Η μοναξιά, ιδιαίτερα στην τρίτη ηλικία, αποτελεί ένα ζήτημα αυξανόμενου ενδιαφέροντος και ανησυχίας στην Ευρώπη και όχι μόνο. Μια νέα αυστριακή μελέτη αξιολογεί τέσσερις από τους πιο σημαντικούς παράγοντες που φέρνουν μοναξιά στους ηλικιωμένους: την κακή υγεία τους (43,3%), την έλλειψη κοινωνικής υποστήριξης και την απομόνωσή τους (27%), ορισμένα νευρωτικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς τους που ευνοούν τη μοναξιά (10,4%), καθώς επίσης τις αρνητικές συνθήκες και προσωπικές εμπειρίες κατά την παιδική ηλικία (7,5%).
Είναι γνωστό από προηγούμενες έρευνες ότι η μοναξιά σχετίζεται σαφώς με αυξημένο κίνδυνο για επιδείνωση της σωματικής και ψυχικής υγείας, μεγαλύτερη ανάγκη για ιατρική-νοσοκομειακή φροντίδα και μειωμένο προσδόκιμο ζωής. Η νέα έρευνα, με επικεφαλής τη Σόφι Γκουθμούλερ του Οικονομικού Πανεπιστημίου της Βιέννης, η οποία δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό «PLoS One», ανέλυσε στοιχεία, που προήλθαν από την μεγάλη διεθνή Έρευνα για την Υγεία, τη Γήρανση και τη Συνταξιοδότηση στην Ευρώπη (SHARE), που αφορά άτομα άνω των 50 ετών.
Η μελέτη συμπέρανε ότι παράγοντες όπως η ύπαρξη λίγων φίλων στην παιδική ηλικία, η ανυπαρξία αδελφών, οι κακές σχέσεις με τους γονείς, η ανατροφή σε φτωχό νοικοκυριό κ.α. αυξάνουν την πιθανότητα μοναξιάς, όταν κανείς μεγαλώσει. Η πιθανότητα μοναξιάς μετά τα 50 είναι 1,24 φορές μεγαλύτερη για όσους είχαν ελάχιστους ή καθόλου καλούς φίλους στην παιδική ηλικία, 1,34 φορές μεγαλύτερη για όσους είχαν κακή σχέση με τη μητέρα τους ως παιδιά και 1,21 φορές μεγαλύτερη για όσους μεγάλωσαν σε οικογένεια που είχε οικονομικές δυσκολίες.
Επίσης η μοναξιά είναι 1,20 φορές πιθανότερη σε όσους έχουν χαρακτηριστικά νευρωτικής προσωπικότητας και λιγότερο πιθανή σε όσους έχουν σε μεγάλο βαθμό άλλα χαρακτηριστικά (ευσυνειδησία, εξωστρέφεια, φιλικότητα, διάθεση για νέες εμπειρίες). Τα ευρήματα, σύμφωνα με τους ερευνητές, επιβεβαιώνουν τη σημασία των κοινωνικών δικτύων και της υποστήριξης από άλλους κατά την τρίτη ηλικία, καθώς επίσης της προσωπικότητας και του τρόπου που έχει διαμορφωθεί κατά την παιδική ηλικία.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

