Ύστερα από την αναπάντεχη (ή μήπως όχι και τόσο;) αποχώρηση του σκηνοθέτη Ντάνι Μπόιλ από την επόμενη ταινία Τζέιμς Μποντ «εξαιτίας δημιουργικών διαφορών», οι παραγωγοί Μάικλ Τζ. Ουίλσον και Μπάρμπαρα Μπρόκολι, απόγονοι της οικογένειας που διαχειρίζεται τις κινηματογραφικές περιπέτειες του 007 από την αρχή με το «Δρ. Νο» του 1962, θα πρέπει να βρουν επειγόντως αντικαταστάτη αν θέλουν να προλάβουν την ημερομηνία πρεμιέρας (9 Νοεμβρίου 2019). Θα αναζητήσουν έναν σκηνοθέτη-δημιουργό, με έντονο προσωπικό στυλ, όπως ο αποχωρήσας Ντάνι Μπόιλ ή ο προκάτοχός του, Σαμ Μέντες; Ή θα στραφούν σε έναν «στρατιώτη», που θα ακολουθήσει τις εντολές τους και θα δουλέψει γρήγορα και αθόρυβα;
Τα λεφτά μας τα βάζουμε στο δεύτερο. Η ιστορία έχει δείξει ότι οι σκηνοθέτες-ονόματα τα βρίσκουν σκούρα με τον Τζέιμς Μποντ, με μοναδική εξαίρεση το «Skyfall» του Σαμ Μέντες. Κι αυτός όμως την πάτησε με την αμέσως επόμενη ταινία, το «Spectre». Δεν είναι τυχαίο ότι όλες οι ταινίες του 007 μέχρι την εποχή Μπρόσναν γυρίζονταν από... τζειμσμποντικούς σκηνοθέτες. Δηλαδή σκηνοθέτες που είχαν αποκτήσει ειδίκευση στις ταινίες αυτές. Ο Τζον Γκλεν για παράδειγμα, σκηνοθέτησε πέντε συνεχόμενες ταινίες από το 1981 μέχρι το 1989. Πριν από εκείνον, o Γκάι Χάμιλτον είχε σκηνοθετήσει τέσσερις ταινίες, o Τέρενς Γιανγκ τρεις, ο Λιούις Γκίλμπερτ επίσης τρεις. Το 1999 οι οι Ουίλσον και Μπρόκολι (ετεροθαλή αδέλφια, παιδιά του παραγωγού Άλμπερτ Ρ. Μπρόκολι) αποφάσισαν να κάνουν ανοίγματα σε πιο – ας πούμε – καλλιτεχνικούς σκηνοθέτες και ανέθεσαν το «Ο Κόσμος δεν είναι αρκετός» στον Μάικλ Άπτεντ, γνωστό από ταινίες όπως «Η κόρη του ανθρακωρύχου», «Έγκλημα στο Γκόρκι Παρκ» και «Γορίλες στην ομίχλη». Ακολούθησε ο Νεοζηλανδός Λι Ταμαχόρι, που είχε ενθουσιάσει τους κριτικούς με το δράμα «Ήταν κάποτε πολεμιστές», σκηνοθετώντας το «Πέθανε μια άλλη μέρα». Και οι δύο ταινίες ήταν τόσο κακές που παραλίγο να «σκοτώσουν» ολόκληρη τη σειρά. Ο «καλός στρατιώτης» Κάμπελ Για το reboot με νέο 007 τον Ντάνιελ Κρεγκ, οι παραγωγοί στράφηκαν σε δοκιμασμένη λύση, τον «καλό στρατιώτη» Μάρτιν Κάμπελ που είχε σκηνοθετήσει και το ντεμπούτο του Μπρόσναν στο ρόλο, το «Επιχείρηση Χρυσά Μάτια» (δηλαδή το «Goldeneye»). Ο Κάμπελ τους (μας) έβγαλε ασπροπρόσωπους με το εξαιρετικό «Casino Royale», αλλά για την επόμενη ταινία «Quantum of Solace» προσέλαβαν τον Μαρκ Φόστερ, γνωστό για τον «Χορό των τεράτων» (το Όσκαρ της Χάλε Μπέρι) και το «Ψάχνοντας τη Χώρα του Ποτέ». Το αποτέλεσμα ήταν η χειρότερη μέχρι τώρα ταινία της εποχής Ντάνιελ Κρεγκ. Ο Σαμ Μέντες είναι κι αυτός σκηνοθέτης-δημιουργός («American Beauty», «Ο δρόμος της επανάστασης») αλλά το «Skyfall» αρέσει πολύ και γίνεται η πιο εμπορικά επιτυχημένη ταινία Μποντ όλων των εποχών, με παγκόσμιες εισπράξεις 1,104 δισ. δολαρίων παγκοσμίως! Ήταν η μοναδική εξαίρεση στον κανόνα, καθώς το «Spectre» που ακολούθησε μπορεί από κεκτημένη ταχύτητα να έκοψε πολλά εισιτήρια, αλλά ως ταινία ήταν μάλλον απογοητευτικό. Ο Ντάνι Μπόιλ του «Trainspotting» και του «Slumdog Millionaire» ήταν μία ακόμη «προχώ» επιλογή (για τα στάνταρντ των παραγωγών, πάντα) και είμαστε πολύ περίεργοι να μάθουμε τι ακριβώς περιλάμβαναν αυτές οι «δημιουργικές διαφορές» που αναφέρθηκαν. Ίσως οι Ουίλσον και Μπρόκολι να φοβήθηκαν τις ιδέες του και να ήθελαν κάτι πιο παραδοσιακό και σίγουρο για το κύκνειο άσμα του Κρεγκ ως 007. «Δούλεψε χωρίς σενάριο» Ο