Λένε πως η μαγκιά του καλλιτέχνη έγκειται στη διαχρονικότητά του. Ωστόσο, στο βωμό αυτής, οι περισσότεροι αποφεύγουν να εξελίσσονται και προτιμούν τη δοκιμασμένη συνταγή, εκείνη που τους ανέβασε στο όποιο τους βάθρο. Άλλοι πειραματίζονται, δεν τυγχάνουν της αποδοχής που περίμεναν -ίσως άδικα κιόλας από τα ΜΜΕ που δεν είναι πάντα έτοιμα να καταλάβουν τον «καημό» του μουσικού να πάει ένα βήμα παρακάτω (όποιο κι αν είναι αυτό) και αναγκαστικά επιστρέφουν σε εκείνο το καλούπι που άθελά τους μπήκαν.
Προφανώς και δεν δαιμονοποιώ την χαρακτηριστική ταυτότητα του καλλιτέχνη, εκείνη που άλλοι χρόνια ολόκληρα πασχίζουν μάταια να αποκτήσουν. Ωστόσο, θέλει κότσια να ξυπνήσεις ένα πρωί και να πας στη δουλειά σου από άλλο δρόμο. Αυτό έκανε 20 χρόνια πριν η Madonna με το «Ray of Light». Ρίσκαρε και... της βγήκε. Ήξερε έτσι κι αλλιώς, πως δε μπορούσε να συναγωνιστεί με τα ίδια όπλα σταρλετίτσες όπως η Μπρίτνεϊ Σπίαρς και η Κριστίνα Αγκιλέρα, για τις οποίες χάραξε η ίδια το μονοπάτι. Ο αστικός μύθος που βασίζεται στα λόγια της ίδιας της τραγουδίστριας, την θέλει να έγραψε το τελευταίο τραγούδι του δίσκου που κυκλοφόρησε στις 22 Φεβρουαρίου του 1998, όταν κατά τη διάρκεια επίσκεψής της στον πατέρα της στο Μίσιγκαν, άρχισε να τρέχει για να οδηγηθεί με κομμένη την ανάσα στο νεκροταφείο όπου «ξεκουραζόταν» η μητέρα της. Στους στίχους του Mer Girl, άλλωστε, διακρίνεις την θλίψη της απώλειας από μία νεόκοπη μάνα (μόλις είχε γεννήσει τη Λούρδη). Πακέτο και η μεταφορά που σε δεύτερη «ανάγνωση» γίνεται πιο κατανοητή. Η Madonna μετά την Evita που υποδύθηκε, ένιωθε το καλλιτεχνικό τέλμα πιο έντονο από ποτέ. Η αισθητική του βίντεο κλιπ του Frozen με τα μαύρα πουλιά να τη συντροφεύουν κατά κάποιο τρόπο, εννοείται πως «κούμπωνε» με την υπόκωφη απελπισία που βίωνε. Έπρεπε να αλλάξει. Έπρεπε να πάρει τη ρεβάνς από τα media που της χρέωναν ότι ασχολείται περισσότερο με το πώς θα προκαλέσει με εργαλείο το σεξ, παρά με την μουσική δημιουργία. Η Χρυσή Σφαίρα - φιλοδώρημα της Evita αναμφισβήτητα αναπροσάρμοσε το ύψος του πήχη που είχε θέσει παλαιότερα για τον εαυτό της. Στην πράξη, το Ray of Light γνώρισε τόση μαζική επιτυχία με 16 εκατομμύρια πωλήσεις παγκοσμίως που στη συνέχεια μεταφράστηκαν στο πρώτο -μετά από επτά ολοκληρωμένα άλμπουμ- Grammy της τραγουδίστριας, ώστε να ταράξει συθέμελα τα τότε μουσικά δρώμενα, τραγουδώντας σχεδόν μακάβριους στίχους σε πιο «σκεπτικές» μελωδίες. Ο θάνατος της μητέρας της που δεν ξεπέρασε ποτέ, η «καθυστερημένη» μητρότητα, ο ερχομός των 40 και η άδικη ημερομηνία λήξης της γυναίκας που περνά το κατώφλι τους, το άγχος και η ανάγκη για επιβεβαίωση... Η Madonna έβγαλε το κεφάλι της από την άμμο, μαζί με τα σωθικά της και παραδόξως δε θάφτηκε ζωντανή, παρά το dark σκηνικό που παρουσίασε. Δύο χρόνια μετά, το Music που ακολούθησε, ήταν σαφέστατα πιο αναμενόμενο ή έστω προβλέψιμο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ήταν κακό. «Ήθελα το Ray of Light να ακούγεται παλιό και καινούργιο ταυτόχρονα», δήλωσε εκ των υστέρων στο Q Magazine και κάπως έτσι εξηγείται το γεγονός ότι προσέγγισε τον Βρετανό «ειδικό« στην ηλεκτρονική μουσική Γουίλιαμ Όρμπιτ για να αναλάβει τη συμπαραγωγή του δίσκου. Είχε λατρέψει τα ρεμίξ που της είχε φτιάξει κατά καιρούς, οι δυο τους ξεψάχνισαν τα πάντα και γι΄αυτό, η ηχογράφησή του πήρε περισσότερο χρόνο από κάθε άλλη της δισκογραφική απόπειρα μέχρι τότε. «Το σιχαίνομαι όταν ακούω κόσμο να λέει ότι την επανεφηύρα - το βρίσκω ντροπιαστικό. Ήθελε να κάνει αυτήν την «τεράστια δήλωση» και αν δεν ερχόμουν εγώ στον δρόμο της, κάποιος άλλος θα το έκανε. Αυτή ήταν που είχε την αντίληψη, που το έκανε όλο να "δουλέψει". Ο κόσμος νομίζει ότι εκείνη ήταν η σταρ και εγώ είχα το μουσικό ταλέντο, αλλά ήμασταν ίσοι. Ήταν μία πραγματική συνεργασία», έδωσε τη δική του εκδοχή έντεκα χρόνια μετά ο Όρμπιτ στην Telegraph. Η Evita βέβαια και τα μαθήματα φωνητικής που παρακολούθησε εξαιτίας της, της χάρισαν ένα ακόμη ατού που βρήκε εφαρμογή στο Ray of Light: τη χρήση του διαφράγματός της στις ερμηνείες της. Δεν υπάρχει ένα είδος ήχου που λείπει από αυτό το άλμπουμ, ενώ οι πιο εικονικές, στυλάτες της εμφανίσεις το δίχως άλλο πραγματοποιήθηκαν τότε. Tο Dazed μάλλον περιέγραψε το Ray of Light πιο γλαφυρά από όλους: «Συνδύαζε underground και mainstream, dance μουσική με έναν τρόπο που κανένα ποπ άλμπουμ δεν είχε κάνει στο παρελθόν.». Δηλαδή, ουσιαστικά, «έκαψε» τη βίβλο των μουσικών κανόνων και ενέπνευσε νέες νόρμες, έναν ολοκαίνουργιο οδηγό για αρχάριες τραγουδίστριες. Χωρίς ημερομηνία κυκλοφορίας στέκεται άνετα στο σήμερα. Η Madonna άραγε επαναστάτησε; Ξαναγεννήθηκε; Ενηλικιώθηκε μέσω του Ray of Light ή μήπως όλα μαζί; Όπως και να έχει, τόλμησε και αυτό θυμόμαστε 20 χρόνια μετά.
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
May 2024
Click to set custom HTML
|