ΤΗΣ ΑΝΝΙΤΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ Στην μακρινή Τανζανία θα ταξιδέψουμε, σε μια χώρα πανέμορφη με τροπική βλάστηση και παρθένα δάση. Μέσα από τα μάτια της εκπαιδευτικού Στέλλας Αναστασίου, θα γνωρίσουμε τους υπέροχους ανθρώπους της. Θα γνωρίσουμε την κουλτούρα τους, την καθημερινότητά τους, τα πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζουν και τον μεγάλο αγώνα που κάνουν για να επιβιώσουν. «Οι άνθρωποι εκεί παλεύουν για την καθημερινή τους επιβίωση» μας είπε, όμως δεν λείπει το χαμόγελο και η αγάπη. Προορισμός μας, λοιπόν, το χωριό Γκόνγκο (Gongo). Ένα από τα πολλά χωριά στη ζούγκλα της Τανζανίας. Ένα χωριό με 800 περίπου κατοίκους, από τους οποίους τα 430 είναι παιδιά. Ένα χωριό, μακριά από την πόλη Νταρ Ελ Σαλάμ, αφού με το αυτοκίνητο χρειάζεσαι περίπου εφτά ώρες και μάλιστα δύσκολα αφού οι δρόμοι είναι χωματόδρομοι. Οι δρόμοι γίνονται ακόμη πιο δύσκολοι όταν βρέξει. Οι κάτοικοι της κοινότητας μετακινούνται μόνο με φορτηγά ή με μεγάλα αυτοκίνητα ενώ στο χωριό κυκλοφορούν με ποδήλατα και με μηχανάκια. 10 χιλιόμετρα… για το σχολείο Η κ. Αναστασίου, ταξίδεψε στην Αφρική, με τον Οργανισμό Wheeling2Help ο οποίος συνεργάζεται με τον Οργανισμό SANA (Saving Africa’s Nature) για να βοηθήσουν να χτιστεί στο χωριό Γκόνγκο, ένα εργοστάσιο που θα φτιάχνει επαναχρησιμοποιημένες σερβιέτες. Το εργοστάσιο θα το αναλάβει ένας συνεταιρισμός γυναικών της περιοχής. Αυτή δεν είναι, ωστόσο, η πρώτη φορά που οι εν λόγω οργανισμοί επισκέφθηκαν το χωριό. Έχουν ήδη εξοπλίσει το τοπικό ιατρείο με φάρμακα, έχτισαν κουζίνα και τουαλέτες στο δημοτικό σχολείο του χωριού. Η βασική εκπαίδευση σε πολλά χωριά της Τανζανίας δεν είναι δεδομένη. Σε αρκετές περιπτώσεις, υπάρχουν παιδιά τα οποία περπατάνε έως και 10-15 χιλιόμετρα την ημέρα για να πάνε στο σχολείο, το οποίο δυστυχώς στερείται βασικών υποδομών για να γίνει σωστά η διδασκαλία. Έτσι και στο χωριό Γκόνγκο, το οποίο φιλοξενεί 430 παιδιά με ανθρώπινο δυναμικό 3 μόνο δασκάλους για να διδάσκουν σε εφτά τάξεις. Όσον αφορά τη σίτιση, τα παιδιά αναγκάζονται το μεσημέρι να κάνουν διάλειμμα και να πάνε πίσω στο σπίτι για να φάνε και να ξαναγυρίσουν στο σχολείο. Τα περισσότερα όμως δεν ξαναγυρίζουν και χάνουν τα απογευματινά τους μαθήματα. Έτσι, με την κατασκευή της κουζίνας και της τουαλέτας στο σχολείο, ακόμα περισσότερα παιδιά θα πηγαίνουν σχολείο και οι γονείς δεν θα ανησυχούν για την κάλυψη των επισιτιστικών αναγκών των παιδιών τους ή για τη μετάδοση ασθενειών λόγω έλλειψης υγιεινής. Ο SANA, δραστηριοποιείται στην περιοχή Miseni κοντά στο Saadani National Park και έχει ως πρωταρχικό του στόχο την προστασία του περιβάλλοντος και της άγριας ζωής χρησιμοποιώντας βιώσιμες πρακτικές για την προστασία της χλωρίδας και της πανίδας. Όπως μας είπε η κ. Αναστασίου, «ταξιδέψαμε στην Αφρική για να βοηθήσουμε στο έργο του SANA. Γνωρίσαμε τους ανθρώπους του χωριού από κοντά, γίναμε μέρος της καθημερινότητάς τους, γιορτάσαμε μαζί τους την Πρωτοχρονιά, παίξαμε με τα παιδιά και δημιουργήσαμε μια ωραία σχέση. Ο κόσμος μας αγκάλιασε, γνωρίσαμε τα ήθη και τα έθιμα τους, μας έφτιαξαν φαγητό, μας τραγούδησαν, μας είπαν πως είναι η ζωή τους». Η ζωή στο χωριό... «Το πρωταρχικό