Σαν σήμερα 30 Νοεμβρίου 1963- Τα 13 σημεία Μακαρίου και ''Στερνή μου γνώση να σ'είχα πρώτα''30/11/2021
Λόγω των βίαιων γεγονότων που ακολούθησαν, με καταλυτικές συνέπειες στην πορεία του Κυπριακού, η πρόταση των Δεκατριών Σημείων του Μακαρίου έχει γίνει επανειλημμένα αντικείμενο αναλύσεων και κριτικής αποτίμησης.
Κουβανός επαναστάτης και πολιτικός, ένας σταρ της διεθνούς πολιτικής για πάνω από μισό αιώνα.
Ο Θεός του ποδοσφαίρου, την 25η Νοεμβρίου 2020, έφυγε από κοντά μας και βύθισε στο πένθος τον ποδοσφαιρικό πλανήτη – Πέρασε ένας χρόνος χωρίς τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Κανείς δεν το έχει πιστέψει ακόμα. Κανένας. Και ας πέρασε ένας χρόνος. Πότε πέρασε κιόλας… Ήταν 25 του Νοέμβρη το 2020 όταν ο χρόνος σταμάτησε. Η είδηση από μόνη της σε έκανε να ανατριχιάσεις ολόκληρος: «Πέθανε ο Ντιέγκο Μαραντόνα». Μα πεθαίνουν οι Θεοί; Όχι. Απλά ο «Ντιεγκίτο» αποφάσισε να πετάξει για τη γειτονιά των αγγέλων. Και να τους μάθει μπάλα εκεί. Πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος από τη στιγμή που ολόκληρος ο ποδοσφαιρικός πλανήτης βυθίστηκε στο πένθος. Ο άνθρωπος που λατρεύτηκε σαν Θεός από τους πάντες, ο κατά πολλούς, κορυφαίος παίκτης που πέρασε από το ποδόσφαιρο, νικήθηκε από την καρδιά του και τα χρόνια προβλήματα υγείας. Ο Ντιέγκο. Ο Ντιεγκίτο αφήνει πίσω του μια κληρονομιά, που δύσκολα πλησιάζει κανείς. To10.gr αποτίει φόρο τιμής στον Θεό που πάτησε το πόδι του στη γη, αλλάζοντας μια για πάντα τον κόσμο του ποδοσφαίρου. Στον επαναστάτη που έκανε ολόκληρο τον πλανήτη να χορεύει στους ρυθμούς του… τανγκό. Έτσι, ξεκίνησε να γράφεται ο μύθος τουΗ μέρα που ο Θεός βρέθηκε στη… γη ήταν η 30η Οκτωβρίου του 1960. Στο Λανούς της Αργεντινής, σε μια κωμόπολη του Μπουένος Άιρες γεννήθηκε ο Ντιεγκίτο και κανείς δεν φανταζόταν τότε την μετέπειτα πορεία του. Τα πρώτα χρόνια ήταν περίεργα και δύσκολα για τον μικρό Ντιέγκο. Μεγάλωνε μαζί με τους γονείς του, Ντιέγκο και Ντάλμα Σαλβαδόρα, και τα αδέρφια του στη Βίλα Φιορίτο, σε μια φτωχική γειτονιά λίγο έξω από την πρωτεύουσα της Αργεντινής. Από μικρός ήταν ερωτευμένος με το ποδόσφαιρο. Της… μιλούσε της μπάλας από πιτσιρικάς. Η… περιπέτεια του Μαραντόνα στο ποδόσφαιρο ξεκίνησε από τους «Los Cebollitas». Το περίεργο σε αυτό; Πως στην γλώσσα του Μαραντόνα σήμαινε «Τα Κρεμμυδάκια». Αυτή η συνοικιακή ομάδα με τον… ιδιαίτερο τίτλο αποτέλεσε το πρώτο κάλεσμα του οργανωμένου ποδοσφαίρου στον Αργεντινό «θρύλο». Σε ηλικία 9 ετών φόρεσε τη φανέλα της «Los Cebollitas», δείχνοντας με το καλημέρα το πλούσιο ταλέντο του. Ο Μαραντόνα εντάχθηκε στις ακαδημίες της Αργεντίνος Τζούνιορς, καταθέτοντας στο γήπεδο τα πρώτα διαπιστευτήρια. Το ξεπέταγμα στην Μπόκα Τζούνιορς Μετά από 5 χρόνια στην Αργεντίνος και 116 γκολ σε 166 ματς, είχε φτάσει η στιγμή για το μεγάλο βήμα. Η Μπόκα Τζούνιος μαγεύτηκε από τις ικανότητες του μικρού Ντιεγκίτο και στις 20 Φεβρουαρίου του 1981 τον έκανε δικό της. Με τη φανέλα της Μπόκα ξεκίνησε να γράφει τον… μύθο του και να γίνεται γνωστός παντού. Στο πρωτάθλημα της Αργεντινής, ο «pibe de oro» ήταν για πέντε συνεχόμενες χρονιές πρώτος σκόρερ, επίδοση ρεκόρ που ακόμα παραμένει. Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω; Ο Μαραντόνα να κερδίσει το εισιτήριο για την Ισπανία και την Μπαρτσελόνα. Εκεί όμως δεν τα πήγε όπως τα περίμενε, καθώς η θητεία του στη χώρα της Ιβηρικής σημαδεύτηκε από την περιπέτεια που είχε με την υγεία του, όταν προσβλήθηκε από ηπατίτιδα και έμεινε εκτός αγωνιστικής δράσης για τέσσερις μήνες και από τις εντάσεις και τους τραυματισμούς που είχε, κυρίως στη δεύτερη χρονιά. 5η Μαΐου 1984. Στον τελικό του Κυπέλλου, οι Καταλανοί συναντούσαν ξανά την Μπιλμπάο του… χασάπη. Άπαντες περίμεναν με μεγάλη ανυπομονησία εκείνο το ραντεβού και τα όσα έγιναν εκείνη τη μέρα μπορούν να περιγραφούν με μόλις μια λέξη. Χάος! Τα χτυπήματα έπεφταν… βροχή, με τον Ντιεγκίτο να βρίσκεται στο επίκεντρο. Ματωμένα πρόσωπα, φορεία στο αγωνιστικό χώρο και χτυπήματα βγαλμένα από ταινία, συνέθεταν το εκρηκτικό σκηνικό. Ο τελικός έμεινε γνωστός ως «la batalla del Bernabéu», δηλαδή «η μάχη του Μπερναμπέου» και συνεχίστηκε στη μικτή ζώνη και την αίθουσα Τύπου με εκατέρωθεν δηλώσεις. Ο μεγάλος πρωταγωνιστής, Ντιέγκο Μαραντόνα, δε μάσησε τα λόγια του: «Όλα ξεκίνησαν με την άσεμνη χειρονομία που μου έκανε ο Νούνιεθ. Γενικά είχα θέματα με τους Νούνιεθ, Σόλα, Σαράμπια και Γκοϊκοετσέα. Όλοι ήρθαν προς το μέρος μου και συνέβη ό,τι συνέβη». Στη συνέχεια τον λόγο είχε η ισπανική ομοσπονδία, η οποία και επέβαλλε τρεις αγωνιστικούς μήνες εκτός από κάθε επίσημη ισπανική διοργάνωση στους Μαραντόνα, Κλος, Μιγκέλι, Σαράμπια, Γκοϊκοετσέα και Ντε Αντρές. Και κάπως έτσι, έμπαινε σιγά σιγά η λέξη «τέλος» δίπλα στην διαδρομή του Ντιεγκίτο στην Μπάρτσα. Ενας Θεός στη ΝάπολιΆπαντες στον ιταλικό νότο ήταν τρελαμένοι με την άφιξη του Ντιεγκίτο. Συνυπήρχαν με έναν… Θεό και το γνώριζαν καλά. Με τη φανέλα της ιταλικής ομάδας έκανε πράγματα και θαύματα. Έμοιαζε να είναι εξωγήινος μέσα στους αγωνιστικούς χώρους. Και το γεγονός πως η Νάπολι δεν ήταν κάποια υπερδύναμη της Ιταλίας, έκανε τις μετέπειτα επιτυχίες ακόμα μεγαλύτερες. Το 1986-87 κατέκτησε το πρωτάθλημα Ιταλίας και το Κύπελλο, με τη Νάπολι να κάνει νταμπλ. Τη σεζόν 1988-89 οι «παρτενοπέι» κατέκτησαν το Κύπελλο UEFA και την επόμενη χρονιά το δεύτερο και τελευταίο, μέχρι σήμερα, πρωτάθλημα της ιστορίας τους. Τα κατορθώματα με την ΑργεντινήΟ Μαραντόνα μένει στην ιστορία για δύο λόγους. Για το χέρι του Θεού και για την κατάκτηση του Μουντιάλ του 1986. Το αθάνατο