Φέτος, 48 χρόνια μετά τη βάρβαρη τουρκική εισβολή στην Κύπρο, συμπληρώνονται επίσης 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή και την οριστική αποχώρηση του ελληνικού στοιχείου από τις εστίες του στην Ανατολική Θράκη, τον Πόντο και τη Μικρά Ασία. Μια πληγή που ακόμη καίει τον απανταχού ελληνισμό, ανακαλεί στη μνήμη λάθη και ζημιογόνες συγκρούσεις στο εσωτερικό μέτωπο, ανασυνθέτοντας μια τραυματική εμπειρία και καταστροφή ανυπέρβλητου μεγέθους. Η πρώτη γενιά μικρασιατών προσφύγων έχει πλέον φύγει από τη ζωή, αφήνοντας πικρή παρακαταθήκη μια σειρά συγκλονιστικών μαρτυριών για όσα φρικτά διαδραματίστηκαν και στην ενδοχώρα και στα μικρασιατικά παράλια το καλοκαίρι του 1922, για όσα βίωσαν στο ταξίδι του ξεριζωμού, για τις ανυπέρβλητες δυσκολίες της εγκατάστασής τους στην Ελλάδα και στην τότε αγγλοκρατούμενη Κύπρο καθώς και αλλού. Δυστυχώς δεν ήταν όμως αυτή η τελευταία πράξη του δράματος για τον απανταχού Ελληνισμό. Πέντε δεκαετίες αργότερα, το 1974, ο Αττίλας χτύπησε στην Κύπρο εκμεταλλευόμενος το προδοτικό πραξικόπημα, με αποτέλεσμα να θρηνήσουμε νεκρούς εκατοντάδες νέους στρατευμένους αλλά και πολλούς άμαχους, χιλιάδες πρόσφυγες στο ίδιό τους το νησί, κι’ ακόμα σήμερα ν’ αναζητούμε την τύχη εκατοντάδων αγνοουμένων. Χήρες, ορφανά, μανάδες, αδέλφια και παιδιά αγνοουμένων είναι μικρό μόνο μέρος του θλιβερού απολογισμού της Κυπριακής τραγωδίας, που είχε ως κατάληξη το 1974 την κατάληψη του σχεδόν 37% των εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και έκτοτε η κατοχή και οι συνεχείς παρανομίες της Τουρκίας καλά κρατούν! "Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί", έγραψε ορθά ο μεγάλος Μικρασιάτης μας ποιητής Γιώργος Σεφέρης, ψηλαφώντας μέσα στην ιστορία τον καημό της Ρωμιοσύνης. Το ξέρουν πολύ καλά τούτο οι Κύπριοι που πήραν το δρόμο της προσφυγιάς το 1974, με μόνη τους ουσιαστικά αποσκευή τις πικρές αναμνήσεις απ’ τον τόπο τους και τα τραγικά τους βιώματα από τον πόλεμο. Μα το ίδιο καλά γνωρίζουν πως οι μνήμες αυτές είναι και το "όπλο" τους ενάντια στη λήθη και στα τετελεσμένα που προκλητικά δημιουργεί η Τουρκία, καταπατώντας με θράσος κάθε έννοια του διεθνούς δικαίου. Και είναι μ’ αυτό πάλιν το όπλο που όλοι εμείς καθημερινά διεκδικούμε ό,τι μας ανήκει, όσο ενάντιες κι αν είναι οι συγκυρίες. Μπροστάρης σ’ αυτό τον αγώνα είναι και θα πρέπει να παραμείνει η Επιτροπή Κατεχόμενων Δήμων στη διεκδίκηση των δικαίων του προσφυγικού κόσμου! Σβήνει όμως δυστυχώς μέρα με τη μέρα, όπως με τους Μικρασιάτες, και η πρώτη γενιά προσφύγων της Κύπρου, με το παράπονο ζωγραφισμένο στα τσακισμένα από τον πόνο, τον κόπο και τα δάκρυα πρόσωπά τους. Ας τους υποσχεθούμε οι ζώντες που στέκονται στις επάλξεις του αγώνα τουλάχιστον τούτο: πως δε θα πάψουμε να αγωνιζόμαστε όσο ζούμε για το δικαίωμα της ελεύθερης επιστροφής μας στις προγονικές εστίες, σ’ εκείνες που πότισαν με τον ιδρώτα τους χιλιάδες γενεές Ελλήνων στη χιλιάδων χρόνων ιστορία μας. Ας μεταλαμπαδεύσουμε όλοι στη νεολαία μας την αγάπη για τους τόπους που οι νέοι και νέες μας δε γνώρισαν, κι ας τους δώσουμε χώρο να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για επανένωση και ειρηνική συμβίωση σ’ ένα απαλλαγμένο από κατοχικά στρατεύματα κράτος, σ’ ένα ευνομούμενο ευρωπαϊκό κράτος, το οποίο θα προστατεύει τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους, χωρίς "εγγυητές" πάνω από τα κεφάλια τους! Οι καιροί είναι χαλεποί και απαιτούν πάνω απ’ όλα σύμπνοια, ομοψυχία και συμπόρευση. Ας διδαχτούμε από την ιστορία για ν’ αποφύγουμε τα τραγικά λάθη του παρελθόντος. Είθε ο Θεός να σκέπει τη χώρα και το λαό μας και να φέρει το συντομότερο την πολυπόθητη λευτεριά! Αμήν!
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
May 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|