Οι ειδικοί είπαν ότι η μπάλα που ξεβράστηκε σε παραλία της Ιαπωνίας, που οδήγησε σε εικασίες για κατασκοπεία, δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο - «Ίσως όλοι να είναι παρανοϊκοί λόγω των μπαλονιών». Τελικά αποδείχθηκε πώς δεν είναι κατασκοπευτικό εργαλείο, κάθε άγνωστο αντικείμενο. Για παράδειγμα η γιγάντια μεταλλική μπάλα που ξεβράστηκε σε παραλία της Ιαπωνίας, προκαλώντας ανησυχία σε Αρχές και πολίτες. Αφού η σκουριασμένη κιτρινωπή σφαίρα, περίπου στο μέγεθος μιας μπάλας κατεδάφισης, παρασύρθηκε στη στεριά στο Χαμαμάτσου της Ιαπωνίας, οι αξιωματούχοι με κράνη και ειδικές στολές απέκλεισαν την περιοχή. Αυτό οδήγησε σε εικασίες ότι μπορεί να πρόκειται για ένα είδος παλιάς θαλάσσιας νάρκης ή κάποιου είδους όργανο κατασκοπείας. Αλλά μετά από διάφορα τεστ, η αστυνομία επιβεβαίωσε ότι δεν περιείχε εκρηκτική ύλη. Ήταν απλώς ένα μεγάλο, σφαιρικό κομμάτι παλιοσίδερου – μια υπενθύμιση ότι οι ωκεανοί, όπως και οι ουρανοί, είναι γεμάτοι μυστήριο και σκουπίδια. «Η μπάλα απορρίφθηκε τελικά [σ.σ. ως απειλητικό αντικείμενο]», είπε ο Hiroyuki Yagi, αξιωματούχος στο Γραφείο Διαχείρισης Ποταμών και Παράκτιων της Νομαρχίας Σιζουόκα, τηλεφωνικά την Παρασκευή, προσθέτοντας ότι οι αρχές είχαν αναθέσει σε μια τοπική εταιρεία να το κρατήσει προς το παρόν. Μέχρι τότε, ήταν πολύ αργά για να σταματήσει ο διαδικτυακός μύλος σεναρίων. Για μέρες, τηλεοπτικά πλάνα με κρανοφόρους αξιωματούχους να κοιτάζουν και να σπρώχνουν τη σφαίρα είχαν οδηγήσει σε σχόλια για ένα πιθανό άγνωστο επιπλέον αντικείμενο , ή ίσως ένα… αυγό που παράγεται από κάτι μεγάλο, που κρύβεται πολύ πιο κάτω. Μια ιαπωνική δημόσια φιγούρα, μια μασκότ ονόματι Chiitan , έφτασε στο σημείο να πει ουσιαστικά, «C’est moi ». «Μια σιδερένια μπάλα μεγέθους περίπου 1,5 μέτρου, βρέθηκε στη Σιζουόκα», έγραψαν οι χειριστές της μασκότ στο Twitter. «Θα μπορούσε να είμαι εγώ». Κυρίως, όμως, το σχόλιο αντανακλούσε γεωπολιτικές εντάσεις. Το περασμένο Σαββατοκύριακο, ένας βορειοκορεατικός πύραυλος προσγειώθηκε στα ύδατα δυτικά της Ιαπωνίας και νωρίτερα αυτό το μήνα ένα κινεζικό κατασκοπευτικό μπαλόνι πάνω από τις Ηνωμένες Πολιτείες πυροδότησε μια διπλωματική κρίση και μια σειρά από παρατηρήσεις ιπτάμενων αντικειμένων. Το τελικό αποτέλεσμα, μετά την εμφάνιση του βίντεο από την παραλία στο διαδίκτυο, ήταν πολλές παρατηρήσεις για κατασκοπευτικές σημαδούρες. Ήταν, φυσικά, μια μη κατασκοπευτική σημαδούρα, είπαν οι ειδικοί, σύμφωνα με τους New York Times. Ο μύθος καταρρίφθηκε «Είναι απλώς μια κανονική σημαδούρα», είπε σε συνέντευξή του ο Uwe Send, ωκεανογράφος του Ινστιτούτου Ωκεανογραφίας Scripps στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Σαν Ντιέγκο. Ο Δρ Σεντ είπε ότι τέτοιες σημαδούρες ήταν