 Η συμμετοχή σε στοχευμένα προγράμματα άσκησης, όπως είναι γνωστό, προσφέρει πάρα πολλά οφέλη στην υγεία, την λειτουργική ικανότητά μας, την αθλητική απόδοση, καθώς και την ψυχολογία μας. Τα συνδυαστικά προγράμματα δύναμης, αντοχής και κινητικών δεξιοτήτων σε συνδυασμό με σωστή διατροφή, βοηθάν στην απόκτηση των πλεονεκτημάτων.
​
 Στην άλλη πλευρά βρίσκεται η καθιστική ζωή. Δηλαδή η διαβίωσή μας με χαμηλό ποσοστό φυσικής δραστηριότητας και καθόλου συμμετοχή σε οργανωμένα προγράμματα άσκησης. Λέγοντας χαμηλό ποσοστό φυσικής δραστηριότητας εννοούμε την μειωμένη αφιέρωση χρόνου μέσα στην ημέρα σε διαδικασίες που απαιτούν σωματική κόπωση. Αντιθέτως, λόγω επιλογής ή απαιτήσεων της εργασίας ή άλλων παραγόντων, αυξημένη αφιέρωση χρόνου σε ενασχόληση στον υπολογιστή, στην τηλεόραση ή εργασίες και συνήθειες που δεν «κουράζουν» το σώμα. Το αμερικάνικο κολέγιο αθλιατρικής ορίζει ως «καθιστική ζωή» την κατάσταση κατά την οποία ένα άτομο δεν καίει πάνω από 1000 θερμίδες την εβδομάδα κάνοντας φυσική δραστηριότητα. Με άλλα λόγια δεν συμπληρώνει πάνω από 3 ώρες ήπιας άσκησης (ακόμα και έντονο περπάτημα) μέσα στην εβδομάδα
 Γιατί κάνουμε αναφορά σε αυτά τα στοιχεία?
 Διότι η καθιστική ζωή συνδέεται με πλήθος αρνητικών επιδράσεων στην υγεία. Τα τελευταία χρόνια έχουν ολοκληρωθεί πολλές μακροχρόνιες μελέτες που επιβεβαιώνουν την παραπάνω πρόταση. Αν κάποιος δεν συγκεντρώνει την απαραίτητη για την υγεία φυσική δραστηριότητα μπορεί να έρθει αντιμέτωπος με πολλές χρόνιες παθήσεις που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί.
 Πέρα από τους κινδύνους για την υγεία, η καθιστική ζωή στερεί από ένα άτομο και τα οφέλη που θα μπορούσε να αποκομίσει από την συμμετοχή συστηματικά σε οργανωμένα προγράμματα προπόνησης.
Τι είναι η οστεοαρθρίτιδα και σε ποιους εμφανίζεται?
Σύμφωνα με τον παγκόσμιο οργανισμό υγείας (WHO) ως οστεοαρθρίτιδα ή αρθρίτιδα χαρακτηρίζεται η χρόνια πάθηση κατά την οποία υπάρχει σταδιακή και μη αναστρέψιμη φθορά στις αρθρικές επιφάνειες των οστών που σχηματίζουν σημαντικές αρθρώσεις του σώματος. Η φθορά είναι εμφανής στον αρθρικό χόνδρο που περιβάλλει τα οστά και έχει στάδια σοβαρότητας. Συνήθως επηρεάζει τις αρθρώσεις που δέχονται την μεγαλύτερη επιβάρυνση και υπέρχρηση όπως τα γόνατα, τα ισχία, η μέση και οι αρθρώσεις των δακτύλων και του ώμου. Πιο συχνά εμφανίζεται στα γόνατα και τον ώμο, αλλά η πιο σοβαρή μορφή εντοπίζεται στην μέση. Όπου και παρουσιάζεται ο περισσότερος πόνος.
Προσβάλει συνήθως ανθρώπους άνω των 60 ετών και αποτελεί έναν από τους συχνότερους παράγοντες μείωσης της φυσικής δραστηριότητας σε ηλικιωμένους. Αν και σπάνια, μπορεί να προσβάλει και νεότερους ανθρώπους οι οποίοι ήταν εκτεθειμένοι σε συνεχόμενες φορτίσεις συγκεκριμένων αρθρώσεων (λόγω εργασίας, αθλητές) ή λόγω προηγούμενου σοβαρού τραυματισμού όπως η ρήξη μηνίσκων (και η αφαίρεσή τους με χειρουργείο) ή εξάρθρωση του ώμου.
Σε αυτό το σημείο είναι χρήσιμο να τονίσουμε την διαφορά της πάθησης από την ρευματοειδή αρθρίτιδα η οποία είναι ιδιοπαθούς φύσης και δεν εξαρτάται από την επιβάρυνση που έχει δεχθεί μία άρθρωση, όπως στην περίπτωση της οστεοαρθρίτιδας. Επίσης μπορεί να προσβάλει άτομα οποιασδήποτε ηλικίας.


