Λίγα μόλις λεπτά μετά τα μεσάνυχτα της 4ης Σεπτεμβρίου 1972 ένας άνδρας με αναρριχητικό εξοπλισμό και καλυμμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του με μια μάσκα του σκι, σκαρφάλωσε σε ένα δέντρο και εν συνεχεία πήδηξε στην οροφή του Μουσείου Καλών Τεχνών του Μόντρεαλ. Τον ακολούθησαν δύο μασκοφόροι συνεργοί του και από έναν σπασμένο φεγγίτη με τη βοήθεια σχοινιού βρέθηκαν στον εκθεσιακό χώρο. Εδεσαν και φίμωσαν τους φύλακες υπό την απειλή όπλου και ξεκίνησαν μια άνευ προηγουμένου λεηλασία των εκθεμάτων. Τριάντα λεπτά μετά τη διάρρηξη ο συναγερμός εν τέλει ενεργοποιήθηκε, αναγκάζοντας τη συμμορία να βγει από την πλαϊνή πόρτα με ό,τι μπορούσε να κουβαλήσει: 39 αντικείμενα, κυρίως κοσμήματα και ειδώλια, και δεκαοκτώ πίνακες που αποδίδονται σε καλλιτέχνες όπως ο Γκιστάβ Κουρμπέ, ο Ευγένιος Ντελακρουά και ο Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς. Το ακριβότερο έργο της λείας ήταν το «Τοπίο με τις εξοχικές κατοικίες» το οποίο αποδίδεται στον Ρέμπραντ. Η εκτίμηση της συνολικής λείας άγγιξε τα 2 εκατ. δολάρια, σύμφωνα με το μουσείο, ενώ από τη ληστρική επιδρομή γλίτωσαν έργα Θεοτοκόπουλου, Πικάσο, Γκόγια και Ρενουάρ, όπως γράφουν ντα ΝΕΑ. Η αστυνομία του Μόντρεαλ ανέθεσε την εξιχνίαση της υπόθεσης σε δύο αστυνομικούς και έναν χρόνο αργότερα μπήκε στο αρχείο. Μισό αιώνα μετά μοιάζει να μην τη θυμάται κανείς. Το μυστήριο της Βοστώνης Δεκαοκτώ χρόνια αργότερα και 494 χλμ. μακριά, στη Βοστώνη, ληστές «χτυπούν» το Μουσείο Ιζαμπέλα Στιούαρτ Γκάρντνερ. Η υπόθεση έχει προσφέρει υλικό για οκτώ μυθιστορήματα, έχει παρουσιαστεί αναλυτικά σε τρία τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ, έχει βρει θέση σε επεισόδιο της δημοφιλούς σειράς κινουμένων σχεδίων Simpsons, ενώ οι πολύπλοκες θεωρίες συνωμοσίας που την περιβάλλουν θα μπορούσαν να συγκριθούν με εκείνες για τη δολοφονία του προέδρου Τζον Κένεντι. Το 2000, τρεις ένοπλοι εισέβαλαν στο Εθνικό Μουσείο της Στοκχόλμης και δραπέτευσαν με ένα ταχύπλοο έχοντας προλάβει να αρπάξουν δύο έργα Ρενουάρ και ένα του Ρέμπραντ. Με σκοπό να επισημάνουν τα κενά στη φύλαξη των μουσείων το 2003, μια ομάδα ληστών-ακτιβιστών αφαίρεσαν έργα των Πικάσο, Βαν Γκογκ και Γκογκέν από την πινακοθήκη Γουίτγουορθ του Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ και εν συνεχεία τα παράτησαν – υποτίθεται για να εντοπιστούν εύκολα από τις Αρχές – σε δημόσια ουρητήρια. Και οι τρεις υποθέσεις βρέθηκαν επί μακρόν στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Εκτός συναγωνισμού, βεβαίως, τίθεται η εμβληματικότερη των ληστειών του 20ού αιώνα, εκείνη της