Ο μεγιστάνας Αριστοτέλης Ωνάσης, σε μία συζήτηση που είχε με τον δημοσιογράφο Δημήτρη Λυμπερόπουλο, είχε κάνει κάποιες «προφητικές» δηλώσεις και εκτιμήσεις.
Ο Αριστοτέλης Ωνάσης αντιλαμβανόταν καλύτερα τον κόσμο και μπορούσε να προβλέψει σε τι δεινή κατάσταση θα βρισκόταν χρόνια μετά ολόκληρος ο πλανήτης χτυπημένος από την οικονομική κρίση.
Άλλωστε μάλλον τυχαία δεν είναι η… προφητική δήλωση που είχε κάνει πριν πολλά πολλά χρόνια ο Έλληνας κροίσος.
Ουσιαστικά με τα λόγια που θα διαβάσετε παρακάτω ο Αριστοτέλης Ωνάσης μιλούσε για όλα όσα σήμερα βιώνει ο κόσμος κάτω από το «μαστίγιο» της κρίσης.
Η αφήγηση ανήκει στον δημοσιογράφο Δημήτρη Λυμπερόπουλο και η στιχομυθία του διαλόγου στον οποίο περιλαμβάνεται η «προφητεία» έχει ως εξής:
«-Κάποτε είχα πει στον Ωνάση : “τι ανάγκη έχετε εσείς, εξασφαλίσατε τον πλούτο σε πέντε γενιές απογόνων σας…”
Είχε χαμογελάσει, τσίμπισε λίγη φέτα, κατάπιε μία γουλιά ούζο και μια ρουφηξιά προυσαλιό και με κοίταξε κατάματα:
– “Τι λες ρε ψηλέ και άμυαλε; Θα ρθεί μέρα, που η απληστία της ιδιοκτησίας, του πλούτου και της έπαρσης θα αποθηκευτεί στις τράπεζες, στις πολυεθνικές και σε τόσο λίγους, που οι πολλοί μη κατέχοντες θα ξεσπάσουν σαν θεομηνία που θα κάνει τη ζωή των ολίγων κατεχόντων κόλαση…”
“Μα, υπάρχει και ο κομμουνισμός, η ελπίδα των κολασμένων…”, τόλμησα να σχολιάσω…
Με ξανακοίταξε, μου έριξε ούζο στο ποτηράκι μου και είπε:
“Μεγάλες ιδέες υπάρχουν, μικροί είναι οι άνθρωποι να τις γονιμοποιήσουν δημιουργικά…”