Ποια είναι τα συμπτώματα και η διάγνωση της οστεοαρθρίτιδας;
Τα συμπτώματα συνήθως είναι από ελαφρύ έως έντονο αίσθημα «καψίματος» στην περιοχή της άρθρωσης και δυσκαμψία. Τα συμπτώματα γίνονται πιο έντονα μετά από επιβάρυνση της άρθρωσης και μπορεί να διατηρηθούν πολλές ώρες. Στις περισσότερες περιπτώσεις υπάρχει ελαφριά μείωση του εύρους κίνησης αλλά δεν είναι σπάνιο, ο πόνος να αναγκάζει σε ακινησία του σημείου τον ασθενή μέχρι να μειωθεί η ένταση των συμπτωμάτων.
Η διάγνωση για την οστεοαρθρίτιδα συνήθως γίνεται μέσω της πρακτικής εξέτασης από ορθοπεδικό. Βοηθητική μπορεί να είναι μία απεικονιστική  εξέταση όπως η ακτινογραφία και η μαγνητική για να φανεί το μέγεθος της βλάβης και να αποκλειστούν άλλες αιτίες των συμπτωμάτων.
Ποιοι κινδυνεύουν περισσότερο;
Οι επιδημιολογικές μελέτες μας δείχνουν ότι ο πιο κρίσιμος παράγοντας εμφάνισης είναι η ηλικία. Όσο πιο μεγάλος είσαι, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες. Επιπρόσθετα, παράγοντες που αυξάνουν τον κίνδυνο είναι το υπερβολικό σωματικό βάρος, οι σωματικές εργασίες μεγάλης και συνεχόμενης επιβάρυνσης (πχ. αγροτικές εργασίες) και η ύπαρξη προηγούμενου τραυματισμού.
Οι παράγοντες που επιδρούν χωρίζονται σε 2 κατηγορίες. Σε αυτούς που δεν μπορεί κάποιος να αλλάξει, όπως η ηλικία, τα γονίδια και η ύπαρξη τραυματισμού, και σε αυτούς που μπορεί να αλλάξει τροποποιώντας της συνήθειές του. Αποφυγή επιβαρυντικών εργασιών ή τροποποίηση του τρόπου που γίνονται, η σωστή διατροφή, η ξεκούραση και η συμμετοχή σε προγράμματα άσκησης.
Να σημειωθεί ότι μετά από ενδελεχή μελέτη της βιβλιογραφίας δεν διαπιστώνεται ότι η άσκηση αποτελεί εκλυτικό παράγοντα της οστεοαρθρίτιδας. Όποιος γυμνάζεται συστηματικά, ήπια ή έντονα, δεν διατρέχει μεγαλύτερο κίνδυνο εμφάνισης. Ειδικά αν τηρεί τους κανόνες σωστής γυμναστικής. Υπάρχει ένα μικρό ερωτηματικό για τον πρωταθλητισμό σε ορισμένα αθλήματα, αλλά δεν μπορεί να βγει ξεκάθαρο συμπέρασμα.
Ποια είναι τα οφέλη της άσκησης σε άτομα με οστεοαρθρίτιδα;
Η εμφάνιση οστεοαρθρίτιδας, όπως αναφέρθηκε σχετίζεται σημαντικά με την μείωση της φυσικής δραστηριότητας  σε άτομα που ταλαιπωρούνται από αυτήν. Όπως όμως η άσκηση είναι χρήσιμη για τον γενικό πληθυσμό, έτσι και για κάποιον που πάσχει από οστεοαρθρίτιδα τα οφέλη είναι πολλά.
Αν κάποιος που πάσχει από οστεοαρθρίτιδα ξεκινήσει ένα κατάλληλο συνδυαστικό πρόγραμμα αντοχής και ενδυνάμωσης θα μπορεί να απολαύσει και αυτός αυξημένη δύναμη και αντοχή, καλύτερη λειτουργική ικανότητα, βελτιωμένη γνωστική λειτουργία, καλύτερο έλεγχο σωματικού βάρους, μείωση κινδύνου εμφάνισης χρόνιων παθήσεων (όπως παχυσαρκία, καρκίνο του παχέος εντέρου, στεφανιαία νόσο,  οστεοπόρωσης κλπ), βελτιωμένη ψυχολογία και βελτίωση δεικτών υγείας όπως (χοληστερίνη αίματος, αρτηριακή πίεση, σάκχαρο αίματος).  Σημαντικό ρόλο παίζει και στην πρόληψη εμφάνισης της νόσου, γεγονός μείζονος σημασίας.
Τα παραπάνω αποτελούν γενικά οφέλη που θα έχει ένα άτομο αν γυμνάζεται συστηματικά. Στην περίπτωση ενός ασθενή με οστεοαρθρίτιδα υπάρχουν και κάποια εξειδικευμένα οφέλη.

• Μείωση της έντασης των συμπτωμάτων. Συγκεκριμένα, μείωση και της έντασης και της διάρκειας των «οξέων φάσεων»
• Αύξηση της λειτουργικής ικανότητας. Μεγαλύτερη ευκολία σε καθημερινές εργασίες και μείωση του πόνου κατά την διάρκειά τους αλλά και μετά το τέλος των δραστηριοτήτων
• Βελτίωση του εύρους κίνησης των προσβεβλημένων αρθρώσεων.
• Βελτίωσης της διάθεσης και της ποιότητας ζωής. Αυτό συμβαίνει διότι αυξάνεται η αίσθηση επάρκειας, δηλαδή ότι είσαι ικανός να φέρεις εις πέρας εργασίες και δραστηριότητες με μειωμένα συμπτώματα και έχει βρεθεί μετά από την συμπλήρωση ειδικών ερωτηματολογίων από ασθενείς.
• Βελτίωση ισορροπίας και νευρομυικού συντονισμού. Πολύ σημαντικό για τον καλύτερο έλεγχο του σώματος και την αποφυγή τραυματισμών
• Μείωση χρήσης φαρμάκων. Όπως αναφέρθηκε η μείωση της έντασης των συμπτωμάτων που προσφέρει η άσκηση, μπορεί να οδηγήσει σε μειωμένη λήψη παυσίπονων. Δεν θα πρέπει βέβαια να τροποποιείτε η φαρμακευτική θεραπεία χωρίς την συγκατάθεση του ιατρού.

