Ο Μητσοτάκης ανήκε (περίεργος ο παρελθόντας χρόνος) σε μια κατηγορία πολιτικών που ξεπερνούσαν την σκιά τους. Και αυτό γιατί δεν ενδιαφερόταν μόνο για συμβατικά πράγματα, όπως για το πώς θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές. Ο Μητσοτάκης ήταν μεταξύ των λίγων πολιτικών που πέρασαν από αυτόν τον τόπο και είχαν τη διαύγεια να βλέπουν μπροστά. Δεν πρόκειται για σχήμα λόγου: τα πολιτικά πεπραγμένα του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη φανερώνουν έναν άνθρωπο που δεν ήθελε να αφήσει απλά μια παρακαταθήκη με το βλέμμα στην υστεροφημία του, αλλά ενδιαφερόταν πραγματικά για τις συνθήκες ζωής των επόμενων γενεών.
Με αυτά και με αυτά, ο Μητσοτάκης ήταν ένας homme d’ etat. Ή ένας statesman, αν προτιμάτε στα Αγγλικά. Ένας άνθρωπος που ήταν ταγμένος στην υπηρεσία της πατρίδας του και με αυτή τη συναίσθηση πορεύτηκε κατά τα χρόνια της δημόσιας υπηρεσίας του. Ως γνήσιος statesman, όμως, ακόμα και όταν αποσύρθηκε, προσαρμόστηκε με μεγάλη φυσικότητα στον ρόλο του «φάρου», ενός ανθρώπου που έχει τη δυνατότητα να βλέπει μακριά και να προειδοποιεί τους νεότερους για την πορεία τους. Κάπως έτσι έφτασε το 2013, στην ομιλία του κατά την παρουσίαση του βιβλίου για τη διακυβέρνηση της χώρας από τον ίδιο που είχε επιμεληθεί ο πρώην υπουργός Γιάννης Παλαιοκρασσάς να προειδοποιήσει εκ νέου για την πορεία της χώρας. «Για την επιβίωση του λαού και την πρόοδο της χώρας μπροστά μας ανοίγεται συνεπώς ένας μονόδρομος. Η χώρα πρέπει να γίνει ανταγωνιστική. Οι διαρθρωτικές αλλαγές, που εμείς κατεξοχήν προχωρήσαμε στην περίοδο εκείνη, τώρα έχουν μείνει σχεδόν στάσιμες. Πρώτιστο μέλημά μας είναι να εισπράξουμε τους φόρους που σήμερα διαφεύγουν. Δεν αρκεί όμως μόνο αυτό. Είναι κρίσιμο να προχωρήσουν ταυτόχρονα ο δραστικός περιορισμός του κράτους και η μείωση της γραφειοκρατίας. Και δεν είναι σοβαρό να λέμε ότι θα κάνουμε εξυγίανση του δημοσίου χωρίς να κάνουμε απολύσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Δεν γίνεται μικρότερο κράτος χωρίς λιγότερους υπαλλήλους. Αν τα κάνουμε αυτά, είμαι αισιόδοξος ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Και είναι βαριά η ευθύνη που πέφτει επάνω μας. Με την ανατριχιαστική διάσταση που έχει πάρει η ανεργία, με την ανεργία των νέων να περνά το 60%, δεν υπάρχει μέρα για χάσιμο. Όσοι έχουν την ευθύνη, την άμεση ευθύνη της διακυβέρνησης, πρέπει να προχωρήσουν γρήγορα και αποφασιστικά», είχε πει τότε. Δεν ξέρω, πόσοι τον άκουσαν με προσοχή τότε. Αν κρίνουμε εκ του αποτελέσματος, μάλλον τόσοι όσοι και στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν με την παροιμιώδη νηφαλιότητά του προειδοποιούσε ότι η χώρα θα οδηγηθεί με μαθηματική ακρίβεια στην αγκαλιά του ΔΝΤ, αν δεν αλλάξει ρότα. Ο Μητσοτάκης όμως δεν κρύφτηκε πίσω από το δάχτυλό του. Όταν θεωρούσε ότι έπρεπε να παρέμβει, γιατί η συγκυρία το επέβαλλε, το έκανε, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την φυσική του παρουσία σε εκδήλωση του «Μένουμε Ευρώπη», παραμονές του δημοψηφίσματος του 2015. Γιατί, αυτό είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό του statesman: όταν η συγκυρία το επιτάσσει, αυτός πάντα, ανεξαρτήτως των φυσικών του δυνατοτήτων, ανταποκρίνεται στο κάλεσμα. Είχα την τύχη να συνδέσω το ξεκίνημα της δημοσιογραφικής