Μπορεί η γιορτή της μητέρας η οποία είναι στις  (12/5) και να παραπέμπει σε εκδηλώσεις αγάπης και δώρων, ωστόσο από πίσω κρύβεται μια δραματική ιστορία.
Ξεκίνησε σαν μέρα μνήμης και πένθους των γυναικών που είχαν χάσει τα παιδιά τους στον πόλεμο και υπενθύμιζε πως υπήρχε πολύ και σκληρή δουλειά να γίνει για την ειρήνη.
Όταν η επέτειος άρχισε να παίρνει εμπορικό χαρακτήρα, η μεγαλύτερη υποστηρίκτριά της Αnna Jarvis, έκανε τα πάντα για να το πολεμήσει καταλήγοντας να πεθάνει μόνη και απένταρη σε ένα σανατόριο.
H Anna ποτέ δεν απέκτησε δικά της παιδιά, αλλά ο θάνατος της μητέρας της το 1905 την ενέπνευσε να οργανώσει τους πρώτους εορτασμούς της Μέρας της Μητέρας το 1908.
Όλα ξεκίνησαν στη δεκαετία του 1850, όταν η μητέρα της Anna ξεκίνησε μαζί με άλλες γυναίκες της δυτικής Βιρτζίνια να διοργανώνει ομάδες εθελοντισμού.
Η πρώτη «Ημέρα της Μητέρας» ήταν αφιερωμένη στη βελτίωση των συνθηκών υγιεινής και την προσπάθεια μείωσης της βρεφικής θνησιμότητας με την καταπολέμηση των ασθενειών και τον περιορισμό της μόλυνσης του γάλακτος.
Σύμφωνα με την ιστορικό Katharine Antolini του Wesleyan College οι γυναίκες φρόντιζαν και τους τραυματισμένους στρατιώτες και από τα δύο μέτωπα του αμερικανικού εμφυλίου πολέμου (1861-1865).
Στα μεταπολεμικά χρόνια η Jarvis και οι υπόλοιπες γυναίκες οργάνωναν πικνίκ ‘Φιλίας’ και συμβολικές εκδηλώσεις με μηνύματα γύρω από την ειρήνη και τη συμφιλίωση των δύο πλευρών.
Περίπου εκείνη την εποχή η Julia Ward Howe, γνωστή για τη σύνθεση του «Ύμνου μάχης για τη Δημοκρατία» συνέταξε τη Διακήρυξη για τη Γιορτή της Μητέρας καλώντας τις γυναίκες να αναλάβουν ενεργό πολιτικό ρόλο στην προώθηση της ειρήνης.
Όμως κυρίως υπεύθυνη για αυτό που ονομάζουμε σήμερα «Ημέρα της Μητέρας» ήταν η κόρη της, Anna– η οποία θα περνούσε το μεγαλύτερο μέρος της μετέπειτα ζωής της αγωνιζόμενη αυτό που τελικά κατέληξε να είναι.
H Anna ποτέ δεν απέκτησε δικά της παιδιά, αλλά ο θάνατος της μητέρας της το 1905 την ενέπνευσε να οργανώσει τους πρώτους εορτασμούς της Μέρας της Μητέρας το 1908.
Στις 10 Μαΐου εκείνης της χρονιάς, οικογένειες συγκεντρώθηκαν σε εκδηλώσεις στη γενέτειρα της Jarvis στο Grafton της West Virginia – μια εκκλησία που τώρα έχει μετονομαστεί σε Διεθνή Βωμό της Ημέρας της Γυναίκας – καθώς και στη Φιλαδέλφεια, όπου η Jarvis ζούσε εκείνη την εποχή, και σε πολλές άλλες πόλεις.
Σε μεγάλο βαθμό κυρίως μέσω των προσπαθειών της Jarvis η Ημέρα της Μητέρας άρχισε να γιορτάζεται σε περισσότερες πόλεις, μέχρι που ο πρόεδρος των ΗΠΑ Woodrow Wilson το 1914 καθιέρωσε επίσημα την δεύτερη Κυριακή του Μαΐου.
«Για την Jarvis ήταν η μέρα που πήγαινες σπίτι για να περάσεις χρόνο με τη μητέρα σου και να την ευχαριστήσεις για όσα έκανε», έγραψε η Wesleyan Antolini από τη Δυτική Βιρτζίνια στη διδακτορική της διατριβή με τίτλο «Γιορτάζοντας τη Μητρότητα: η Anna Jarvis και η υπεράσπιση της Ημέρας της Μητέρας της».
«Δεν έγινε για να εορταστούν όλες οι μητέρες. Ήταν για να εορταστεί η καλύτερη μητέρα που έχετε γνωρίσει ποτέ – η δική σου μητέρα – ως γιος ή ως κόρη».
Γι’ αυτό η Jarvis επέμενε στον ενικό αριθμό «Mother’s Day» και όχι στον πληθυντικό «Mothers’ Day», εξηγεί η Antolini. Όμως η επιτυχία της Jarvis σύντομα μετατράπηκε σε αποτυχία, τουλάχιστον στα δικά της μάτια.
Η αρχική ιδέα της Anna Jarvis σύντομα μετατράπηκε σε χρυσωρυχείο για το εμπόριο, με επίκεντρο την αγορά λουλουδιών, γλυκισμάτων και ευχετήριων καρτών – μια εξέλιξη που ενόχλησε την Jarvis βαθιά.
Έβαλε στόχο να αφιερώσει την αρκετά μεγάλη κληρονομιά της για να επιστρέψει τη Ημέρα της Μητέρας στις αρχικές της ρίζες. Ενσωματώθηκε στην Παγκόσμια Ένωση της Ημέρας της Μητέρας και προσπάθησε να ανακτήσει κάποιο έλεγχο της γιορτής.
Οργάνωσε μποϊκοτάζ, απείλησε με μηνύσεις, επιτέθηκε ακόμα και στην Πρώτη Κυρία των ΗΠΑ, Eleanor Roosevelt, επειδή χρησιμοποίησε την Ημέρα της Μητέρας για να αντλήσει κεφάλαια για φιλανθρωπίες.
«Το 1923 εισέβαλε σε ένα συνέδριο εμπόρων ζαχαροπλαστικής στη Φιλαδέλφεια», είπε η Antolini. Μια παρόμοια διαμαρτυρία συνέβη δύο χρόνια αργότερα.
«Οι Μητέρες του Αμερικανικού Πολέμου», μια οργάνωση που υπάρχει ακόμα, χρησιμοποίησαν την Ημέρα της Μητέρας για να συγκεντρώσουν κεφάλαιο και κάθε χρόνο πουλούσαν γαρίφαλα. Η Anna αγανακτούσε, οπότε το 1925 εισέβαλε σε ένα συνέδριο που έγινε στη Φιλαδέλφεια και τελικά συνελήφθη για διατάραξη της κοινής ησυχίας».
Οι πυρετώδεις προσπάθειες της Jarvis συνεχίστηκαν τουλάχιστον μέχρι τις αρχές του 1940
Το 1948 πέθανε σε ηλικία 84 ετών σε ένα σανατόριο της Φιλαδέλφεια.
«Αυτή η γυναίκα, που πέθανε απένταρη σε ένα σανατόριο σε κατάσταση άνοιας, ήταν μια γυναίκα που θα μπορούσε να είχε ωφεληθεί από την Ημέρα της Γυναίκας, αν το ήθελε», είπε η Antolini.
«Αλλά εναντιώθηκε σε όσους το έκαναν, και αυτό της κόστισε τα πάντα, οικονομικά και σωματικά».

