ΤΗΣ ΜΑΙΡΗΣ ΠΙΕΡΙΔΟΥ Η Μαρίνα Κατσαρή είναι ένας άνθρωπος τολμηρός, ορεξάτος, με ανοικτό μυαλό και πολύ μελετηρή! Ψάχνει, ερευνά, δημιουργεί και μεγαλουργεί! Μια γυναίκα με πολυσχιδή δραστηριότητα! Σπούδασε Νηπιαγωγός, που σημαίνει αγαπά τα παιδιά, τις αθώες ψυχές και θέλει να τους προσφέρει τις γνώσεις και την αγάπη της για να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι στην κοινωνία που ζούμε! Διαβάζοντας το βιογραφικό της, εξεπλάγην με όσα κάνει! Είναι θεατροπαιδαγωγός και ασχολείται με την τέχνη της αφήγησης. Όπως λέει η ίδια «αφηγούμαι τις ιστορίες των ανθρώπων, με τη λέξη, τη λαλιά και με δυο χέρια, δίνοντας παραστάσεις σε πολλά μέρη, με πολλούς και διάφορους συνεργάτες». Αξίζει να τη γνωρίσετε κι εσείς μέσα από τη συνέντευξη που είχαμε μαζί της! Μαρίνα, πώς έτυχε και από ποια ηλικία έδειξες ενδιαφέρον για την τέχνη της αφήγησης; Τα παραμύθια τα αγαπούσα από πάντα. Νομίζω πως δεν ξύπνησα απλά μια μέρα και είπα στο εαυτό μου: «Ωραία, από σήμερα ξεκινάς να λες παραμύθια». Από μικρή λάτρευα να ακούω ιστορίες και να κρύβομαι κάτω από το τραπέζι της κουζίνας στο σπίτι της γιαγιάς μου για να ακούσω τις «κουβέντες των μεγάλων». Κάποια στιγμή μετά τις σπουδές μου, ο δρόμος μου με οδήγησε στο μονοπάτι της αφήγησης. Από τη μέρα που άρχισα να βαδίζω σ’ αυτό «με δυο παπούτσια χάρτινα από πάνω κόκκινα κι από κάτω κόσκινα» άρχισα να λέω κι εγώ παραμύθια, μύθους και ιστορίες μπολιάζοντας τα με όλα όσα είδα, άκουσα και ονειρεύτηκα. Είσαι η ίδια αφηγήτρια, αλλά διδάσκεις παράλληλα αυτή την τέχνη. Ποιοι παρακολουθούν τα εργαστήρια σου και πόσο πιστεύεις ανταποκρίνονται οι μαθητές; Έχω την τύχη, να διδάξω τα μυστικά της τέχνης μου σε πολύ διαφορετικά περιβάλλοντα. Από το Πανεπιστήμιο Κύπρου, το Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο, ιδιωτικά κολέγια, μέχρι και καλοκαιρινά εργαστήρια, όπως αυτό του Μουσικού Χωριού του Φέγγαρου, και σε ξενόγλωσσους συμμετέχοντες σε ευρωπαϊκά προγράμματα. Αν με ρωτάτε τι είναι αυτό που συγκεντρώνει όλο αυτό το ετερόκλητο κοινό γύρω από την αφήγηση, θα έλεγα ότι είναι ακριβώς αυτή η μαγεία του να διηγείσαι τη ζωή σου και τη ζωή των άλλων με έναν τρόπο αληθινό, αν και όχι τόσο πεζό και καθημερινό. Ποιες δυσκολίες αντιμετώπισες και αντιμετωπίζεις σε αυτό που κάνεις; Με προβληματίζει πολύ το ότι τα παιδιά, αντί να ενεργοποιούν τη φαντασία τους, έχουν βουλιάξει στην ψηφιακή εικόνα που με τον τρόπο που τους σερβίρεται είναι σαν να τους λέει: «Μην σκέφτεσαι, μην φαντάζεσαι, θα σκεφτώ και θα φανταστώ εγώ για σένα». Βεβαίως, τα παιδιά είναι τα τελευταία που φταίνε. Αυτή, ας πούμε, είναι μια καθημερινή πρόκληση για τη δουλειά μου. Αλλά τέτοιες προκλήσεις μόνο για καλό είναι. Άλλωστε γι’ αυτό υπάρχει η αφήγηση για να προσφέρει στον άνθρωπο το εργαλείο για να ανταποκριθεί στις δυσκολίες όλων των εποχών όπου του λένε: «Μην σκέφτεσαι, μην φαντάζεσαι». Πιστεύεις ότι η Κύπρος είναι μια χώρα που αγκαλιάζει αυτά στα οποία ειδικεύεσαι; Η τέχνη της αφήγησης, μέσα από διάφορα μαθήματα, διδάσκεται ήδη σε δυο Πανεπιστήμια της Κύπρου. Οι μουσικοαφηγηματικές παραστάσεις στα