Ρότζερ Μισέλ, σκηνοθέτης του «Μια βραδιά στο Νότινγκ Χιλ» μιλώντας στο BBC το 2012 έδωσε μια ιδέα για το τι σημαίνει να σκηνοθετείς ταινία Τζέιμς Μποντ για τους Ουίλσον και Μπρόκολι. Το 2006, αμέσως μετά το «Casino Royale», του πρότειναν να γυρίσει την επόμενη ταινία με τον Κρεγκ, καθώς είχε ήδη δουλέψει μαζί του δύο φορές στο παρελθόν. Ήθελαν η νέα ταινία να προβληθεί το 2007, αλλά μέχρι το τέλος του καλοκαιριού του 2006 δεν υπήρχε ακόμη το σενάριο. Ο Μισέλ τους εξηγούσε ότι δεν μπορούσε να δουλέψει χωρίς σενάριο και εκείνοι του ζήτησαν να προετοιμάσει storyboards για τις σκηνές δράσης. «Ποιες σκηνές δράσης;» ρώτησε εκείνος φρικαρισμένος και παραιτήθηκε. Η ταινία βγήκε τελικά στο τέλος του 2008, με τα γνωστά αποτελέσματα. Σπίλμπεργκ και Ταραντίνο! Ο Μισέλ είναι ένα ακόμη μέλος του κύκλου των χαμένων σκηνοθετών του Τζέιμς Μποντ, ο οποίος περιλαμβάνει μερικά εντυπωσιακά ονόματα. Όπως για παράδειγμα τον Στίβεν Σπίλμπεργκ. Ο οποίος στις αρχές της δεκαετίας του '70 είχε πλησιάσει τον Ρότζερ Μουρ και του είχε πει ότι πολύ θα ήθελε να σκηνοθετήσει μία από τις ταινίες της σειράς. Όπως αφηγείται ο Μουρ στην αυτοβιογραφία του, «My Word is my Bond», μόλις το μετέφερε στον παραγωγό Άμπερτ Ρ. Μπρόκολι εκείνος απέρριψε την πρόταση αμέσως. «Ξέρεις τι ποσοστά θα μας ζητήσει μετά;». Κανένας σκηνοθέτης ταινιών Μποντ δεν λάμβανε μερίδιο από τις εισπράξεις, σημειώνει ο Μουρ στο βιβλίο. Ο ίδιος ο Σπίλμπεργκ το 2016 αποκάλυψε ότι πλησίασε τον Μπρόκολι ακόμη δύο φορές, μία αμέσως μετά τα «Σαγόνια του καρχαρία» και μία μετά τις «Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου». Την πρώτη δεν τον θεωρούσε κατάλληλο για το ρόλο, τη δεύτερη δεν μπορούσε να τον πληρώσει. Άλλο μεγάλο όνομα που ήθελε να σκηνοθετήσει Τζέιμς Μποντ; Ο Κουέντιν Ταραντίνο, που το 2006, πριν προβληθεί το «Casino Royale» άφηνε μπηχτές ότι η ταινία ήταν δική του ιδέα. Το 2004 είχε εκδηλώσει την επιθυμία να σκηνοθετήσει μία ασπρόμαυρη και σκοτεινή εκδοχή του ομώνυμου μυθιστορήματος του Ίαν Φλέμινγκ, που είχε γυριστεί ως κωμωδία το 1967 (εκτός σειράς ταινιών Μποντ). Οι παραγωγοί κράτησαν την ιδέα, αλλά έδωσαν την ταινία στον Μάρτιν Κάμπελ. «Είμαι τσαντισμένος που δεν με πήραν ποτέ τηλέφωνο. Θα έπρεπε τουλάχιστον να είχαν την ευγένεια να με καλέσουν για έναν καφέ». Και κάτι τελευταίο αλλά ενδιαφέρον για τις σχέσεις παραγωγών-σκηνοθετών στις ταινίες Μποντ. Αν γυρίσουμε στην τετράδα των σκηνοθετών που από τα 60s μέχρι τα 80s υπέγραψε 15 ταινίες, θα παρατηρήσουμε μεγάλα σκαμπανεβάσματα στην ποιότητα της δουλειάς τους. Δεν είναι εύκολο να πιστέψει κανείς ότι ο ίδιος άνθρωπος – εν προκειμένω ο Τζον Γκλεν – γύρισε το χαζοχαρούμενο «Επιχείρηση Κινούμενος Στόχος» και το σκληρό και ρεαλιστικό «Προσωπική εκδίκηση». Ή ότι ο Γκάι Χάμιλτον του εξαιρετικού «Χρυσοδάχτυλου» γύρισε τον «Άνθρωπο με το Χρυσό Πιστόλι», που θεωρείται μία από τις χειρότερες στιγμές του 007. Ή ότι ο Λιούις Γκίλμπερτ μας έδωσε την «Κατάσκοπο που με αγάπησε» αλλά και το ανεκδιήγητο «Επιχείρηση Μουνρέικερ». Τα παραπάνω δείχνουν ότι κουμάντο κάνουν ξεκάθαρα οι παραγωγοί. Αν θέλουν να βάλουν καράτε στην ταινία επειδή είναι της μόδας ο Μπρους Λι, το βάζουν· αν θέλουν να βάλουν διαστημόπλοια επειδή είναι της μόδας το «Star Wars», τα βάζουν. Και οι σκηνοθέτες απλά διεκπεραιώνουν...
0 Comments
Leave a Reply. |
ARXEIO
April 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|