Μόνα Λίζα από το Λούβρο το 1911, η οποία και πυροδότησε αμέτρητες θεωρίες συνωμοσίας με πολιτικό υπόβαθρο, που ενέπλεκαν από αμερικανικές τράπεζες μέχρι ευρωπαίους ηγεμόνες. Στην πραγματικότητα ένοχος ήταν ένας επιστάτης που εργαζόταν στο Λούβρο, αλλά η κλοπή αυτή ήταν αρκετή για να απογειώσει τον μύθο του αινιγματικού πορτρέτου που φιλοτέχνησε ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Το μεγαλύτερο ερώτημα γύρω από τη ληστεία στο μουσείο του Μόντρεαλ – μεγαλύτερο ακόμα και από εκείνο τού ποιοι ήταν οι δράστες και πού βρίσκονται τα κλοπιμαία σήμερα – είναι για ποιον λόγο ένα τόσο φιλόδοξο κόλπο να μην έχει προκαλέσει ενδιαφέρον ανάλογο με τις προαναφερόμενες κλοπές. Και οι ρίζες του φαίνεται, σύμφωνα με την ενημερωτική πλατφόρμα The Walrus, να βρίσκονται στην εποχή που συνέβη, καθώς τότε απέτυχε να προκαλέσει διαρκή δημόσια κατακραυγή. Γιατί ξεχάστηκε; Ποια είναι, λοιπόν, η διαφορά ανάμεσα στην πρώτη ληστεία, εκείνη του 1972 και τις υπόλοιπες που συνέβησαν σε Ηνωμένες Πολιτείες και Ευρώπη; Η απουσία δραματικότητας και τολμηρών κινήσεων των δραστών με όρους που έχει καθιερώσει το Χόλιγουντ; Η έλλειψη ενός μανδύα που θα συνέδεε την υπόθεση με σκοτεινά δίκτυα, αδίστακτους συλλέκτες και κυκλώματα με πολιτικές διασυνδέσεις; Η αλήθεια είναι ότι η πρώτη ύλη που είχαν στα χέρια τους οι υπεύθυνοι του μουσείου δεν τους βοηθούσε να πλάσουν ένα εντυπωσιακό αφήγημα. Ανάμεσα στα πορτρέτα, τα τοπία και τις νεκρές φύσεις που κλάπηκαν, κανένα δεν είχε την εξπρεσιονιστική δύναμη της Κραυγής ή την αύρα της Μόνα Λίζα. Ο οικονομικός παράγοντας είναι ένα δεύτερο στοιχείο που έπαιξε ρόλο. Ενας πίνακας που επιστρέφεται στο μουσείο διατηρεί την αρχική υψηλή του αξία, η οποία ορισμένες φορές ενδεχομένως να ανεβαίνει λόγω της δημοσιότητας που ακολούθησε την περιπέτειά του. Ενα έργο τέχνης όμως που κυκλοφορεί στην παράνομη αγορά τέχνης διακινείται για πολύ μικρότερα ποσά – οι ειδικοί κάνουν λόγο για περίπου 7%-10% της προβλεπόμενης αξίας – καθώς ο νέος ιδιοκτήτης του ούτε θα μπορέσει να κεφαλαιοποιήσει στον κύκλο του το κύρος που απορρέει από την απόκτηση ενός σημαντικού έργου τέχνης, ούτε μπορεί εύκολα να το μεταπωλήσει και μάλιστα σε τιμή που να του αποφέρει κέρδος. Η παράμετρος αυτή θα εξηγούσε σε μεγάλο ποσοστό τον λόγο για τον οποίο οι δράστες επιχείρησαν να επιστρέψουν τα κλοπιμαία. Ξεκίνησαν ειδοποιώντας με μια ανώνυμη κλήση στον υπεύθυνο ασφαλείας του μουσείου να σπεύσει κοντά στο Πανεπιστήμιο ΜακΓκιλ και να συλλέξει από το έδαφος ένα άδειο κουτί τσιγάρων. Οταν το άνοιξε διαπίστωσε πως μέσα βρισκόταν ένα κόσμημα που ανήκε