ευρέως διαθέσιμες για αγορά στο Διαδίκτυο και μπορούσαν να φανούν στο Pinterest . Οι ωκεανογράφοι χρησιμοποιούν διαφορετικούς τύπους σημαδούρων για πολλά είδη έρευνας και συνήθως τις χρωματίζουν με έντονα χρώματα, με όνομα ή αριθμό τηλεφώνου, για να παρακολουθούν τον ακριβό εξοπλισμό που τους είναι συνδεδεμένος. Οι σημαδούρες που μοιάζουν με αυτήν που βρίσκεται στην Ιαπωνία είναι συνήθως κατασκευασμένες από χάλυβα και χρησιμοποιούνται συχνά για πρόσδεση πλοίων σε λιμάνια ή στη θάλασσα. Συνήθως επιπλέουν στην επιφάνεια, σε αντίθεση με άλλες σημαδούρες που αντέχουν τις πιέσεις βαθύτερων νερών. Μια παράνοϊα Ο Δρ Σεντ είπε ότι η αντίδραση στη σημαδούρα του φάνηκε λίγο περίεργη, δεδομένης της κοινής χρήσης τέτοιων συσκευών στην έρευνα των ωκεανών και στη θαλάσσια ναυτιλία. «Ίσως όλοι να είναι παρανοϊκοί λόγω των μπαλονιών», είπε. Ερευνητικές σημαδούρες έχουν ξεβραστεί στη Σάντα Μπάρμπαρα της Καλιφόρνια και στο Μαϊάμι τα τελευταία χρόνια, είπε ο Δρ Σεντ. Σε αυτές τις περιπτώσεις, οι ζωγραφισμένοι αριθμοί τηλεφώνου κατεύθυναν γρήγορα τις αρχές στους ερευνητές. Αλλά οι αρχές στο Hamamatsu, μια πόλη δυτικά του Τόκιο, δεν μπορούσαν να προσδιορίσουν από πού προερχόταν το δείγμα ή σε ποιον ανήκει, επειδή το εξωτερικό του ήταν πολύ σκουριασμένο και δεν είχε ορατά σημάδια. Το γεγονός ότι δεν ήταν καλυμμένο από κοχύλια ή φύκια υποδηλώνει ότι πιθανότατα δεν είχε ταξιδέψει πολύ μακριά, είπε ο Shigeru Fujieda, ειδικός στα θαλάσσια συντρίμμια στο Πανεπιστήμιο Kagoshima στη νότια Ιαπωνία. Είπε ότι η καλύτερη εικασία του ήταν ότι η σημαδούρα είχε σχεδιαστεί για να αγκυροβολήσει ένα πλοίο ή κάποιο άλλο βαρύ αντικείμενο. Πιθανότατα δεν χρησιμοποιήθηκε για επιστημονικούς σκοπούς, καθώς ήταν και άβαφο και μεγαλύτερο από τις ερευνητικές σημαδούρες που συνήθως ξεβράζονται στην ξηρά, πρόσθεσε ο καθηγητής Fujieda. (in.gr)
Μπορεί να μη το έχουμε παρατηρήσει ωστόσο η Αστυνομικές Αρχές στις περισσότερες χώρες του κόσμου αν όχι σε όλες φοράνε μπλε, από τον τον 19ο αιώνα, μέχρι και σήμερα! Στις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και σε πολλές άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, οι αστυνομικοί φορούν διαφορές αποχρώσεις μεν, του μπλε δε. Μπορεί η επιλογή πλέον να εξυπηρετεί και κάποιους σκοπούς, αλλά η αρχική επιλογή έγινε γιατί αυτό ήταν διαθέσιμο τη δεδομένη χρονική στιγμή! Τι εννοούμε; Οι μπλε στολές της αστυνομίας ξεκίνησαν από το Λονδίνο. Η London Metropolitan Police υπήρξε η πρώτη οργανωμένη αστυνομία το 1829, με τους πρώτους που έγιναν μέλη της να παίρνουν σκούρα μπλε στολή. Επειδή οι Βρετανοί στρατιώτες φορούσαν ήδη κόκκινα και λευκά, το μπλε επιλέχθηκε για να ξεχωρίζει τους αστυνομικούς από τους στρατιωτικούς. Στις ΗΠΑ η πρώτη αστυνομία