Γυμναστική και οστεοαρθρίτιδα: Τι να προσέχω;
Η γυμναστική όπως αναφέρθηκε πέρα από γενικά οφέλη σε έναν πάσχων, έχει και θεραπευτική επίδραση. Για να αποκτήσει κάποιος τα θετικά χωρίς να κινδυνέψει με τραυματισμό θέλει ένα πολύ μεθοδικό και εξειδικευμένο πρόγραμμα γυμναστικής.
Εξάλλου ο πιο συχνός φόβος που αποτρέπει ασθενείς με οστεοαρθρίτιδα από προγράμματα άσκησης, είναι η επιβάρυνση της ήδη υπάρχουσας κατάστασης. Για να γυμναστείς λοιπόν με ασφάλεια είναι χρήσιμο να ακολουθήσεις τις παρακάτω οδηγίες. Σημειώνεται ότι μια παρέμβαση μπορεί να έχει καλύτερα αποτελέσματα σε κάποιον άλλο. Επίσης ανάλογα τις αρθρώσεις που υπάρχει το πρόβλημα διαφοροποιείται ανάλογα και το πρόγραμμα. Δεν υπάρχει μια συνταγή που λύνει όλα τα προβλήματα. Απαιτείται εξατομίκευση.
Οι σχετικοί αθλητικοί και ιατρικοί οργανισμοί (ACSM, NASM, WHO) τονίζουν ότι για να υπάρχουν οφέλη στην υγεία την αντοχή και την δύναμη πρέπει να εκτελείται τουλάχιστον 150 λεπτά εβδομαδιαίως ήπια-μέτρια αερόβια άσκηση (όπως περπάτημα, ποδήλατο, κολύμβηση) και 2-3 φορές πρόγραμμα ενδυνάμωσης για τις βασικές μυϊκές ομάδες, από 20 έως 50 λεπτά.
Τι αρχές πρέπει να τηρείς όταν γυμνάζεσαι ενώ έχεις οστεοαρθρίτιδα
Η γυμναστική όπως αναφέρθηκε πέρα από γενικά οφέλη σε έναν πάσχων, έχει και θεραπευτική επίδραση. Για να αποκτήσει κάποιος τα θετικά χωρίς να κινδυνέψει με τραυματισμό θέλει ένα πολύ μεθοδικό και εξειδικευμένο πρόγραμμα γυμναστικής. Εξάλλου ο πιο συχνός φόβος που αποτρέπει ασθενείς με οστεοαρθρίτιδα από προγράμματα άσκησης, είναι η επιβάρυνση της ήδη υπάρχουσας κατάστασης. Για να γυμναστείς λοιπόν με ασφάλεια είναι χρήσιμο να ακολουθήσεις τις παρακάτω οδηγίες. Σημειώνεται ότι μια παρέμβαση μπορεί να έχει καλύτερα αποτελέσματα σε κάποιον άλλο. Επίσης ανάλογα τις αρθρώσεις που υπάρχει το πρόβλημα διαφοροποιείται ανάλογα και το πρόγραμμα. Δεν υπάρχει μια συνταγή που λύνει όλα τα προβλήματα. Απαιτείται εξατομίκευση. Οι σχετικοί αθλητικοί και ιατρικοί οργανισμοί (ACSM, NASM, WHO) τονίζουν ότι για να υπάρχουν οφέλη στην υγεία την αντοχή και την δύναμη πρέπει να εκτελείται τουλάχιστον 150 λεπτά εβδομαδιαίως ήπια-μέτρια αερόβια άσκηση (όπως περπάτημα, ποδήλατο, κολύμβηση) και 2-3 φορές πρόγραμμα ενδυνάμωσης για τις βασικές μυϊκές ομάδες, από 20 έως 50 λεπτά.
14 οδηγίες για να γυμναστείς αποτελεσματικά και με ασφάλεια:

