ΤΗΣ ΑΝΝΙΤΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ Η «κακή» συμπεριφορά των γονιών στα γήπεδα είναι ένα φαινόμενο πολύ συνηθισμένο πλέον. Βλέπουμε γονείς να βρίζουν τους προπονητές, να τσακώνονται με άλλους γονείς έξω από το γήπεδο την ώρα που τα παιδιά τους παίζουν ποδόσφαιρο ή ακόμη και φωνάζουν στα παιδιά τους για κάποιο λάθος που ίσως έκαναν. Ποια είναι η δική σας άποψη; Βασικός λόγος που οι γονείς συμπεριφέρονται κατ’ αυτό τον τρόπο –αν και μπορεί να διαφέρει από κοινωνία σε κοινωνία αντίστοιχα προς το πολιτισμικό συγκείμενο- στην κυπριακή κοινωνία οφείλεται συχνά στο κομμάτι του «απουσιάζοντα ρόλου» που διαδραματίζουν οι γονείς, καθότι υποθέτω είναι απορροφημένοι με τα βιοποριστικά ή αναζητούν προσωρινή ανάπαυλα σε δραστηριότητες που εξυπακούονται ελεύθερο χρόνο. Τούτο είναι που κατά κανόνα καλούνται να αναπληρώσουν οι παππούδες και οι γιαγιάδες. Στάση που ενώ κατά μέρος είναι χρήσιμη, την ίδια στιγμή είναι και ανώφελη, νοουμένου πως οι γονείς σε κάποιο στάδιο εντέλει χάνουν –ενδεχομένως από φυσικά αίτια- το πρωτοβάθμιο συγγενικό έρεισμα τούτο, δίχως μάλλον να έχουν εναλλακτική μέθοδο πρωτογενούς προσπολιτισμού των παιδιών τους. Η γονική συμπεριφορά χρειάζεται να αποτελεί πρότυπο δια του (καλού) παραδείγματος.
Μια τέτοια συμπεριφορά τι επιπτώσεις έχει στο παιδί του γονιού που προκαλεί φασαρίες στο γήπεδο; Τα ανήλικα παιδιά, ιδίως όταν βρίσκονται στην ασταθή φάση της εφηβείας, φαίνεται να ρέπουν σημαντικά προς τον κοινωνικό μιμητισμό. Πολύ περισσότερο δε, όταν τούτο αφορά τον λεγόμενο «Σημαντικό Άλλο» (μεμονωμένα οικεία πρόσωπα ή κοινωνικές ομάδες με τις οποίες σχετίζονται). Βλέπουμε τον γονιό την ώρα που διεξάγεται το παιχνίδι να αναλαμβάνει ρόλο προπονητή, αγνοώντας τον προπονητή και το χειρότερο φανατίζονται σε ένα παιδικό αγώνα ποδοσφαίρου. Στην κυπριακή κοινωνία συχνά οι γονείς εκλαμβάνουν τα παιδιά τους σαν προέκταση του εαυτού τους, όμως με λανθάνοντα ή κάποτε εξαρτημένο τρόπο. Με άλλα λόγια, έστω και σε αθλήματα που απαιτούν ομαδικό πνεύμα και συνεργασία, όπως είναι το εξαιρετικά δημοφιλές ποδόσφαιρο και στο νησί μας, φαίνεται πως η προοπτική της νίκης για τους γονείς, μεταβάλλεται σε αυτοσκοπό. Επιπλέον, οι αθλητικές δεξιότητες των παιδιών τους συνιστούν επίδειξη ατομικής υπεροχής για επίτευξη του στόχου που συνάδει με τον ίδιο αυτοσκοπό. Σωστή προσέγγιση στο ποδόσφαιρο για τα παιδιά, θα ήταν η μεθοδική επιδίωξη των γονιών τους, προκειμένου να αποκτήσουν «κοινωνική διαίσθηση» για εφαρμογή «τακτικών και στρατηγικών» κατάκτησης στόχων με συνέργεια και υπευθυνότητα σε ετερόκλητες πτυχές της κοινωνικής ζωής ή δυσχερείς κοινωνικές περιστάσεις που θα αντιμετωπίσουν. Πως μπορούμε να αποτρέψουμε αυτές τις συμπεριφορές; Η κοινωνική μόρφωση συνιστά ισχυρό μεθοδολογικό εργαλείο που συμβάλλει στην κατ’ ουσία ανάπτυξη προσωπικής συνειδητότητας, συμπεριλαμβανομένου του ήθους. Μπορεί κανείς να έχει λάβει επίσημη εκπαιδευτική κατάρτιση (π.