δημιουργήθηκε στη Νέα Υόρκη 16 χρόνια αργότερα. Σχεδόν αμέσως, οι μπλε στολές στα πρότυπα του Λονδίνου έγιναν πραγματικότητα. Όταν κι άλλες πόλεις όπως η Βοστώνη και η Φιλαδέλφεια έφτιαξαν κι εκείνες σώμα, υιοθέτησαν την μπλε στολή επίσης. Σε κάποιες περιπτώσεις στις ΗΠΑ, το χρώμα επιλέχθηκε για άλλους λόγους. Κατά τον Αμερικανικό Εμφύλιο, οι μπλε στολές του Στρατού της Ένωσης φτιάχνονταν συνεχώς, οπότε καμιά φορά οι αστυνομικοί που ακόμα δεν είχαν επιλέξει ούτε χρώμα ούτε στολές, έπαιρναν όσες περίσσευαν. Φυσικά υπάρχουν πρακτικοί και ψυχολογικοί λόγοι. Το σκούρο μπλε τους διευκολύνει να κρύβονται καλύτερα σε νυχτερινές περιπολίες και καταδιώξεις, ενώ όταν λεκιάζει δεν είναι τόσο ορατό. Επίσης μια παλαιότερη μελέτη συνέστησε ότι το μπλε προκαλεί συναισθήματα ασφάλειας και άνεσης. Πάντως, όπως είπαμε και παραπάνω, δεν είναι όλες οι στολές στην ίδια απόχρωση του μπλε (υπάρχουν και μερικές σε πράσινο χρώμα), αλλά οι περισσότεροι αστυνομικοί στον κόσμο φοράμε μια από αυτές. Η φοβία για τους κλόουν, ή αλλιώς κουλροφοβία, είναι ένα διαδεδομένο φαινόμενο. Οι πρωταγωνιστές του τσίρκου, είναι μαζί με τους βρικόλακες και τους λυκάνθρωπους ψηλά στην λίστα των κακών σε ιστορίες τρόμου. Αλλά σε αντίθεση με άλλα τέρατα, οι κλόουν αρχικά είχαν τον ρόλο να κάνουν τα παιδιά να γελάσουν και όχι να τρομάξουν. Οπότε γιατί φοβόμαστε τόσο πολύ τους κλόουν; Σύμφωνα με την Danielle Bainbridge από το πανεπιστήμιο του Γέιλ, το στερεότυπο που προκαλεί ανησυχία γύρω από τους κλόουν υπάρχει εδώ και αιώνες. Στο εναρκτήριο επεισόδιο της ψηφιακής σειράς Origin of Everything του PBS, η Bainbridge εξήγησε τη μακρά ιστορία αυτού του τμήματος του πολιτισμού μας. Πριν οι κλόουν φορέσουν μεγάλα παπούτσια και αρχίσουν να πετούν τούρτες ο ένας στη μούρη του άλλου, θα τους έβρισκες σε διαφορετικές εκδοχές στις βασιλικές αυλές. Ο γελωτοποιός της αυλής δεν ήταν κακός, αλλά ήταν το μόνο άτομο στο βασίλειο που μπορούσε να κοροϊδέψει τον μονάρχη χωρίς να φοβάται να χάσει το κεφάλι του. Το γεγονός ότι οι ανόητοι δεν εμπίπτουν στην κανονική κοινωνική ιεραρχία μπορεί να συνέβαλε στον μελλοντικό ρόλο που θα έπαιζαν οι κλόουν ως αναξιόπιστοι περιθωριακοί. Κατά τον μεσαίωνα, οι γελωτοποιοί εξελίχθηκαν στους αρλεκίνους τους ιταλικού θεάτρου κατά τον 16ο αιώνα. Και πάλι, δεν ήταν αιμοδιψή τέρατα, αλλά δεν ήταν ούτε και φιλικά προς τα παιδιά. Οι χαρακτήρες ήταν συχνά άτακτοι και ηθικά χρεοκοπημένοι, και τα περίεργα κοστούμια και οι μάσκες τους, πρόσθεταν πολλά στα ήδη ανατριχιαστικά vibes που έβγαζαν. Τον 19ο αιώνα, οι κλόουν του τσίρκου με τα λευκοβαμμένα πρόσωπα άρχισαν να γίνονται δημοφιλής. Σε αντίθεση με τους γελωτοποιούς και τους αρλεκίνους που προϋπήρχαν, αυτοί οι κλόουν ήταν διασκεδαστές