αριστερό χέρι, το «χέρι του θεού», ή αλλιώς η πιο δοξασμένη παρανομία στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Το παιχνίδι ανάμεσα στην Αργεντινή και την Αγγλία, βρίσκεται στο 51ο λεπτό και στο ματς δεν υπάρχει σκορ. Ο Στιβ Χοτζ προσπαθεί με άτσαλο τρόπο να γυρίσει τη μπάλα στον Πίτερ Σίλτον. Ο Μαραντόνα «οσμίζεται» την ευκαιρία και προτού ο Σίλτον προλάβει να τον «σκεπάσει», όντας αρκετούς πόντους ψηλότερος από εκείνον, χτυπάει τη μπάλα με τη γροθιά του και τη στέλνει στα δίχτυα. «Αν αυτό ήταν χέρι, τότε ήταν το χέρι του Θεού», είχε δηλώσει μετά το γκολ, γράφοντας ιστορία. Βεβαίως, κανείς δεν ξεχνάει και το δεύτερο γκολ κόντρα στην Αγγλία. Ένα τέρμα, έργο τέχνης που μνημονεύεται μέχρι και σήμερα. Με το σκορ στο 1-0, ο 26χρονος, τότε, άσος, αποφασίζει να πάρει την μπάλα πίσω από το κέντρο, να περάσει όποιον βρήκε μπροστά του και να πετύχει ένα γκολ που έγινε, το κορυφαίο του αιώνα. Η έκφραση του δημοσιογράφου που έκανε την περιγραφή, είναι μοναδική. «Eυχαριστούμε, θεέ, για το ποδόσφαιρο, για τον Μαραντόνα…», ήταν τα λόγια του. Η γαλλική εφημερίδα L’Équipe περιέγραψε το Μαραντόνα σε εκείνο το παιχνίδι ως «μισός διάολος, μισός άγγελος». Η Αλμπισελέστε νίκησε 3-2 στον τελικό και κατέκτησε το τελευταίο της Παγκόσμιο Κύπελλο. Και ο Ντιέγκο έμεινε για πάντα στις καρδιές εκατομμυρίων Αργεντινών. Οι απίθανες ατάκες του Μαραντόνα που έγραψαν ιστορία: «Το να νικάς την Ρίβερ είναι σαν να σε ξυπνάει η μαμά σου το πρωί με ένα φιλί. Ένα ντέρμπι της Μπόκα με την Ρίβερ είναι σαν να κοιμάσαι με την Τζούλια Ρόμπερτς». «Όταν μου λένε πως είμαι ο θεός, τους λέω πως κάνουν λάθος. Εγώ είμαι απλά ένας ποδοσφαιριστής. Ο Θεός είναι ο Θεός και εγώ είμαι ο Ντιέγκο». «Ναι, τσακώθηκα με τον Πάπα. Τσακώθηκα με τον Πάπα, επειδή ήμουν στο Βατικανό και έβλεπα παντού χρυσό και λίγο μετά τον άκουσα να λέει ότι η Εκκλησία ανησυχούσε για τα φτωχά παιδιά. Τότε πούλα το χρυσό φίλε, κάνε κάτι!». Και για τον θάνατο, είχε πει… «Όταν αποφασίσει ο Θεός ότι είναι η στιγμή, θα έρθει σε εμάς». Ο Θεός σε στιγμές απαράμιλλης ποδοσφαιρικής ομορφιάς: Τέτοιες μέρες του Νοέμβρη, πριν από είκοσι τρία χρόνια, παίχθηκε το ρέκβιεμ του Γιώργου Κοσκωτά στη Μασαχουσέτη των ΗΠΑ, όταν συνελήφθη
Το περιστατικό της δολοφονίας προκάλεσε κύμα θεωριών για τα κίνητρα και τους δράστες, ενώ η ζωή του Τζον Κένεντι και το πρόωρο τέλος του, έδωσαν πλούσιο υλικό στον κινηματογράφο.
Μεγ.Βρετανία- Μπέρδεμα σε πτήσεις προς Κύπρο-Σταματούν στο παρά πέντε αναχωρήσεις επιβατών16/11/2021
Αλαλούμ επικρατεί στις πτήσεις από τη Μεγάλη Βρετανία προς την Κύπρο, καθώς οι αεροπορικές εταιρείες δεν συμφωνούν ως προς τα ταξιδιωτικά έγγραφα που χρειάζονται οι επιβάτες Σύμφωνα με τον Independent, μια οικογένεια Βρετανών ταξίδευε από το αεροδρόμιο του Μάντσεστερ προς το αεροδρόμιο Πάφου. Αφού άφησε τις αποσκευές της και πέρασε τον έλεγχο, κατά την επιβίβαση ενημερώθηκε ότι το διαβατήριο της γυναίκας δεν θεωρείτο «έγκυρο» για να ταξιδέψει προς την ΕΕ και συγκεκριμένα προς την Κύπρο. Το δημοσίευμα αναφέρει ότι το ζευγάρι είχε όλα τα έγγραφα, μέσα στα οποία και το Cyprus flight pass. Το διαβατήριο της γυναίκας εκδόθηκε στις 12 Ιανουαρίου 2012 και έληγε στις 12 Ιουνίου 2022, που σημαίνει ότι εκδόθηκε τα τελευταία 10 χρόνια και είχε ισχύ περισσότερο από τρεις μήνες μετά τις προγραμματισμένες διακοπές του ζευγαριού. Όμως της απαγορεύθηκε η είσοδος στην πτήση. Μετά την απογείωση της πτήσης χωρίς αυτούς, τους είπαν ότι θα μπορούσαν να πάρουν αποζημίωση στη μορφή voucher με τα ¾ της αξίας των εισιτηρίων τους. Από την αεροπορική εταιρεία τους πληροφόρησαν ότι η σύγχυση προκύπτει από τις οδηγίες της βρετανικής κυβέρνησης. Χιλιάδες ταξιδιώτες πιστεύεται ότι έχουν αποτραπεί εσφαλμένα από το να ταξιδέψουν προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, αφότου έληξε η απαγόρευση διεθνών ταξιδιών από Ηνωμένο Βασίλειο στις 17 Μαΐου. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου συνεχίζει να παραπληροφορεί, συμβουλεύοντας τους ταξιδιώτες «την ημέρα που ταξιδεύετε [πρέπει] να έχετε τουλάχιστον έξι μήνες διορία πριν λήξει στο διαβατήριό σας». Η επίσημη αναφορά λέει: «Το διαβατήριό σας πρέπει να έχει ημερομηνία έκδοσης λιγότερο από δέκα χρόνια πριν». Αλλά η Βρετανία ζητάει από την Κομισιόν να κάνει πιο ξεκάθαρους τους κανόνες για τα ταξίδια προς την ΕΕ. Ωστόσο, εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής επιβεβαίωσε: «Η προϋπόθεση ότι το διαβατήριο πρέπει να έχει εκδοθεί εντός των προηγούμενων 10 ετών δεν επεκτείνεται για τη διάρκεια της προβλεπόμενης διαμονής. Είναι η μόνη προϋπόθεση τη στιγμή της εισόδου. «Για να δώσουμε ένα πρακτικό παράδειγμα, θα επιτρέπεται η είσοδος σε ταξιδιώτη εκτός ΕΕ που φτάνουν την 1η Δεκεμβρίου 2021 για διαμονή 20 ημερών στην ΕΕ με διαβατήριο που εκδόθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 2011 και ισχύει έως τις 2 Απριλίου 2022». Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1973 ήταν η κορυφαία αντιδικτατορική εκδήλωση και ουσιαστικά προανήγγειλε την πτώση της Χούντας των Συνταγματαρχών, η οποία από τις 21 Απριλίου 1967 είχε επιβάλλει καθεστώς στυγνής δικτατορίας στη χώρα.
«Καημένε Αθανασόπουλε, τι σου ‘μελλε να πάθεις, από κακούργα πεθερά, τα νιάτα σου να χάσεις», τραγουδούσαν οι ρεμπέτες το 1931.
Με την ονομασία αυτή έμεινε στην ιστορία η δίκη των πρωταίτιων της Μικρασιατικής Καταστροφής από έκτακτο στρατοδικείο, που συγκρότησαν οι βενιζελικοί αξιωματικοί της Επανάστασης του 1922.
Για πολλούς αναλυτές, το επεισόδιο αυτό αποτέλεσε το έναυσμα για την τουρκική εισβολή του 1974.