στα κλοπιμαία. Με αυτή την κίνηση ξεκίνησαν οι διαπραγματεύσεις με τους ληστές να ζητούν ως λύτρα για τα κλοπιμαία μισό εκατομμύριο δολάρια, όταν η αξία τους είχε εκτιμηθεί στο δεκαπλάσιο, δηλαδή υπερδιπλάσια από το ποσό των 2 εκατ. δολάρια που είχε αρχικά δημοσιοποιηθεί. Η αντιπρόταση του μουσείου ήταν ακριβώς το μισό ποσό: 250.000 δολάρια και την επιστροφή ενός πίνακα (του Γιαν Μπρίγκελ του Πρεσβύτερου) ως κίνηση καλής θέλησης. Την ώρα που οι δράστες ήταν έτοιμοι να παραδώσουν και δεύτερο πίνακα, η τυχαία διέλευση ενός περιπολικού από το προκαθορισμένο σημείο κλόνισε την εμπιστοσύνη των ληστών προς τους διαπραγματευτές και διακόπηκε κάθε επαφή. Η απάθεια του κοινού Η συμμορία έμεινε με τον θησαυρό ανά χείρας και χωρίς να μπορεί να τον αξιοποιήσει, ενώ το μουσείο δεν φάνηκε να δίνει συνέχεια. To ευρύ κοινό από την πλευρά του δεν έδειχνε τόσο θορυβημένο ή θυμωμένο από την απώλεια των θησαυρών του μουσείου ώστε να απαιτήσει να παραμείνει η υπόθεση στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Αντίδραση που δεν είναι πρωτοφανής, καθώς η Ιστορία έχει δείξει ότι ο κόσμος συνήθως αντιδρά με απάθεια στα εγκλήματα τέχνης, εκτός κι αν διαθέτουν κάποιο στοιχείο γοητείας, όπως η περίπτωση του Στέφαν Μπράιτβιζερ ο οποίος παρά το ότι καταδικάστηκε σε φυλάκιση στην Ελβετία και τη Γαλλία επειδή αποκαλύφθηκε ότι είχε κλέψει 240 αντικείμενα και έργα τέχνης από μουσεία σε ολόκληρη την Ευρώπη, υπέγραψε συμβόλαιο για την έκδοση βιβλίου με την ιστορία του και εξασφάλισε εξώφυλλο σε περιοδικό μεγάλης κυκλοφορίας. Το μυστικό για το γεγονός ότι η υπόθεση ξεχάστηκε ίσως να οφείλεται στα ίδια τα έργα, καθώς στα αρχεία του μουσείου εντοπίστηκαν το 2019 από τον ειδικό σε θέματα τεχνών του περιοδικού «Canadian Art», Κρις Χάμπτον, έγγραφα βάσει των οποίων αμφισβητείται η αυθεντικότητα των έργων και αρκετά από τα κλοπιμαία φαίνεται να αποδίδονται στους επώνυμους καλλιτέχνες ή στους μαθητές τους και όχι να είναι έργα με δικές τους υπογραφές. Σήμερα μπορεί να βρίσκονται στα χέρια ενός βαρόνου ναρκωτικών στη Λατινική Αμερική βοηθώντας τον να ξεπλύνει μεγάλα ποσά από τις παράνομες συναλλαγές του, μπορεί όμως και να βρίσκονται ξεχασμένα σε μια αποθήκη στο Μόντρεαλ εφόσον έμειναν στα αζήτητα. Και αν τελικά δεν είχαν κλαπεί θα βρίσκονταν ακόμη στις αίθουσες του μουσείου ή θα είχαν δημοσιοποιηθεί οι αμφιβολίες σχετικά με το κατά πόσον είναι έργα επώνυμων δημιουργών και ενδεχομένως θα είχαν αποσυρθεί στις αποθήκες όπως ο πίνακας του Μπρίγκελ, ο μοναδικός που επεστράφη από τα κλοπιμαία; «Πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένη» 