για παιδιά και είχαν μια υγιή εικόνα. Αλλά η ποπ κουλτούρα του 1970, του 1980 και του 1990, μας έδειξαν αυτή η παλιά αντίληψη που είχαμε για τους κλόουν ως κακούς ταραχοποιούς δεν εξαφανίστηκε ποτέ. Το «It» του Stephen King το 1988 και μια σκηνή από το «Poltergeist» το 1982, συνδύασαν τους αρχικούς φόβους, με τον τους πιο σύγχρονους κλόουν που έπαιζαν για τα παιδιά. Αυτή η φόρμουλα μας έδωσε μια από τις χειρότερες φιγούρες τρόμου σήμερα. Εμπνευσμένη από τους μηχανικούς βοτανικούς κήπους στην Πάντοβα, μια Αγγλίδα δούκισσα δημιούργησε έναν κήπο εξ ολοκλήρου από δηλητηριώδη φυτά στο Κάστρο Alnwick. Πίσω από τις μαύρες πόρτες, αυτός ο προσεκτικά επιμελημένος κήπος περιέχει περίπου 100 θρυλικά φυτά δολοφόνους. To «Poison Garden» άνοιξε το 2005 για το κοινό και είναι ακόμα ημιτελής μιας και το κόστος για τη ανάπτυξη και συντήρηση του ανέρχεται σε αρκετά εκατομμύρια λίρες. Το Κάστρο Alnwick είναι το γνωστό σε εμάς Hogwarts, καθώς εκεί έγιναν τα γυρίσματα των δύο πρώτων ταινιών του Harry Potter. Πίσω από τις μαύρες πόρτες, αυτός ο προσεκτικά επιμελημένος κήπος περιέχει περίπου 100 θρυλικά φυτά δολοφόνους. Το περπάτημα μέσα σε έναν κήπο γεμάτο με φυτά που μπορούν να σε σκοτώσουν δεν είναι ακριβώς μια ήρεμη εμπειρία, αλλά τα προειδοποιητικά σημάδια που βλέπεις από την είσοδο κιόλας απέτυχαν να κρατήσουν τους ανθρώπους μακριά – το αντίθετο, εξιτάρονται και πλησιάζουν πιο κοντά. Οι ξεναγοί εξηγούν τις θανατηφόρες ιδιότητές τους, κρατώντας παράλληλα τους νέους και τα περίεργα παιδιά μακριά από τα φυτά, προειδοποιώντας τους: «Μην αγγίζετε κανένα από τα φυτά, μην τα μυρίζετε καν. Υπάρχουν φυτά εδώ που μπορούν να σας σκοτώσουν”. Από τότε που άνοιξε το 2005, επισκέπτες από όλο τον κόσμο έχουν επισκεφθεί το Poison Garden για να μάθουν περισσότερα για τη φύση, την ιστορία και τη θνητότητά τους. Πάντως κάποιοι δεν τηρούν τους κανόνες – δεν είναι σπάνιο κάποιοι να κλέβουν φύλλα από τα φυτά για να τα πάρουν μαζί τους – και υπήρξαν μάλιστα και περιπτώσεις επισκεπτών που αποκοιμήθηκαν στο τιμόνι κατά την επιστροφή, έχοντας υποκύψει στις τοξικές αναθυμιάσεις από τα φύλλα! Τον Μάιο του 1957, στη μικρή πόλη Χέξαμ της Αγγλίας, η 11χρονη Τζοάνα Πόλοκ και η μικρότερη αδελφή της, η 6χρονη Ζακλίν, πήγαιναν στην εκκλησία με τον φίλο τους Άντονι όταν τις χτύπησε ένα αυτοκίνητο. Σχεδόν ακαριαία, οι δύο νεαρές αδελφές σκοτώθηκαν. Ο Άντονι, μόλις εννέα ετών, πέθανε στον δρόμο προς το νοσοκομείο. Αργότερα ανακαλύφθηκε ότι η οδηγός, μια ντόπια γυναίκα που βρισκόταν υπό την επήρεια διαφόρων ναρκωτικών ουσιών, είχε χτυπήσει σκόπιμα τα τρία παιδιά, αφού είχε αποχωριστεί βίαια τα δικά της παιδιά. Η υπόθεση έγινε αργότερα πρωτοσέλιδο σε όλη τη Βρετανία, με τη γυναίκα να οδηγείται