 Η πρώτη αεροπειρατεία στην Ελλάδα και μία από τις πρώτες παγκοσμίως, έγινε από 6 νεαρούς κομουνιστές στις 12 Σεπτεμβρίου 1948, κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου.
 Το πρωί της 11ης Σεπτεμβρίου 1973 εκδηλώθηκε πραξικόπημα υπό τον αρχηγό του στρατού, στρατηγό Αουγκούστο Πινοσέτ, με την υποστήριξη των ΗΠΑ και της Βραζιλίας. Αφού πρώτα περικύκλωσαν και βομβάρδισαν το Προεδρικό στην συνέχεια εισέβαλαν μέσα σε αυτό. Ο Αλιέντε και οι στενοί συνεργάτες του σκοτώθηκαν, ύστερα από σθεναρή αντίσταση.
 Η Αμερική παραδίδεται στον εφιάλτη της τρομοκρατίας. Δεν είναι μόνο η αμερικανοί πολίτες που δυσκολεύονται να πιστέψουν αυτό που συνέβη, αλλά ολόκληρη η ανθρωπότητα.
 6 και 7 Σεπτεμβρίου 1955: Ο ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης δέχεται ένα ισχυρότατο πλήγμα, τα «Σεπτεμβριανά», όπως έμεινε γνωστό στην ιστορία το πογκρόμ που εξαπέλυσε ο τουρκικός όχλος κατά ελληνικών καταστημάτων, οικιών και εκκλησιών, προβαίνοντας σε εκτεταμένες καταστροφές και λεηλασίες.
 Νέο βίντεο από τη δολοφονία Κένεντι βγαίνει σε δημοπρασία Σε δημοπρασία βγαίνει ένα άγνωστο μέχρι σήμερα βίντεο που δείχνει τις στιγμές μετά τη δολοφονία του προέδρου Τζον Κένεντι. Το φιλμ των 8 χιλιοστών καταγράφηκε πριν από 60 χρόνια στο Ντάλας του Τέξας στις 22 Νοεμβρίου 1963. Το βίντεο που βγαίνει σε δημοπρασία τραβήχτηκε από έναν οδηγό φορτηγού, τον Ντέιλ Κάρπεντερ, ο οποίος ήλπιζε να απαθανατίσει τον πρόεδρο στην κάμερα Τα βίντεο και οι φωτογραφίες από εκείνη τη μοιραία ημέρα έχουν γοητεύσει έκτοτε τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, με ένα από τα πλάνα που κατέγραψε ο Αβραάμ Ζαπρούντερ να είναι το πιο γνωστό. Το βίντεο που βγαίνει σε δημοπρασία τραβήχτηκε από έναν οδηγό φορτηγού, τον Ντέιλ Κάρπεντερ, ο οποίος ήλπιζε να απαθανατίσει τον πρόεδρο στην κάμερα. Ο τυχαίος κινηματογραφιστής Ο Κάρπεντερ έχασε την ευκαιρία να δει τον πρόεδρο και έτσι μετακινήθηκε σε κοντινή τοποθεσία για να τα καταφέρει. Όταν ο Κένεντι δολοφονήθηκε ο Κάρπεντερ έτυχε να καταγράψει τη στιγμή που η λιμουζίνα έτρεχε προς το νοσοκομείο, καθώς ο πράκτορας της Μυστικής Υπηρεσίας Clint Hill γαντζώθηκε πάνω στο όχημα. Η RR Auction, που εδρεύει στο Νιου Χαμσάιρ, έθεσε το αντικείμενο σε δημοπρασία. Ο εγγονός του Κάρπεντερ, Τζέιμς Γκέιτς, είπε ότι ενώ ήταν γνωστό στην οικογένειά του ότι ο παππούς του είχε φιλμ από εκείνη την ημέρα, δεν μιλούσαν συχνά γι’ αυτό. Όταν ο Γκέιτς πήρε τελικά στα χέρια του τα οικογενειακά βίντεο, δεν ήταν σίγουρος για το τι ακριβώς είχε αποτυπώσει ο παππούς του, ο οποίος πέθανε το 1991 σε ηλικία 77 ετών. Προβάλλοντάς τα βίντεο στον τοίχο του υπνοδωματίου του γύρω στο 2010 αισθάνθηκε αρχικά συγκινημένος με τις οικογενειακές στιγμές. Όταν όπως είδε τα πλάνα από τη δολοφονία Κένεντι αισθάνθηκε σοκαρισμένος.  Πολιτικοστρατιωτικό κίνημα, που εκδηλώθηκε στην Αθήνα στις 3 Σεπτεμβρίου 1843, με σκοπό την παραχώρηση Συντάγματος από τον Όθωνα. Μέχρι τότε, ο βασιλιάς κυβερνούσε ως απόλυτος μονάρχης, χωρίς να λογοδοτεί στους υπηκόους του («ελέω θεού μοναρχία»).
 Πενήντα χρόνια ζωής κλείνει σήμερα το ΠΑΣΟΚ, που ιδρύθηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου στις 3 Σεπτεμβρίου, στο σημερινό ξενοδοχείο Capital, στο Σύνταγμα. Το protothema.gr τιμά την επέτειο αυτή με 5 κείμενα από τους Παντελή Καψή, Νίκο Φελέκη, Δημήτρη Παγαδάκη, Δημήτρη Δανίκα και Στέφανο Τζανάκη.
 Παγκόσμιο σοκ προκάλεσε η είδηση του θανάτου της Πριγκίπισσας Νταϊανα στις 31 Αυγούστου 1997, σε ηλικία μόλις 36 χρόνων.