102 χρόνια από τη γέννηση του δημιουργού του διασημότερου όπλου στον κόσμο, Μιχαήλ Καλάσνικοφ Σαν σήμερα, 10 Νοεμβρίου το 1919, γεννήθηκε ο Μιχαήλ Καλάσνικοφ, ο δημιουργός του πιο δημοφιλούς όπλου στον κόσμο, AK-47 ή Καλάσνικοφ, όπως είναι περισσότερο γνωστό. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς γνώστης των όπλων για να γνωρίζει το Καλάσνικοφ καθώς το διάσημο φονικό εργαλείο έχει 100 εκατομμύρια αντίτυπα, αποτέλεσε αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα απελευθερωτικών οργανώσεων αλλά και μέρος της σημαίας κρατών. Τα πρώτα χρόνια και η αγάπη για την ποίηση Ο Μιχαήλ Τιμοφέγεβιτς Καλάσνικοφ γεννήθηκε στο χωριό Κούρια της Σιβηρίας. Η οικογένεια του ανήκε στην τάξη των εύπορων χωρικών και ο ίδιος ήταν το έβδομο παιδί της οικογένειας. Μητέρα του ήταν η Αλεξάνδρα Φρολόβνα Καλάσνικοβα και πατέρας του ο Τιμοφέι Καλάσνικοφ ο οποίος ήταν αγρότης. Η οικογένεια έβγαζε τα προς το ζην μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1930, όταν οι εκτοπίσεις πληθυσμών του Στάλιν χτύπησαν την αγροτική κοινότητα, αναγκάζοντάς τους να αφήσουν τα υπάρχοντα και το βίος τους και να μετακομίσουν ακόμα πιο μακριά, στα βάθη της Σιβηρίας αυτή τη φορά. Στην ηλικία των έξι ετών, ο Μιχαήλ έπασχε από διάφορες ασθένειες και ήταν στα πρόθυρα του θανάτου. Ωστόσο, ξεπέρασε τις ασθένειές του. Τον προσέλκυσαν όλα τα είδη των μηχανημάτων, αλλά ήταν λάτρης των βιβλίων, έγραφε ποίηση και ονειρευόταν να γίνει ποιητής. Πριν καλά-καλά καταλάβει τον εαυτό του ολοκλήρωσε τις πρώτες του ποιητικές συλλογές, μια συνήθεια που δεν τον εγκατέλειψε μέχρι το τέλος. Οι γονείς του Καλάσνικοφ μετά την απέλασή τους στο Τομσκ, έπρεπε να συνδυάζουν τη γεωργία με το κυνήγι και συνεπώς ο Καλάσνικοφ χρησιμοποιούσε συχνά το τουφέκι του πατέρα του στην εφηβεία του. Στη Σιβηρία γεννήθηκε η αγάπη του για τα όπλα. Στα 18 του αποφάσισε να εγκαταλείψει τη Σιβηρία και αφού διήνυσε απόσταση 1.000 χιλιομέτρων με οτοστόπ εγκαταστάθηκε στην πατρώα γη. Μετά από πολλές δυσκολίες ο Καλάσνικοφ και αφού εγκλιματίστηκε στη γενέτειρά του ξεκίνησε να ασκεί το επάγγελμα του μηχανικού, όπου δούλεψε ως επισκευαστής τρακτέρ σε μηχανουργεία της πόλης. Από τα ποιήματα στον Κόκκινο Στρατό Το 1938 κλήθηκε να υπηρετήσει τη θητεία του στον Κόκκινο Στρατό όπου καθώς ξεχώριζε για τις ικανότητες του ως μηχανικός, τοποθετήθηκε στα τεθωρακισμένα. Υπηρέτησε στα τεθωρακισμένα και σύντομα έφτασε να γίνει αρχηγός του πληρώματος, την ίδια στιγμή που έκανε την εμφάνισή του και το μηχανικό του δαιμόνιο, με πλήθος βελτιωτικών εφευρέσεων για τη λειτουργία των αρμάτων μάχης. Πέρα από τη συμβολή του αυτή, ο αυτοδίδακτος μηχανικός Καλάσνικοφ σχεδίασε τα πρώτα όπλα χειρός, τις πρώτες του απόπειρες δηλαδή για ένα εργονομικό και αξιόπιστο πιστόλι. Τα σχέδιά του αυτά θα παρουσιάσει κάποια στιγμή στον μεγάλο σοβιετικό στρατηγό Γκεόργκι Ζούκοφ, ο οποίος θα χαρίσει στον νεαρό στρατιωτικό ένα ρολόι σε ένδειξη ευγνωμοσύνης. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έφθασε να διοικεί ένα άρμα μάχης τύπου Τ-34 με τον βαθμό του λοχία. Ο ίδιος πήρε μέρος σε πολλές μάχες και τραυματίστηκε βαριά στη Μάχη του Μπριάνσκ τον Οκτώβριο του 1941 και στο κρεβάτι της ανάρρωσης του δόθηκε το πρώτο ερέθισμα ώστε να ξεκινήσει να οραματίζεται το όπλο που θα άλλαζε τους σύγχρονους πολέμους. Η σύλληψη της ιδέας και ο σχεδιασμός του ΑΚ-47 Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του άκουσε πολλούς συναδέλφους του να εκφράζουν παράπονα για την ποιότητα των σοβιετικών όπλων. Επιπλέον, όπως δήλωσε αργότερα «ζήλευε τους Γερμανούς στρατιώτες, που ο καθένας του είχε το δικό του αυτόματο, ενώ εμείς συχνά πολεμούσαμε με ένα όπλο ανά τρεις. Έτσι, σκέφτηκα να σχεδιάσω ένα αξιόπιστο όπλο, για να έχουν οι στρατιώτες μας ένα μικρού μεγέθους αυτόματο όπλο, όπως είχαν οι Γερμανοί». Ξεκινώντας από την άνοιξη του 1942 ο Καλάσνικοφ σχεδίαζε όπλα με τουλάχιστον καταιγιστικό ρυθμό, από οπλοπολυβόλα μέχρι και πιστόλια. Παρουσίαζε τα σχέδιά του στους επιτελάρχες του Κόκκινου Στρατού, με τις εφευρέσεις του ωστόσο να κόβονται στα σημεία και να μην παίρνουν την τελική έγκριση για παραγωγή. Η μηχανική του διάνοια, ωστόσο, δεν πέρασε απαρατήρητη και επηρεάστηκε πράγματι από τον σοβιετικό στρατό με την εφεύρεση ενός φτηνού, αποτελεσματικού και πρακτικού τυφεκίου. Το 1944, με τον Β’ Παγκόσμιο να οδεύει προς το τέλος του, ο Καλάσνικοφ παρουσίασε ένα νέο αυτόματο πολυβόλο χειρός, το οποίο έχασε βέβαια στον αντίστοιχο στρατιωτικό διαγωνισμό πολεμικών εξοπλισμών, αποτέλεσε όμως τη βάση του ΑΚ-46 και του επόμενου και σαφώς βελτιωμένου ΑΚ-47 (Avtomat Kalashnikov – Μοντέλο ’47). Το όπλο ξετρέλανε τους επιτελάρχες και δύο χρόνια αργότερα, το 1949, έγινε το επίσημο όπλο του σοβιετικού πεζικού, αφήνοντας κατά πολύ πίσω τα άλλα πολεμικά σχέδια των γνωστότερων ρώσων οπλουργών! Σύντομα η εφεύρεση του δαιμόνιου Καλάσνικοφ απέδειξε τα απαράμιλλα πλεονεκτήματά της στα διάφορα πεδία της μάχης, λειτουργώντας άψογα σε τελείως διαφορετικά περιβάλλοντα, από ερήμους μέχρι και ζούγκλες. «Θα προτιμούσα να είχα κατασκευάσει κάτι πιο χρήσιμο, ας πούμε μια χορτοκοπτική μηχανή» Γρήγορα, το Καλάσνικοφ έγινε το πιο δημοφιλές φορητό όπλο στον κόσμο, εξαιτίας των μοναδικών του ιδιοτήτων. Με το «όπλο των φτωχών», όπως έχει αποκληθεί, πολεμούσαν τακτικές στρατιωτικές μονάδες, αντάρτες απελευθερωτικών κινημάτων και ποικίλες συμμορίες παρανόμων. Να σημειωθεί πως έχει υπολογιστεί ότι πάνω από 100 εκατομμύρια ΑΚ-47 έχουν κατασκευαστεί από το 1947. Ο ίδιος ο Καλάσνικοφ, αν και ήταν υπερήφανος για το δημιούργημά του, δεν έπαψε να εκφράζει τον σκεπτικισμό του για την κατοπινή χρήση του όπλου, που ξέφυγε του σκοπού για τον οποίον είχε κατασκευαστεί. «Αν ξεκινούσα τώρα την καριέρα μου, θα προτιμούσα να είχα κατασκευάσει κάτι πιο χρήσιμο, ας πούμε μια χορτοκοπτική μηχανή» είχε πει σε μια συνέντευξή του. Μετά την ανάπτυξη του δημοφιλούς όπλου, ο Καλάσνικοφ συνέχισε να σχεδιάζει και να κατασκευάζει αυτόματα όπλα, εξελίσσοντας συνεχώς τη λειτουργία και την αποτελεσματικότητα των ΑΚ. Την ίδια ώρα παρουσίαζε πλήθος άλλων όπλων, με πολλά από αυτά να βρίσκουν τον δρόμο της παραγωγής και να περιλαμβάνονται σταδιακά στις τάξεις του σοβιετικού πολεμικού