. Ενδεχομένως ένα από τα καλύτερα μέσα για να ακούσει και να διαδώσει κανείς τον ήχο. Το πρώτο μου βνύλιο δεν το αγόρασα ο ίδιος, ήταν το δεύτερο στούντιο άλμπουμ της Γουίτνεϊ Χιούστον, Whitney. Πάντως με το βινύλιο συμβαίναι κάτι ανεξήγητο: Αν έχω κάποιο συγκεκριμένο στο νου μου, σε κάποια φάση το βλέπω μπροστά μου και το αγοράζω. Μου συμβαίνει αυτό πολύ συχνά. Το βρίσκω κάποια στιγμή μπροστά μου, εμφανίζεται, με κάποιο μαγικό τρόπο. Πέτρος Μπρατάκος Το βινύλιο είναι τα πάντα: ανάμνηση, μουσική, ζωντάνια, ποιότητα, εικόνα... Δεν είναι ψεύτικο, το πιάνεις στα χέρια σου. Υπάρχει ένα είδος μουντάδας αλλά είναι πάρα πολύ ζωντανός ο ήχος σε σχέση με τον ψηφιακό, είναι ολόκληρη τεχνική ανάλυση. Είμαι λάτρης του βινυλίου και στη συλλογή μου έχω 120.000 δίσκους σε τρία σπίτια, ακόμα αγοράζω. Σκέψου ότι το 1969 και χωρίς να έχω πικάπ, περίμενα σε ένα δισκάδικο με ουρά 30 μέτρα για να αποκτήσω το δισκάκι του Τρελοκόριτσου των Charms. Ήταν η πρώτη ημέρα που κυκλοφόρησε από την εταιρεία και συνολικά πούλησε περίπου 120.000 45άρια. Βέβαια, δεν ήταν το πρώτο που αγόρασα. Αυτό ήταν το Hard Day's Night το 1964, από τους Beatles. Αλεξάνδρα Κλάδη Δεν έχεις ακούσει την ιστορία με το Hotel California των Eagles που έλεγαν ότι αν βάλεις τον δίσκο τους να παίζει ανάποδα θα ακούσεις σατανιστικά μηνύματα; Αυτή ήταν η πρώτη ιστορία βινυλίου που είχα ακούσει ποτέ μου. Όταν ήμουν μικρή, το βινύλιο για μένα ήταν κάτι που είχε ο μπαμπάς, αλλά δεν είχα ποτέ την τύχη να ακούσω γιατί δεν είχαμε πικάπ στο σπίτι. Αντ' αυτού είχαμε ένα απαρχαιωμένο ραδιόφωνο με λυχνίες, το οποίο από πάνω έπαιζε τα μικρά δισκάκια. Ήταν το παλιό πράγμα που είχαμε, αλλά δεν ήξερα πως δουλεύει. Στην εφηβεία μου το είχα συνδυάσει με το σκρατς που έκαναν οι djs από την rnb μουσική -που ποτέ δεν την άκουγα βέβαια. Στα χέρια μου δεν έπιασα βινύλιο μέχρι που έγινα 25 χρόνων, όταν με το τότε αγόρι μου που είχε συλλογή κάτσαμε και πλύναμε με σφουγγάρι και σαπούνι τους δίσκους του, και ύστερα τους απλώσαμε στη βεράντα για να στεγνώσουν. Σήμερα, θα το πρότεινα γιατί έχει ιστορική αξία και ιδιαίτερη ποιότητα ήχου. Άκης Έβενης Η επαφή μου με το βινύλιο ξεκίνησε από το σπίτι μας. Όμως ο πρώτος δίσκος που αγόρασα μικρός ήταν το «Movin' Wes» του Wes Montgomery το 1966, δύο χρόνια μετά από την επίσημη κυκλοφορία του, όταν to άκουσα για πρώτη φορά από τον αμερικανικό σταθμό που ήταν στη βάση του Ελληνικού, το Caravan. Στις μέρες μας, οι δίσκοι βινυλίου έχουν περισσότερο συλλεκτικό ενδιαφέρον. Σε πρόσφατη έρευνα του BBC / ICM διαπιστώθηκε ότι το 48% των ερωτηθέντων δεν έπαιξε ποτέ τον δίσκο βινυλίου που αγόρασε και το 7% δεν κατείχε πικάπ. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να προβληματίσει εκείνους που επενδύουν στη κατασκευή του, διότι ουδείς γνωρίζει την διάρκεια ενδιαφέροντος για δίσκους βινυλίου. Προσωπικά θα επιλέγω το βινύλιο όσο η μουσική βιομηχανία δεν ικανοποιεί τις πραγματικές ανάγκες των απαιτητικών ακροατών. Το mp3 δεν το αναφέρω καν, γιατί αυτή η μορφή αρχείων ήχου κατέστρεψε την αισθητική ακρόασης μιας ολόκληρης γενιάς της οποίας δεν δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να μάθει σε επίπεδο hobby, τι σημαίνει high fidelity audio!
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
May 2024
Click to set custom HTML
|