 «Η ένδοξος Πατρίς μας διέρχεται δεινήν δοκιμασίαν. Λαέ! Έδειξες πάντοτε φιλοπατρίαν, νομιμοφροσύνην και καρτερίαν. Ο ηρωικός μας στρατός με τας νικηφόρους του σημαίας, επί δεκαετίαν αγωνιζόμενος νικηφόρους αγώνας ελευθερίας, υπέστη ατύχημα ουχί ασύνηθες εις Στρατούς μετά μακράν διάρκειαν πολεμικήν, αλλά το ατύχημα τούτο, απροσδόκητον και εις αυτόν τον εχθρόν, ουδόλως μειώνει την ανδρείαν, την δόξαν του. Μας επιβάλλει δε τουναντίον το καθήκον να φέρωμεν αυτό μετά καρτερίας και ευψυχίας, ως αρμόζει εις Λαόν φιλοπάτριδα και γενναίον. Μικρόν Έθνος, αλλά γενναίον, προσεφέραμεν διά των αγώνων μας ανεκτιμήτους υπηρεσίας εις τους ομοεθνείς και τον πολιτισμόν, η ανδρεία δε και η εθελοθυσία μας θα θαυμασθούν υπό των μεταγενεστέρων. Ως Βασιλεύς θα πράξω ό,τι το Πολίτευμα μοι επιτρέπει και ό,τι τα συμφέροντα του Έθνους μοι επιβάλλουσιν. Αναμένω μετ’ εμπιστοσύνης να δείξης τας γνωστάς αρετάς σου της φιλοπατρίας και ομονοίας. Ενωθώμεν όλοι και πειθαρχήσωμεν εις τους Άρχοντας. Τούτο είνε το καθήκον μας. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Β.» Ναι, Βασιλεύ. Να πειθαρχήσωμεν όλοι. Όλοι από του πρώτου μέχρι του τελευταίου. Από του μεγαλυτέρου μέχρι του μικροτέρου. Να φέρωμεν με καρτερίαν και ευψυχίαν το ατύχημά μας, και να κάμωμεν «ό,τι τα συμφέροντα του Έθνους επιβάλλουν». Και επιβάλλουν θυσίας· θυσίας οδυνηράς, αλλ’ απαραιτήτους διά την σωτηρίαν, αναγκαίας σήμερον, περισσότερον από κάθε άλλην φοράν. Θυσίας απαραιτήτους διά να μην προστεθούν και ατυχήματα άλλα. Διά να μη χάση ο Λαός αυτός την ευψυχίαν του και την καρτερίαν του —τόσον πολύ ηλαττωμένας και κλονισμένας τώρα— διά να μη χάση την πίστιν του, να μη καταστή το εξουθένωμα των λαών. Ναι, Βασιλεύ. Να πειθαρχήσωμεν όλοι, όταν τα πάντα σχεδόν απωλέσθησαν, σχεδόν και αυτή η τιμή μας. Σχεδόν… Άρθρο ευσύνοπτο και καυστικό στο πρωτοσέλιδο του «Ελευθέρου Βήματος» τη Δευτέρα 29 Αυγούστου 1922. Την προτεραία, όπως μας πληροφορεί ο πηχυαίος τίτλος της εφημερίδας, ο Τουρκικός Στρατός είχε εισέλθει στη Σμύρνη και είχε καταλάβει την πόλη. Η λογοκρισία, όπως φανερώνουν οι εν μέρει κενές περιεχομένου στήλες στο πρωτοσέλιδο του «Ελευθέρου Βήματος», είχε απαγορεύσει τη δημοσίευση των άρθρων του διευθυντή της εφημερίδας, Δημήτρη Λαμπράκη, και του διακεκριμένου δημοσιογράφου και συγγραφέα Κώστα Αθάνατου — άρθρων που είχαν γραφτεί ενώ τα εχθρικά στίφη κάλπαζαν ήδη στα λιθόστρωτα της πρωτεύουσας της Ιωνίας. Βαγγέλης Στεργιόπουλος / in.gr  Ως ανθρωπότητα έχουμε υποστεί απίστευτες σε έκταση και αριθμούς τραγωδίες, από φυσικές καταστροφές μέχρι και ανθρώπινες θηριωδίες, καταλήγοντας σε βαρύτατους φόρους αίματος που λειτουργούν διαχρονικά ως ορόσημα φρίκης και ολέθρου. Πάμπολλες μάλιστα έπιασαν τους ανθρώπους κυριολεκτικά στον ύπνο, αιφνιδιάζοντάς τους και αυξάνοντας έτσι τις απώλειες.
 «Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ δεν τυποποιήθηκε ποτέ, επιλέγοντας ρόλους εντελώς διαφορετικούς», αναφέρει η εταιρεία παραγωγής
Έτσι πέθανε η η κόρη του μεγάλου Αριστοτέλη- Τι έκανε η Χριστίνα Ωνάση τη μοιραία νύχτα ( ΦΩΤΟ)27/8/2024