εξοπλισμού. Ο Καλάσνικοφ ως άξιο τέκνο της Ρωσίας έφτασε μέχρι και τον βαθμό του αντιστράτηγου, ενώ έγινε και ανώτατο μέλος των Σοβιέτ. Φίρμα πια στη ρωσική επικράτεια, έκανε το βαρύ του όνομα brand name και κάτω από το όνομα «Καλάσνικοφ» κυκλοφορούσε πλέον μια μεγάλη γκάμα προϊόντων, από βότκα μέχρι ομπρέλες και μαχαίρια. Από το 1949 και ύστερα, εγκαταστάθηκε στην πόλη Ιζέφσκ των Ουραλίων, όπου βρίσκονται πολλές από τις αμυντικές βιομηχανίες της Σοβιετικής Ένωσης και μετέπειτα της Ρωσίας. Διηύθυνε μέχρι τα ογδόντα του ένα σχεδιαστικό γραφείο, που είχε αναλάβει την εξέλιξη του ΑΚ-47 και τη δημιουργία και άλλων όπλων, όπως τα αυτόματα ΑΚΜ, ΑΚ-74, το οπλοπολυβόλο RPK, το ημιαυτόματο τυφέκιο Saiga και το πολυβόλο άρματος των 7,62 χιλιοστών. Στο σχεδιασμό των όπλων αυτών καθοριστική ήταν η συνεισφορά της δεύτερης συζύγου του Γεκατερίνα Μοϊσέγεβνα (1921-1977), η οποία ήταν διπλωματούχος μηχανικός καθώς ο ίδιος ο Καλάσνικοφ ήταν αυτοδίδακτος και με την οποία είχε αποκτήσει τέσσερα παιδιά. «Δεν φταίει το όπλο μου, οι πολιτικοί δεν βρίσκουν ειρηνικά λύσεις» Για πολλά χρόνια ο Μιχαήλ Καλάσνικοφ εργάζονταν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Μόλις τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής τους έγινε ευρύτερα γνωστός στη Σοβιετική Ένωση, αλλά και το εξωτερικό. Στις δημόσιες εμφανίσεις του απαντούσε συχνά στις κατηγορίες ότι έφτιαξε ένα όπλο από το οποίο εκατομμύρια έχουν χάσει τη ζωή τους: «Με ρωτάνε πως μπορώ και κοιμάμαι τα βράδια. Και απαντώ πάντα πως δεν φταίει το όπλο μου, αλλά οι πολιτικοί που δεν είναι σε θέση να βρουν ειρηνικά λύσεις. Εγώ δεν θέλω να υπάρχουν καθόλου όπλα στον κόσμο». Δεν είναι ωστόσο λίγοι εκείνοι που δεν πίστεψαν τον Καλάσνικοφ, μιας και το διάσημο AK-47 εκτός από χρήματα του απέφερε αναγνώριση και διακρίσεις. Μεταξύ άλλων του τιμήθηκε με τα κορυφαία βραβεία «ήρωας της σοσιαλιστικής εργασίας» και «ήρωας της ρωσικής ομοσπονδίας» που απονέμονται για εξαιρετικά επιτεύγματα. Το τέλος του Καλάσνικοφ Το 1953 ο Καλάσνικοφ έγινε μέλος του ΚΚΣΕ και διετέλεσε κατ’ επανάληψη βουλευτής του Ανώτατου Σοβιέτ της ΕΣΣΔ. Τιμήθηκε με πλήθος διακρίσεων και αναγορεύτηκε σε διδάκτορα των τεχνικών επιστημών, αν και ήταν αυτοδίδακτος. Ο Μιχαήλ, όμως, δεν εγκατέλειψε ποτέ την μεγάλη του αγάπη, το γράψιμο. Ολοκλήρωσε πολλά βιβλία, περιλαμβανομένης της αυτοβιογραφίας του, αλλά και έξι ποιητικές συλλογές. Το 2009, ο υψηλόβαθμος στρατιωτικός γιόρτασε τα 90ά του γενέθλια σε τελετή βράβευσης του ρωσικού στρατού, τιμώμενος για άλλη μια φορά για τη φονική εφεύρεσή του. Ο Μιχαήλ Καλάσνικοφ άρχισε να να έχει αρκετά προβλήματα υγείας στα τέλη του 2012 και νοσηλεύτηκε αρκετές μέχρι και τις 23 Δεκεμβρίου του 2013 όπου η καρδιά του τον πρόδωσε σε ηλικία 94 ετών. Από το 2017, τέσσερα χρόνια μετά το θάνατό του, υπάρχει στο κέντρο της Μόσχας ανδριάντας που δείχνει τον Καλάσνικοφ με το πυροβόλο του στο χέρι. (in.gr) Ογδόντα τρία ολόκληρα χρόνια μετά από την πρώτη μεγάλη πράξη του Ολοκαυτώματος, η ανθρωπότητα όχι μόνο δεν έχει την απάντηση αλλά μάλλον δεν έχει διδαχθεί το παραμικρό είτε από αυτό το πρελούδιο της φρίκης του 1938, είτε από τα όσα θα ακολουθούσαν. Ο αντισημιτισμός ποτέ δεν υποχώρησε... Λίγο έξω από την Ιερουσαλήμ, στη δυτική πλευρά του Ορους Χερτζλ στέκει, από το 1953, το Γιαντ Βασέμ, ένα σύμπλεγμα οικοδομημάτων, ερευνητικών κέντρων και μνημείων αφιερωμένων στη μνήμη των έξι εκατομμυρίων Εβραίων που δολοφονήθηκαν από τους ναζί στο Ολοκαύτωμα. Η πιο γνώριμη εικόνα του είναι μάλλον η Αίθουσα των Ονομάτων, ένας επιβλητικός θόλος στη βάση του οποίου αναγράφονται τα ονόματα όλων των θυμάτων και από τον οποίο κοιτάζουν κατάματα τον επισκέπτη εκατοντάδες από τα θύματα αυτά. Ανθρωποι όλων των ηλικιών, από παιδιά μέχρι ηλικιωμένοι, οι πλείστοι χαμογελαστοί και ανυποψίαστοι για την τραγωδία που τους περίμενε ένα μικρό διάστημα πιο κάτω. Οταν κατόπιν διωγμών και εάν δεν εκτελούνταν μαζικά – όπως λ.χ. οι 33.771 Εβραίοι στη Σφαγή του Μπάμπι Γιαρ στην Ουκρανία σε διάστημα… δύο ημερών – θα φορτώνονταν μαζικά και βίαια σε τρένα και θα στέλνονταν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, με τις πλείστες οικογένειες να διαχωρίζονται κατά την άφιξη και πολλούς να οδηγούνται επί τόπου στους θαλάμους αερίων. Κάποιοι άλλοι, πάλι, εκεί στον θόλο του Γιαντ Βασέμ δείχνουν να κοιτάζουν με αγωνία μιας και οι – νεότερες – διώξεις των Εβραίων στην Ευρώπη και η βολική τους χρήση ως αποδιοπομπαίων τράγων για ό,τι έκαναν στραβά οι χριστιανικές πλειοψηφίες και οι ηγεσίες τους είχαν ξεκινήσει δεκαετίες νωρίτερα, αν και ποτέ δεν σταμάτησαν στ’ αλήθεια, με διώξεις και με πολύνεκρα όπως στο Κίσινεβ την εποχή που ο Χίτλερ ήταν ακόμα παιδί και κανείς δεν ήξερε τι θα ήταν το τέρας του εθνικοσοσιαλισμού. Τα αγωνιώδη μάτια στο Γιαντ Βασέμ ξεχωρίζουν από χαρούμενα και τα ανέμελα όχι μόνο λόγω της αντίθεσης των τελευταίων σε έναν χώρο ντυμένο στη δυστυχία αλλά και με βάση το πότε λήφθηκε η φωτογραφία όπως και το πού ζούσε ο κάθε άνθρωπος του Γιαντ Βασέμ, άντρας ή γυναίκα ή παιδί. Μαζί και το πόσο μπορούσε από αυτή την απόσταση, χρονική ή γεωγραφική να διαισθανθεί τι ερχόταν και πόσο φοβερό και αδιανόητο θα γινόταν όλο αυτό στην παγκόσμια Ιστορία. Οι Εβραίοι της Γερμανίας πρωτίστως, είχαν καταλάβει από τη δεκαετία του ’30 – όταν οι Ναζί τους παγίδευσαν εκεί όπου ζούσαν και τους αφαίρεσαν τις υπηκοότητές τους – τι ερχόταν. Οι Εβραίοι της Ελλάδας από την άλλη, Ελληνες για αιώνες και εάν μιλάμε για τους Ρωμανιώτες από την αρχαιότητα, δεν μπορούσαν να φανταστούν ούτε την Κατοχή, ούτε ειδικά το γεγονός ότι σε μια νύχτα θα ξεχώριζαν από τους υπόλοιπους Ελληνες και πως 70.000 από αυτούς περίπου, το 85% των Ελλήνων Εβραίων, θα δολοφονούνταν. Η 9η Νοεμβρίου του 1938 απέχει ακριβώς 83 ολόκληρα χρόνια από το σήμερα. Πολλά όμως από αυτά τα βλέμματα στο Γιαντ Βασέμ έζησαν αυτή την πρώτη μεγάλη πράξη του Ολοκαυτώματος από κοντά. Οσοι ζούσαν εκείνη την περίοδο στη Γερμανία είχαν γίνει μάρτυρες των διώξεων κατά των Εβραίων οι οποίες είχαν ξεκινήσει πολύ πριν από την άνοδο των ναζί στην εξουσία το 1933 και τους ρατσιστικούς νόμους της Νυρεμβέργης το 1935 με τους οποίους αφαιρέθηκαν οι υπηκοότητες των Γερμανών Εβραίων, όμως, κανείς