Στις 12 Ιουνίου 1962, τρεις άνδρες δραπέτευσαν από το Αλκατράζ, χωρίς να τους ξαναδούν ποτέ. Μια αναδρομή στην ιστορία με αφορμή την επιθυμία του Τραμπ να ανοίξει ξανά την πιο ασφαλή φυλακή των ΗΠΑ.

Η τελική μοίρα του Φρανκ Μόρις και των αδελφών Τζον και Κλάρενς Άνγκλιν παραμένει μυστήριο, αλλά η εφευρετικότητα και η αποφασιστικότητα της τολμηρής απόδρασης τους από το Αλκατράζ – από την πιο ασφαλή φυλακή των ΗΠΑ – συνεχίζει να γοητεύει.

Δύο χρόνια αργότερα, το BBC επέστρεψε στον τόπο του εγκλήματος. Τον Μάιο του 1964, ο Michael Charlton του BBC Panorama έκανε «το πιο τρομακτικό ταξίδι στον κόσμο του εγκλήματος» στα φουρτουνιασμένα νερά του κόλπου του Σαν Φρανσίσκο για να δει το διαβόητο νησί των φυλακών Αλκατράζ.

Το ομοσπονδιακό σωφρονιστικό ίδρυμα με το παρατσούκλι «ο Βράχος» είχε φυλακίσει μερικούς από τους πιο επικίνδυνους εγκληματίες των ΗΠΑ. Θεωρούνταν ένα απόρθητο φρούριο. Αλλά τις πρώτες πρωινές ώρες της 12ης Ιουνίου 1962, τρεις άνδρες κατάφεραν αυτό που θεωρούνταν αδύνατο: απέδρασαν.
 
Οι κρατούμενοι-θρύλοι

Το Αλκατράζ ήταν αρχικά ένα οχυρό ναυτικής άμυνας που προστάτευε την είσοδο του κόλπου. Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου των ΗΠΑ, λόγω της απομόνωσης του νησιού, των απότομων βράχων και των γρήγορων, ψυχρών ρευμάτων που το περιέβαλλαν, οι αιχμάλωτοι της Συνομοσπονδίας κρατούνταν εκεί.

Στις αρχές του 20ού αιώνα ανακατασκευάστηκε ως στρατιωτική φυλακή. Τη δεκαετία του 1930, καθώς οι ΗΠΑ προσπαθούσαν να αντιμετωπίσουν το ανεξέλεγκτο οργανωμένο έγκλημα που άνθισε κατά τη διάρκεια της ποτοαπαγόρευσης, το ανέλαβε το Υπουργείο Δικαιοσύνης.

Σύντομα άρχισαν να καταφθάνουν οι πιο τρομακτικοί κατάδικοι από το ομοσπονδιακό σύστημα φυλακών. Μεταξύ των πιο διάσημων κρατουμένων του ήταν οι διαβόητοι γκάνγκστερ Αλ Καπόνε, Μίκι Κοέν και Τζορτζ «Machine Gun» Κέλι, καθώς και ο καταδικασμένος δολοφόνος Ρόμπερτ Στράουντ, ο οποίος αργότερα θα γινόταν ευρύτερα γνωστός ως ο «Birdman του Αλκατράζ».

«Άνθρωποι πολύ κακοί και ενοχλητικοί για να κρατηθούν σε μια συνηθισμένη φυλακή», ήταν ο τρόπος με τον οποίο το έθεσε ο Τσάρλτον του BBC.

Το ομοσπονδιακό σωφρονιστικό ίδρυμα με το παρατσούκλι «ο Βράχος» είχε φυλακίσει μερικούς από τους πιο επικίνδυνους εγκληματίες των ΗΠΑ. Θεωρούνταν ένα απόρθητο φρούριο

Τα διπλανά κελιά

Τέσσερα χρόνια πριν το BBC ταξιδέψει εκεί, ο Φρανκ Λι Μόρις είχε φτάσει στο νησί. Ορφανός σε ηλικία 11 ετών και καταδικασμένος για το πρώτο του έγκλημα σε ηλικία 13 ετών, ο Μόρις είχε περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του μέσα και έξω από διάφορα σωφρονιστικά ιδρύματα.

Θεωρούνταν ιδιαίτερα ευφυής, ήταν ένας έμπειρος εγκληματίας, με κατηγορίες που κυμαίνονταν από κατοχή ναρκωτικών μέχρι ένοπλη ληστεία και, ίσως το πιο σημαντικό, αποδράσεις από τις φυλακές.

Τον Ιανουάριο του 1960 είχε σταλεί στον «Βράχο» μετά την απόδρασή του από το σωφρονιστικό ίδρυμα της Λουιζιάνα. Μόλις έφτασε στο Αλκατράζ, άρχισε να σκέφτεται πώς θα έφευγε. Στην πτέρυγα των κελιών του τον συνάντησαν τα καταδικασμένα αδέρφια Τζον και Κλάρενς Άνγκλιν που είχαν ληστέψει τράπεζες και ο Άλεν Γουέστ, ο οποίος ήταν κρατούμενος στο Αλκατράζ από το 1957. Όλοι οι άνδρες γνωρίζονταν μεταξύ τους από προηγούμενες κοινές φυλακές και, καθώς είχαν διπλανά κελιά, μπορούσαν να μιλούν ο ένας στον άλλον τη νύχτα.