 Στις 14 Νοεμβρίου του 1988 ημέρα Δευτέρα η Χριστίνα Ωνάση ξύπνησε με την συνήθη καλή διάθεση που είχε το τελευταίο διάστημα. Ήταν ερωτευμένη με τον Γιώργο Τσομλεκτσόγλου, αδερφό της κολλητής της φίλης Μαρίνας Δοδέρο, εδώ και λίγες εβδομάδες και ετοιμάζονταν να παντρευτούν. Ήξερε τον Γιώργο πάνω από είκοσι χρόνια, μίλαγαν συχνά για τα προβλήματά της και ίσως ποτέ να μην φανταζόταν ότι θα ερχόντουσαν τόσο κοντά. Η κόρη του Αριστοτέλη Ωνάση είχε αναζωογονηθεί μόλις άφησε πίσω της την μουντή Γενεύη για το κοσμοπολίτικο Μπουένος Άϊρες. Ήθελε να είναι παρούσα στα γενέθλια της φίλης της η οποία έκλεινε τα σαράντα της χρόνια και σε εκείνο το πάρτι όπως είπε η ίδια χρόνια μετά, διαπίστωσε ότι ο αδερφός της και η φίλη της χόρευαν σφιχταγκαλιασμένοι όλο το βράδυ. «Ερωτεύτηκαν κεραυνοβόλα παρόλο που γνωρίζονταν είκοσι τρία χρόνια και ήταν φίλοι. Μέσα σε δεκαπέντε μέρες ανακοίνωσαν τον γάμο τους» είχε γράψει η ίδια σε άρθρο που δημοσίευσε το Paris-Match. Έρωτες με ημερομηνία λήξης Γάμος. Μια έννοια που θαρρείς δεν ταίριαξε ποτέ με την κόρη του Αρίστου, το κορίτσι με τα εκφραστικά μάτια που μεγάλωνε πάντα στην «σκιά» του αδερφού της Αλέξανδρου, σε ό,τι αφορούσε την πατρική αγάπη. Αυτή η «σκιά» την συνόδευσε κατά γενική ομολογία από τα παιδικά της χρόνια, στα καλοκαίρια στον Σκορπιό ή στις κρουαζιέρες με την «Χριστίνα». Ο πρωτότοκος Αλέξανδρος ήταν τα πάντα για τον Έλληνα μεγιστάνα και η Χριστίνα, μια κόρη στην οποία έδινε την ανάλογη σημασία για λίγα λεπτά της ώρας. Απασχολημένος διαρκώς με τις δουλειές του ανά την υφήλιο, και τα ειδύλλια με την Μαρία Κάλας και την Τζάκι Ωνάση – δυο γυναίκες που δεν συμπάθησε ποτέ η Χριστίνα, η οποία λάτρευε παθολογικά την μητέρα της Τίνα – ο Ωνάσης νόμιζε ότι «καθάριζε» με τα πανάκριβα δώρα που της αγόραζε. Όμως δεν είχε καθαρίσει καθόλου και το διαπίστωσε με τον πλέον σκληρό τρόπο, όταν η ενήλικη πλέον Χριστίνα παντρεύτηκε. Χωρίς να ζητήσει την άδειά του έπεσε στην αγκαλιά ενός κτηματομεσίτη, του Τζόζεφ Μπόλκερ, που ήταν είκοσι εφτά χρόνια μεγαλύτερός της, διαζευγμένος και πατέρας τεσσάρων παιδιών. Ο Ωνάσης έγινε έξαλλος, αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτε. Η κόρη του είχε κάνει την αρχή και δεν σκόπευε να σταματήσει. Στα χρόνια που ακολούθησαν παντρεύτηκε κατά σειρά τον Αλέξανδρο Ανδρεάδη για 14 μόλις μήνες και ακολούθως τον Ρώσο Σεργκέϊ Καούζοφ – οι φήμες έλεγαν ότι ήταν πράκτορας της KGB – με τον οποίο έμεινε για λίγους μήνες στην Μόσχα. Το φτωχικό του διαμέρισμα, της προκάλεσε γρήγορα αφόρητη πλήξη, όπως και η ζωή στο κομμουνιστικό καθεστώς της τότε Σοβιετικής Ένωσης, την οποία δεν μπορούσε με τίποτε να συνηθίσει. Εκτός από όλα αυτά υπήρχε και ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα. Στην Μόσχα δεν υπήρχε πουθενά η αγαπημένη της Coca-Cola, που λάτρευε να πίνει σε ποσότητες που ξεπερνούσαν τα τρία λίτρα ημερησίως. Είναι χαρακτηριστική η ιστορία με το lear jet που έστειλε ο Ωνάσης από τον Σκορπιό στην Αμερική, προκειμένου να μεταφέρουν κούτες με την αγαπημένη της diet Coke, η οποία δεν υπήρχε τότε στην Ελλάδα! Το τελευταίο βράδυ Οι ψυχολογικές διακυμάνσεις που βίωνε, την μεταμόρφωναν συχνά σε μια υπέρβαρη γυναίκα, η οποία έτρωγε πολύ και όταν μετά έβλεπε τις φωτογραφίες της στα περιοδικά έβαζε τα κλάματα και υπέβαλλε τον εαυτό της σε εξαντλητικές δίαιτες. Μετά από κάποια ειδύλλια με ημερομηνία λήξης, η κόρη του Έλληνα μεγιστάνα πίστεψε ότι βρήκε τον έρωτα στο πρόσωπο του Τιερί Ρουσέλ. Ο γοητευτικός Γάλλος playboy με τις δεκάδες μέχρι τότε κατακτήσεις είναι υπεύθυνος για την μοναδική ίσως χαρά στην ζωή της Χριστίνας. Ήταν αυτός που της χάρισε την κόρη της, την Αθηνά Ωνάση και έβαλε σε δεύτερη μοίρα όλα τα υπόλοιπα, σβήνοντας ή απαλύνοντας τις πληγές του παρελθόντος. Τον θάνατο του Αλέξανδρου που την συγκλόνισε, την απώλεια του πατέρα της στο Παρίσι, μια μέρα του Μάρτη του 1974 που έβρεχε ασταμάτητα και όλους τους έρωτες που την πλήγωσαν. Μόνο που δεν φανταζόταν