δεν φαντάστηκε ποτέ ότι θα ζούσε για να υποστεί αυτό που έγινε εκείνη τη νύχτα η οποία θα έμενε στην Ιστορία ως η Νύχτα των Κρυστάλλων από τον ήχο των τζαμιών που έσπαγαν σε ολόκληρη τη χώρα. Διακόσιες εξήντα επτά συναγωγές καταστράφηκαν, το ίδιο και πάνω από επτά χιλιάδες επιχειρήσεις που ανήκαν σε Εβραίους και οι οποίες δεν είχαν χρεωκοπήσει ακόμα όπως χιλιάδες άλλες λόγω της απαγόρευσης της χρήσης υπηρεσιών Εβραίων από μη Εβραίους την οποία είχαν επιβάλει οι ναζί. Περίπου 30.000 Εβραίοι άντρες συνελήφθηκαν και στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, ενώ αδιευκρίνιστος παραμένει ακόμα ο ακριβής αριθμός των εκατοντάδων των νεκρών καθώς τόσες ήταν – επιπρόσθετα – και οι αυτοκτονίες απελπισμένων και τρομοκρατημένων Εβραίων όλων των ηλικιών οι οποίοι δεν έβλεπαν τον λόγο να συνεχίσουν να ζουν στην εξαθλίωση και στον διωγμό περιμένοντας να πεθάνουν. Τα ονόματα όλων τους είναι γραμμένα στον θόλο και τα πρόσωπα κάποιων από αυτούς κοιτάζουν τον επισκέπτη στο Γιαντ Βασέμ, σαν να προσπαθούν να καταλάβουν το γιατί, αυτής της παράλογης βαρβαρότητας. Ογδόντα τρία ολόκληρα χρόνια μετά, η ανθρωπότητα όχι μόνο δεν έχει την απάντηση αλλά μάλλον δεν έχει διδαχθεί το παραμικρό είτε από αυτό το πρελούδιο της φρίκης του 1938, είτε από τα όσα θα ακολουθούσαν. Ο αντισημιτισμός ποτέ δεν υποχώρησε. Απλώς κρύφτηκε κατά διαστήματα περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία και τώρα επανέρχεται δριμύτερος σε πολλά σημεία του πλανήτη, βίαιος όσο ποτέ και χρησιμοποιώντας το Μεσανατολικό για να εμποτίσει με μίσος κοινωνίες οι οποίες δεν γνωρίζουν καν τι έγινε τότε και δεν έχουν καμία επαφή με το καθόλου μακρινό στην πραγματικότητα πιο αποτρόπαιο γεγονός στην ανθρώπινη Ιστορία. Ακόμα και σε χώρες όπως η Ελλάδα, χώρες στις οποίες ο αντισημιτισμός δεν ήταν ένα πρόβλημα της καθημερινότητας, των μη Εβραίων αν μη τι άλλο, παρατηρείται πρωτόγνωρη έξαρση και η χώρα μας είχε πρόσφατα το θλιβερό προνόμιο να καταγράψει σε έρευνα τις πλέον αντισημιτικές απόψεις σε ολόκληρη την Ευρώπη. Κάτι που εύκολα μπορεί να εξηγηθεί σε μια περίοδο που τη σαρώνουν οι θεωρίες συνωμοσίας και η επιλεκτική αμορφωσιά. Κάτι όμως δεν μπορεί κανείς και δεν δικαιούται κανείς να το παρακολουθεί αμέτοχος. Ντροπιαστική πρωτιά για την Ελλάδα Μετά από την περιήγηση στο Γιαντ Βασέμ οι πλείστοι επισκέπτες βγαίνουν έξω και προσπαθούν να επουλώσουν τις πληγές στο μυαλό και στη συνείδηση, κοιτάζοντας από ψηλά την ομορφιά της γης που απλώνεται προς τη Μεσόγειο. Το θέμα όμως δεν είναι να γιατρευτεί κανείς απλώς από το τραύμα. Το θέμα, ειδικά σήμερα, είναι να το χρησιμοποιήσει για να καταλάβει πως λίγα έχουν αλλάξει από τότε και πως πολλά από αυτά που είχαν διορθωθεί ή νομίζαμε ότι είχαν διορθωθεί επανέρχονται. Και πως κάθε εκδήλωση αντισημιτισμού, στην Ελλάδα και αλλού, αφορά τον καθένα μας είτε είναι Εβραίος, είτε όχι. Η υποχρέωση να μην αφήσουμε το κακό να σηκώσει κεφάλι ξανά και ποτέ, είναι κοινή. Το ίδιο και η αναλογία της στον καθένα και στην καθεμία από εμάς. Στον κάθε άνθρωπο. Οπουδήποτε. Ποτέ ξανά. (in.gr) Berliner Mauer στα Γερμανικά.
Πρόκειται για ένα τοίχο ύψους 2 μέτρων, που χώριζε το Βερολίνο σε Ανατολικό και Δυτικό. Οι Δυτικοί το ονόμασαν «Τείχος του Αίσχους». Τελείται την Κυριακή, 14 Νοεμβρίου 2021 στον Ιερό Ναό Αποστόλου Λουκά Παλαιχωρίου, το ετήσιο εθνικό μνημόσυνο του ήρωα του Απελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-1959, Κυριάκου Μάτση. Επιμνημόσυνο λόγο θα εκφωνήσει η Α.Ε. η Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων, κα Αννίτα Δημητρίου. Του μνημοσύνου θα προστεί ο Mητροπολίτης Ταμασού και Ορεινής, κ. Ησαΐας. Το μνημόσυνο διοργανώνουν η Παγκύπρια Ένωση Γεωπόνων και ο Αθλητικός Πνευματικός Όμιλος Παλαιχωρίου (ΑΠΟΠ). Μετά την κατάθεση στεφάνων στο Μνημείο των Ηρώων της Κοινότητας Παλαιχωρίου, θα πραγματοποιηθεί η τελετή απονομής του Μάτσειου Βραβείου στην αίθουσα τελετών του ΑΠΟΠ. Απαραίτητη η προσκόμιση SafePass. Ο Κυριάκος Μάτσης αποφοίτησε το 1952 από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όπου σπούδασε Γεωπονία. Ό,τι περισώθηκε από τον γραπτό και γεμάτο ουσίας λόγο του υπό μορφή προσωπικών φιλοσοφικών διατυπώσεων όσον αφορά τα βιώματα, τα λάθη, τις σκέψεις, τα συναισθήματά ή ακόμη και τα ερωτήματα και προβληματισμούς που έθετε τόσο για τον ίδιο προσωπικά όσο και το σύνολο, φανερώνουν την -χωρίς υπερβολή- εγκυκλοπαιδική γνωσιολογική του κατάρτιση. Μελετούσε συστηματικά τα κλασικά και σύγχρονα έργα του Θουκυδίδη, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Κομφούκιου, του Σοπενχάουερ, του Νίτσε, του Μαρξ, του Ντοστογιέφσκι, αλλά και την ποίηση του Παλαμά, του Κάλβου, του Σολωμού και του Καβάφη. Αγαπούσε την Ελλάδα και την Κύπρο, αλλά κυρίως αγαπούσε τους ανθρώπους, αγαπούσε τον καθένα που πότιζε με τον ιδρώτα του τη γη που πατούσε κι ως γνήσιος πατριώτης θυσιάστηκε γι’ αυτή. Ταυτίστηκε μαζί της αναδεικνύοντας την υπόστασή της. Πολεμώντας την βρετανική αποικιοκρατία και αρνούμενος να παραδοθεί, θυσιάστηκε στο κρησφύγετό του στο Δίκωμο για την Ελευθερία, βροντοφωνάζοντας «Αν θα βγω θα βγω πυροβολώντας». Στις 19 Νοεμβρίου 1958, επέλεξε να γίνει ολοκαύτωμα για να αναπνέουμε εμείς σήμερα ελεύθερο αέρα. Τα διδάγματα της ζωής του παραμένουν ακόμα ζωντανά. Απέδειξε πως ο καθένας πρέπει να έχει ιδανικά στη ζωή του, να παλεύει γι’ αυτά και να μην υποτάσσεται σε ό,τι και αν του προσφέρουν, αλλά να παραμένει ηρωικά στη θέση του. Ο Κυριάκος Μάτσης μάς δίδαξε το μεγαλείο της ψυχής και του ορθολογισμού του όταν ακόμα και κατά τη διάρκεια των βασανιστηρίων που υπέστη στα Κρατητήρια Κοκκινοτριμιθιάς, τον επισκέφθηκε ο ίδιος ο Κυβερνήτης Σερ Τζον Χάρντιγκ και του πρόσφερε το υπερβολικά μεγάλο για την εποχή ποσό των 500.000 λιρών αν αποκάλυπτε πού κρυβόταν ο Διγενής. Ο Μάτσης απάντησε το γνωστό «Ου περί χρημάτων τoν αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής». (sigmalive) Οι ΗΠΑ ουδέποτε ήταν «άγγελοι του Τσάρλι» αλλά πάντα τύγχαναν της προστασίας των δυτικών ΜΜΕ τα οποία απέκρυπταν τα αμερικανικά σκάνδαλα ή τα εμφάνιζαν πολλά χρόνια αργότερα όταν πλέον δεν είχαν σημασία δημιουργώντας μία εικόνα του «στιλ» όλα έχουν αλλάξει πλέον. Έτσι και σήμερα, στον καιρό της