53χρονη Βρετανίδα, όταν αποφάσισε να κάνει κάτι για τον εαυτό της και την εμφάνισή της. Μετά από μεγάλη απώλεια βάρους, αποφάσισε να προχωρήσει σε πλαστικές επεμβάσεις προκειμένου να επανέλθει άμεσα το σώμα της, τόσο στο στήθος της, όσο και στα χέρια της. Δεν επέλεξε να πάει στην χώρα της, αλλά να ταξιδέψει στην Τουρκία, όπου ανθίζει η αγορά των πλαστικών επεμβάσεων κάθε είδους, μιας και οι τιμές τους είναι στο 1/3 σε σχέση με άλλες χώρες. Είναι ενδεικτικό πως μια βόλτα να κάνεις στην πολυσύχναστη πλατεία Ταξίμ στην Κωνσταντινούπολη θα δεις «μπαταρισμένους» σε μύτη και κεφάλι (από την εμφύτευση μαλλιών) τόσο που απορείς αν πληρώνουν ή τις κάνουν τσάμπα. Η Σαμάνθα Κέι ξεκίνησε κι αυτή την έρευνα τιμών και κατέληξε στην Τουρκία, όπου η τιμή για τις δύο αυτές πλαστικές (στήθος και μπράτσα) ήταν η μισή σε σχέση με τη Βρετανία. Το αποτέλεσμα όμως ήταν κωμικοτραγικό! Οι χειρουργοί στην επέμβαση μάλλον είχαν πιεί, μάλλον δεν έβλεπαν από τις πολλές επεμβάσεις… μάλλον κάτι δεν κατάλαβαν καλά! Είχε δύο εμφυτεύματα ψηλά, αλλά οι θηλές της και το χαλαρό δέρμα μου κρέμονταν σαν μαστοί από κάτω. Η ίδια εξομολογείται το δράμα της, αλλά μάλλον αργά! «Στο Ηνωμένο Βασίλειο η επέμβαση αυτή κόστιζε περίπου 8.000 λίρες, αλλά στην Τουρκία θα ήταν η μισή τιμή. Ξόδεψα ώρες ψάχνοντας στο διαδίκτυο για χειρουργούς, κάνοντας έρευνα, διαβάζοντας μαρτυρίες και κριτικές. Δεν πίστευα ότι έπαιρνα κάποια ρίσκο. Πέταξα στην Τουρκία με τον σύζυγό μου John και συνάντησα τον χειρουργό που είχα επιλέξει. Φαινόταν επαγγελματίας, αλλά όταν του είπα ότι ήθελα ένα cup C, είπε ότι ήταν πολύ μεγάλο και ότι θα μου έφτιαχνε cup B. Με ανησύχησε ο τρόπος του, αλλά θεώρησα ότι ήταν το γλωσσικό εμπόδιο στη μέση». Το πακέτο της Σαμάνθα περιελάμβανε διαμονή στο ξενοδοχείο πριν και μετά τις επεμβάσεις. «Όταν συνήλθα μετά την επέμβαση, ήμουν στο κρεβάτι και με επίδεσμο. Προσπάθησα να γυρίσω πλευρά, αλλά ίδρωσα από την αγωνία μου. Με το ζόρι άντεχα τον πόνο. Υποτίθεται ότι θα έλεγχαν τις ζωτικές ενδείξεις μου όλη τη νύχτα, αλλά δεν ήρθε κανείς». Επτά ημέρες αργότερα η Σαμάνθα επιβιβάστηκε σε ένα αεροπλάνο και επέστρεψε στο Ηνωμένο Βασίλειο. «Ο πόνος συνεχίστηκε και τρομοκρατήθηκα όταν έβγαλα τους επιδέσμους μου. Είχα δύο εμφυτεύματα ψηλά, αλλά οι θηλές μου και το χαλαρό δέρμα μου κρέμονταν σαν μαστοί από κάτω. Τα είχαν κάνει τελείως μαντάρα στην επέμβαση. Τους επόμενους μήνες το στήθος μου χειροτέρεψε. Το ένα στήθος ήταν πάνω, το άλλο κάτω. Δεν μπορούσα να πιστέψω τι είχα κάνει». Ευτυχώς, η Σαμάνθα είχε ιατρική ασφάλιση και της δόθηκε αποζημίωση 2.000 λιρών. Τον