ποτέ, ότι ο Ρουσέλ αγάπησε πολύ περισσότερο τους τραπεζικούς της λογαριασμούς από την ίδια και ότι παράλληλα με τον γάμο τους διατηρούσε σχέση με μια Σουηδή καλλονή, η οποία του είχε χαρίσει ήδη δύο παιδιά. Το δέχτηκε και αυτό η Χριστίνα, μέχρι ενός σημείου. Το διαζύγιο ήταν η αναμενόμενη κατάληξη και η συνέχεια της ζωής της χάρισε κάποιες μικρές στιγμές ευτυχίας σε ένα κορίτσι που είχε τα πάντα. Δεν ήταν όμως σχεδόν ποτέ ευτυχισμένη, με εξαίρεση εκείνο το φθινόπωρο στην Αργεντινή, όπου ένοιωσε ότι η ζωή της χαμογελάει πάλι. Στις 15 Νοεμβρίου πήγε μαζί με τον Γιώργο Τσομλεκτσόγλου και την Μαρίνα να δουν μια θεατρική παράσταση και να δειπνήσουν μετά όλοι μαζί. Το τελευταίο βράδυ της ζωής της στην κατοικία της Μαρίνας και του Γιώργου η βραδιά ήταν ζεστή. Το τελευταίο βράδυ της ζωής της, η ζέστη στην κατοικία των Δοδέρο δεν την άγγιζε, το αντίθετο μάλιστα. «Κρυώνω» είπε στην Μαρίνα, λίγο πριν καθίσουν για φαγητό, στο τελευταίο όπως έμελλε να αποδειχτεί δείπνο για την κόρη του Έλληνα μεγιστάνα. Οταν μπήκε στην μπανιέρα, η νύχτα είχε τυλίξει την κατοικία στο αριστοκρατικό προάστιο της πόλης και λίγη ώρα αργότερα, ο θάνατος τύλιξε με το πέπλο του την 38χρονη γυναίκα. Το ημερολόγιο έγραφε Σάββατο 19 Νοεμβρίου 1988. «Θυμάμαι τα μάτια της Χριστίνας ανοιχτά, να κοιτάνε το άπειρο…» ήταν τα λόγια της Μαρίνας Δοδέρο που βρήκε την Χριστίνα νεκρή εκείνη την ημέρα στο Μπουένος Άϊρες, όπου σφραγίστηκε το πεπρωμένο μιας γυναίκας που έφυγε, χωρίς να βρει ποτέ σχεδόν την ευτυχία που τόσο αναζητούσε.  Τη νύχτα της 20ης Αυγούστου 1968, οι στρατιωτικές δυνάμεις του Συμφώνου Βαρσοβίας (Σοβιετική Ένωση, Πολωνία, Ουγγαρία και Βουλγαρία) εισβάλουν στην Τσεχοσλοβακία. Εκατοντάδες χιλιάδες άνδρες καταλαμβάνουν μέσα σε λίγες ώρες τα στρατηγικής σημασίας σημεία της χώρας. Οι δυνάμεις της Ανατολικής Γερμανίας δεν διέσχισαν τελικά τα σύνορα.
Tις ημέρες εκείνες εκτιμάται ότι δεκάδες άτομα έχασαν τη ζωή τους από τα πυρά των εισβολέων. Αιτία της εισβολής ήταν η λεγόμενη «Άνοιξη της Πράγας», η απόπειρα δηλαδή του κυβερνόντος Κομμουνιστικού Κόμματος Τσεχοσλοβακίας και του ηγέτη του, Αλεξάντερ Ντούμπτσεκ να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα φιλελευθεροποίησης και εκδημοκρατισμού της χώρας. Τον Δεκέμβριο του 1992 «ΤΑ ΝΕΑ», σε συνεργασία με την εφημερίδα «THE SUNDAY TIMES» δημοσιεύουν απόσπασμα της αυτοβιογραφίας του Αλεξάντερ Ντούμπτεσκ στο οποίο περιγράφει τις κρίσιμες εκείνες στιγμές. Γράφει ο Αλεξάντερ Ντούμπτσεκ: «Έφτασε ένας αξιωματικός της Κα Γκε Μπε, που διέταξε να τον ακολουθήσω. Με τον συνταγματάρχη πίσω μου, οδηγήθηκα στο προαύλιο του κτιρίου όπου ήταν σταθμευμένα σοβιετικά άρματα μάχης και άλλα στρατιωτικά οχήματα. »Με έβαλαν σε ένα θωρακισμένο όχημα μεταφοράς προσωπικού, το οποίο ξεκίνησε αμέσως. Μετά λίγη ώρα κατάλαβα πως κατευθυνόμασταν στο αεροδρόμιο. (…) »Με οδήγησαν σε αίθουσα του αεροδρομίου, όπου μετά από λίγο έφεραν τον Όλντριτς Τσέρνικ, τον Τσεχοσλοβάκο πρωθυπουργό, που είχαν επίσης συλλάβει. (…) »Στις 9 το βράδυ μας οδήγησαν σε ένα αεροπλάνο. Πέρασε λίγη ώρα όμως, και μετά με κατέβασαν και με οδήγησαν σε άλλο αεροσκάφος. Μετά από μια δεύτερη σύντομη πτήση προσγειωθήκαμε σε αεροδρόμιο της Ουκρανίας. Προφανώς στο Ουζγκορόντ. Μας υποδέχτηκε ομάδα από αξιωματικούς της Κα Γκε Μπε με πολιτικά. (…) »Άλλη μια μέρα πέρασε. Η Πέμπτη 22 Αυγούστου. Δεν είχα καμία επαφή με τον έξω κόσμο. Ούτε εφημερίδες ούτε ραδιόφωνο. Δεν είχα ιδέα τι συνέβαινε στην Τσεχοσλοβακία. (…) Στο Κρεμλίνο «Με μετέφεραν στη Μόσχα, παρά