ΤΗΣ ΜΑΙΡΗΣ ΠΙΕΡΙΔΟΥ Η Γεωργία Μεσιήτη είναι μια προσωπικότητα με πολυσχιδή δραστηριότητα. Ξεκίνησε ως δημοσιογράφος, συνεργάστηκε με ραδιοφωνικούς σταθμούς, με εφημερίδες, και εδώ και στην Αθήνα. Συνεργάστηκε με Ελλαδίτες τραγουδιστές και σκηνοθέτες, μουσικούς παραγωγούς, διοργάνωνε συναυλίες σε Κύπρο και Ελλάδα, ασχολήθηκε με τα καλλιτεχνικά δρώμενα της Αθήνας και με πολλές άλλες δραστηριότητες. Είναι υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων διάφορων Θεάτρων, αλλά και Ελλαδιτών καλλιτεχνών, όπως της Μαργαρίτας Ζορμπαλά, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Μανώλη Λιδάκη, Κώστα Μακεδόνα κ.ά. Συνεργάστηκε με το Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου για την προώθηση στα ΜΜΕ των δραστηριοτήτων του στην Ελλάδα, αλλά και για την προώθηση της παράστασης «Σαμία» του Μενάνδρου, που παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Επιδαύρου. Εγώ γνώρισα τη Γεωργία και την ξεχώρισα για την ευγένεια της ψυχής της, και για τη μεγάλη της αγάπη για τον πολιτισμό, όταν το 2015 συνεργάστηκε με τη θεατρική ομάδα «Σόλο για Τρεις» της Μαρίας Καρσερά, για το Θέατρο Αντίλογο, το Θέατρο Λέξη και το Θέατρο Δέντρο ως υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων, επικοινωνίας και προβολής των παραστάσεων τους. Η Γεωργία Μεσιήτη είναι ένας άνθρωπος με τόλμη, θάρρος και επιμονή για το δρόμο που διάλεξε, και πέτυχε πολλά σε όλη της την πορεία! Ακόμη μας περιμένουν εκπλήξεις από τη γλυκιά Γεωργία! Θα μας τα πει η ίδια στη συνέχεια… Πώς και πότε αντιλήφθηκες ότι αγαπάς την τέχνη, τα καλλιτεχνικά γενικότερα; Παιδί ακόμη, αυτό που θυμάμαι να με συναρπάζει ήταν το αίσθημα ανάτασης κάθε φορά που έβγαινα από μια καλή παράσταση, μια ταινία που με συγκλόνισε, μια ωραία συναυλία ή μια έκθεση που με ταρακούνησε. Κάποια χρόνια αργότερα προστέθηκε στις μεγάλες μου αγάπες και ο σύγχρονος χορός. Αρχικά αυτό που με καθήλωσε και γι’ αυτό αποφάσισα και να το σπουδάσω ήταν η μουσική. Πολύ γρήγορα όμως κατάλαβα ότι με συγκινούσε η κάθε μορφή Τέχνης. Για την καλαισθησία αλλά και γιατί «καταγγέλλει» την ασχήμια. Η δύναμη της να μιλά κατευθείαν στην ψυχή. Από πότε μπαίνεις ουσιαστικά στον καλλιτεχνικό χώρο; Πόσα χρόνια βρίσκεσαι στο χώρο; Από τη στιγμή που τελείωσα τη Σχολή Δημοσιογραφίας ήξερα ότι ο «χώρος μου» ήταν τα Πολιτιστικά. Έτσι, μπαίνοντας στη δημοσιογραφία επέλεξα ευθύς εξαρχής τον Πολιτισμό και τις Τέχνες. Με πολύ σύντομα διαλείμματα – απαραίτητα και λυτρωτικά την κάθε δεδομένη στιγμή - ασχολούμαι με την Τέχνη, είτε μέσω δημοσιογραφίας, είτε στη διεύθυνση παραγωγής, στις Δημόσιες Σχέσεις και την Επικοινωνία 25 χρόνια. Κάνοντας ένα απολογισμό της μέχρι τώρα πορείας σου, τι έχεις αποκομίσει; Ικανοποίηση, απογοήτευση, τι; Όλα, τα πάντα. Ικανοποίηση, απογοητεύσεις, χαρές και λύπες, εντάσεις και γαλήνη. Ένα παζλ από συγκινήσεις κάθε λογής. Ακόμη και στο οικονομικό κομμάτι της υπήρχαν φορές με πολλά χρήματα -χιλιάδων ευρώ σε μικρά χρονικά διαστήματα - ή και καθόλου αμοιβής (μηδενικής). Τίποτα δεν ήταν μονότονο και τίποτα ρουτίνα. Το σημαντικότερο όμως ήταν τα όσα μου έμαθε η ίδια η Τέχνη