ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΧΑΤΖΗΛΟΪΖΟΥ Στις 8.30π.μ. είχα ραντεβού με τον Κ. για να μιλήσουμε για τη συμμετοχή της ομάδας του στο περιοδικό που θα κυκλοφορήσει ο Εκδοτικός Οίκος ΝΕΑ ΕΛΠΙΔΑ ΛΤΔ, στις 2 Δεκεμβρίου 2017. Έφτασα με 5-6 λεπτά καθυστέρηση στον χώρο συνάντησής μας, σε μια γουστόζικη καφετέρια στο κέντρο της Λευκωσίας, μερικά λεπτά μακριά από τη δουλειά μου. Το ραντεβού διήρκησε μέχρι τις 9.20π.μ. Αφού πήρα το αυτοκινητάκι μου από τον χώρο στάθμευσης των 60 λεπτών, χωρίς χρέωση, αλλά με το ενδεχόμενο να διαρκούσε περισσότερο το προαναφερθέν ραντεβού και να έπαιρνα κλήση από την απασχολημένη - με τη σημερινή άφιξη του Τσίπρα στην Κύπρο – αστυνομική δύναμη, προσπάθησα να κατευθυνθώ προς τη λεωφόρο Αρχιεπισκόπου Μακαρίου για να φτάσω στο γραφείο. Προσπάθησα να εισέλθω στη λεωφόρο, αλλά μάταια, αφού μία αστυνομικός μου έγνεφε ότι ο δρόμος ήταν κλειστός. Να μην τα πολυλογώ, προσπάθησα να βρω άλλη διέξοδο, μάταια πάλι, επέστρεψα ξάνα στο στίψιμο που προηγουμένως μου έγνεφε η αστυνομικός, κατέβασα το παράθυρο, τη ρώτησα ποιος δρόμος είναι ανοικτός για να περάσω, και σιγά μην μου απαντούσε... Συνέχισε να μου γνέφει να φύγω... Αφού δεν γκάζωσα από τα νεύρα μου για να περάσω από πάνω της, έκανα «three point» – καιρό είχα να κάνω (!) – και πάρκαρα σε ένα χωράφι λίγο πιο πίσω, δίνοντας 3 ευρώ. Κατέβηκα από το αυτοκίνητο, φορτώθηκα το laptop, την τσάντα μου, μια χάρτινη τσάντα με ένα φάκελο και το φαγητό της μέρας, το παλτό μου – αφού δεν μπορούσα να το φορέσω, λόγω της υπερθέρμανσης που προκλήθηκε από τον εκνευρισμό μου – και άρχισα να περπατώ σαν τη μανιασμένη προς το μέρος της αστυνομικού. «Συγγνώμη, γιατί δεν μου έλεγες από ποιον δρόμο να περάσω, αφού εδώ είναι κλειστός;», της λέω. «Τι να σου πω κούκλα μου, τωρά είναι όλα παγοποιημένα...»! Ευχαριστώ για τη φιλοφρόνηση, αλλά τι να την κάνω; Και παγοποιημένα - παγωμένα θα εννοούσε καλύτερα - είναι τα εγκεφαλικά κύτταρα όλων σας, όχι ο δρόμος! Μέχρι να φτάσω στο γραφείο (9.54π.μ.), διέσχισα όλη τη λεωφορο Μακαρίου, βλέποντας τους οδηγούς να είναι δικαιολογημένα εκνευρισμένοι, να κορνάρουν, να κατεβαίνουν από τα αυτοκίνητα να δουν τι γίνεται, να μιλούν μεταξύ τους για την κατάσταση που δημιουργείται κάθε φορά που κάποιος «επίσημος» θα έρθει στην Κύπρο και άλλα πολλά. Στα αυτιά μου ηχούσαν, και ηχούν ακόμα και τώρα που δακτυλογραφώ αυτό το κείμενο, οι κόρνες, το ελικόπτερο που πηγαινοέρχεται πάνω από τα κεφάλια μας, οι σειρήνες της αστυνομίας... Και έτσι θα είμαστε όλη τη μέρα, μέχρι να φύγουν οι ηγέτες της Αιγύπτου και της Ελλάδας! Δεν θα γράψω κάτι άλλο. Ας μιλήσουν οι εικόνες τώρα... Α! Κάτι τελευταίο. Το πρωί καθώς οδηγούσα για να φτάσω στο ραντεβού, λίγο πριν μπω στον αυτοκινητόδρομο, σε ένα τοίχο έγραφε...
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
April 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|