πρόβλημα των κατοίκων του χωριού είναι το νερό. Οι κάτοικοι, χρησιμοποιούν το νερό της βροχής για τις καθημερινές τους ανάγκες ενώ παίρνουν νερό και από τις λίμνες. Αυτός είναι και ο λόγος που παθαίνουν διάφορες μολύνσεις από το νερό και έχουν διάφορα δερματικά προβλήματα. Επίσης, έχουν ένα πηγάδι το οποίο γεμίζει με βρόχινο νερό. Από αυτό γεμίζουν τα παγούρια τους. Κάθε οικογένεια δικαιούται ένα αριθμό παγουριών» ανέφερε η κ. Αναστασίου. Όπως σημείωσε, οι άνθρωποι εκεί παλεύουν για την καθημερινή τους επιβίωση. Οι άντρες θα φέρουν ξύλα για να ανάψουν την φωτιά οι γυναίκες και να φτιάξουν φαγητό. Επίσης, οι γυναίκες θα φέρουν το νερό. Περπατώντας στο χωριό, θα συναντήσεις σπιτάκια, ή αλλιώς μικρά «παντοπωλεία» στα οποία οι κάτοικοι πωλούν τα λιγοστά προϊόντα τους, όπως ντομάτες, ρούχα, ανανάδες, καρύδα και πιο σπάνια κρέας αφού δεν υπάρχουν ψυγεία. Τα παιδιά κυκλοφορούν με πολύ λερωμένα και σχισμένα ρούχα, λερωμένα πρόσωπα, δεν κάνουν μπάνιο αφού δεν έχουν νερό, κοιμούνται και περπατούν μέσα στα χώματα. Τα σπίτια του χωριού είναι χτισμένα από ξύλα και λάσπη, δεν έχουν έπιπλα, ούτε κρεβάτια και κοιμούνται στο πάτωμα ή στην καλύτερη περίπτωση να έχουν κρεβάτι χωρίς στρώμα αλλά με σχοινιά. Όμως δεν τους λείπει το χαμόγελο από το πρόσωπο και είναι έτοιμοι να σου δώσουν απλόχερα της αγάπη τους. Η ζωή εκεί κυλάει ήρεμα», ανέφερε η κ. Αναστασίου. 4000 ευρώ για τη νύμφη! Στο μεταξύ, στο χωριό, για να παντρευτεί ένας άντρας, υποχρεούται να πληρώσει στην οικογένεια της νύφης 4.000 ευρώ περίπου, ενώ κάθε άντρας μπορεί να παντρευτεί πέρα από μια γυναίκα. «Ιδιαίτερη εντύπωση, σημείωσε η κ. Αναστασίου, μου έκανε το μεγάλο πάρτι που κάνουν οι γυναίκες του χωριού όταν σε μια νεαρή κοπέλα αρχίσει η εμμηνόρροια. Μαζεύονται όλες οι γυναίκες και κάνουν πάρτι, παίζουν τύμπανα και χορεύουν». Ένα από τα θέματα που απασχολούσαν τις γυναίκες του χωριού, είναι ότι κατά την διάρκεια του εμμηνορροϊκού τους κύκλου, δεν πήγαιναν δουλειά, ούτε σχολείο οι μαθήτριες επειδή αισθάνονταν άβολα. Τώρα, με το εργοστάσιο για τις επαναχρησιμοποιημένες σερβιέτες, θα λυθούν αρκετά από τα προβλήματα τους αφού θα εργοδοτούνται οι γυναίκες και θα πωλούν και στα γειτονικά χωριά. «Η ομάδα μας, η οποία αποτελείτο από 24 άτομα, έμεινε στην περιοχή μια εβδομάδα. Η ζέστη ήταν αφόρητη, ωστόσο, επειδή το κλίμα είναι τροπικό ξαφνικά ξεσπούσε μια μπόρα 40 λεπτών και ξανά πάλι ζέστη. Στο εργοστάσιο μεταφέραμε τούβλα, χώμα και χτίζαμε, πάντα με την καθοδήγηση των εργατών» ανέφερε. Οι άνθρωποι εκεί, παρά τα πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζουν είναι ήρεμοι και τα παίρνουν όλα χαλαρά. Μάλιστα λένε το χαρακτηριστικό «πόλε- πόλε» που σημαίνει σιγά – σιγά. «Δεν έχουν καθόλου άγχος και επεσήμαναν ότι ο δυτικός κόσμος τρέχει συνεχώς. Γιατί βιάζεστε να φτάσετε στο θάνατο; μας είπαν. Όταν επισκέπτεσαι αυτά τα χωριά, αλλάζει η κοσμοθεωρία σου». Η μαγική Αφρική Η οργάνωση SANA έχει δημιουργήσει έναν όμορφο χώρο, το Miseni retreat, στον οποίο έμεινε η ομάδα που επισκέφτηκε το χωριό. Εκεί, υπήρχαν δωμάτια, οικολογικές τουαλέτες, ντους. «Πίναμε φιλτραρισμένο νερό και όλα όσα χρησιμοποιούσαμε ήταν βιολογικά για να μην μολύνουμε την φύση» μας είπε η κ. Αναστασίου. Την