αλλά και οι σπουδαίοι άνθρωποι που γνώρισα και συνεργάστηκα. Το πνεύμα τους, το ταλέντο τους, οι προσωπικότητες τους. Μεγάλο σχολείο! Ποια η σχέση σου με το Θέατρο; Ερωτική. Γι’ αυτό και δεν συμβιβάζομαι. Αφιερώνομαι ολοκληρωτικά, διεκδικώ γι’ αυτά που ξέρω και πιστεύω, δίνω και θέλω να πάρω. Εν ανάγκη συγκρούομαι, χωρίς φόβο και με πολύ πάθος. Με την τηλεόραση έχεις ασχοληθεί καθόλου; Όχι. Είναι ένας τομέας που δεν με γοήτευσε ποτέ. Αν και σε περιόδους «ανομβρίας» έκανα κάποιες μικρές απόπειρες που για καλή μου τύχη δεν απέδωσαν. Έτσι επανερχόμουν πάντα σε αυτό που πραγματικά με συνεπαίρνει. Πού έχεις δουλέψει και με ποιους; Η λίστα είναι ατέλειωτη και περιλαμβάνει υπέροχους καλλιτέχνες, μουσικούς, τραγουδιστές, ηθοποιούς, σκηνοθέτες, χορευτές, ανθρώπους πάνω και πίσω από τη σκηνή. Στην Τέχνη ανάλογα με το έργο, τη συναυλία …την περίσταση, αλλάζουν οι συνεργάτες. Ο καθένας έχει κάτι να σε μάθει. Αν πρέπει να αναφερθώ σε κάποιους συγκεκριμένα: είναι η Λίνα Νικολακοπούλου για το δυνατό της μυαλό και το ταλέντο της, η Μαργαρίτα Ζορμπαλά της οποίας υπήρξα μάνατζερ για οκτώ περίπου χρόνια, τα οποία ήταν για μένα κάτι σαν Πανεπιστήμιο, ο σκηνοθέτης και «αδερφός» Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης για τις γνώσεις, την αφοσίωση και τη συνέπεια του, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης για το ήθος και την αισθητική του, η Λήδα Shantala, χορεύτρια Ινδικού Χορού, χορογράφος και δασκάλα γιόγκα για την πνευματικότητα, την πραότητα και την αγάπη της, η μητέρα της Λήδας η σπουδαία ηθοποιός Σμάρω Στεφανίδου για το μεγαλείο της, ο συνθέτης Μιχάλης Χριστοδουλίδης για την ευφυΐα του. Μεγάλη ευλογία, σαν χρυσός, είναι οι από καρδιάς συζητήσεις μου με τον Αντώνη Σαμαράκη. Επίσης μια προσωπικότητα που με επηρέασε, χωρίς καν να το ξέρει, είναι ο δημοσιογράφος Αντρέας Χριστοδουλίδης, διευθυντής του Ράδιο Σούπερ - με την έναρξη της ελεύθερης ραδιοφωνίας στην Κύπρο - που ήταν και η πρώτη μου δουλειά. Θα μπορούσα να αναφέρω ένα σωρό άλλα ονόματα καλλιτεχνών και φίλων. Είναι πολλοί! Σε αυτό το σημείο θα σας περιγράψω μια εικόνα: Η αγαπημένη Σμάρω Στεφανίδου μια φορά τον χρόνο μας καλούσε στη γιορτή της. Το «μας» περιλαμβάνει μια λίστα από σπουδαία ονόματα του παλιού ελληνικού κινηματογράφου και θεάτρου, ανάμεσά τους οι: Μάρω Κοντού, Δέσποινα Στυλιανοπούλου, Ρίκα Διαλυνά, Γιάννης Φέρτης, κ.α.. Όλοι καθισμένοι γύρω από ένα μεγάλο τραπέζι να αστειεύονται, να γελούν, να αναπολούν. Και κάπου εκεί ανάμεσά τους και ‘γω, να ακούω και να απολαμβάνω έχοντας συνείδηση ότι αυτό που ζω είναι κάτι μοναδικό. Με ποια θεατρικά μας σχήματα έχεις συνεργαστεί; Σε ποια έργα; Στα θεατρικά και καλλιτεχνικά της Κύπρου επέστρεψα πρόσφατα παρόλο που ποτέ δεν σταμάτησα να έχω κάποιες περιστασιακές συνεργασίες. Εν όσο ακόμη στην Αθήνα συνεργάστηκα με τον ΘΟΚ για την προώθηση παραστάσεων του στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Στην Κύπρο συνεργάστηκα: με την ομάδα ΑντίΛογος στα έργα «Όταν η Εβραία συναντά την Καρράρ», «Και τώρα οι δυο μας» σε σκηνοθεσία Νεοκλή Νεοκλέους, με την ομάδα Σόλο για Τρεις στα έργα «Τζεμαλιγιέ», «Αντρόνικος ή ο ζωγκράφος» σε σκηνοθεσία Μαρίας Καρσερά, με το Θέατρο Λέξη του Γιώργου Τσιάκκα και της Χριστίνας Παυλίδου στο έργο «Δεσποινίς Τζούλια» σε σκηνοθεσία Νεοκλή Νεοκλέους και με το Θέατρο Δέντρο στο έργο «Μινέττι» σε σκηνοθεσία Θανάση Γεωργίου. Επίσης με την Αθηναϊκή ομάδα Fly Theatre για την προώθηση της παράστασης «Αγγελική» στην Κύπρο τον περασμένο Μάρτιο. Ποια είναι η γνώμη σου για τα θεατρικά μας δρώμενα; Υπάρχει έντονη κίνηση και θέληση από νέους ανθρώπους και αυτό σαφέστατα είναι σημαντικό από πολλές απόψεις. Όταν όμως οι δουλειές γίνονται χωρίς τα κατάλληλα μέσα και τις σωστές συνθήκες αναγκαστικά επέρχονται συμβιβασμοί, με συνέπεια στο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Και αυτό όχι κατ’ ανάγκην γιατί λείπει το ταλέντο, αλλά γιατί αναγκάζονται οι καλλιτέχνες να κάνουν εκπτώσεις, για να μην μείνουν αδρανείς. Συμβαίνει βέβαια και το ακριβώς αντίθετο. Παραστάσεις που επιχορηγούνται επαρκώς αλλά αποτυγχάνουν. Διαθέτουν τα μέσα αλλά όχι τον τρόπο. Στην Τέχνη δεν πρέπει να συμβιβαζόμαστε. Ποτέ και για κανένα λόγο. Υπάρχει κίνδυνος να εξοικειωθούμε με το μέτριο ανάγοντας το σε καλό. Βλέπω διαρκώς παραστάσεις συμπαθητικές ή και κακές που υμνούνται ως σπουδαίες. Υπό κάποιες άλλες συνθήκες ίσως και να ήταν. Υπάρχουν όμως και πολύ καλές παραστάσεις που απλώς επιπλέουν στο ίδιο καζάνι. Νομίζω πως έχει μπερδευτεί η αισθητική. Αυτό για μένα είναι το επικίνδυνο - να κατεβάσουμε τον πήχη συνηθίζοντας στη μετριότητα και το ακαλαίσθητο. Πόσο κουραστικό ή δύσκολο είναι να πηγαινοέρχεσαι στην Αθήνα από Κύπρο; Όπως ξέρετε η Ελλάδα, διανύει δύσκολους καιρούς. Το να μπορώ να εργάζομαι σε έναν «άλλο» τόπο που όμως είναι τόπος μου μόνο ευλογία μπορεί να είναι. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ξενιτεύτηκαν τα τελευταία επτά χρόνια. Τουλάχιστον εγώ ήρθα στον τόπο που γεννήθηκα, που έχω ανθρώπους, που μιλώ τη γλώσσα. Η αλήθεια είναι πως μου λείπει κάθε μέρα η Αθήνα. Είμαι από αυτούς τους λίγους «παλαβούς» που είναι ερωτευμένοι με την πόλη αυτή. Μου λείπει η εκεί καθημερινότητα μου, τα όσα μπορώ να δω και να ζήσω, το σπίτι μου, το τζάκι μου, οι φίλοι μου, κάποιες ωραίες συνεργασίες. Αλλά δεν χάνω ευκαιρία με το πρώτο κενό να βρίσκομαι εκεί και να παίρνω μικρές δόσεις… Πώς τα προλαβαίνεις όλα αυτά που κάνεις; Εστιάζω κάθε φορά με απόλυτη συγκέντρωση σε αυτό που έχει προτεραιότητα. Η αλήθεια είναι ότι κουράζομαι με συνέπεια πολλές φορές να χάνω την υπομονή μου. Το συνειδητοποιώ και το παλεύω. Όλα μέσα στο «παιχνίδι» είναι. Μελλοντικά Γεωργία τι ακολουθεί; Ό,τι φέρει η ζωή. Στις «δουλειές μας», στα καλλιτεχνικά δηλαδή, κάθε νέα σαιζόν έχει καινούργια δεδομένα. Τα πράγματα δεν είναι ποτέ σίγουρα και ο προγραμματισμός συχνά ανατρέπεται. Προς το παρόν ως προς τα του Θεάτρου είμαι σε συζητήσεις. Υπάρχουν επίσης κάποιες μουσικές διοργανώσεις που θα λάβουν χώραν κατά τη διάρκεια της σεζόν, με καλλιτέχνες από την Αθήνα, που όμως ακόμη δεν έχουν οριστικοποιηθεί.
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
February 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|