τελικά σε ψυχιατρική κλινική. Μετά το θάνατο της Τζοάνα και της Ζακλίν, οι γονείς των κοριτσιών, Τζον και Φλόρενς Πόλοκ, ήταν συντετριμμένοι. Η μόνη τους ελπίδα Όταν όμως η Φλόρενς έμεινε αργότερα έγκυος, ο Τζον πείστηκε ότι τα δύο κορίτσια θα ξαναγεννιόντουσαν στην οικογένεια ως δίδυμα. Το ζευγάρι, που ήταν ευσεβείς καθολικοί, διαφωνούσε συχνά για την υπόθεση της μετενσάρκωσης, με τη Φλόρενς να απορρίπτει έντονα τις πεποιθήσεις του Τζον. Αργότερα αναφέρθηκε ότι απειλήθηκε ακόμη και ολόκληρος ο γάμος του ζευγαριού ως αποτέλεσμα αυτής της αντιπαράθεσης, με τη Φλόρενς να είναι έτοιμη να καταθέσει αίτηση διαζυγίου. Επίσης, δεν υπήρχε ιστορικό διδύμων στην οικογένεια κανενός από τους δύο γονείς και ο γιατρός της Φλόρενς είχε προβλέψει μία μόνο γέννηση, πράγμα που σημαίνει ότι η πιθανότητα διδύμων ήταν μικρή. Ωστόσο, η Φλόρενς γέννησε δίδυμα κορίτσια στις 4 Οκτωβρίου 1958. Τα δίδυμα ονομάστηκαν Τζίλιαν και Τζένιφερ. Τα σημάδια των… σημαδιών Ενώ τα δίδυμα ήταν πανομοιότυπα, είχαν διαφορετικά σημάδια στο σώμα τους εκ γενετής, κάτι που θεωρείται εξαιρετικά ασυνήθιστο. Η Τζένιφερ είχε ένα μικρό σημάδι στο αριστερό της ισχίο, το οποίο μιμούνταν ένα σημάδι που είχε η Ζακλίν στο δικό της αριστερό ισχίο. Είχε επίσης ένα εκ γενετής σημάδι στο μέτωπό της, το οποίο ήταν παρόμοιο με μια μικρή ουλή που είχε η Ζακλίν στο ίδιο σημείο. Όταν τα δίδυμα ήταν τριών μηνών, η οικογένεια μετακόμισε στο Γουίτλι Μπέι, το οποίο βρίσκεται ανατολικά του Χέξαμ. Καθώς τα κορίτσια μεγάλωναν, ωστόσο, έγινε σαφές ότι η Τζίλιαν και η Τζένιφερ έμοιαζαν να θυμούνται το Χέξαμ με λεπτομέρειες, παρά το γεγονός ότι δεν μεγάλωσαν στη μικρή πόλη. Ήξεραν την πόλη χωρίς να την έχουν επισκεφθεί ποτέ Όταν η οικογένεια επέστρεψε στο Χέξαμ ενώ τα κορίτσια ήταν τεσσάρων ετών, οι δίδυμες έδειξαν και ονόμασαν αξιοθέατα που δεν είχαν ξαναδεί, όπως το σχολείο στο οποίο είχαν φοιτήσει η Ζακλίν και η Τζοάνα, το αβαείο του Χέξαμ και μια παιδική χαρά που αγαπούσαν οι αδελφές τους που είχαν πεθάνει. Το ζευγάρι φαινόταν μάλιστα να γνωρίζει τον δρόμο για την παιδική χαρά χωρίς να την έχει δει ποτέ. Ομοίως, τα δίδυμα ήταν επίσης σε θέση να αναγνωρίσουν τα παιχνίδια των αδελφών τους με το όνομά τους. Παρόλο που η μητέρα τους είχε αποθηκεύσει τα παιχνίδια των αδικοχαμένων κοριτσιών, τα δίδυμα άρχισαν να ζητούν ορισμένα παιχνίδια πίσω. Στην πραγματικότητα, ήταν σχεδόν σαν τα δίδυμα να θυμόντουσαν τα παιχνίδια ως δικά τους. Ήταν σε θέση να ονομάσουν τα παιχνίδια τους με τα ονόματα που τους είχαν δοθεί προηγουμένως και μάλιστα μοίραζαν τα παιχνίδια ακριβώς όπως έκαναν οι αδελφές τους. Αναφέρονταν επίσης στο γεγονός ότι τα παιχνίδια προέρχονταν από τον Άγιο Βασίλη -κάτι που ήταν αλήθεια. Οι γονείς τους παρατήρησαν, επίσης, ότι