μαγεία και την σοφία της φύσης την βλέπεις τόσο έντονα στην Αφρική που δεν τολμάς να την καταστρέψεις. Το βράδυ, ενώ καθόμασταν στο εστιατόριο είδαμε μια αράχνη που έμπλεκε το δίχτυ της και μας έκανε μια φυσική κουνουπιέρα, ανέφερε η κ. Αναστασίου. Επίσης, τα ζώα εκεί έχουν τους δικούς κανόνες επιβίωσης. Είχαμε την ευκαιρία να πάμε σαφάρι και εκεί είδαμε τον ιπποπόταμο να κολυμπά στην ίδια λίμνη με τον κροκόδειλο και να συμβιώνουν μέσα στο ίδιο ποτάμι. Ένας κροκόδειλος που είναι σαρκοφάγος και ένας ιπποπόταμος φυτοφάγος. Ο λόγος είναι επειδή ο ιπποπόταμος είναι πολύ δυνατός και όταν έρθουν άλλα ζώα να του φάνε τα παιδιά του ή να τον ενοχλήσουν τα σκοτώνει, έτσι ο κροκόδειλος έχει φαγητό με αυτό τον τρόπο. Επίσης, η καμηλοπάρδαλη τρώει τα φύλλα από την ακακία. Στην ακακία υπάρχουν μυρμήγκια. Η καμηλοπάρδαλη τρώει τα φύλλα από την ακακία, τα μυρμήγκια βγαίνουν και έτσι η καμηλοπάρδαλη αναγκάζεται να πάει σε άλλο δέντρο. Με αυτό τον τρόπο δεν τρώνε όλα τα φύλλα. «Η Αφρική είναι πανέμορφη, έχει αυθεντική φύση. Είναι ένας επίγειος παράδεισος. Ερωτεύτηκα την Αφρική. Την Αφρική ή θα την ερωτευτείς ή ακριβώς το αντίθετο. Δεν υπάρχει κάτι ενδιάμεσο». Έφυγα με πολλή συγκίνηση «Από την Αφρική, έφυγα με πολλή συγκίνηση και πολλή χαρά, συνεχίζει η δασκάλα. Ενώ λυπόμουν για τις συνθήκες που ζούσαν αυτοί οι άνθρωποι και ιδιαίτερα τα μικρά παιδιά, είδα την χαρά και την ανεμελιά αυτών των παιδιών στη φύση. Αυτό το χαμόγελο που είχαν δεν το συναντώ συχνά στους μαθητές μου, που ενώ έχουν τα πάντα, είναι μέσα στην γκρίνια. Σε αυτά τα παιδιά, τους έλεγες ένα τραγούδι, τους έβγαζες μια φωτογραφία με το κινητό, (ήταν πολύ μεγάλη η χαρά τους να βλέπουν τον εαυτό τους στην κάμερα) και ήταν μια χαρά λες και τους έδινες τον ουρανό με τ’ άστρα. Είμαι πολύ ευγνώμων που έζησα αυτή την εμπειρία. Τα παιδιά στο χωριό, μας έμαθαν στα σουαχίλι, τα ζώα, τους αριθμούς, τραγουδάκια και εμείς με την σειρά μας, τους μάθαμε ελληνικά τραγούδια. Είναι πολύ έξυπνα παιδιά. Ενώ δεν έχουν πολλά δυτικού τύπου ερεθίσματα, επειδή ζουν στη φύση, είναι πιο δημιουργικά. Έχουν ευρηματικότητα και φτιάχνουν πράγματα από το τίποτα. Φτιάχνουν μουσικά όργανα από τενεκεδάκια, τύμπανα, δίπλωναν τα φύλλα και φτιάχνουν τσάντες. Αναγκάζονται να βρίσκουν λύσεις». Ο εθελοντισμός «Ο εθελοντισμός σου δίνει πολύ χαρά και όλοι θα έπρεπε να κάνουν ένα τέτοιο ταξίδι. Ολοκληρώνεσαι σαν άτομο, βλέπεις ποια πράγματα είναι σημαντικά στην ζωή, καταλαβαίνεις την ουσία και ερχόμενος πίσω στην Κύπρο, θέλεις να το κάνεις πράξη και στη ζωή σου» σημείωσε η κ. Αναστασίου. Αυτό που ξεχωρίζει τον οργανισμό SANA, είναι ότι δεν πάνε με την νοοτροπία του σωσία, δεν πάνε να σώσουν μια κατάσταση. Πάνε με σκοπό να αφήσουν ένα μακροχρόνιο αποτέλεσμα. Για παράδειγμα, μαθαίνεις τον άλλο να ψαρεύει και δεν του δίνεις το ψάρι, έτσι φεύγοντας από εκείνο το χωριό, οι κάτοικοι να μπορούν να επιβιώνουν. «Τελειώνοντας αυτή την διαδρομή στο χωριό Γκόνγκο, θα κλείσω με μια αφρικανική παροιμία που μου αρέσει ιδιαίτερα.: Αν θες να πας γρήγορα περπάτα μόνος σου, αν θες να πας μακριά πήγαινε με παρέα».
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
April 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|