ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΧΑΤΖΗΛΟΪΖΟΥ «Πρέπει να αποφασίσουν τι θα γίνει και με το ΓΣΠ. Εγώ πιστεύω πως εδώ πρέπει να γίνει ένα πάρκο. Ένας πνεύμονας πρασίνου. Είμαι στεναχωρημένος που γκρέμισαν το ΓΣΠ για να φτιάξουν χώρους στάθμευσης. Όσο για ‘μένα, όταν εδώ θα γίνει πάρκο θα συνεχίσω τη σταδιοδρομία μου – όχι εγώ, ο γαμπρός μου που ανέλαβε την επιχείρηση – σε ένα από τα περίπτερα που θα ανοιχθούν για την εξυπηρέτηση του κοινού», δήλωνε στο περιοδικό Purple ο κ. Γιώργος Γιαπανάς το 2009, ένα χρόνο πριν από το θάνατό του. Τρεις μήνες μετά την ολική κατεδάφιση του παλιού ΓΣΠ (Ιούνιος 2017) επικοινωνήσαμε με την κόρη του κ. Γιαπανά, Φλωρεντία, για να μας μιλήσει όχι μόνο για την ιστορία των περίφημων «σάντουιτς του Γιαπανά», αλλά και για να μοιραστεί μαζί μας το πώς η ίδια βίωσε και βιώνει τη συμμετοχή της στην οικογενειακή επιχείρηση, πώς είναι τα πράγματα μετά από την αλλαγή στέγης και αν θα επέστρεφε στον ίδιο χώρο σε ενδεχόμενη δημιουργία πάρκου στο παλιό ΓΣΠ, όπως έλεγε κάποτε ο πατέρας της. Αυτό που σίγουρα κρατάμε, από όσα μοιράστηκε μαζί μας, είναι την επιθυμία της η επιχείρηση να διατηρήσει το χαρακτήρα της και να συνεχίσει να ευχαριστεί τόσο τον κόσμο που τη στηρίζει εδώ και χρόνια όσο και τους νέους πελάτες. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Πείτε μας πώς ξεκίνησε η επιχείρηση του πατέρα σας. Το 1950, σε ηλικία 16 χρόνων, ο πατέρας μου είχε φύγει από το χωριό του, τον Πολύστυπο, για μια καλύτερη ζωή στη Λευκωσία. Φεύγοντας μαζί του πήρε κάποια υλικά (προϊόντα) για δική του χρήση, για να μπορεί να συντηρεί τον εαυτό του, χωρίς να φανταστεί στην πορεία ότι το να φτιάχνει σάντουιτς θα γινόταν το επάγγελμά του. Το 1955 μπήκε στη ζωή του το παλιό ΓΣΠ. Ο πατέρας μου, όντας αναμεμειγμένος στον αγώνα της ΕΟΚΑ, μαζί με τον φίλο του Καραολή έφτιαχναν βόμβες. Όταν έγιναν οι πρώτες φασαρίες, τους έπιασαν για μερικές μέρες, τους ξυλοφόρτωσαν και μετά τους άφησαν ελεύθερους. Τότε τους έδωσαν το ταμείο εισιτηρίων του ΓΣΠ για κάλυψη, και για να μην φαίνεται ότι το χρησιμοποιούσαν για σκοπούς του αγώνα, αλλά και λόγω πείνας, άρχισε να φτιάχνει σάντουιτς με υλικά που έφερναν οικογένειες της πόλης. Κι ενώ φαινόταν πως είχε στηθεί ολόκληρη επιχείρηση, στην πραγματικότητα έτρωγαν όλοι δωρεάν. Το 1958, πλέον, ο πατέρας μου απέκτησε το πρώτο του «κούκερ», αγόραζε χωριάτικα λουκάνικα, μπέικον Αγγλίας και λούντζα Δανίας δημιουργώντας την παραδοσιακή συνταγή των «σάντουιτς του Γιαπανά» όπως την ξέρετε μέχρι σήμερα! Τότε ήταν που άρχισε και να τα χρεώνει. Ήταν δύο γρόσια! Εσείς από πότε αρχίσατε να δουλεύετε στην επιχείρηση και τι αναμνήσεις έχετε από τότε; Από τη μέρα που γεννήθηκα ήμουν εκεί! Εκεί μεγάλωσα! Ήμασταν ο πατέρας μου, η μητέρα μου κι εγώ που τον βοηθούσαμε. Ως δουλειά, ξεκίνησα σταθερά μετά το σχολείο. Τώρα δεν εργάζομαι όσο εργαζόμουν τότε, αλλά είμαι παρούσα σε ό,τι χρειάζεται το μαγαζί. Θυμάμαι αρκετά πράγματα από συναυλίες, αγώνες και διάφορες εκδηλώσεις που γίνονταν στο ΓΣΠ. Ο κόσμος ήταν πολύς και αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά είναι ότι σε κάθε εκδήλωση, όποια και να ήταν, γινόταν πανικός! Ο κόσμος έπρεπε πρώτα να περάσει από το μαγαζί να πιάσει το σάντουιτς του και μετά να πάνε στην εκδήλωση. Η αίσθηση του χώρου που γέμιζε με τόσους ανθρώπους ήταν πολύ ικανοποιητική. Πέρα από τον κόσμο που ερχόταν για τις εκδηλώσεις στο ΓΣΠ, έρχονταν δικηγόροι, ποδοσφαιριστές, πολιτικοί, ηθοποιοί και άλλοι, που αρκετοί από αυτούς μας στηρίζουν μέχρι σήμερα. Θυμάμαι, ακόμα, που έρχονταν Κύπριοι που έμεναν στο εξωτερικό που πριν επιστρέψουν στην χώρα που έμεναν έπρεπε πρώτα να περάσουν από τον