περασμένο μήνα κατάφερε να εξοικονομήσει αρκετά χρήματα για να βρει έναν χειρουργό στο Ηνωμένο Βασίλειο για να φτιάξει το στήθος της. Το κόστος της επέμβασης ανέρχεται σε 8.500 λίρες. Τη Δευτέρα στις 16:00 (τοπική ώρα, 18:00 ώρα Ελλάδος) στο παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου, αναμένεται να γίνει η κηδεία της βασίλισσας Ελισάβετ, όπου μαζί της σε μια ιδιωτική τελετή θα ταφεί και ο σύζυγός της Φίλιππος, ο οποίος παρέμεινε άταφος για 1,5 χρόνο! Η σορός του παραμένει άταφη εδώ και ενάμιση χρόνο (απεβίωσε στις 9/4/2021), καθώς έπρεπε να περιμένει μέχρι να πεθάνει η βασίλισσα Ελισάβετ, προκειμένου να ταφεί στην τελευταία του κατοικία. Σύμφωνα με το τελετουργικό, η σορός του τοποθετήθηκε σε αναμονή στο Royal Vault, ένα σκοτεινό σπήλαιο που βρίσκεται κάτω από το παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου στο Κάστρο του Γουίνσδορ. Πρόκειται για το μέρος όπου έχει ταφεί ο βασιλιάς Γεώργιος, πατέρας της Ελισάβετ, όπως και η Βασιλομήτωρ, ενώ εκεί βρίσκονται και οι στάχτες της Πριγκίπισσας Μαργαρίτας που αποτεφρώθηκε. Η μητέρα του πρίγκιπα Φιλίππου, η πριγκίπισσα Αλίκη του Μπάτενμπεργκ, πέρασε 19 χρόνια στο θόλο, έως ότου μεταφέρθηκε το 1988 στην Ιερουσαλήμ και ενταφιάστηκε στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής. Αν και ο ενταφιασμός των βασιλικών μελών αναφέρεται συχνά ως «ταφή», στην πραγματικότητα, αφορά ελάχιστα σε ενταφιασμό. Το μόνο που θα αγγίξει το φέρετρο της Ελισάβετ θα είναι ένα ασημένιο μπολ με χώμα που θα σκορπίσει ο βασιλιάς Κάρολος Γ’ κατά τη διάρκεια της κηδείας της (η Ελισάβετ σκόρπισε παρόμοιο χώμα στο φέρετρο του πατέρα της, Βασιλιά Γεωργίου ΣΤ’). Αυτός είναι ο λόγος που οι βασιλιάδες θάβονται σε αεροστεγή φέρετρα με επένδυση από μόλυβδο για να επιβραδύνουν την αποσύνθεση. Το φέρετρο της βασίλισσας με επένδυση από μόλυβδο κατασκευάστηκε τη δεκαετία του 1990 από αγγλική βελανιδιά. Το τεράστιο βάρος του είναι ένας από τους λόγους που πρέπει να το μεταφέρουν οκτώ ειδικά επιλεγμένοι Βρετανοί στρατιώτες. Έτσι, μετά την 13ωρη τελετή για την κηδεία της βασίλισσας Ελισάβετ, η σορός του πρίγκιπα Φίλιππου θα βγει επιτέλους από την «αναμονή» για να οδηγηθεί δίπλα στη σύζυγό του, στην τελευταία τους κατοικία. Στις ιδιορρυθμίες του βασιλιά Καρόλου του Γ’ αναφέρονται τα βρετανικά ΜΜΕ, επικαλούμενα ανθρώπους του περιβάλλοντός του. Σύμφωνα με τα σχετικά δημοσιεύματα, o βασιλιάς Κάρολος όπου και αν ταξιδεύει έχει το δικό του κάθισμα τουαλέτας και χαρτί υγείας, συγκεκριμένης μάρκας και υφής. Στις ιδιαίτερες απαιτήσεις του Καρόλου είχε αναφερθεί και ο Πολ Μπάρελ, που