Έσκαψαν μέχρι τον αφύλακτο διάδρομο  

Όταν ο Τσάρλτον του BBC επισκέφθηκε την τοποθεσία, ένα χρόνο μετά το κλείσιμο, γνώριζε καλά τη φοβερή φήμη της φυλακής για τους αδυσώπητους φρουρούς, τις σκληρές συνθήκες και τους τιμωρητικούς θαλάσσιους ανέμους που έπρεπε να υπομένουν οι κατάδικοι.

«Ένας αδυσώπητος άνεμος που δεν φαίνεται να σταματά ποτέ, ουρλιάζει και αντηχεί μέσα από τα κάγκελα» είπε. «Χτισμένο πάνω στα δύσβατα περάσματα ενός παλιού οχυρού… τα θεμέλια σήμερα του Αλκατράζ σαπίζουν και διαλύονται».

Με επικεφαλής τον Μόρις, οι τέσσερις κρατούμενοι άρχισαν να καταστρώνουν ένα περίτεχνο και τολμηρό σχέδιο απόδρασης. Επί αρκετούς μήνες, οι άνδρες σμίλευαν το κατεστραμμένο από το αλάτι σκυρόδεμα γύρω από τον αεραγωγό κάτω από τους νεροχύτες τους.

Χρησιμοποιώντας μεταλλικά κουτάλια που είχαν κλέψει από την τραπεζαρία, ένα τρυπάνι από μοτέρ ηλεκτρικής σκούπας και πεταμένες λεπίδες πριονιού, έσκαψαν μέχρι έναν αφύλακτο διάδρομο.

Για να κρύψουν τις τρύπες στον τοίχο του κελιού, έφτιαξαν ψεύτικες γρίλιες από χαρτί από τα περιοδικά της βιβλιοθήκης της φυλακής

Η κατασκευή της λαστιχένιας σχεδίας

Για να καλύψει τον θόρυβο του τρυπανιού, ο Μόρις έπαιζε το ακορντεόν του κατά τη διάρκεια της καθημερινής ώρας που είχε οριστεί για να παίζεται μουσική στους κρατούμενους. Μόλις δημιούργησαν μια τρύπα αρκετά μεγάλη για να συρθούν στον διάδρομο, ανέβηκαν στο άδειο ανώτερο επίπεδο της πτέρυγας και έστησαν ένα μυστικό εργαστήριο.

Για να κρύψουν τις τρύπες στον τοίχο του κελιού, έφτιαξαν ψεύτικες γρίλιες από χαρτί από τα περιοδικά της βιβλιοθήκης της φυλακής. Μόλις μπήκαν στο εργαστήριό τους, άρχισαν να κατασκευάζουν μια αυτοσχέδια λαστιχένια σχεδία και σωσίβια από περισσότερα από πενήντα κλεμμένα αδιάβροχα.

Για να σφραγίσουν το καουτσούκ, το έλιωσαν χρησιμοποιώντας τους καυτούς σωλήνες ατμού της φυλακής. Στη συνέχεια μετέτρεψαν μια κονσερτίνα σε εργαλείο για να φουσκώσουν τη σχεδία και έφτιαξαν κουπιά από κομμάτια κόντρα πλακέ.

Χάρτινες εκδοχές των κεφαλιών τους  

Όσο δούλευαν όμως, έπρεπε να κρύβουν την απουσία τους από τους φρουρούς που έκαναν περιοδικά νυχτερινούς ελέγχους. Έτσι, φιλοτέχνησαν χάρτινες εκδοχές των κεφαλιών τους από σαπούνι, οδοντόκρεμα και χαρτί τουαλέτας.

Για να τα κάνουν να φαίνονται πιο ρεαλιστικά, χρησιμοποίησαν αληθινά μαλλιά από το πάτωμα του κουρείου της φυλακής και τα ζωγράφισαν σε σαρκικούς τόνους χρησιμοποιώντας κλεμμένα είδη τέχνης.

Αυτά τα τοποθετούσαν στη συνέχεια στα κρεβάτια τους, με δέσμες ρούχων και πετσέτες κάτω από τις κουβέρτες τους στο σχήμα του σώματός τους για να φαίνεται ότι κοιμούνται. Καθώς δούλευαν πάνω στον αυτοσχέδιο εξοπλισμό διαφυγής τους, έψαχναν επίσης για μια διέξοδο.

Χρησιμοποιώντας σωληνώσεις υδραυλικών εγκαταστάσεων ως σκαλοπάτια, ανέβηκαν 9,1 μέτρα (30 πόδια) και άνοιξαν τον εξαεριστήρα στην κορυφή ενός φρεατίου. Κατασκεύασαν ένα ψεύτικο μπουλόνι από σαπούνι για να το κρατήσουν στη θέση του.