χ. πανεπιστημιακούς τίτλους σπουδών), κι όμως να φέρει χαμηλή κοινωνική μόρφωση (π.χ. τοξική συμπεριφορά και νοοτροπίες, εργαλειακή λογική, διεφθαρμένες πρακτικές, κλπ), αλλά και το αντίστροφο. Νοείται πως για να προλαμβάνονται ή έστω να απαμβλύνονται τέτοια κοινωνικά φαινόμενα, χρειάζεται η πολιτεία και οι αρμόδιοι φορείς του κράτους να εφαρμόζουν μακροπρόθεσμες αντί βραχυπρόθεσμες κοινωνικές πολιτικές, κατόπιν διεξαγωγής αξιόπιστων και έγκυρων ερευνών που να ξεκινούν από τις σχολικές μονάδες κατά περίπτωση και να καταλήγουν επιμορφωτικά στην οικογενειακή στέγη. Οι υπερβολικές προσδοκίες των γονέων αυξάνουν το στρες και οδηγούν στην απώλεια ενδιαφέροντος και τη μειωμένη ευχαρίστηση στο άθλημα που επέλεξε το παιδί; Όταν οι κοινωνικές προσδοκίες των γονιών κυμαίνονται σε πραγματιστικά επίπεδα, τότε αυξάνονται οι πιθανότητες να συμβάλουν σε πιο αποτελεσματική εμπέδωση οποιουδήποτε αθλήματος από τα παιδιά. Νοουμένου, βέβαια, ότι αφήνουν ανάλογα περιθώρια και παρέχουν τα εφόδια στα παιδιά τους, ώστε να ενεργήσουν αυτόβουλα, υπεύθυνα για να επιτύχουν στο άθλημα που επιλέγουν κατόπιν δικής τους απόφασης να μαθητεύσουν, οικοδομώντας παράλληλα θεμέλια ωρίμανσης του χαρακτήρα. Σύμφωνα και με διεθνείς κοινωνικές έρευνες που διεξάγονται σε τακτά χρονικά διαστήματα, όπως ισχύει και με τις σχολικές επιδόσεις στο εκπαιδευτικό σύστημα, όταν οι γονείς θέτουν υπερβολικά ψηλά τον πήχη σχετικά με όσα περιμένουν από τις διάφορες αθλητικές ή άλλες επιλογές των παιδιών τους, στην ουσία ευνοούν την ανωριμότητα του χαρακτήρα και ενδεχομένως την ανάπτυξη τοξικών συμπεριφορών. Τι πρέπει να λέει ένας γονιός στο παιδί του μετά από κάθε αγώνα; Οι γονείς, εφ’ όσον τούτο κρίνεται χρήσιμο, μπορούν να τοποθετούνται ανάλογα και τεκμηριωμένα, χωρίς όμως να μειώνουν τα επιχειρήματα της σκέψης των παιδιών. Είτε συμφωνούν είτε διαφωνούν επιβάλλεται να εξηγούν το γιατί, χωρίς να περιορίζονται σε ατεκμηρίωτα τετριμμένα (π.χ. ότι είναι μεγαλύτεροι σε ηλικία, ότι ξέρουν καλύτερα, κλπ). Η διαλογική συζήτηση είναι ο καλύτερος οδηγός, προκειμένου να δώσουμε στα παιδιά να καταλάβουν γιατί κάτι είναι σωστό ή γιατί είναι λάθος και να ακολουθήσουν από μόνα τους το σωστό, έχοντας ως έρεισμα τις συμβουλές των γονιών. Έτσι οι γονείς βοηθούν τα παιδιά να αντιληφθούν κάθε αθλητική διοργάνωση, πραγματικά σαν είδος προσωπικού αγώνα και προσπάθειας στο πλαίσιο κοινωνικών κανονισμών και αρχών.
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
February 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|