ήταν μπάτλερ της πριγκίπισσας Νταϊάνας, σε ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε το 2015. Σύμφωνα με τον μπάτλερ, ο Κάρολος είχε δώσει εντολή να είναι σιδερωμένα τα κορδόνια των παπουτσιών του. Κάθε πρωί το προσωπικό σιδέρωνε τις πιζάμες του, ενώ η τάπα της μπανιέρας έπρεπε να είναι σε συγκεκριμένη θέση και το νερό να είναι χλιαρό για να κάνει το μπάνιο του. Επίσης, η μπανιέρα πρέπει να είναι μισογεμάτη. Ο Πολ Μπάρελ υποστήριξε, ακόμα, ότι ο Κάρολος έβαζε τον προσωπικό του βοηθό να του βάζει ελάχιστη οδοντόπαστα στην οδοντόβουρτσά του. Όσο για το πρωινό του, του αρέσει να τρώει χειροποίητο ψωμί, ένα μπολ φρέσκα φρούτα και φρέσκους χυμούς, ενώ όπου πηγαίνει τον ακολουθεί το δικό του καλάθι του πρωινού του που περιλαμβάνει έξι διαφορετικούς τύπους μέλι, μούσλι και αποξηραμένα φρούτα. Πριν από λίγες εβδομάδες, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, όπως σας αναφέραμε στο pronews.gr, ενέκρινε ως τροφή των Ευρωπαίων πολιτών την κατανάλωση γρύλων, σκουληκιών και ακριδών προκειμένου να αντέξει την μείωση της γεωργικής παραγωγής που προκάλεσαν οι κυρώσεις της στην Ρωσία. Τώρα, ο σύλλογος διαιτολόγων / διατροφολόγων της Μεγάλης Βρετανίας, προτείνει την κατανάλωση… σκυλοτροφών, ως μια οικονομική λύση για όσους δεν θα μπορούν να αγοράσουν τα… ακριβά γκουρμέ έντομα. Έναν ακόμη… πονοκέφαλο στους βιολόγους θαλάσσης που ασχολούνται με τους λευκούς καρχαρίες, προκάλεσαν τα αποτελέσματα μιας πρόσφατης έρευνας από το πανεπιστήμιο Μποντ στο Κουίνσλαντ της Αυστραλίας, τα οποία κατέδειξαν ότι αυτοί οι φοβεροί κυνηγοί, όταν φθάσουν στο σημείο να επιτεθούν σε άνθρωπο, προτιμούν να «φάνε» άντρες παρά γυναίκες. Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι ειδικοί του πανεπιστημίου διαπίστωσαν, ότι ακόμη και στην περίπτωση που οι λευκοί καρχαρίες «αρκεστούν» στο να δαγκώσουν μία φορά το θύμα τους, αυτή η δαγκωνιά αποβαίνει -ως επί το πλείστον- μοιραία όταν το θύμα είναι άντρας παρά γυναίκα. Οι ειδικοί του πανεπιστημίου, που μελέτησαν δεκάδες επιθέσεις καραχαριών σε ανθρώπους, οι οποίες καταγράφηκαν από το 1982 μέχρι το 2011, τόσο στην Αυστραλία -όπου παρατηρούνται οι περισσότερες επιθέσεις- αλλά και σε άλλες χώρες, διαπίστωσαν ότι στο 84% των επιθέσεων, τα θύματα ήταν άντρες. Ο καθηγητής Ντάριλ Μακ Φι από το πανεπιστήμιο Μποντ, ανέφερε στην βρετανική εφημερίδα Telegraph, ότι δεν υπάρχει πειστική εξήγηση για τον λόγο που οι άντρες δέχονται τις περισσότερες επιθέσεις από καρχαρίες, και πώς μια πιθανή εξήγηση μπορεί να είναι το γεγονός ότι παραμένουν περισσότερη ώρα στη θάλασσα από τις γυναίκες.