Όσο δούλευαν όμως, έπρεπε να κρύβουν την απουσία τους από τους φρουρούς που έκαναν περιοδικά νυχτερινούς ελέγχους. Έτσι, φιλοτέχνησαν χάρτινες εκδοχές των κεφαλιών τους από σαπούνι, οδοντόκρεμα και χαρτί τουαλέτας

Εξαφανίστηκαν μέσα στη νύχτα

Τελικά, τη νύχτα της 11ης Ιουνίου 1962, ήταν έτοιμοι να θέσουν σε εφαρμογή το έξυπνο σχέδιό τους. Αφήνοντας τα εικονικά κεφάλια στα κρεβάτια τους για να ξεγελάσουν τους φρουρούς, ο Μόρις και τα δύο αδέλφια Άνγκλιν σύρθηκαν έξω από τις τρύπες στους τοίχους των κελιών.

Η απόδραση του Γουέστ ματαιώθηκε όταν δεν μπόρεσε να βγει εγκαίρως από το κελί του, οπότε οι άλλοι έφυγαν χωρίς αυτόν.

Ανέβηκαν στην οροφή του κελιού, την διέσχισαν τρέχοντας – μεταφέροντας την αυτοσχέδια βάρκα τους, σε θέα του πύργου φρουράς – κατέβηκαν από έναν εξωτερικό σωλήνα αποχέτευσης, διέσχισαν το προαύλιο της φυλακής, σκαρφάλωσαν σε δύο διαδοχικούς φράχτες από συρματοπλέγματα ύψους 3,7 μέτρων και κατέβηκαν από ένα απότομο ανάχωμα στη βορειοανατολική ακτή του νησιού.

Στην άκρη του νερού, φούσκωσαν τη βάρκα τους και εξαφανίστηκαν μέσα στη νύχτα. Ο συναγερμός δεν σήμανε μέχρι το επόμενο πρωί, όταν ανακαλύφθηκαν τα ψεύτικα κεφάλια.

Δεν τους είδε ποτέ ξανά κανείς

Η φυλακή μπήκε αμέσως σε κατάσταση αποκλεισμού με εντατική έρευνα όλων των κτιρίων, συμπεριλαμβανομένων των χώρων διαμονής των σωφρονιστικών υπαλλήλων. Στις 14 Ιουνίου, η ακτοφυλακή βρήκε ένα από τα κουπιά των κρατουμένων. Την ίδια μέρα, εργάτες βρήκαν ένα πακέτο με τα προσωπικά αντικείμενα των Άνγκλιν, σφραγισμένα σε καουτσούκ.

Επτά ημέρες αργότερα κάποια απομεινάρια της σχεδίας ξεβράστηκαν κοντά στη γέφυρα Golden Gate και την επόμενη ημέρα ανακαλύφθηκε ένα από τα αυτοσχέδια σωσίβια. Αλλά οι τρεις φυγάδες δεν εθεάθησαν ποτέ ξανά.

Έζησαν άραγε;

Αν και οι κρατούμενοι απέδρασαν από τη φυλακή, οι αρχές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι πρέπει να χάθηκαν στα ύπουλα νερά στην προσπάθειά τους να εγκαταλείψουν το νησί. Αυτή ήταν σίγουρα η άποψη του διευθυντή των φυλακών Ρίτσαρντ Γουίλαρντ όταν το BBC του πήρε συνέντευξη το 1964.

«Ναι, μας λείπουν μερικοί, αλλά δεν υπάρχει λόγος να καυχιούνται γι’ αυτό. Σίγουρα πνίγηκαν στη διαδικασία. Δεν υπάρχει, εξ όσων γνωρίζουμε, κανείς που να κυκλοφορεί σήμερα στους δρόμους και να καυχιέται ότι απέδρασε από το Αλκατράζ» είπε.

«Γιατί είμαι τόσο σίγουρος; Ακούτε τον άνεμο, έτσι δεν είναι; Και βλέπετε το νερό; Πιστεύετε ότι θα μπορούσατε να τα καταφέρετε;».

Αν και οι κρατούμενοιαπέδρασαν από τη φυλακή, οι αρχές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι πρέπει να χάθηκαν στα ύπουλα νερά στην προσπάθειά τους να εγκαταλείψουν το νησί

Ένα τιμωρητικό, βάναυσο σύστημα

Η φυλακή του Αλκατράζ έκλεισε το 1963, ένα χρόνο μετά την απόδραση των ανδρών. Εν μέρει αυτό οφειλόταν στη φθορά της δομής της και στα έξοδα λειτουργίας της, αλλά το αυστηρό καθεστώς της φυλακής είχε επίσης αποτελέσει επί μακρόν αντικείμενο διαμάχης.

Ήδη από το 1939, ο Γενικός Εισαγγελέας των ΗΠΑ Φρανκ Μέρφι είχε προσπαθήσει να την κλείσει, λέγοντας: «ολόκληρο το ίδρυμα ευνοεί την ψυχολογία που δημιουργεί μια σκοτεινή και μοχθηρή συμπεριφορά μεταξύ των κρατουμένων».

Με την πάροδο των χρόνων, οι κρατούμενοι αυτοκτονούσαν ή ακρωτηριάζονταν -ανίκανοι να αντιμετωπίσουν τις αδυσώπητες συνθήκες- και καθώς προχωρούσε η δεκαετία του 1960, οι ΗΠΑ προσανατολίζονταν στην αποκατάσταση των κρατουμένων και όχι μόνο στην τιμωρία τους.