1. Κράτα συχνή επικοινωνία με τον θεράποντα ιατρό σου. Αφού σου σώσει το πράσινο φως μπορείς να του ζητήσεις να επικοινωνήσει με τον γυμναστή σου για να του μεταφέρει τυχόν πληροφορίες και οδηγίες. Παράλληλα κράτα τον ενήμερο για αλλαγές στα συμπτώματά σου
2.  Επικοινώνησε με εξειδικευμένο γυμναστή με εμπειρία στην συγκεκριμένη πάθηση. Συνήθως τέτοιους επαγγελματίες μπορείς να βρεις σε κέντρα αποκατάστασης, εξειδικευμένα studio γυμναστικής ή μηχανές αναζήτησης επαγγελματιών. Από κοινού σχεδιάστε ένα πρόγραμμα κατάλληλο για εσένα το οποίο μπορείς να εκτελείς συστηματικά. Αν γυμνάζεσαι πρώτη φορά ιδανικό είναι το κάνεις με την παρουσία του γυμναστή. Αν όμως δεν έχεις ξανασυμμετάσχει σε προγράμματα άσκησης και διάγεις καθιστική ζωή ξεκίνα με απλό περπάτημα 5-7 φορές την εβδομάδα από 10-20 λεπτά.
3. Απέφυγε κινήσεις σε ακραίο εύρος κίνησης. Κατά την διάρκεια καθημερινών δραστηριοτήτων ή ασκήσεων απέφυγε να χρησιμοποιείς όλο το εύρος κίνησης σε προσβεβλημένες αρθρώσεις υπό επιβάρυνση.
4. Απέφυγε τους κραδασμούς για τις αρθρώσεις των κάτω άκρων και της σπονδυλικής στήλης. Διότι δημιουργούνται πολύ μεγάλες δυνάμεις που επιβαρύνουν την ήδη επιβαρυμένη άρθρωση. (άλματα, ανεβοκατεβάσματα σε σκαλοπάτια, τρέξιμο)
5. Απέφυγε κινήσεις ή θέσεις που αυξάνουν τα συμπτώματά σου. Για παράδειγμα το ποδήλατο μπορεί να είναι ιδανική μορφή αερόβιας άσκησης για κάποιον με οστεοαρθρίτιδα στα χέρια ή την μέση, αλλά για έναν άλλο με συμπτώματα στο γόνατο, να είναι απαγορευτική. Ο πόνος πολλές φορές είναι καλός δείκτης του τι να αποφύγουμε. Επειδή παράλληλα η αποφυγή της αερόβιας προπόνησης δεν είναι λύση, ίσως χρειαστεί να γυμνάζεσαι με περπάτημα (αν δεν αυξάνει τα συμπτώματα) ή χειροποδήλατο
6. Απέφυγε να γυμνάζεσαι περιόδους όπου τα συμπτώματα είναι αυξημένα, τις γνωστές οξείες φάσεις. Συνήθως τις πρωινές ώρες ή μετά από κόπωση τα συμπτώματα είναι αυξημένα. Στην περίπτωση που έχεις πολύ έντονα συμπτώματα μπορείς να επικοινωνήσεις με τον φυσιοθεραπευτή σου ο οποίος μπορεί να σε βοηθήσει με χρήση ειδικών μηχανημάτων και τεχνικών.
7. Επέλεξε να γυμνάζεσαι μετά από ζεστό ντουζ. Τότε τα συμπτώματα ίσως να είναι πιο ήπια κατά την προπόνηση. Εκτέλεσε δροσερό ντουζ μετά την προπόνηση με έμφαση στα προσβεβλημένα σημεία. Μπορείς επίσης να χρησιμοποιείς «πάγο» μετά το πέρας της προπόνησης.
8. Εκτέλεση ασκήσεις ευλυγισίας 1-2 φορές μέσα στην ημέρα. Μια ρουτίνα από 7-8 διατάσεις για όλο το σώμα που δεν προκαλούν συμπτώματα είναι ιδανικό. Κράτα κάθε διάταση για 30-40 δευτερόλεπτα χωρίς να νιώθεις πόνο.
9. Διάλεξες μεθόδους άσκησης που δεν επιβαρύνουν τις αρθρώσεις. Η κολύμβηση και το aqua aerobic είναι ιδανικές επιλογές, αν έχεις πρόσβαση σε κολυμβητήριο.
10. Ξεκίνα με 10-20 λεπτά προπόνησης μέσα στην ημέρα. Αν νιώθεις άνετα μπορείς να αρχίσεις να την αυξάνεις έως να φτάσεις σύνολο την 1 ώρα. Αν δυσκολεύεσαι μπορείς να την σπάσεις σε 2 κομμάτια μέσα στην ημέρα. Για παράδειγμα διατάσεις + 10 λεπτά περπάτημα το πρωί, διατάσεις + κοιλιακούς + περπάτημα 10 λεπτά το βράδυ. Αύξησε σταδιακά τον χρόνο άσκησης προσθέτοντας 5 λεπτά ανά 1-2 βδομάδες. Ιδανικό είναι να φτάσεις τα 60 λεπτά. Μπορείς να χρησιμοποιείς ένα βηματόμετρο και να θέτεις ημερήσιους στόχους. Ξεκίνα από τα 3000-5000 βήματα ημερησίως και φτάσε σταδιακά έως τα 10.000-12.000. ¨Όταν αρχίζεις να νιώθεις άνετα με την διάρκεια, αύξησε σταδιακά την ένταση.
11. Γύμνασε αρμονικά όλο το σώμα. Μην παραλείπεις τις προσβεβλημένες αρθρώσεις ή τις υγιείς. Αν για παράδειγμα υπάρχουν έντονα συμπτώματα στο ένα πόδι, το άλλο θα χρειάζεται εξίσου προσοχή και μυϊκή ενδυνάμωση.
12. Διάλεξε τύπο γυμναστικής, επαγγελματίες και χώρο προπόνησης που να σου αρέσει και να θες να πηγαίνεις.
13. Είναι πολύ πιθανό να νιώθεις έντονα συμπτώματα μετά την άσκηση. Μην σε απογοητεύουν είναι στα φυσιολογικά πλαίσια, αρκεί να μην ξεπερνάνε όρια ασφαλείας. Σταδιακά θα αποκτήσεις μεγαλύτερη ανοχή.
14. Φάε σωστά. Κατά προτίμηση σε συνέπεια με τις συστάσεις του διατροφολόγου σου. Όταν γυμναζόμαστε μεγάλο ρόλο παίζει το τι θα φας πριν και μετά την προπόνηση. Ειδικά το γεύμα μετά τι προπόνηση πρέπει να είναι πλούσιο σε πρωτεΐνες. Συνολικά μέσα στην ημέρα πρέπει να προσπαθείς να τρως θρεπτικά και με καλό «μοίρασμα» των θρεπτικών συστατικών σε 3-5 γεύματα.