Μια παρέα ανδρών αποφάσισε να περάσει την ώρα της βάζοντας φωτιά στα κεφάλια τους, χρησιμοποιώντας ως εύφλεκτο υλικό βότκα. Το βίντεο έχει κάνει τον γύρο του Twitter, ενώ πολλοί είναι εκείνοι που σχολιάζουν ότι «για αυτό οι γυναίκες ζουν περισσότερο».
Όπως μπορείτε να δείτε στο παρακάτω βίντεο, ένας από την παρέα έχει αναλάβει τον ρόλο του… πυρπολητή αφού ρίχνει βότκα στα κεφάλια των φίλων του και στη συνέχεια βάζει φωτιά.Ένας από τους συμμετέχοντες στην παρέα, ο οποίος φαίνεται να διαθέτει πλουσιότερη κόμη, με αποτέλεσμα να δυσκολεύεται να σβήσει τη φωτιά από το κεφάλι του και να πανικοβάλλεται σε κάποια στιγμή. Δείτε το βίντεο
Ο Σιλβέστερ Σταλόνε έγινε… sex toy – Από ποια ταινία του χολιγουντιανού ηθοποιού είναι εμπνευσμένο1/9/2022
Ένα παράξενο sex toy εμπνευσμένο από τον χολιγουντιανό ηθοποιό Σιλβέστερ Σταλόνε, ανακαλύφθηκε από ένα ζευγάρι, σε κατάστημα με αντίκες στην Νότια Ουαλία. Σύμφωνα με το Newsweek, η Μπάε Μπέλιγχαμ, όπως λέγεται η γυναίκα ανακάλυψε ένα ομοίωμα από λατέξ στο υπόγειο του καταστήματος. Συμφωνείτε με το περιεχόμενο της ομιλίας του Κ.Καραμανλή κατά της κυβέρνησης για το σκάνδαλο των υποκλοπών; «Ο σύζυγός μου κι εγώ ήμασταν για μερικές ημέρες στην Κατούμπα. Είναι ένα περίεργο χωριό γενικότερα και το συγκεκριμένο κατάστημα που επισκεφτήκαμε είναι ίσως ένα από τα πιο ιδιαίτερα. Στον κάτω όροφο, είδα μια παράξενη κούκλα που μου φάνηκε σαν να ουρλιάζει. Σκέφτηκα “ναι, αυτό είναι το πιο περίεργο εύρημα της ημέρας», αναφέρει η Μπέλιγχαμ. Στη συνέχεια, η γυναίκα δημοσίευσε μερικά στιγμιότυπα που τράβηξε στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram, χωρίς ωστόσο να έχει καταλάβει περί τίνος πρόκειται. Μάλιστα, τα διέγραψε, όταν κάτω από αυτά ξεκίνησαν να συγκεντρώνονται… περίεργα σχόλια. Κάποιος όμως, πρόλαβε να πάρει τις φωτογραφίες πριν κατέβουν και γρήγορα αυτές έκαναν τον γύρο του διαδικτύου. Το κοινό αμέσως κατάλαβε πως πρόκειται για ένα sex toy, με τη μορφή του ηθοποιού, το οποίο μάλιστα, είναι εμπνευσμένο από την ταινία του 1993, «Demolition Man», στην οποία ο Σταλόνε πρωταγωνιστούσε με τη Σάντρα Μπούλοκ. Μέχρι στιγμής, ο ηθοποιός δεν έχει κάνει κάποιο δημόσιο σχόλιο, σχετικά με το ομοίωμά του. Η γυναίκα που το ανακάλυψε στη συνέχεια, κατάλαβε από ποια ταινία προέρχεται η ιδέα αυτή, όμως παραδέχτηκε ότι δεν είναι η πιο αφοσιωμένη θαυμάστρια του Σταλόνε. «Δεν έχω δει ποτέ το Demolition Man. Είμαι εκείνος ο εξοργιστικός άνθρωπος που δεν μπορεί ποτέ να θυμηθεί το όνομα ή την πλοκή οποιασδήποτε ταινίας… Αλλά αναγνώρισα ότι είναι ο Σιλβέστερ Σταλόνε», ανέφερε. |
APXEIO
April 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|