Όσον αφορά τους τρεις δραπέτες, παρά το γεγονός ότι δεν βρέθηκαν ποτέ πτώματα στον κόλπο, το 1979 κηρύχθηκαν νόμιμα νεκροί. Το FBI έκλεισε την υπόθεσή του και παρέδωσε την ευθύνη στην Υπηρεσία Αστυνόμων των ΗΠΑ.

«Ναι, όλοι τα καταφέραμε»

Αλλά οι εικασίες σχετικά με την τύχη τους δεν έχουν παύσει ποτέ. Την ίδια χρονιά που κηρύχθηκαν νεκροί, κυκλοφόρησε η ταινία Escape from Alcatraz (Απόδραση από το Αλκατράζ) με τον Κλιντ Ίστγουντ να υποδύεται τον Φρανκ Μόρις.

Και από τη στιγμή της απόδρασης τους το 1962, υπήρχαν αναφορές για υποτιθέμενες εμφανίσεις των ανδρών και για μηνύματα από αυτούς.

Το 2018, η αστυνομία του Σαν Φρανσίσκο αποκάλυψε ότι τους είχε σταλεί μια μυστηριώδης επιστολή πέντε χρόνια νωρίτερα, από κάποιον που ισχυριζόταν ότι ήταν ο Τζον Άνγκλιν.

Η επιστολή έγραφε: «Αποδράσαμε από το Αλκατράζ τον Ιούνιο του 1962. Ναι, όλοι τα καταφέραμε εκείνο το βράδυ, αλλά με δυσκολία!».

Η υπόθεση παραμένει ανοιχτήΗ επιστολή υποστήριζε ότι οι άνδρες είχαν ζήσει κρυφά όλα τα χρόνια, με τον Φρανκ Μόρις να πεθαίνει τον Οκτώβριο του 2005 και τον Κλάρενς Άνγκλιν το 2008. Ο συγγραφέας της επιστολής δήλωσε ότι ήθελε τώρα να διαπραγματευτεί την παράδοσή του με αντάλλαγμα τη θεραπεία του καρκίνου.

Το FBI αξιολόγησε την επιστολή, αλλά δεν μπόρεσε να εξακριβώσει αν ήταν αυθεντική ή όχι.  Η υπόθεση παραμένει ανοιχτή για την υπηρεσία των αμερικανικών αστυνομικών αρχών.

Μόλις το 2022 δημοσίευσε επικαιροποιημένες φωτογραφίες για το πώς θα μπορούσαν να μοιάζουν τώρα οι τρεις αγνοούμενοι κρατούμενοι του Αλκατράζ, ενώ παράλληλα απηύθυνε έκκληση για οποιαδήποτε πληροφορία σχετικά με αυτούς, με την ελπίδα ότι επιτέλους θα μπορούσε να λύσει το μυστήριο.
*Με στοιχεία από bbc.com

(photos)

Οι δραπέτες του Αλκατράζ Φρανκ Μόρις, Τζον Άνγκλιν και ο αδελφός του Κλάρενς, με φωτογραφίες με ηλικιακή εξέλιξη. (U.S. Marshals)
(U.S. Marshals)
Η εικόνα, που τραβήχτηκε στο κελί του κλάρενς Άνγκλιν, δείχνει πώς τα εικονικά κεφάλια ήταν τοποθετημένα ώστε να ξεγελούν τους φρουρούς ότι οι κρατούμενοι κοιμούνται ακόμα. (U.S. Marshals)
Ο «Βράχος» το σούρουπο / Wikimedia Commons

Συγκλονιστικό βίντεο από το Βιετνάμ της γαλλικής αποικιοκρατίας αποτυπώνει την περιφρόνηση με την οποία συμπεριφέρονταν στους στους υποτελείς τους…

Το βίντεο δείχνει καλοντυμένες κυρίες να πετούν κέρματα σε εξαθλιωμένα παιδιά σαν να ταΐζουν ψάρια.
Η εξαθλίωση κάνει τα παιδιά να προσπαθούν να μαζέψουν όσα περισσότερα κέρματα μπορούν….

Θα πρέπει να γνωστοποιηθεί πως υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που ο «Νόμος του Μέρφι» έχει ισχύ στην καθημερινότητά μας.