τη θέλησή μου, σαν αιχμάλωτο, και χωρίς να μου δώσουν τον χρόνο να πλυθώ. »Μετά από τρεις μέρες, με πήγαν στο Κρεμλίνο, στις 23 Αυγούστου, όπου αντίκρισα τους τέσσερις ανθρώπους που έφεραν το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για την εγκληματική εισβολή στη χώρα μου: τον Λεόντιντ Μπρέζνιεφ, γενικό γραμματέα του Σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος, τον Αλεξέι Κοσύγκιν, πρωθυπουργό της ΕΣΣΔ, τον Νικολάι Βορονώφ, πρωθυπουργό της Ρωσικής Ομοσπονδίας, και τον Νικολάι Ποντγκόρνι. Δεν υπήρξαν ούτε χειραψίες, ούτε τυπικά καλωσορίσματα. (…) Ο Μπρέζνιεφ Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Ντρούμπτσεκ, ο Μπρέζνιεφ τού είπε: «Μπορεί να ειπωθεί ορθά – κοφτά, ότι η αποτυχία σας να ανταποκριθείτε στις υποχρεώσεις σας, εξανάγκασε πέντε χώρες (Ουγγαρία, Πολωνία, Ανατολική Γερμανία και Βουλγαρία, που επίσης πήραν μέρος στην εισβολή), σε ακραία και αναπόφευκτα μέτρα. »Ήρθαν στο φως παράνομοι πυρήνες και κρησφύγετα όπλων. Δεν θέλουμε να σας ενοχοποιήσουμε προσωπικά. Ίσως να μην το γνωρίζατε καν. Οι δεξιές αντιδραστικές δυνάμεις είναι αρκετά ισχυρές για να τα έχουν οργανώσει όλα”, μου είπε ο Μπρέζνιεφ, σε μια προσπάθεια να συνεργαστώ μαζί τους». «Ως κουμμουνιστής, που φέρω μεγάλο μέρος της ευθύνης για τα πρόσφατα γεγονότα, είμαι βέβαιος ότι – όχι μόνο στην Τσεχοσλοβακία, αλλά και στην Ευρώπη, σ’ όλο το κομμουνιστικό κίνημα, η ενέργεια αυτή θα μας προκαλέσει τις πιο οδυνηρές συνέπειες, και θα έχει ολέθριες επιπτώσεις στους κόλπους των κομμουνιστικών κομμάτων στις καπιταλιστικές χώρες. »Ας μου συμβεί, ό,τι είναι να μου συμβεί. Αλλά, θα έκανα μέγα σφάλμα, σύντροφοι, αν δεν σας έλεγα την αλήθεια: πιστεύω ότι η αποστολή στρατευμάτων ήταν ένα φοβερό πολιτικό λάθος, που θα έχει τραγικές συνέπειες». Το κείμενο »Έχοντας αποτύχει να αντικαταστήσουν τη νόμιμη ηγεσία μας με ένα πειθαρχικό κόμμα – κράτος υβρίδιο, με βάση το ουγγρικό μοντέλο του 1956, ο ισχυρισμός των Σοβιετικών ότι οι ίδιοι είχαμε ζητήσει την εισβολή, έχασε κάθε φερεγγυότητα. (…) »Προέκυψε τελικώς ένας κείμενο, το οποίο εξακολουθούσε να μοιάζει φρικτό, αλλά αποτελούσε σημαντική βελτίωση. Οι Σοβιετικοί συμφώνησαν, για παράδειγμα να εγκαταλείψουμε την εμμονή τους στο να αναγνωρίσουμε τη νομιμότητα της εισβολής και την ύπαρξη αντεπανάστασης. (…)» Ο Ντούμπτσεκ επέστρεψε στην Τσεχοσλοβακία στις 27 Αυγούστου. Παρέμεινε για λίγους μήνες στη θέση του πρώτου γραμματέα, ώσπου τον Απρίλιο του 1969 παραιτήθηκε. Εργάστηκε για πολλά χρόνια στην επιτροπή δασών και το 1989 ήρθε η ώρα να κλείσει και για εκείνον το κεφάλαιο της «Άνοιξης της Πράγας» και της εισβολής του Συμφώνου Βαρσοβίας. »Ήταν στις 26 Νοεμβρίου 1989 που ο Βάστλαβ Χάβελ ( σ.σ. μετέπειτα πρόεδρος της Τσεχοσλοβακίας και εν συνεχεία της Τσεχίας) κι εγώ εμφανιστήκαμε, δίπλα – δίπλα, στο περίφημο μπαλκόνι της πλατείας Βενσεσλάς. »Διατηρώ ως πολύτιμη αυτή τη στιγμή στη μνήμη μου. Μετά από διαφωνίες για το ποιος θα μας παρουσιάσει, κάποιος μας έσπρωξε απότομα, και τον Χάβελ κι έμενα, μπροστά στο μπαλκόνι. »Η δυνατή ιαχή του πλήθους καθώς εμφανιστήκαμε ηχεί ακόμη στα αυτιά μου. Οι σκέψεις μου έτρεξαν 21 χρόνια πίσω, στο απόγειο της Άνοιξης της Πράγας, το 1968: δεν μπορούσα να συγκρίνω τούτη τη στιγμή με τίποτε άλλο. »Αυτό, για μένα τουλάχιστον, έκλεισε τον κύκλο των ιστορικών γεγονότων». Source:in.gr  Ο μεγαλύτερος πολιτικός της νεώτερης Ελλάδας, που συνέδεσε το όνομά του με το όραμα της Μεγάλης Ελλάδας. Δέσποσε στην πολιτική ζωή της χώρας από το 1910 έως το 1936.