πανδημίας άλλες όμορφες ιστορίες θα αποκαλυφτούν πολλά χρόνια αργότερα και με το ανάλογο «περιτύλιγμα». Το σκάνδαλο, γνωστό ως Irangate, έλαβε χώρα το 1985. Εκείνο το χρόνο, επτά Αμερικανοί κρατούνταν όμηροι στο Λίβανο, από μια οργάνωση υπέρ του Ιράν, τον Στρατό των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης. Το Ιράν είχε τεθεί υπό αυστηρούς όρους και εμπορικά εμπάργκο – τα οποία απαγόρευαν μεταξύ άλλων την πώληση όπλων προς την χώρα. Την ίδια περίοδο, σε μια χώρα μακρινή από το Ιράν – αλλά όχι τόσο από τις ΗΠΑ – μια άλλη διαμάχη είναι σε εξέλιξη: Στην Νικαράγουα, οι δεξιοί αντάρτες, Κόντρας, αντιμάχονται το καθεστώς των Σαντινίστας. Οι ΗΠΑ υπό τον Ρήγκαν στηρίζουν οικονομικά τους Κόντρας στον αντικομουνιστικό τους αγώνα. Παρόλα αυτά, και εδώ μια απόφαση της Γερουσίας, της Συνθήκης Μπόλαντ, του 1984 απαγορεύει στην αμερικανική κυβέρνηση να χρηματοδοτήσει περαιτέρω τους αντάρτες στην Νικαράγουα. Η αμερικανική «λύση» Για να σωθούν οι επτά όμηροι Αμερικανοί η μέση λύση που βρέθηκε ήταν η ανταλλαγή τους με μια μεγάλη συστοιχία πυραύλων (περίπου 2600 αντιαρματικοί, με έξτρα ανταλλακτικά). Η ανταλλαγή θα έπρεπε να γίνει κρυφά, βέβαια, καθώς υπήρχε το εμπάργκο για αυτό και χρησιμοποιήθηκε ως μεσάζοντας ο Ιρανός έμπορος όπλων Μανουχέρ Γκορμπανιφάρ, και το Ισραήλ. Τελικώς δεν χρησιμοποιήθηκε το Ισραήλ και η πώληση έγινε απευθείας. Αυτό γιατί το Συμβούλιο Ασφαλείας των ΗΠΑ, κατόπιν της σχετικής εισήγησης του ταγματάρχη, Όλιβερ Νορθ, αποφάσισε να δώσει μέρος των εσόδων από την πώληση στους Κόντρας της Νικαράγουας. Και αυτή η συναλλαγή ήταν φυσικά παράνομη και έπρεπε να παραμείνει μυστική. Μετά την παράδοση των όπλων, στις 20 Αυγούστου του 1985, οι όμηροι σιγά-σιγά αφήνονται ελεύθεροι. Τον Οκτώβριο του 1986 άλλοι τρεις Αμερικανοί πιάνονται όμηροι. Ο επικεφαλής της CIA, Γουίλιαμ Κέισι, προτείνει την αποστολή όπλων «για να καλοπιάσουν» τους Λιβανέζους. Δύο από τους ομήρους δεν αφέθηκαν ποτέ ελεύθεροι. Το 1987, ο Κέισι είπε στον δημοσιογράφο Μπομπ Γουντγουορντ της Washigton Post, ότι ήξερε πως τα χρήματα από τις πωλήσεις όπλων στο Ιράν κατέληγαν μέσω του Νόρθ στους Κοντρας. Τα ναρκοδολάρια ‘Όταν το 1984 εφαρμόστηκε η Συνθήκη Μπόλαντ, αναφορές άρχισαν να φτάνουν στην δημοσιότητα, οι οποίες υποστήριζαν πως οι Κόντρας χρηματοδοτούνται με ναρκοδολάρια. Οι Κόντρας διακινούσαν ναρκωτικά στον Παναμά, στην Κολομβία και στην Κόστα Ρίκα. Από εκεί μέσω πτήσεων αρκετές φορές έφταναν στο Μαϊάμι. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες οι αμερικανικές αρχές είχαν επίγνωση των συναλλαγών. Το 1985 το Associated Press παρουσίασε μια έρευνα που υποστήριζε ότι μέλη της Δίωξης Ναρκωτικών, Τελωνιακοί, του FBI και του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης της Κόστα Ρίκα, συνεργάζονταν με τους Κόντρας. Μάλιστα, την σύνδεση επιβεβαίωσαν σύμφωνα με την έρευνα και πέντε Αμερικανοί υποστηρικτές των ανταρτών της Νικαράγουα, οι οποίοι επίσης είπαν πως δυο άλλοι Αμερικανοί, που συμμετείχαν και στην επιχείρηση εναντίον του Φιντέλ Κάστρο, το 1961 στον Κόλπο των Χοίρων, χρησιμοποιούσαν αντάρτες για την φύλαξη αποθηκών με κοκαΐνη στην Κόστα Ρίκα. Ο Χούλιο Ζαβάλα, καταδικασμένος έμπορος ναρκωτικών, είχε δηλώσει το 1986 στην εφημερίδα, San Fransisco Examiner, ότι είχε «δώσει 500.000$ στα στρατόπεδα των Κόντρας στην Κόστα Ρίκα. Αυτά τα χρήματα ήρθαν από την δραστηριότητα (εμπόριο ναρκωτικών)στο Σαν Φρανσίσκο, το Μαϊάμι και την Νέα Ορλεάνη». Το ίδιο έτος ο πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ και τότε Γερουσιαστής, Τζον Κέρι, μαζί με τον συνάδελφό του Κριστοφερ Ντοντ, καταθέτουν πρόταση για εξεταστική επιτροπή για τις κατηγορίες που συνδέουν τους Κόντρας με εμπόριο ναρκωτικών. Το πόρισμα της επιτροπής το 1989 έλεγε: «Οι σύνδεσμοι των Κόντρας με το εμπόριο ναρκωτικών περιλαμβάνουν και πληρωμές από τις αρχές των ΗΠΑ προς εμπόρους. Τα κεφάλαια αυτά προέρχονταν από κονδύλια του Κογκρέσου για την ανθρωπιστική βοήθεια στους Κόντρας. Πολλές φορές οι έμποροι είχαν συλληφθεί από τις αρχές ή βρίσκονταν υπό παρακολούθηση». Σύμφωνα με το πόρισμα, οι ΗΠΑ πλήρωσαν σε γνωστούς εμπόρους ναρκωτικών περισσότερα από 800.000$ με σκοπό τα χρήματα αυτά να φτάσουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στους Κόντρας. Η «αποκάλυψη» του σκανδάλου Όλα βγήκαν στην δημοσιότητα όταν τον Νοέμβριο του 1986 το λιβανέζικο περιοδικό Ash-Shiraa, επικαλούμενο ιρανική πηγή, αποκάλυψε την συμφωνία για την «ανταλλαγή όπλων – ομήρων». Ο Ρήγκαν επέμεινε σε δηλώσεις του ότι η μόνη του έγνοια ήταν οι όμηροι. Αρχικά είχε πει πως όλα έγιναν εν αγνοία του – παρά το γεγονός ότι το Ισραήλ είχε ζητήσει την έγκριση από την ανώτατη αρχή των ΗΠΑ και της πληθώρας εγγράφων που τον εμφανίζουν να γνώριζε. Δεν παραδέχτηκε ποτέ πως ήξερε για την σύνδεση της υπόθεσης με τους Κόντρας. Μια δεκαετία αργότερα, η εφημερίδα San Jose Mercury News δημοσιεύει την έρευνα του δημοσιογράφου Γκάρι Γουεμπ*, που στην ουσία καθιστούσε υπεύθυνη για την «επιδημία του κρακ» της δεκαετίας του 1980 την CIA. Μετά τα άρθρα του Γουέμπ, ο Εισαγγελέας, Φρέντερικ Χιτζ, κατέθεσε ότι η έρευνά του έδειξε πως η CIA εργάστηκε με «μια ποικιλία ανθρώπων» προκειμένου να βοηθήσει τους δεξιούς αντάρτες. «Σε καμία περίπτωση δεν προκύπτει ότι η CIA απέρριψε συνεργασία με εμπόρους ναρκωτικών», είπε ο Χιτζ. Αξίζει να σημειωθεί πως ο Γουέμπ, κάτοχος Πούλιτζερ, βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του στις 20 Δεκεμβρίου του 2004. Η πρώην σύζυγός του δήλωσε πως είχε κατάθλιψη και αυτοκτόνησε. Ο Μάνουχερ Γκορμπανιφάρ, το 2003 βρέθηκε στο Πεντάγωνο ως «ειδικός σύμβουλος» για την επέμβαση στο Ιράκ. Το «μάθημα» και το «πάθημα» Σύμφωνα με μια μελέτη του Κρις Λιούις, διδακτορικού φοιτητή του Πανεπιστημίου του Κολοράντο, το σκάνδαλο του Watergate, που οδήγησε στην πτώση της κυβέρνησης του Ρίτσαρντ Νίξον, έγινε «μάθημα» για τους μετέχοντες του Irangate: Κατέστρεψαν όλα τα στοιχεία που θα συνέδεαν τον Λευκό Οίκο με μια ευρύτερη συνωμοσία με εγκληματικές προεκτάσεις και ποινικές ευθύνες. Βρήκαν άλλοθι για τους υψηλά ιστάμενους – «Ο Πρόεδρος δεν ήξερε». Αρνήθηκαν ότι ενεπλάκησαν σε εγκλήματα, που «δεν ήταν εγκλήματα». Ομολόγησαν ότι διέπραξαν εγκληματικές πράξεις που «δεν ήταν εγκλήματα αλλά πολιτική παρεξήγηση». Αν και η Ειδική Εξεταστική Επιτροπή του Κογκρέσου για το Irangate είχε αρκετά στοιχεία για την καθαίρεση του Ρήγκαν θεωρήθηκε ότι κάτι τέτοιο δεν έπρεπε να γίνει για να μην προκύψει μια «δεύτερη αποτυχημένη Προεδρία μετά τον Νίξον και το Watergate». Στην κοινή γνώμη έμεινε η εντύπωση ότι ο Ρήγκαν ήταν υπεύθυνος για το σκάνδαλο αλλά κατάφερε να υποβαθμίσει τις ευθύνες του σε αντίθεση με τον Νίξον. Παρόλα αυτά, οι Ρεπουμπλικάνοι δεν φαίνεται να συγχώρεσαν στους Δημοκρατικούς ότι μέχρι τελευταίας στιγμής «χτυπούσαν» αυτές τις ευθύνες – κάτι που θεωρούσαν αιτία της ήττας στις εκλογές του 1992 του Τζωρτζ Μπους από τον Μπιλ Κλίντον. Έτσι από την πρώτη κιόλας ημέρα της Προεδρίας του, Ρεπουμπλικάνοι ερευνούσαν τον Κλίντον για τυχόν «ατασθαλίες» στα οικονομικά της προεκλογικής του εκστρατείας. Ανήμποροι να το καταφέρουν, έδωσαν ιδιαίτερη βαρύτητα στην παράνομη σχέση του με την Μόνικα Λεβίνσκι – κάτι που έμεινε να ονομάζεται στους κύκλους τους ως «Monica-gate». Ανασκαφές και νέες μελέτες που στηρίζονται στα Χεττιτικά Κείμενα προσφέρουν μια διαφορετική οπτική στον διαχρονικό ιστορικό γρίφο Casus belli του Τρωικού Πολέμου Ανασκαφές και νέες μελέτες που στηρίζονται στα Χεττιτικά Κείμενα προσφέρουν μια διαφορετική οπτική στον διαχρονικό ιστορικό γρίφο Casus belli του Τρωικού Πολέμου φέρεται να ήταν μια προίκα που υποσχέθηκαν οι Τρώες στους Αχαιούς, όταν ενώθηκαν με γάμο μέλη των εκατέρωθεν βασιλικών οικογενειών. Η προίκα αυτή περιελάμβανε τρία νησιά του Αιγαίου, τα οποία ενδέχεται να ήταν η Τένεδος, η Ιμβρος, ενώ το τρίτο είτε η Λήμνος είτε η Λέσβος. Η προίκα δεν δόθηκε ποτέ και η αθέτηση της συμφωνίας αυτής λειτούργησε ως αφορμή ή και αιτία της σύγκρουσης, αρκετές γενιές αργότερα, όταν ένας Αχαιός βασιλιάς αποφάσισε να διεκδικήσει όλα εκείνα που είχαν υποσχεθεί στον πρόγονό του 150 χρόνια νωρίτερα. Ο Τρωικός Πόλεμος αποτελεί μία από τις συναρπαστικότερες ιστορίες όλων των εποχών. Ηρωες, πάθη, προδοσίες, επικές μάχες, συγκινήσεις και ανατροπές συντελούν στο πρώτο κορυφαίο δείγμα παγκόσμιας λογοτεχνίας, αλλά και στη διαιώνιση ενός θρύλου που επιβιώνει εδώ και χιλιάδες χρόνια. Ηταν θέμα χρόνου να τεθεί το ερώτημα «μύθος ή πραγματικότητα» για τον δεκαετή πόλεμο μεταξύ Αχαιών και Τρώων. Πρώτος, ο Γερμανός αρχαιολόγος Ερρίκος Σλήμαν αποφάσισε να το απαντήσει! Εντοπίζοντας την πολυθρύλητη πόλη της Τροίας που σαγηνεύει από την εποχή του Ομήρου μέχρι και σήμερα, απέδειξε ότι ο μύθος κρύβει την πραγματικότητα ή τουλάχιστον ψήγματα αυτής. Λειτουργεί ως απόηχος ιστορικών γεγονότων... Εκτοτε, ανασκαφές και μελέτες αρχαίων κειμένων από χιλιάδες ακαδημαϊκούς ανά την υφήλιο επιχειρούν να αποκωδικοποιήσουν την πανάρχαια αυτή ιστορία, η οποία, σύμφωνα με τους ειδικούς, σηματοδοτεί τις απαρχές της Ευρωπαϊκής Ιστορίας. Ερευνα του ιστορικού Μάικλ Σπένσερ από το Πανεπιστήμιο του Ιλινόις, αλλά και τα συμπεράσματα του καθηγητή Κλασικών Σπουδών και μελετητή στο Χάρβαρντ, Νίκολας Μπλάκγουελ, ρίχνουν νέο φως στον Μυκηναϊκό πολιτισμό και στον πόλεμο που αυτός ενεπλάκη. Πόλεμος που δεν αναφέρεται ως Τρωικός, αλλά πιθανολογείται ότι πρόκειται γι’ αυτόν. Οι επιστήμονες επιχειρούν, μάλιστα, να αποκωδικοποιήσουν τις πινακίδες με τη σφηνοειδή χιττιτική γλώσσα. Με τον τρόπο αυτό προσπαθούν να εκμαιεύσουν πληροφορίες σχετικά με τον πόλεμο και τα αίτια αυτού. Τα τρία νησιά Στα σημαντικότερα συμπεράσματα οφείλει να συγκαταλέξει κανείς την ύπαρξη διάσπαρτων βασιλείων των Αχαιών, τα οποία και ενεπλάκησαν από κοινού σε πόλεμο για μια προίκα που δεν δόθηκε ποτέ. Δύο αριστοκρατικές οικογένειες των Αχαιών και των Τρώων ενώθηκαν μέσω γάμου που συνήφθη το 1380 π.Χ. Η οικογένεια ευγενών της Τροίας υποσχέθηκε ως προίκα τρία νησιά, τα οποία ενδέχεται να ήταν η Τένεδος, η Ιμβρος και η Λήμνος ή η Λέσβος. Παρά τα 150 χρόνια που πέρασαν από τον γάμο και την αθέτηση της προίκας, αυτή στάθηκε ως η ιδανική αφορμή για τη στρατιωτική σύγκρουση που δεν αποκλείεται να είναι αυτή που σήμερα γνωρίζουμε ως τον περίφημο Τρωικό Πόλεμο. Εξάλλου, την εποχή εκείνη δεν ήταν ασυνήθιστο να ξεσπούν αιματηρές συγκρούσεις για βεντέτες, προσβολές και γαμήλιες διενέξεις. Πηγή των μελετητών είναι τα γραπτά που άφησαν πίσω τους οι Χετταίοι. Πρόκειται για τον αρχαίο πολιτισμό της Μικράς Ασίας που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ίδρυση μιας αυτοκρατορίας με κέντρο τη Χατούσα γύρω στο 1680-1650 π.Χ. Η αυτοκρατορία αυτή έφτασε στο απόγειό της στα μέσα του 14ου αιώνα π.Χ. και υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα κέντρα εξουσίας της Εγγύς Ανατολής. Η Ιστορία του πολιτισμού της ευτυχώς διασώθηκε κυρίως μέσω των σφηνοειδών κειμένων που βρέθηκαν στην περιοχή του βασιλείου τους και από τη διπλωματική και εμπορική αλληλογραφία που εντοπίστηκε σε διάφορα αρχεία στην Ασσυρία, στη Βαβυλωνία, στην Αίγυπτο και τη Μέση Ανατολή. Η αποκρυπτογράφηση αυτών αποτέλεσε γενικά ένα σημαντικό γεγονός στην Ιστορία των Ινδοευρωπαϊκών Σπουδών, αλλά αποδείχθηκε ιδιαίτερα πολύτιμη σε σχέση με την ευρύτερη κατανόηση του Μυκηναϊκού πολιτισμού και την τεκμηρίωση έμμεσων στοιχείων για τον Τρωικό Πόλεμο. Τα στοιχεία που τον αφορούν στηρίζονται στην παραδοχή ότι η χώρα που οι Χετταίοι αναφέρουν ως Αχιγιάβα ήταν βασίλειο των Αχαιών στο Αιγαίο και στη Μίλητο. Το Ιλιον, δηλαδή η Τροία, είναι η χεττιτική «Wilusa» με βασιλιά τον Alaksandu, που είναι εκφορά του Αλέξανδρου ή Πάρη. Ο βασιλιάς Attarissiya των Αχαιών που αναφέρεται από τους Χετταίους, ήταν κάποιος Ατρέας ή Ατρείδης. Στο νέο βιβλίο «Το Μυκηναϊκό Αιγαίο μέσα από τα Χεττιτικά Κείμενα» προσφέρεται επίσης μία διαφορετική οπτική στον διαχρονικό αυτό ιστορικό γρίφο του Τρωικού Πολέμου και του Μυκηναϊκού πολιτισμού. Ο συγγραφέας του βιβλίου Κωνσταντίνος Κοπανιάς παρουσιάζει για πρώτη φορά μεταφρασμένα στα ελληνικά τα επίμαχα κείμενα γραμμένα στη χεττιτική γλώσσα και σε σφηνοειδή γραφή. Πρόκειται για επιστολές και ερωτήσεις βασιλιάδων προς διάφορους θεούς (χρησμούς), διπλωματικές αλληλογραφίες και περιγραφές εκστρατειών. Σε αυτά συναντά κανείς ενδιαφέρουσες πληροφορίες που πιθανολογείται ότι συνδέονται με τον Τρωικό Πόλεμο, δίχως να επιβεβαιώνεται ότι πρόκειται γι’ αυτόν. Παρ’ όλα