Η συνοπτική φράση που τον περιγράφει, δηλαδή «Ό, τι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει στραβά», δεν αντικατοπτρίζει ολόκληρο το φάσμα του. Βασικά, κάτι θα πάει στραβά αν δεν έχεις εσύ φροντίσει νωρίτερα να μην πάει. Ίσως αυτό τον εξηγεί καλύτερα.
Όταν βιαζόμαστε κυρίως, τότε δεν προβλέπουμε τι μπορεί να πάει στραβά. Ακριβώς αυτό έλεγε και ο ίδιος ο Μέρφι. Ο νόμος του ήταν ένας τρόπος πρόληψης λαθών και αναποδιών. Όμως ποιος ήταν ο Μέρφι;
Ο Έντουαρντ Μέρφι ήταν Αμερικανός μηχανικός της αεροδιαστημικής. Δούλευε σε συστήματα ασφαλείας. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, δούλευε στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Αμερικανικής Αεροπορίας. Κάθε μέρα όταν διάφορες δοκιμές στέφονταν από αποτυχία, τον έβρισκαν να μονολογεί «Ό, τι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει».
Ο νόμος του διατυπώθηκε για ένα συγκεκριμένο πείραμα. Είχε κατασκευάσει αισθητήρες που μετρούσαν την αντοχή του ανθρώπινου σώματος στην απότομη επιτάχυνση. Θέλησε να μετρήσει λοιπόν το σύνολο της δύναμης G (εκφράζει την επιτάχυνση που δέχεται ένα σώμα λόγω του βαρυτικού πεδίου της Γης) που θα μπορούσε να αντέξει ο πιλότος.
Μετά από πολλές αποτυχίες λοιπόν και ένα λάθος στην σύνδεση των αισθητήρων από τον βοηθό του, η πρώτη διατύπωση του «νόμου του Μέρφι» ήταν η εξής: Αν υπάρχουν δύο τρόποι να κάνεις κάτι και ο ένας εξ αυτών οδηγεί στην απόλυτη καταστροφή, τότε κάποιος θα το κάνει με αυτόν τον τρόπο.
Αργότερα, ο νόμος του απέκτησε την κοινή ερμηνεία που είναι γνωστή σήμερα. Στον Μέρφι δεν άρεσε καθόλου αυτό. Γιατί αν κάτι πάει στραβά, δεν θα πάει από μόνο του, αλλά επειδή δεν έχουμε πάρει τις απαραίτητες προφυλάξεις για να μην πάει. Το θεωρούσε έναν τρόπο επιβίωσης, την πρόβλεψη του χειρότερου σεναρίου και την αποφυγή του. Η μεταφορά του νόμου του στην καθημερινότητα, σε διάφορους τομείς που δεν είχαν καμία σχέση με το αρχικό νόημα τον εκνεύριζε αφάνταστα.
Ο Μέρφι δεν προέβλεψε όμως να διεκδικήσει τα πνευματικά δικαιώματα του νόμου του, από τον οποίο είχαν κέρδος άλλοι. Έγινε λοιπόν θύμα του ίδιου του τού αξιώματος. Η χρήση του κατέληξε να είναι ένας «οδηγός απαισιοδοξίας». Ένας νόμος όπου βασίζεται στην τύχη. Ωστόσο πάνω απ’ όλα, είναι ένας τρόπος για να υψώσεις ένα τείχος προς τα στραβά και τα απρόοπτα. Τα πιθανά σενάρια πρέπει να εξετάζονται όλα και με λεπτομέρεια.
Όμως πλέον, ο «νόμος του Μέρφι» έχει διαφορετική χροιά. Χρησιμοποιείται για να δείξει γκαντεμιά, ατυχία και τέλος πάντων, την συνωμοσία του σύμπαντος εναντίον σου.
​​​​​​​Όμως ποιος φταίει αν το αυτοκίνητό σου γεμίζει κουτσουλιές όταν το παρκάρεις κάτω από ένα δέντρο; Ή ποιος φταίει όταν το κατακαλόκαιρο έχεις μόνο ζεστό νερό στο σπίτι και δεν έχεις βάλει παγάκια στην κατάψυξη; Το σύμπαν ή εσύ που δεν έχεις προβλέψει τίποτα απ’ όλα αυτά;

Tη ζωή του Σέρπικο τη μάθαμε σχεδόν όλοι μας μέσα από την εμβληματική ταινία με τον σπουδαίο Αλ Πατσίνο να ενσαρκώνει τον θρυλικό αστυνομικό της Νέας Υόρκης.

Και εξαιτίας αυτής της ταινίας κάθε φορά που μιλάει κάποιος για τον Σέρπικο, τα αυτιά μας πλημμυρίζουν από την εκπληκτική μουσική του αξεπέραστου Μίκη Θεοδωράκη που υπέγραψε το soundtrack της νεο-νουάρ δημιουργίας του Σίντνεϊ Λιουμέτ.

Η ζωή του αστυνομικού Φρανκ Σέρπικο και κυρίως το πάθος και η στάση του ενάντια στους επίορκους μπάτσους της Νέας Υόρκης, έπρεπε να γίνουν ταινία. Έπρεπε πρωταγωνιστής να είναι ο Αλ Πατσίνο. Έπρεπε τη μουσική να την υπογράψει ο Θεοδωράκης.

Ο αδιάφθορος Φρανκ Σέρπικο
Μια ημέρα σαν σήμερα, στις 14 Απριλίου 1936, γεννήθηκε στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης ο Φραντσέσκο Σέρπικο. Όπως εύκολα καταλαβαίνει κάνεις από το όνομα, ο μικρός ήταν γόνος μεταναστών από την Ιταλία.

