Όταν η τέχνη εξυπηρετεί την πολιτική: Στους κινηματογράφους η ταινία για την ζωή του Ερντογάν

Ουκ ολίγες φορές έχουμε δει στους κινηματογράφους τις αυτοβιογραφίες πολιτικών αλλά και μεγάλων καλλιτεχνών. Και ενώ τις περισσότερες φορές ο τρόπος που παρουσιάζονται έχει να κάνει με την προσωπική ματιά του σκηνοθέτη σε συνεργασία με το εμπλεκόμενο πρόσωπο, κάτι τέτοιο δεν φαίνεται πως ισχύει και στην ταινία-αυτοβιογραφία του Ερντογάν που φτιάχτηκε για να εξυπηρετήσει πολύ συγκεκριμένους σκοπούς.

---

Αφού έχει χρησιμοποιήσει θεμιτά και αθέμιτα μέσα για να ψηφίσουν οι τούρκοι «Ναι» και να του δώσουν υπερεξουσίες, πλέον ο Ερντογάν θα… προβάλλεται και στους κινηματογράφους αφού κυκλοφορεί η ταινία-ύμνος στη ζωή του. Ο τίτλος του φιλμ είναι «Reis» δηλαδή «Ηγέτης». Έτσι φωνάζουν άλλωστε οι οπαδοί του τον άνθρωπο που τιμούν ήδη σχεδόν σαν προφήτη και ο οποίος έχει αφήσει το πιο έντονο αποτύπωμα στη γείτονα απ’ την εποχή του Μουσταφά Κεμάλ.
Την ταινία δεν την παρήγγειλε ο ίδιος ο Ερντογάν, ωστόσο μας λέει πολλά η σημερινή έναρξη της προβολής της που ταιριάζει γάντι στα σχέδια του αφού στις 16 Απριλίου οι τούρκοι καλούνται στις κάλπες για να αποφανθούν αν η χώρα τους θα αποκτήσει προεδρικό σύστημα διακυβέρνησης. Το Σάββατο ξεκίνησε επίσημα την καμπάνια του το ισλαμοσυντηρητικό κυβερνών κόμμα ΑΚΡ και την επομένη έγινε πρεμιέρα της ταινίας στην Κωνσταντινούπολη…
Η ταινία είναι… τέλεια
Η ταινία εστιάζει σε ήδη γνωστά επεισόδια απ’ τη ζωή του Ερντογάν. «Δείχνουμε ότι και τότε ήταν ακριβώς όπως σήμερα», λέει ο Ρεχά Μπέιογλου, ο ηθοποιός που τον υποδύεται. Σκιαγραφείται η παιδική ηλικία του με την απελπισμένη αντίδραση του πατέρα του για την εκτέλεση του πρώτου ισλαμιστή πρωθυπουργού Αντνάντ Μεντερές το 1961, η αδυναμία ενόψει της καταπίεσης του Ισλάμ απ’ το κοσμικό κράτος, η ετοιμότητα του νεαρού Ερντογάν να βοηθήσει όποιον έχει ανάγκη. «Ένα ολόκληρο χρόνο αποταμίευε για να αγοράσει ποδήλατο και μετά χάρισε τα χρήματα σ’ έναν φίλο του, που τα χρειαζόταν», λέει ο Μπέιογλου στάζοντας μέλι για τον πρόεδρο… (ας έκανε κι αλλιώς)
Η ταινία στη συνέχεια παρουσιάζει το 1994, όταν ο Ερντογάν έγινε δήμαρχος Κωνσταντινούπολης, δείχνει τις μάχες και τις στερήσεις, μέχρι το 1999, όταν οδηγήθηκε στη φυλακή για υποκίνηση σε θρησκευτικό ή φυλετικό μίσος και προτροπή για τέλεση αδικήματος μετά την δημόσια απαγγελία ενός ποιήματος του τούρκου εθνικιστή ποιητή των αρχών του 20ου αιώνα Ζιγιά Γκιοκάλπ. Πολλοί θεωρούν ότι το ποίημα αυτό συμπυκνώνει το πολιτικό πιστεύω του Ερντογάν:
«Η δημοκρατία είναι απλώς το τρένο στο οποίο επιβιβαζόμαστε μέχρι να φθάσουμε στον στόχο μας. Τα τζαμιά είναι οι στρατώνες μας, οι μιναρέδες οι ξιφολόγχες μας, οι κουμπέδες τα κράνη μας και οι πιστοί είναι οι στρατιώτες μας...»
Το συγκεκριμένο φιλμ δεν κριτικάρει καθόλου τον Ερντογάν. Όταν ρωτήθηκε ο Μπέιογλου αν το φιλμ παρουσιάζει έστω μια αδυναμία του «αρχηγού», απάντησε: «Μα δεν έχει αδυναμίες!»
Η ταινία στοίχισε περίπου οκτώ εκατομμύρια δολάρια -πολλά λεφτά για τουρκική παραγωγή- και γυρίστηκε στην Κωνσταντινούπολη και την Κύπρο με τη βοήθεια 3.000 κομπάρσων.

​