 Το μεσημέρι της 22ας Αυγούστου 1911 οι Γάλλοι πάγωσαν, όταν πληροφορήθηκαν ότι την προηγούμενη (21/8/1911) η Μόνα Λίζα είχε κλαπεί από το Μουσείο του Λούβρου. Τις επόμενες μέρες το θέμα ήταν πρωτοσέλιδο... Η Μόνα Λίζα ή Τζοκόντα είναι αναμφισβήτητα το δημοφιλέστερο έργο ζωγραφικής. Το φιλοτέχνησε ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι από το 1503 έως το 1507 στη Φλωρεντία, αλλά γρήγορα πέρασε σε γαλλικά χέρια. Αγοράσθηκε από τον γάλλο ηγεμόνα Φραγκίσκο Α' για τον πύργο του στο Φοντενεμπλό, φιλοξενήθηκε στο ανάκτορο των Βερσαλιών από τον Λουδοβίκο τον 14ο, κόσμησε την κρεβατοκάμαρα του Μεγάλου Ναπολέοντα και από το 1804 εκτίθεται στο Μουσείο του Λούβρου. Το μεσημέρι της 22ας Αυγούστου 1911 οι Γάλλοι πάγωσαν, όταν πληροφορήθηκαν ότι ο μοναδικός αυτός πίνακας είχε κλαπεί. Τις επόμενες μέρες το θέμα ήταν πρωτοσέλιδο στις μεγαλύτερες εφημερίδες του κόσμου. Το περιστατικό αποκαλύφθηκε στις 11 το πρωί της 22ας Αυγούστου, όταν ο ζωγράφος Λουί Μπερού, που συνήθιζε να ζωγραφίζει αντίγραφα της Τζοκόντα και να τα πουλά στους επισκέπτες του Μουσείου, παρατήρησε με έκπληξη ότι ο πίνακας απουσίαζε από τη θέση του. Το ανέφερε στον αρμόδιο φύλακα, ο οποίος εντελώς βαριεστημένα του απάντησε ότι ίσως να βρισκόταν για συντήρηση. Ήταν Τρίτη και την προηγούμενη ημέρα (21 Αυγούστου) το Λούβρο ήταν κλειστό, λόγω της καθιερωμένης αργίας της Δευτέρας. Όταν διαπιστώθηκε ότι η Μόνα Λίζα δεν βρισκόταν στο συντηρητήριο σήμανε συναγερμός. Οι πόρτες του Μουσείου σφραγίστηκαν, τα σύνορα της Γαλλίας έκλεισαν και την υπόθεση ανέλαβε η αστυνομία, με επικεφαλής τον επιθεωρητή Λουί Λεπέν. Μία από τις πρώτες ενέργειες της γαλλικής κυβέρνησης ήταν να θέσει σε διαθεσιμότητα τον διευθυντή του Λούβρου Τεοφίλ Ομόλ, ο οποίος πριν από λίγους μήνες κόμπαζε ότι κανείς δεν μπορεί να κλέψει τη Μόνα Λίζα από το Μουσείο του. Σχεδόν αμέσως, ο επιθεωρητής Λεπέν διαπίστωσε την κλοπή, καθώς ανακάλυψε την κορνίζα του πίνακα κάτω από μια σκάλα, πολύ κοντά στο σημείο που εκτίθετο η Τζοκόντα. Τώρα έπρεπε να ανακαλύψει τον δράστη ή τους δράστες του ανοσιουργήματος. Οι έρευνές του στράφηκαν στους κατώτερους υπαλλήλους του Μουσείου με τους γλίσχρους μισθούς, στους εμπόρους τέχνης του Παρισιού και στους νεαρούς καλλιτέχνες της αβάν-γκαρντ, που διάκειτο εχθρικά στην παραδοσιακή τέχνη. Οι παριζιάνοι από την πλευρά τους πίστευαν ότι πίσω από τη θρασύτατη κλοπή μπορεί να βρισκόταν κάποιος αμερικανός μεγιστάνας ή ήταν έργο της Γερμανίας, που ήθελε να δυσφημήσει τη μεγάλη της αντίπαλο. Όταν το Λούβρο άνοιξε και πάλι τις πύλες του στις 29 Αυγούστου, χιλιάδες Γάλλοι περνούσαν μπροστά από την άδεια θέση της Τζοκόντα και έκλαιγαν γοερά, λες και είχαν χάσει ένα προσφιλές τους πρόσωπο. Βιτσέντζο Περούτζια Στις 7 Σεπτεμβρίου 1911 μία ακόμη έκπληξη περίμενε τους παριζιάνους. Η αστυνομία ανακοίνωσε τη σύλληψη του διακεκριμένου γαλλοπολωνού ποιητή Γκιγιόμ Απολινέρ και του ανερχόμενου ισπανού ζωγράφου Πάμπλο Πικάσο, ως υπόπτων για την κλοπή. Ο Πικάσο αφέθηκε ελεύθερος την ίδια μέρα, καθώς δεν προέκυψε το παραμικρό στοιχείο εις βάρος του και ο Απολινέρ πέντε μέρες αργότερα. Ο Τύπος, όμως, είχε φροντίσει να τους χρίσει ενόχους: «Ο Απολινέρ είναι αρχηγός διεθνούς σπείρας που έχει έρθει στη Γαλλία με σκοπό να ξαφρίσει τα μουσεία μας» έγραφε η «Paris Journal» στις 13 Σεπτεμβρίου. Τρομοκρατημένος ο ποιητής πρόλαβε να γράψει στίχους στο κελί του, προτού πέσει σε βαθιά μελαγχολία. Η σύντομη κράτησή του και οι ανυπόστατες εις βάρος του κατηγορίες αμαύρωσαν σοβαρά τη φήμη και την αξιοπιστία του. Για τα επόμενα δύο χρόνια οι έρευνες περιέπεσαν σε τέλμα, παρότι οι κλέφτες επικυρήχθηκαν με μεγάλα ποσά από το κράτος και ιδιώτες. Η Τζοκόντα είχε κάνει φτερά και πολύς κόσμος πίστευε ότι είχε καταστραφεί. Η κατάσταση άλλαξε άρδην στις 29 Νοεμβρίου 1913, όταν ο ιταλός γκαλερίστας Αλφρέντο Τζέρι έλαβε ένα γράμμα ταχυδρομημένο από το Παρίσι. Ο αποστολέας του, κάποιος Λεονάρντο Βιτσέντσο, του έγραφε ότι έχει στην κατοχή του τη Μόνα Λίζα και ότι σκόπευε να τη