Σημαντικότερο όλων είναι, αν ξεκινήσεις ένα πρόγραμμα γυμναστικής, να προσπαθήσεις να το εκτελείς συστηματικά. Η συνέπεια και η υπομονή θα σου δώσουν σε βάθος χρόνου τα οφέλη. Μεγαλύτερο εμπόδιο στην εμφάνιση των πλεονεκτημάτων αποτελεί η αυξημένη απόσυρση των ασθενών από τα προγράμματα άσκησης. Η ασθένεια καθιστά δύσκολη την συμμετοχή σε πολλές περιπτώσεις και δημιουργείται απογοήτευση. Με σύμμαχό σου όμως τους επαγγελματίες υγείας και το πείσμα σου μπορείς να βγεις κερδισμένος πολύπλευρα. Η γυμναστική μπορεί να σου δώσει πολλά οφέλη με σημαντικότερο την βελτίωση συνολικά της ποιότητας ζωής. Λιγότερος πόνος-περισσότερη κίνηση. Χαρακτηριστικό είναι το αποτέλεσμα μίας ανασκοπικής μελέτης ερευνών από το 2001 έως το 2017 όπου οι συγγραφείς Elizabeth Wellsandt , Yvonne Golightly, συμπέραναν ότι η οστεοαρθρίτιδα μπορεί με κατάλληλη μεθοδική προπόνηση να αντιμετωπιστεί σημαντικά μέσω της άσκησης με ελάχιστο κίνδυνο επιβάρυνσης της υπάρχουσας κατάστασης.

https://newlife.com.cy/​

Αν μερικοί άνθρωποι δεν ξεχνούν το παραμικρό παρά την προχωρημένη ηλικία τους, αυτό μπορεί να οφείλεται στο μεγάλο μέγεθος μερικών ζωτικών εγκεφαλικών κυττάρων τους.
​
Οι άνθρωποι άνω των 80 ετών που διατηρούν σχεδόν άθικτη τη μνήμη τους, διαθέτουν στον εγκέφαλό τους «σούπερ» νευρώνες, σημαντικά μεγαλύτερους σε μέγεθος από τον μέσο όρο των συνομηλίκων τους, αλλά και πιο υγιείς, αποκαλύπτει για πρώτη φορά μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής την επίκουρη καθηγήτρια ψυχιατρικής και νευροψυχολογίας Ταμάρ Γκέφεν της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Northwestern του Σικάγου, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό νευροεπιστήμης «Journal of Neuroscience», συμπέραναν ότι «οι μεγαλύτεροι νευρώνες συνιστούν βιολογική “υπογραφή” της πορείας της Σούπερ-Γήρανσης» (Super-Aging).

00:02 / 00:46Η μετά θάνατον συγκριτική μελέτη του εγκεφάλου έξι ατόμων με πολύ καλή μνήμη που πέθαναν σε μέση ηλικία 91 ετών, επτά ανθρώπων που πέθαναν σε μέση ηλικία 89 ετών και είχαν την τυπικά εξασθενημένη μνήμη για την ηλικία τους, έξι ατόμων που πέθαναν σε μέση ηλικία 49 ετών και πέντε ανθρώπων στο αρχικό στάδιο Αλτσχάιμερ, έφερε στο φως στην πρώτη ομάδα, στην εγκεφαλική περιοχή της μνήμης τους που επηρεάζεται ιδιαίτερα από την άνοια (στον ενδορρινικό φλοιό), την ύπαρξη νευρώνων που είναι μεγαλύτεροι ακόμη και από άτομα κατά 20 έως 30 χρόνια νεότερα στην ηλικία.
Διαπιστώθηκε ότι οι ηλικιωμένοι με θαυμάσια μνήμη (οι λεγόμενοι «super-agers») είχαν νευρώνες κατά περίπου 10% μεγαλύτερους από τους αντίστοιχους νευρώνες στους ανθρώπους που πέθαναν σε παρόμοια ηλικία αλλά είχαν χειρότερη μνήμη.
Επίσης οι «super-agers» είχαν νευρώνες περίπου 5% μεγαλύτερους από όσους πέθαναν σε ηλικία 40 χρόνια νεότερη. Αυτοί οι υπερ-νευρώνες, πέρα από το ασυνήθιστο μέγεθός τους, δεν εμφανίζουν επίσης «πλάκες» τοξικών πρωτεϊνών, που αποτελούν ένα χαρακτηριστικό παθολογικό γνώρισμα της νόσου Αλτσχάιμερ.
«Η αξιοσημείωτη παρατήρηση ότι οι άνθρωποι αυτοί εμφανίζουν μεγαλύτερους νευρώνες ακόμη και από τους νεότερους, μπορεί να υποδηλώνει ότι τέτοια μεγάλα νευρικά κύτταρα ήταν παρόντα ήδη από τη γέννησή τους και διατηρήθηκαν δομικά καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους», ανέφερε η δρ Γκέφεν.
Η Ελληνίδα επίκουρη καθηγήτρια νευρολογίας Αλεξάνδρα Τουρούτογλου της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, η οποία εδώ και χρόνια μελετά τους «super-agers», δήλωσε στο περιοδικό «New Scientist», ότι η νέα μελέτη «έρχεται να προστεθεί στις αυξανόμενες ενδείξεις ότι οι super-agers διαφέρουν από τους τυπικούς ενήλικες σε πολλαπλά επίπεδα του εγκεφάλου. Το δείγμα (της μελέτης) είναι σχετικά μικρό, όμως αυτό είναι κατανοητό. Οι super-agers αποτελούν μια σπάνια ομάδα, συνεπώς είναι δύσκολο να βρεθεί ένας μεγάλος αριθμός τους για μια μεταθανάτια μελέτη του εγκεφάλου τους».