μου πορείας με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, όταν προσκλήθηκα από την Αρετή Γεωργιλή, ιδιοκτήτρια του Free Thinking Zone, την άνοιξη του 2013, με αφορμή το βιβλίο για την κυβέρνησή του, σε μια συζήτηση, όπου bloggers θα έθεταν ερωτήματα στον πρώην πρωθυπουργό. Δεν ξέρω, ειλικρινά, πόσοι άλλοι στη θέση του θα το έκαναν. Ήταν τότε 95 χρονών, είχε ταλαιπωρηθεί με μια περιπέτεια στο πόδι του κι όμως ήταν μαχητικός και διαυγέστατος. Κάθισε υπομονετικά και απάντησε σε πολλές ερωτήσεις, σε μια διαδικασία που διήρκεσε πάνω από μια ώρα. Κι όμως, δεν ζήτησε ποτέ διακοπή και προσπαθούσε, με έναν πολύ κομψό τρόπο, να μεταλαμπαδεύσει σ’ εμάς, τους κατά πολύ νεότερούς του, ψήγματα από τη σοφία και την εμπειρία του. Και νομίζω ότι θα θυμάμαι πάντα την προσωπική συμβουλή που μου έδωσε, όταν μου υπέγραφε το βιβλίο του: «Πάντα να κοιτάς ψηλά και να προοδεύεις». Είναι προφανές πως ο καθένας έχει την άποψή του για την πορεία του Μητσοτάκη. Αυτό συμβαίνει, άλλωστε, με τους ανθρώπους που ζουν δημόσια: οφείλουν να υφίστανται τη βάσανο της κριτικής. Κι έτσι, πολλά μπορεί να πει κανείς για αποφάσεις που έλαβε σε διαφορετικές περιόδους και για τον τρόπο που πολιτεύτηκε, είτε στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση. Όσο είναι μέσα στα πλαίσια της πολιτικής κριτικής, αυτό είναι θεμιτό. Με την αναγκαία απόσταση όμως που απαιτείται για να γίνει η ιστορική αποτίμηση, δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει κανείς στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη πως πολιτεύθηκε με ευθύτητα, είχε πάντα το θάρρος της γνώμης του και έδωσε τις μάχες του με σθένος. Ο Μητσοτάκης δεν αγωνίστηκε στο πολιτικό πεδίο, για να εγγραφεί στα βιβλία της ιστορίας. Αγωνίστηκε, κατά παραδοχή του ίδιου, γιατί αισθανόταν την εσωτερική ανάγκη να το πράξει. Αυτό είναι και το στοιχείο που διακρίνει τους πολιτικούς, με την πλήρη έννοια της λέξης, από τους «πολιτικούς». Οι μεν πολιτεύονται για κάτι που τους υπερβαίνει. Οι δε πολιτεύονται γιατί νομίζουν ότι αυτό μπορούν να το υπερβούν. Είναι σαφές για μένα πως, αν η κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε φέρει εις πέρας όσα σχεδίαζε και οραματιζόταν, η πορεία των πραγμάτων για τη χώρα μπορεί να ήταν διαφορετική. Με υποθετικό λόγο, όμως, δεν γράφεται η ιστορία και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το γνώριζε αυτό πολύ καλά. Γι’ αυτό, φρόντιζε ο πολιτικός του λόγος να είναι πάντα επίκαιρος, ώστε να είναι χρήσιμος και όχι μια αναδρομή στα πεπραγμένα του, ώστε να εμφανίζεται δικαιωμένος από τις εξελίξεις. Ο Μητσοτάκης ήθελε να βιώσει τη δικαίωση των επιλογών του στην πράξη, όχι στη θεωρία και όχι σε μικρούς, περίκλειστους κύκλους θιασωτών. Αυτά και άλλα πολλά σκιαγραφούν το προφίλ ενός ανθρώπου που σφράγισε την πολιτική ιστορία του τόπου. Και μαζί με τον Μητσοτάκη πεθαίνει και αυτή η γενιά των πολιτικών που έβαλαν τις προσωπικές τους επιθυμίες κάτω από το δέον γενέσθαι. Γιατί, πολύ απλά, έτσι επέβαλλε το καθήκον που είχαν αναλάβει απέναντι στην Πολιτεία και στους πολίτες. Καλό ταξίδι Πρόεδρε! Θα λείψεις πολύ, ίσως περισσότερο απ’ όσο θα μπορούσες να φανταστείς, σε μια εποχή που παράγει τόση πολλή μετριότητα. koolnews.gr
0 Comments
Leave a Reply. |
Archives
April 2024
|