πλαίσια Φεστιβάλ ή και μεμονομένων παρουσιάσεων, συγκεντρώνουν πια μεγάλα κοινά. Σεμινάρια και βιωματικά εργαστήρια αφήγησης και δημιουργικής αξιοποίησης τους παραμυθιού στην εκπαίδευση πλέον διοργανώνονται συστηματικά. Πολλά Μουσεία στηρίζουν τα εκπαιδευτικά τους προγράμματα στην αφήγηση. Νομίζω ότι όλα αυτά τα δεδομένα απαντούν με τον καλύτερο τρόπο στην ερώτηση σας. Συνεργάζεσαι με άλλους καλλιτέχνες για τη δημιουργία παραστάσεων αφήγησης; Τι παρουσιάζετε κάθε φορά; Ο τελευταίος ένας χρόνος ήταν γεμάτος με διαφορετικά projects. Η παράσταση «Του Μύθου τα γυρίσματα: ήχοι και μύθοι της Κρήτης» συγκέντρωσε μια μεγάλη ομάδα συντελεστών μεταξύ αυτών και ο Ζαχαρίας Σπυριδάκης στη λύρα, με την οποία ταξιδέψαμε και στην Ελλάδα. Μετά από αυτό το μεγαλειώδες συλλογικό συναίσθημα που μου προκάλεσε αυτή η παράσταση, ένιωσα την ανάγκη να κάνω κάτι πιο προσωπικό. Έτσι προέκυψαν οι «Αυταπάτες», ένας αφηγηματικός σπονδυλωτός μονόλογος που στηρίχθηκε σε διηγήματα των Μπρεχτ, Ουάιλντ και Χιόνη και επενδύθηκε με ένα ευρύ φάσμα ηχητικών εφέ. Οι «Αυταπάτες» παρουσιάστηκαν στο Artos Foundation και πρόκειται να παρουσιαστούν ξανά. Στην πορεία προέκυψαν τα «Μεσαιωνικά Παραμύθια της Κύπρου» αποδιδόμενα στην κυπριακή διάλεκτο με ζωντανή μουσική από τη Μεσαιωνική Ευρώπη και Κύπρο. Και βέβαια παράλληλα με όλα αυτά μαζί με τον καλό μου συνεργάτη Δημήτρη Φυρίο παρουσιάζαμε στα σχολεία της Κύπρου τις παιδικές παραστάσεις: «Το κουκί ή το ρεβίθι» και «Παραμύθια για τα παπούτσια των άλλων» που θα συνεχιστούν και κατά τη νέα σχολική χρονιά. Το πως χώρεσαν τόσοι κόσμοι σε τόσο λίγο χρόνο μόνο η αφήγηση έχει τη δύναμη να το εξηγήσει! Προγραμματίζεις εμφανίσεις για το καλοκαίρι; Είμαι πολύ χαρούμενη που επιστρέφω και φέτος στο Μουσικό Χωριό Φέγγαρος 2017 (27 Ιουλίου – 1 Αυγούστου) στον Κάτω Δρυ, όπου θα εισηγηθώ ένα εργαστήρι αφήγησης και σίγουρα ανυπομονώ για αυτές τις μέρες που θα περάσω εκεί. Παραστατικά, στο Φεστιβάλ Φέγγαρος 2017 στις 5 Αυγούστου, μαζί με τους David Faure Brac στη φλογέρα το μπάντζο και το μαντολίνο, την Christine Giraud στο τραγούδι, και τον Βαγγέλη Γέττο στο ακορντεόν, την κιθάρα, τα κρουστά και την επιμέλεια των κειμένων, θα αφηγηθούμε ιστορίες της Ιρλανδίας συνοδευόμενες από τις μουσικές του μαγικού αυτού νησιού. Επίσης όλο και κάπου θα πετύχετε τα Μεσαιωνικά Παραμύθια της Κύπρου που παρουσιάζω πάλι με το Βαγγέλη Γέττο. Δεν θα είναι δύσκολο να μας βρείτε αν ακολουθήσετε μαζί μας τα τεράστια χνάρια των δράκων! Μαρίνα, τελικά τα παραμύθια είναι μόνο για μικρούς ή και για μεγάλους; Το παραμύθι ακουμπά στις ψυχές όλων μας. Αποτελεί μια πανανθρώπινη ανάγκη του καθενός από μας ξεχωριστά να εκφράσει με ένα λόγο συμβολικό τις ανάγκες του, τις επιθυμίες του, τους βαθύτερους φόβους του, τα καλά κρυμμένα συναισθήματα, τα όνειρα, τις ελπίδες και τις ανησυχίες για τη ζωή του. Το παραμύθι, λοιπόν, μαγεύει με έναν ανεξήγητο τρόπο όλες τις ηλικίες. *Φωτογραφίες από το προσωπικό αρχείο της Μαρίνας Κατσαρή
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
February 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|