χαρίσει στην Ιταλία, αφού λάμβανε μια εύλογη αμοιβή. Ο Τζέρι έκλεισε ραντεβού στον Βιτσέντζο στις 10 Δεκεμβρίου στην γκαλερί του στη Φλωρεντία. Παρών στη συνάντηση ήταν και ο Τζιοβάνι Πότζι, διευθυντής της διάσημης πινακοθήκης της πόλης «Ουφίτσι», που δεν πολυπίστεψε αυτή την ιστορία. Την επομένη ο Βιτσέντζο οδήγησε τους δύο άνδρες στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του «Τρίπολι-Ιτάλια». Με αποφασιστικές κινήσεις άνοιξε ένα μπαούλο και από ένα κρυφό πάτο τους φανέρωσε τον διάσημο πίνακα. Οι δύο άνδρες έδειξαν συγκρατημένη έκπληξη, καθώς γνώριζαν ότι κυκλοφορούν δεκάδες πλαστές Τζοκόντες. Για καλό και για κακό είχαν ειδοποιήσει τους Καραμπινιέρους, οι οποίοι συνέλαβαν τον Βιτσέντσο. Κατά τη διάρκεια της ανάκρισης αποκαλύφθηκε ότι το πραγματικό όνομα του Λεονάρντο Βιτσέντζο ήταν Βιτσέντζο Περούτζια. Ήταν τριάντα ετών με καταγωγή από το Κόμο και για ένα διάστημα είχε δουλέψει ως ξυλουργός στο Λούβρο. Όταν έγινε γνωστό ότι ο πίνακας ήταν ο αυθεντικός, ένα κύμα συμπάθειας σηκώθηκε υπέρ του Περούτζια. Η κοινή γνώμη θεώρησε την πράξη του πατριωτική, αφού το βασικό του κίνητρο ήταν να φέρει τη Μόνα Λίζα στην κοιτίδα της. Την ίδια γνώμη φαίνεται να είχαν και οι δικαστές, που τον καταδίκασαν σε ολιγόμηνη φυλάκιση. Κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας ο Περούτζια αποκάλυψε ότι αφαίρεσε τη Μόνα Λίζα από τη θέση της μεταμφιεσμένος σε συντηρητή του Μουσείου. Την έκρυψε κάτω από τη φόρμα του (ο πίνακας έχει μέγεθος 0,53 x 0,77 μ.) και βγήκε σαν κύριος από το Μουσείο. Το κρησφύγετό του ήταν μόλις ένα χιλιόμετρο από το Λούβρο. Η Μόνα Λίζα παρέμεινε για ένα μήνα στην Ιταλία, προτού επιστρέψει στη Γαλλία. Εκτέθηκε στο «Ουφίτσι» και στα μεγαλύτερα μουσεία της Ιταλίας και εκατομμύρια Ιταλών θαύμασαν το αινιγματικό της χαμόγελο. Στις 31 Δεκεμβρίου 1913, 60.000 άνθρωποι την κατευόδωσαν στον σιδηροδρομικό σταθμό του Μιλάνου. Ταξίδεψε σε ειδικά φυλασσόμενο βαγόνι της ταχείας Μιλάνου - Παρισίων και από τις 4 Ιανουαρίου 1914 εγκαταστάθηκε και πάλι στο Λούβρο, όπου εκτίθεται έως σήμερα, κάτω από πρωτοφανή μέτρα ασφαλείας. Πηγή: sansimera   Ήταν 19 Αυγούστου 1974, μόλις λίγα εικοσιτετράωρα μετά την δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, όταν ο Αμερικανός Πρέσβης Ρότζερ Ντέιβις και η γραμματέας του, Αντουανέτα Βαρνάβα, έπεφταν νεκροί, στην αμερικανική πρεσβεία, στη Λευκωσία.
 Πολλοί άρχισαν να αμφισβητούν ότι ο Ρόναλντ Ρίγκαν θα ξαναέμπαινε στον Λευκό Οίκο, αλλά… Χρειάστηκαν πολλοί μήνες συνεχών σφαλμάτων για να πειστεί τελικά ο γηραιότερος πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, να «κρεμάσει γάντια». Κάποτε, όμως, βρέθηκε στη θέση του ένας άλλος πρόεδρος, αλλά το «έσωσε», κάνοντας το μειονέκτημα… πλεονέκτημα. Στην προεκλογική περίοδο για τις εκλογές του 1984, ο Ρόναλντ Ρέιγκαν θα δοκίμαζε για δεύτερη φορά να διεκδικήσει το χρίσμα, έχοντας απέναντί του τον υποψήφιο των Δημοκρατικών, Γουόλτερ Μαντέιλ. O Ρέιγκαν όμως ήταν κιόλας 73 χρονών, σπάζοντας τότε το ρεκόρ του γηραιότερου πλανητάρχη που πέρασε από τον Λευκό Οίκο. Ο δεν Μαντέιλ ήταν 56, δηλαδή πολύ νεώτερός του. Όπως θα συνέβαινε και μετά από 40 χρόνια, στις εκλογές του 2024, η ηλικία είχε γίνει ζήτημα καθώς, στο πρώτο ντιμπέιτ μεταξύ των δύο υποψηφίων, ο Ρέιγκαν τα είχε κάνει «θάλασσα», χάνοντας τα λόγια του και υποπίπτοντας από το ένα λάθος στο άλλο. «Τώρα ξεκινάω το ταξίδι που θα με οδηγήσει στο ηλιοβασίλεμα της ζωής μου» Πολλοί λένε ότι ο Μαντέιλ τότε κατάλαβε ότι είχε πιθανότητες να νικήσει τον Ρέιγκαν, ενώ πολλά χρόνια αργότερα θα ομολογούσε ότι είχε κάπως φοβηθεί βλέποντας τον αντίπαλό του να χάνει τα λόγια του. Ωστόσο, στο δεύτερο ντιμπέιτ, ο έμπειρος Ρεπουμπλικάνος και πρώην ηθοποιός κατάφερε όχι μόνο να διαχειριστεί το ηλικιακό, αλλά να το χρησιμοποιήσει προς όφελός του. Ο δημοσιογράφος Χένρι Τρούιτ, από τη Baltimore Sun, τον περίμενε κατά κάποιο τρόπο στη «γωνία». «Είστε ήδη ο γηραιότερος πρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ. Κάποιοι από το επιτελείο σας