αυτά, αναφέρονται σ’ ένα βασίλειο των Αχαιών, το οποίο ενεπλάκη σε πόλεμο για μια προίκα που δεν δόθηκε ποτέ. Ο πόλεμος αυτός, μάλιστα, συμπίπτει με τις χρονολογίες στις οποίες τοποθετούσαμε τον Τρωικό. Ο συγγραφέας θεωρεί περίεργο να ονομάζεται «Αλέξανδρος» ο βασιλιάς των Τρώων, όμως ο Ομηρος, ενώ διαχωρίζει γλωσσικά τους Τρώες από τους συμμάχους τους στη Μικρά Ασία, τους ίδιους τούς παρουσιάζει ως ομόγλωσσους και ομόθρησκους των Ελλήνων με κάποιες διαφορές μόνο στα έθιμα. Μεταξύ άλλων, στο βιβλίο επιβεβαιώνεται η σημασία του Μυκηναϊκού πολιτισμού και η βαρύτητά του στη γεωπολιτική σκακιέρα της εποχής εκείνης. Επιπλέον, αναφέρεται ότι πράγματι οι Ελληνες κατευθύνθηκαν προς Ανατολάς. Αποστολή τους, όμως, δεν ήταν να φέρουν πίσω την «ωραιότερη γυναίκα του κόσμου». Ο πόλεμος δεν πραγματοποιήθηκε «για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη» όπως λέει και ο Γιώργος Σεφέρης, αλλά για κάτι πολύ πιο πρακτικό. Ηταν μια εποχή που οι Ελληνες στο ανατολικό Αιγαίο και στη Μίλητο συστηματικά παρενοχλούσαν τους Χετταίους, οι οποίοι δέσποζαν στη Μικρά Ασία. Ισως γνώριζαν ότι αν δεν κυριαρχήσουν θα εξαφανιστούν, όπως τόσοι και τόσοι πριν απ’ αυτούς. Το μόνο βέβαιο είναι ότι υπάρχει επιστολή Αχαιού βασιλιά που θέτει στον αντίστοιχο των Χετταίων ως πρόβλημα την εκκρεμότητα της απόδοσης κάποιων νησιών από προίκα, για γάμο που έγινε πριν από αρκετές γενιές και είχε συμφωνηθεί με τον προ-προπάππο του βασιλιά των Χετταίων Muwatalli B’. Αυτός φαίνεται να έζησε περίπου το 1270 π.Χ. Το τέχνασμα των Αχιγιάβα Ακόμα και αν χρειάστηκε να περάσει περισσότερο από ένας αιώνας από τον γάμο και την αθέτηση της προίκας, οι Αχαιοί τη θυμήθηκαν, οργανώνοντας πολεμική εκστρατεία! Προφανώς επρόκειτο για τέχνασμα. Ηταν ένας βασιλιάς των Αχιγιάβα (Αχαιών) αυτός που αποφάσισε να διεκδικήσει μέσω πολέμου αυτό που είχαν υποσχεθεί στον πρόγονό του και βασιλιά της Wilusa (Ιλίου). Ολα τα παραπάνω προκύπτουν από τα χεττιτικά κείμενα που ανακαλύφθηκαν. Σε αυτά συναντά κανείς τον όρο «Αχιγιάβα», ο οποίος θεωρείται από τη συντριπτική πλειονότητα των μελετητών ότι σχετίζεται ετυμολογικά με το εθνώνυμο «Αχαιοί». Οι Χετταίοι αναφέρονται και σε κάποιον Πιγιαμαράντο, ο οποίος ήταν Χετταίος που συμμάχησε με τους Ελληνες. Αυτός παρενοχλούσε συστηματικά τα παράλια και την ενδοχώρα της Μικράς Ασίας και σημείωνε σημαντικές νίκες. Οι Χετταίοι γράφουν: «Εδιωξε από το Ιλιον (Wilusa) τον βασιλιά Αλέξανδρο (Alaksandu). Πήγε ως εκεί με τον στρατό του και τον έδιωξε. Τον τρόμαξε και έφυγε; Επαναστάτησαν οι κάτοικοι του Ιλίου και τον έδιωξαν; Δεν γνωρίζουμε. Πάντως, ο Αλέξανδρος ήταν βασιλιάς, υποτελής του Χετταίου ηγεμόνα, είχαν υπογράψει συνθήκη μεταξύ τους, γι’ αυτό και οι Χετταίοι τελικά τον βοήθησαν να ξαναπάρει τον θρόνο». Οπως και να ’χει, οι νέες αυτές μελέτες απομακρύνουν τον έτσι και αλλιώς φερόμενο ως φαντασιακό μύθο της Ωραίας Ελένης. «Ου νέμεσις Τρώας και ευκνήμιδας Αχαιούς τοιήδ’ αμφί γυναικί πολύν χρόνον άλγεα πάσχειν. Αινώς αθανάτησι θεής εις ώπα έοικεν». (Γ’ 156, 8 ) Οι ομηρικοί αυτοί στίχοι σημαίνουν: «Χαλάλι, τόσοι παιδεμοί για μια τέτοια γυναίκα, στους Τρώες και στους Αχαιούς με τις καλές κνημίδες. Με τις αθάνατες θεές φρικτά μοιάζει στην όψη» και αναφέρονται στην Ωραία Ελένη, για χάρη της οποίας υποτίθεται ότι ξεκίνησε ένας δεκαετής πόλεμος. Η παλαιότερη και πιο διάσημη αφήγηση του Τρωικού Πολέμου ανήκει στον Ομηρο, ο οποίος έζησε γύρω στο 700 π.Χ., εκεί πού σήμερα βρίσκεται η δυτική Τουρκία. Συνέθεσε δύο επικά ποιήματα: την Ιλιάδα και την Οδύσσεια. Αυτά διδάσκονται ακόμα και σήμερα. Ο ποιητής στη συνέχεια περιγράφει τη μυθική πέτρα του σκανδάλου και σύζυγο του Μενέλαου ως καλλίκομον (ομορφομαλλούσα), καλλιπάρηον (ομορφοπρόσωπη), λευκώλενον (ασπροχέρα), τανύπεπλον (ομορφοντυμένη), αλλά και ριγεδανήν (φρικτή). Κι αυτό επειδή προκάλεσε τον αφανισμό τόσων και τόσων γενναίων ανδρών. Ο θρύλος αυτός διαχύθηκε, επηρεάζοντας και τα έργα άλλων σημαντικών τραγωδών και ποιητών. Ο Μυκηναϊκός πολιτισμός Ο Αισχύλος αποκαλεί την Ωραία Ελένη «ελεύναν, έλανδρον, ελέπτολιν». Δηλαδή καταστροφή για τα καράβια, τους άνδρες και τις πολιτείες. Λυρικοί ποιητές όπως ο Ιβυκος και ο Αλκαίος επίσης εμπνέονται από αυτήν, ταυτίζοντάς την με την απιστία που οδηγεί στην καταστροφή. Αλλοι, όπως η ποιήτρια από τη Λέσβο Σαπφώ, αναφέρονται στην Ελένη όχι για να την κατακρίνουν, αλλά για να αποδείξουν τη σφοδρότητα του έρωτα που ενίοτε προκαλεί τα χειρότερα δεινά. Αντιθέτως, στον Ευριπίδη η Ελένη παρουσιάζεται περισσότερο ως θύμα και πάει λέγοντας... Οπως και να ’χει, η Ωραία Ελένη αποτελεί έναν μύθο με ποικίλες παραλλαγές. Οι νέες μελέτες, όμως, προτάσσουν πολύ πιο κυνικά αίτια πολέμου από την ομορφιά. Εξετάζοντας κανείς τα παραπάνω επιστημονικά έργα, κατανοεί όχι μόνο τον Τρωικό πόλεμο και τα πιθανά αίτιά του, αλλά και τον περίφημο Μυκηναϊκό πολιτισμό. Οταν η φύση, μέσω της έκρηξης του Ηφαιστείου στη Σαντορίνη, έδωσε τέλος στον πολιτισμό και στην κυριαρχία των Μινωιτών, οι Μυκηναίοι ήταν αυτοί που άνθησαν. O πολιτισμός τους ονομάζεται Μυκηναϊκός και χαρακτηριζόταν από ιδιαίτερα έντονο στρατιωτικό και πολεμικό χαρακτήρα, ο οποίος αποτυπώνεται στα όπλα και στα περίφημα κυκλώπεια φρούριά τους. Ουσιαστικά ήταν μια σειρά από ξεχωριστά βασίλεια πολεμιστών με κυριότερα αυτά των Μυκηνών, της Θήβας, της Τίρυνθας και της Πύλου. Εμφανίζονται από τον Ομηρο να ενώνουν δυνάμεις για να επιτεθούν στην Τροία, στη βορειοδυτική Ανατολία. Αυτή βρισκόταν στη δυτική Τουρκία και αποκαλούνταν αρχικά Βίλιον και στη συνέχεια Ιλιον - Τροία. Κατά την Υστερη Εποχή του Χαλκού, ήταν πλούσια και κραταιά. Ο καθηγητής Κοπανιάς καταλήγει στο ότι «τα χεττιτικά κείμενα όντως επιβεβαιώνουν την ύπαρξη ενός ιστορικού πυρήνα στα ομηρικά έπη και στη Μυθολογία και πρέπει να τα διαβάζουμε με μεγάλο ενδιαφέρον και ιδιαίτερη προσοχή. Οχι ως ιστορικά κείμενα αλλά ως κείμενα που μας προσφέρουν ιστορικές πληροφορίες, τις οποίες όμως πρώτα πρέπει να επιβεβαιώσουμε και από άλλες πηγές, προτού τις υιοθετήσουμε». ''Ο Άσαντ κατόρθωσε να παραμείνει στην εξουσία και να γίνει ξανά ο κυρίαρχος του συριακού εδάφους, με τη διεθνή κοινότητα να αρχίζει προοδευτικά να τον αποδέχεται''
|
APXEIO
June 2024
Click to set custom HTML
|