Οι επιστήμονες προσπαθούν εδώ και χρόνια να κατανοήσουν γιατί μερικοί άνθρωποι εμφανίζουν ανοσία στη νόσο Αλτσχάιμερ και διατηρούν θαυμάσια μνήμη παρά τα γηρατειά τους. Η νέα έρευνα παρέχει μια βιολογική εξήγηση γιατί μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο, αν και παραμένει το ερώτημα γιατί οι εν «τυχεροί» έχουν τόσο μεγάλους και υγιείς νευρώνες μέχρι τόσο προχωρημένη ηλικία.

Η συγκατοίκηση είναι συχνό φαινόμενο μεταξύ των φοιτητών και ευρύτερα μεταξύ των ατόμων νεαρής ηλικίας. Όμως, η ακρίβεια και η εκτόξευση του κόστους ζωής στη Βρετανία οδήγησε στην κάθετη αύξηση του φαινομένου μεταξύ ατόμων άνω των 50 ετών ή και περισσότερο, σύμφωνα με ρεπορτάζ του BBC.

Οι συγκάτοικοι, μάλιστα, δεν είναι απαραιτήτως της ίδιας ηλικίας, με 60ρηδες να μοιράζονται την ίδια στέγη με 30ρηδες και 20ρηδες, δημιουργώντας συνδυασμούς που άλλοτε φέρνουν προβλήματα και άλλοτε έχουν πλεονεκτήματα.

Χαρακτηριστικά είναι τα στοιχεία που παραθέτει η κορυφαία βρετανική πλατφόρμα συγκατοίκησης, η SpareRoom, δείχνοντας την αλλαγή των τάσεων που έφερε η κρίση της πανδημίας και πλέον η νέα οικονομική και ενεργειακή κρίση.

Σύμφωνα με την SpareRoom, η συγκατοίκηση παρουσίασε αύξηση 239% σε όσους έχουν ηλικία από 55 έως 64 ετών, με την ηλικιακή ομάδα των 45 με 54 να ακολουθεί με την αμέσως επόμενη μεγαλύτερη αύξηση ύψους 114%.

Ηλικιωμένοι με νέους κάτω από την ίδια στέγη
Οι νεότεροι, ηλικίας 25 έως 34 ετών, παρουσιάζουν την μικρότερη αύξηση κατά 65%. Αν και σε συνολικό όγκο συνεχίζουν να απαρτίζουν την πλειονότητα των Βρετανών που επιλέγουν την λύση της συγκατοίκησης για να ανταπεξέλθουν στην εκτίναξη του κόστους ζωής.
Σε αντίστοιχο συμπέρασμα καταλήγει και η πλατφόρμα συγκατοίκησης Cohabitas που εντοπίζει μια σημαντική αύξηση κατά 51% στους χρήστες ηλικίας από 55 έως 64 ετών και μια επίσης μεγάλη αύξηση κατά 35% στους χρήστες ηλικίας από 45 έως 54 ετών.
Πρόκειται για μια τάση που εκτιμάται πως θα συνεχίσει να ενισχύεται, καθώς το κόστος ζωής και το ύψος των λογαριασμών κοινής ωφελείας αναμένεται να συνεχίσουν να αυξάνονται τους επόμενους μήνες, πιθανότατα μέχρι και την επόμενη χρονιά.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της εθνικής στατιστικής υπηρεσίας η εκτίναξη του κόστους ζωής επηρεάζει περισσότερο τους ενοικιαστές από τους ιδιοκτήτες, δεδομένου πως στην αύξηση του κόστους των λογαριασμών και των τιμών των καταναλωτικών προϊόντων έρχεται να προστεθεί και η σταδιακή ανάκαμψη των ενοικίων από το περασμένο καλοκαίρι.
Ενδεικτικά τον Ιούλιο οι τιμές των ενοικίων παρουσίασαν αύξηση κατά 3,2% σε ετήσια βάση, ποσοστό που συνιστά την μεγαλύτερη άνοδο από τον Ιανουάριο του 2016.
​
Πηγή: ΟΤ

Οι ηλικιωμένοι με υποθυρεοειδισμό αντιμετωπίζουν αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης άνοιας, σύμφωνα με μία νέα επιστημονική μελέτη επιστημόνων από τις ΗΠΑ και την Ταϊβάν. Ο κίνδυνος είναι ακόμη μεγαλύτερος για όσους χρειάζονται θεραπεία ορμονικής υποκατάστασης και παίρνουν φάρμακα.

Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου Μπράουν του Ρόουντ Άιλαντ, οι οποίοι έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Neurology» της Αμερικανικής Ακαδημίας Νευρολογίας, ανέλυσαν στοιχεία για 7.843 ανθρώπους που είχαν πρόσφατα διαγνωστεί με άνοια και παρόμοιο αριθμό ατόμων χωρίς άνοια (η ομάδα ελέγχου για λόγους σύγκρισης), με μέση ηλικία 75 ετών. Από αυτούς, 102 είχαν υποθυρεοειδισμό και 133 υπερθυρεοειδισμό.