Γιαπανά για να πάρουν σάντουιτς μαζί τους! Τα σάντουιτς έχουν ταξιδέψει σε όλες τις χώρες που υπάρχουν Κύπριοι… Αγγλία, Αυστραλία, Καναδά… παντού! Όμως, έχω την εντύπωση ότι πολλοί από τους παλιούς μας, σταθερούς πελάτες δεν μας έχουν εντοπίσει στο χώρο που βρισκόμαστε τώρα. Θέλουμε αυτούς τους πελάτες να έρχονται κοντά μας, παράλληλα με τους καινούργιους μας πελάτες. Εξελισσόμαστε, αλλά χρειαζόμαστε και τους πελάτες που μας στήριζαν για χρόνια. Νιώσατε ποτέ ότι η ανάμειξη σας στην επιχείρηση του πατέρα σας ήταν κάτι που έπρεπε να κάνετε και να συνεχίσετε αναγκαστικά; Δεν το έκανα ποτέ αναγκαστικά. Ειλικρινά ένιωθα ότι αυτό το πράγμα έπρεπε να συνεχιστεί, ήταν κάτι που ήθελα και η ίδια να κάνω γιατί το ζούσα από μικρή και έμαθα τη δουλειά. Έπρεπε να συνεχιστεί και ο κόσμος μου έδινε τους λόγους να το κάνω. Βλέποντας την αγάπη και τη στήριξη του κόσμου δεν μπορούσα με τίποτα να το σταματήσω! Και αυτή η παράδοση, αν μπορώ να την πω έτσι, θέλω να συνεχιστεί και ο χαρακτήρας του προϊόντος μας να παραμείνει όσο το δυνατό πιο κοντά σε αυτό που έκανε ο πατέρας μου! Ο κ. Γιαπανάς σας μίλησε ποτέ για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στο να στήσει αυτή την επιχείρηση, παρ’ όλη την επιτυχία που είχε; Σίγουρα είχε τις δυσκολίες του, αλλά και επιτυχία μαζί. Δεν ξέρω αν την περιμέναμε τόση επιτυχία, γιατί για να υπάρχει ένα μαγαζί τόσα χρόνια σίγουρα είναι από την αγάπη του κόσμου και το γεγονός ότι μας στηρίζει ο κόσμος. Στα χρόνια που περνούσαν σίγουρα υπήρχαν δυσκολίες, διαφόρων ειδών, αλλά δόξα τω Θεώ πάντα τα καταφέρναμε και τις ξεπερνούσαμε. Και τώρα υπάρχουν δυσκολίες, και θα υπάρξουν, απλά ευχόμαστε να είναι σε βαθμό που να μπορούμε να ανταπεξέλθουμε. Μιλώντας για δυσκολίες, θα ήθελα να μας πείτε για τη στιγμή που έπρεπε να αφήσετε το χώρο σας εκεί στο παλιό ΓΣΠ. Πώς νιώσατε; Ήταν επώδυνο γιατί για ΄μένα, που ήμουν από μικρή εκεί, ένιωθα το χώρο σαν το δεύτερο μου σπίτι. Σίγουρα θέλαμε κάτι καινούργιο – την εξέλιξη που είπα και πριν – αλλά το καινούργιο θα θέλαμε να ήταν πάντα εκεί, στον χώρο που είχαμε ξεκινήσει αυτή την επιχείρηση. Ήταν επώδυνο κυρίως γιατί μετά από τόσα χρόνια παρουσίας στον ίδιο χώρο, η μετακίνηση μας από εκεί έπρεπε να γίνει άμεσα. Είχαμε προειδοποιήσεις χρόνια πριν ότι θα φεύγαμε από εκεί, λόγω ολικής κατεδάφισης του γηπέδου, αλλά η κατεδάφιση δεν ολοκληρωνόταν ποτέ και έτσι μέναμε εκεί. Έτσι, η κατεδάφιση που έγινε πρόσφατα ήρθε λίγο ξαφνικά. Ήταν κάτι σαν σοκ. Η συνήθεια δεν ξέρω αν είναι κακή, αλλά όταν αλλάζεις κάποια πράγματα βγαίνεις από τα θέλω σου, το πρόγραμμα σου… είναι περίεργο συναίσθημα. Όσα ζήσαμε εκεί θα μείνουν ως αναμνήσεις, δεν θα ξεχαστούν ποτέ, απλά προχωρούμε με τις αλλαγές που φέρνει ο καιρός. Αυτό που θέλουμε είναι να συνεχίσουμε να εξυπηρετούμε τον κόσμο και να δίνουμε όσο καλύτερα γίνεται εκείνο που ζητά. Για ‘μένα, το ότι είμαι η κόρη του Γιαπανά είναι λίγο βαρύ κάποτε, γιατί ξέρω ότι ο πατέρας μου ήταν άνθρωπος που ήθελε να δίνει, να τους ευχαριστεί όλους, και προσπαθώ όσο μπορώ να τον πλησιάσω. Στην περίπτωση που προχωρήσουν με έργα εκεί στο χώρο του παλιού ΓΣΠ, για τη δημιουργία πάρκου και περιπτέρων «που θα ανοιχθούν για την εξυπηρέτηση του κοινού», όπως ακούγεται και όπως είχε πει και ο πατέρας σας στο περιοδικό Purple το 2009, θα θέλατε να επιστρέψετε εκεί;
Αν προχωρήσουν στη δημιουργία πάρκου και τεθεί το θέμα να δημιουργηθούν περίπτερα, έχω όλη την καλή διάθεση να το συζητήσω. Προς το παρόν δεν ξέρουμε αν θα γίνει κάτι τέτοιο, οπότε συνεχίζουμε με αυτά που έχουμε σήμερα.
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
February 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|