λένε ότι είστε κουρασμένος μετά τo πρόσφατο debate με τον κύριο Μαντέιλ [υποψήφιος των Δημοκρατικών]» είπε ο δημοσιογράφος απευθυνόμενος στον Ρέιγκαν. Στη συνέχεια μάλιστα υπενθύμισε πόσο σημαντικό είναι σε περιόδους κρίσεις να μπορεί να ανταπεξέλθει ένας πρόεδρος των ΗΠΑ, όπως συνέβη στην Κρίση των Πυραύλων της Κούβας το 1962. «Ο Πρόεδρος Κένεντι έπρεπε να μένει [στη δουλειά] για μέρες και να κοιμάται πολύ λίγο κατά τη διάρκεια της κρίσης των πυραύλων της Κούβας. Υπάρχει αμφιβολία στο μυαλό σας ότι θα μπορούσατε να λειτουργήσετε σε τέτοιες συνθήκες;» ρώτησε. Τότε ο Ρέιγκαν, ο οποίος μάλλον περίμενε μια τέτοια ερώτηση, ήταν κάθετος, ότι δεν αμφέβαλε ότι μπορούσε να ανταπεξέλθει. «Καθόλου, θα ήθελα να γνωρίζετε επίσης, ότι δεν θα χρησιμοποίησω την ηλικία ως ζήτημα σε αυτή την προεκλογική καμπάνια» είπε και προσέθεσε «Δεν πρόκειται να εκμεταλλευτώ για πολιτικούς σκοπούς, τη νεανικότητα και την απειρία των αντιπάλων μου!». Αμέσως όλοι στο στούντιο έσκασαν στα γέλια, ακόμα και ο αντίπαλός του Μαντέιλ, από την ευφυία που επέδειξε ο Ρέιγκαν για να ξεφύγει από τη γωνία. Βέβαια, το 1994, πέντε χρόνια μετά την αποχώρηση του Ρίγκαν από τον Λευκό Οίκο, ο πρώην πρόεδρος έγραψε μια ανοιχτή επιστολή, αποκαλύπτοντας ότι ήταν «ένας από τα εκατομμύρια των Αμερικανών που θα προσβληθούν από τη νόσο του Αλτσχάιμερ». «Τώρα ξεκινάω το ταξίδι που θα με οδηγήσει στο ηλιοβασίλεμα της ζωής μου», είπε ο Ρίγκαν. Πέθανε στο σπίτι του στο Λος Άντζελες δέκα χρόνια αργότερα, σε ηλικία 93 ετών. Άλλη εποχή Οι εκλογές του 1984 ήταν πολύ διαφορετικές από τις σημερινές, όμως. Ο Μπάιντεν, έκανε πολύ πιο συχνά κακές δημόσιες εμφανίσεις, ήταν 10 χρόνια γηραιότερος από τον Ρίγκαν ενώ είχε απέναντί του έναν πολύ πιο ισχυρό αντίπαλο, απο τον Μαντέιλ, τον Ντόναλντ Τραμπ. Το σημαντικότερο όμως, ίσως είναι ότι ο Μπάιντεν, δημιούργησε ή συντηρούσε τέτοιες διεθνείς κρίσεις που απαιτούσαν σίγουρα μια προσωπικότητα που να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις των δημόσιων εμφανίσεων και συναντήσεων. Εξάλλου, όταν είσαι ο πρόεδρος που «σβήνει» τον Ψυχρό Πόλεμο, και να χάσεις τα λόγια σου σε μια συνάντηση με τον σοβιετικό ηγέτη θα σου συγχωρεθεί, αλλά όταν τροφοδοτείς με όπλα ένα επιτιθέμενο κράτος, αλλά δεν θυμάσαι το όνομα της γυνάικας σου δημοσίως, θα γιουχαριστείς, το λιγότερο.  Σήμερα, Παρασκευή 16 Αυγούστου, σύμφωνα με το Εορτολόγιο, τιμάται η μνήμη των Αγίου Αλκιβιάδου μάρτυρος, Οσίου Γερασίμου Νέου ασκητού, Αγίου Διομήδου μάρτυρος, Εύρεση Τιμίων Λειψάνων Αγίων Σεραφείμ και Σαράντη, Άγιος Απόστολος ο Νέος (Άγιος Λαυρέντιος Πηλίου), Αγίου Σταματίου από Βόλο.
Play Video Γιορτάζουν σήμερα τα ονόματα: Αλκιβιάδης, Άλκης, Άλτσος, Γεράσιμος, Μάκης, Μικές, Μίκης, Γερασιμούλα*, Διομήδης, Σεραφείμ, Σεραφειμία, Σεραφείμα, Σεραφίνα, Σεραφειμή, Σεραφειμούλα, Σεραφειμίτσα*, Σαράντης, Σαράντος, Σαράντω, Σαραντούλα*, Απόστολος, Τόλης, Αποστόλης, Λάκης, Αποστολία, Λία, Αποστολίνα, Πολίνα, Λίνα*, Σταμάτης, Σταμάτιος, Στάμος, Σταμούλης, Σταμέλος, Σταμέλης, Σταμελάς, Σταματία, Μάτα, Ματούλα, Ματίνα, Σταματίνα, Σταμάτα, Σταμέλα, Σταμούλα, Σταματή, Μάτω, Σταματέλλα*. *Αυτά τα ονόματα γιορτάζουν και άλλες ημερομηνίες Σαν σήμερα, στις 16 Αυγούστου
Γεννήσεις στις 16 Αυγούστου
Θάνατοι στις 16 Αυγούστου
 Μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο στις 20 Ιουλίου 1974 («Αττίλας 1»), οι εξελίξεις στο ελλαδικό και ελληνοκυπριακό στρατόπεδο υπήρξαν ραγδαίες.
 Συμπληρώνονται σήμερα 50 χρόνια απο την έναρξη της 2ης φάσης της τουρκικής στρατιωτικής εισβολής στην Κύπρο.
 Παρά το γεγονός ότι το ψήφισμα 353 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ της 20ής Ιουλίου, απαιτούσε άμεση κατάπαυση του πυρός και τερματισμό της ξένης επέμβασης στην Κύπρο.
 Κουβανός επαναστάτης και πολιτικός, ένας σταρ της διεθνούς πολιτικής για πάνω από μισό αιώνα. Κυβέρνησε με σιδηρά πυγμή την Κούβα από το 1959 έως το 2008, οπότε παρέδωσε την εξουσία στον αδελφό του Ραούλ Κάστρο.
|
APXEIO
September 2024
Click to set custom HTML
|
RSS Feed