Kαμία συσχέτιση υπερθυρεοειδισμού και άνοιας
Δεν διαπιστώθηκε καμία συσχέτιση μεταξύ υπερθυρεοειδισμού και άνοιας. Από τους ανθρώπους με άνοια, οι 68 (0,9%) είχαν υποθυρεοειδισμό, έναντι 34 ατόμων (0,4%) μεταξύ όσων δεν είχαν άνοια. Λαμβάνοντας υπόψη και άλλους παράγοντες που μπορούν να επηρεάσουν τον κίνδυνο άνοιας (φύλο, ηλικία, υπέρταση, διαβήτη κ.ά.), υπολογίστηκε ότι οι άνθρωποι άνω των 65 ετών με υποθυρεοειδισμό είχαν 80% μεγαλύτερη πιθανότητα για άνοια, σε σχέση με τους συνομηλίκους τους χωρίς προβλήματα θυρεοειδούς.
Επίσης, η μελέτη βρήκε ότι οι ηλικιωμένοι άνθρωποι που έπαιρναν φάρμακα για τον υποθυρεοειδισμό τους είχαν τριπλάσια πιθανότητα να διαγνωστούν με άνοια, σε σχέση με όσους δεν έπαιρναν φάρμακα. Από την άλλη πλευρά, στους κάτω των 65 ετών, το ιστορικό υποθυρεοειδισμού δεν φάνηκε να σχετίζεται με αυξημένη πιθανότητα άνοιας.
Στον υποθυρεοειδισμό ο θυρεοειδής αδένας δεν παράγει αρκετές ορμόνες, πράγμα που μπορεί να επιβραδύνει τον μεταβολισμό, και τα συμπτώματα περιλαμβάνουν αίσθημα κόπωσης, αύξηση σωματικού βάρους και ευαισθησία στο κρύο. Αντίθετα, στον υπερθυρεοειδισμό ο αδένας παράγει υπερβολικά πολλή ορμόνη, με αποτέλεσμα να αυξάνεται ο μεταβολισμός και τα συμπτώματα να είναι η απώλεια βάρους, η ταχυπαλμία, η νευρικότητα και το άγχος.
«Μολονότι χρειάζονται περισσότερες έρευνες για να επιβεβαιωθούν αυτά τα ευρήματα, οι άνθρωποι θα πρέπει να είναι ενήμεροι για τα προβλήματα του θυρεοειδούς ως πιθανό παράγοντα κινδύνου για άνοια και για την ανάγκη θεραπειών που θα μπορούν να αποτρέψουν ή να επιβραδύνουν τη γνωστική εξασθένηση», σύμφωνα με τον επικεφαλής ερευνητή Τσιέν-Χσιάνγκ Γουένγκ.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Αν ένας ηλικιωμένος αρχίζει να βαδίζει πιο αργά από ό,τι συνήθως, πιθανώς έχει αυξημένο κίνδυνο να εμφανίσει άνοια, ιδίως αν παράλληλα παρουσιάζει εξασθένηση της μνήμης του, σύμφωνα με μια νέα έρευνα Αυστραλών και Αμερικανών επιστημόνων.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τη δρα Τάνια Κολίερ του αυστραλιανού Πανεπιστημίου Μόνας, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο αμερικανικό ιατρικό περιοδικό «JAMA Network Open», ανέλυσαν στοιχεία για 16.855 άτομα άνω των 65 ετών.
Διαπιστώθηκε ότι οι άνθρωποι που βάδιζαν με ταχύτητα κατά τουλάχιστον 5% (μείωση 0,05 μέτρων ανά δευτερόλεπτο) πιο αργή κάθε χρόνο, ήταν πιθανότερο να αναπτύξουν άνοια στο μέλλον. Ο κίνδυνος ήταν μεγαλύτερος αν, παράλληλα με το βραδύτερο περπάτημα, είχαν σταδιακά πιο ασθενή μνήμη. Σε παρόμοιο συμπέρασμα είχε καταλήξει και μια αμερικανική έρευνα του 2020 σε σχεδόν 9.000 άτομα.
‘Αλλες μελέτες έχουν δείξει ότι η αεροβική άσκηση όπως το γρήγορο περπάτημα, το τρέξιμο, το κολύμπι, το ποδήλατο και ο χορός, μπορούν να βάλουν «φρένο» στα προβλήματα μνήμης. Σημειωτέον ότι η ύπαρξη ήπιας γνωστικής εξασθένησης δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι αποτελεί πρόδρομο άνοιας. Μόνο το 10% έως 20% των ατόμων άνω των 65 ετών με ήπια γνωστική και μνημονική εξασθένηση τελικά εμφανίζουν άνοια. Σε αρκετές περιπτώσεις τα συμπτώματα παραμένουν τα ίδια στο πέρασμα του χρόνου ή και βελτιώνονται, αν ο ηλικιωμένος κάνει μια ζωή σωματικά και νοητικά δραστήρια.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