τα δίδυμα είχαν πολύ παρόμοιες προσωπικότητες σε σύγκριση με τις μεγαλύτερες αδελφές τους. Ανατριχιαστική ομοιότητα Ενώ η Τζοάνα ήταν πολύ προστατευτική με τη μικρότερη αδελφή της Ζακλίν, η Τζίλιαν φαινόταν πιο ώριμη από τη δίδυμη αδελφή της. Η Τζίλιαν, η οποία γεννήθηκε 10 λεπτά πριν από την Τζένιφερ, φρόντιζε επίσης συχνά τη δίδυμη αδελφή της, όπως η Τζοάνα φρόντιζε τη Ζακλίν. Οι γονείς παρατήρησαν επίσης ότι οι δίδυμες απολάμβαναν πέρα από τα ίδια παιχνίδια ακόμα και τα ίδια φαγητά με τις αδερφές τους. Για τα πρώτα χρόνια της ζωής των διδύμων, η Φλόρενς συνέχισε να έχει άρνηση ως προς ιδέα της μετενσάρκωσης του άντρα της, Τζον. Αφού όμως βρήκε τα δίδυμα να μιλούν για το τροχαίο ατύχημα, άλλαξε γνώμη. Μια φορά, η Φλόρενς άκουσε τα κορίτσια να παίζουν ένα παιχνίδι όπου αναπαριστούσαν το ατύχημα των αδελφών τους. Η Τζίλιαν κρατούσε το κεφάλι της Τζένιφερ και της έλεγε: «Το αίμα βγαίνει από τα μάτια σου. Εκεί σε χτύπησε το αυτοκίνητο». Σε μια άλλη περίπτωση, η Τζίλιαν έδειξε το σημάδι στο μέτωπο της Τζένιφερ και της είπε: «Αυτό είναι το σημάδι που απέκτησε η Τζένιφερ όταν έπεσε πάνω σε έναν κουβά». Είναι ενδιαφέρον ότι τα δίδυμα κορίτσια φαίνεται να φοβούνταν επίσης τα αυτοκίνητα. Στα νεαρά τους χρόνια, οι δίδυμες έβλεπαν επαναλαμβανόμενους εφιάλτες ότι τις χτύπησε αυτοκίνητο. Σαν ταινία ψυχολογικού θρίλερ Η Τζίλιαν και η Τζένιφερ φοβόντουσαν και αγχώνονταν όταν βρίσκονταν κοντά σε αυτοκίνητα. Όταν ένα αυτοκίνητο έβαλε μπροστά τη μηχανή του σε ένα σοκάκι, ο πατέρας τους θυμάται ότι τα κορίτσια άρπαξαν το ένα το άλλο από τρόμο και φώναξαν: «Το αυτοκίνητο έρχεται να μας πιάσει!». Λίγο αφότου τα δίδυμα έγιναν πέντε ετών, οι αναμνήσεις από τις «προηγούμενες ζωές» τους άρχισαν σιγά σιγά να σβήνουν, καθώς συνέχισαν να ζουν κανονικές ζωές. Ενώ τα δίδυμα έχασαν εντελώς τις αναμνήσεις τους από το ατύχημα, η Τζίλιαν θυμήθηκε αργότερα ότι έβλεπε οράματα του εαυτού της να παίζει σε ένα σκάμα με άμμο σε ένα σπίτι στο Γουίκχαμ. Ενώ η Τζίλιαν δεν είχε πάει ποτέ στο Γουίκχαμ, ήταν σε θέση να περιγράψει τέλεια το σπίτι και τον κήπο που ταίριαζαν με το σπίτι στο οποίο η Τζοάνα είχε κάποτε ζήσει με τους γονείς της σε ηλικία τεσσάρων ετών. Ενώ η περίπτωση των διδύμων Πόλοκ αναφέρεται εδώ και χρόνια ως «απόδειξη» της μετενσάρκωσης, πολλοί άνθρωποι έχουν υποστηρίξει ότι οι αναμνήσεις των διδύμων μπορεί να έχουν επηρεαστεί από τα τέσσερα μεγαλύτερα αδέλφια τους. Ο Τζον και η Φλόρενς ισχυρίζονται ότι δεν μίλησαν στα δίδυμα για τις νεκρές αδελφές τους μέχρι να μεγαλώσουν, είναι πολύ πιθανό τα δίδυμα να έμαθαν την ιστορία τους από τα αδέρφια τους. Κάτι παραπάνω από πιθανό, δηλαδή. (in.gr) |
APXEIO
April 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|