Το Πάσχα ήλθε. Η μεγαλύτερη και σημαντικότερη εορτή της Ελληνορθοδοξίας βρίσκεται ενώπιον μας. Θα φάμε τα αρνιά μας, θα κάνουμε τις σούβλες μας, θα πιούμε τα ποτά μας και θα τσουγκρίσουμε τα κόκκινα αυγά μας, κάτω από την ερυθρά ημισέληνο που μολύνει την οροσειρά του Πενταδακτύλου. Μερικοί συνάνθρωποι μας –προφανώς λιγότερο τυχεροί από τους υπόλοιπους- θα περάσουν την Άγια Μέρα μέσα στη ανέχεια και τη μιζέρια, στη μοναξιά και την απομόνωση. Κάποιοι από μας, πιθανό να στρέψουν το βλέμμα ή τη σκέψη σ’ αυτούς τους άτυχους, για λίγο μόνο, και μετά θα επιστρέψουν στο φαγοπότι και τη διασκέδαση. Κάποιοι άλλοι, πιο ευαισθητοποιημένοι ίσως, έχουν ήδη φροντίσει να εφοδιάσουν με τα αναγκαία τις δυσπραγούσες οικογένειες, πριν να γυρίσουν και οι ίδιοι στα δικά τους γλέντια και στα κοκορέτσια τους.
Αυτή είναι, δυστυχώς ή ευτυχώς η κυπριακή πραγματικότητα. Η πραγματικότητα της εφήμερης ευμάρειας των πολλών και της διαχρονικής εθνικής ύπνωσης. Βεβαίως η οικονομική κρίση που περνά η πατρίδα μας δεν πρέπει να θεωρείται ως η μοναδική που βιώνει σήμερα ο κυπριακός ελληνισμός. Κρίση σε αξίες, θεσμούς και αρχές, αλλά και η με τόση σπουδή προσπάθεια αποκοπής του λαού μας από τις ρίζες, τις παραδόσεις και τις καταβολές του, αποσκοπούν στην αποδυνάμωση των αντιστάσεων και των αντοχών του κυπριακού ελληνισμού, με προφανή πλέον στόχο την δημιουργία ενδοτικού κλίματος και αποδοχής απαράδεκτων λύσεων στο εθνικό θέμα που θα υποθηκεύουν το μέλλον στο διηνεκές και θα καθιστούν στην ουσία την Κύπρο, αενάως υποτελή στην Τουρκία. Μέσα σε αυτές τις αντίξοες συνθήκες, η κυπριακή κοινωνία για χρόνια οδηγείται εσκεμμένα σε εθνικά αδιέξοδα, παραπαίοντας ανάμεσα σε αξίες που απαρνιέται και σε απαξίες που τεχνηέντως εγκολπώνεται. Παρά ταύτα, σε αυτούς τους δύσκολους και χαλεπούς καιρούς, μέσα σε μεσαίωνα πια εθνικών αξιών και ιδανικών, οι διαφωνούντες με τις μεθόδους και τους στόχους των γνωστών άγνωστων, αμυνόμενοι μεν αλλά παραμένοντες διαιρεμένοι, ανοργάνωτοι και απλές μονάδες αντίστασης, δίνουμε στους επιτιθέμενους σαφές πλεονέκτημα τελικής επικράτησης. Υπάρχουν όμως ελπίδες σωτηρίας. Ο κυπριακός ελληνισμός πρέπει και επιβάλλεται να ανασυνταχθεί. Να σταθεί ξανά περήφανος στα πόδια του. Να αναβαπτιστεί μέσα από την κολυμβήθρα των εθνικών ιδεωδών. Προπάντων όμως να θυμηθεί. Να θυμηθεί την εθνική του ταυτότητα και να βρει ξανά τη χαμένη εθνική του αξιοπρέπεια. Και έτσι ευθυτενής και περήφανος να διατρανώσει σε εχθρούς και φίλους πως τη στάση μας απέναντι στον Αττίλα την καθορίζουν 50 αιώνες Ελληνικής Ιστορίας. Πως πέντε χιλιάδες χρόνια τώρα συνεχίζεται η πορεία των Ελλήνων της Κύπρου. Πέντε χιλιάδες χρόνια δεν νικηθήκαμε από κανένα θάνατο. Από κανένα κατακλυσμό. Από κανένα νόμο και καμιά οργή της ιστορίας. Πως δεν νικηθήκαμε ούτε σαν λαός ούτε σαν Έλληνες. Και πως σίγουρα λοιπόν δεν πρόκειται ούτε τώρα να νικηθούμε …
0 Comments
Leave a Reply. |
ΑΡΧΕΙΟ
July 2023
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|