 
Όταν ο Φρανκ έγινε 17 ετών κατατάχθηκε στον αμερικανικό στρατό και υπηρέτησε για δύο χρόνια στη Νότια Κορέα. Όταν επέστρεψε, άρχισε να σπουδάζει αλλά το αστυνομικό... μυστήριο λειτουργούσε, πάντα, σαν μαγνήτης για αυτόν.
Δούλεψε για λίγο ως ιδιωτικός ντετέκτιβ και τελικά τον Σεπτέμβριο του 1959 εντάχθηκε στο περίφημο NYPD, την αστυνομία της Νέας Υόρκης.

Αρχικά ως ένστολος και στη συνέχεια ως, όπως θα λέγαμε εδώ στην Ελλάδα, ασφαλίτης, ο Σέρπικο υπηρέτησε σε διάφορες υπηρεσίες. Τη μεγάλη του επιτυχία (;), ωστόσο, την έκανε όταν ως αστυνομικός του Τμήματος Ηθών πια, ανέλαβε μια μυστική αποστολή, να εντοπίσει κρούσματα εκβιασμών και παροχής προστασίας έναντι χρημάτων.

Μπορεί αυτό να ήταν η αποστολή του αλλά αυτό που ανακάλυψε του άλλαξε τη ζωή. Αυτό με το οποίο ήρθε αντιμέτωπος ο Σέρπικο ήταν πως μέσα στις τάξεις του NYPD υπήρχε ένα ολόκληρο κύκλωμα επίορκων αστυνομικών οι οποίοι έκαναν κάθε παράνομη δουλειά που μπορεί να φανταστεί κανείς προκειμένου να βγάζουν το... παντεσπάνι τους.

Ο Σέρπικο κατήγγειλε όλο αυτό το κύκλωμα, αλλά το μόνο που κατάφερε σε πρώτη φάση είναι αφενός να τον περάσουν όλοι για γραφικό και αφετέρου να μπει στο στόχαστρο των επίορκων συναδέλφων του. «Ένα 10% των μπάτσων στη Νέα Υόρκη είναι απολύτως διεφθαρμένοι, ένα 10% είναι απολύτως έντιμοι και το υπόλοιπο 80% εύχονται να ήταν τίμιοι», έλεγε.
Ο Φρανκ Σέρπικο, ωστόσο, δεν τα παράτησε. Επέμεινε στις καταγγελίες του μέχρι που σιγά – σιγά οι ανώτεροί του άρχισαν να τον ακούνε. Όταν οι καταγγελίες έφτασαν στην Εισαγγελία της Νέας Υόρκης το κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται.
Στις 25 Απριλίου του 1970 οι New York Times με πρωτοσέλιδο τη διαφθορά στο NYPD έδωσαν την απαραίτητη δημοσιότητα στην υπόθεση η οποία, πλέον, δεν μπορούσε να «θαφτεί». Ο δήμαρχος της αμερικανικής μεγαλούπολης, ο Τζον Λίντσεϊ, στον οποίο υπάγεται η αστυνομία της Νέας Υόρκης, διέταξε ανακρίσεις και συνέστησε πενταμελή επιτροπή με επικεφαλής τον δικηγόρο και μετέπειτα δικαστή Γουίτμαν Nαπ, για να διερευνήσει τις καταγγελίες του Σέρπικο.
Λίγες ημέρες πριν καταθέσει στην «επιτροπή Ναπ», ο Σέρπικο συμμετείχε σε έφοδο της αστυνομίας σε σπίτι υπόπτου για διακίνηση ναρκωτικών. Ένας κακοποιός τον πυροβόλησε στο πρόσωπο και κινδύνεψε να χάσει τη ζωή του.
Ειπώθηκε τότε (και γίνεται ξεκάθαρο στην ταινία) πως οι συνάδελφοί του δεν τον κάλυψαν. Η αλήθεια είναι πως ακόμα και το ασθενοφόρο δεν το κάλεσαν οι αστυνομικοί που ήταν μαζί του αλλά ένας ηλικιωμένος γείτονας.
Η σφαίρα άφησε τον Σέρπικο κωφό από το ένα αυτί και με χρόνιους πόνους από τα θραύσματα που σφηνώθηκαν στον εγκέφαλό του.  Ακολούθησε έρευνα και για αυτό το «περίεργο» περιστατικό αλλά όλοι οι εμπλεκόμενοι αστυνομικοί... αθωώθηκαν.
Σε κάθε περίπτωση, όταν ο Σέρπικο ανάρρωσε και έγινε ο πρώτος αστυνομικός του NYPD που κατέθεσε επίσημα και ανοιχτά για τη διαφθορά στο αστυνομικό σώμα. Ακολούθησαν εκκαθαρίσεις επίορκων αστυνομικών (όχι στον βαθμό που θα έπρεπε) αλλά και η δημιουργία ενός μηχανισμού, εντός του Εσωτερικών Υποθέσεων, που περιόρισε τη διαφθορά, ενώ ο Σέρπικο, τον Ιούνιο του 1972, συνταξιοδοτήθηκε πρόωρα εξαιτίας τον προβλημάτων υγείας που του «κληρονόμησε» εκείνος ο πυροβολισμός στο πρόσωπο.
Στη συνέχεια έφυγε για την Ευρώπη όπου έζησε με τη σύζυγό του και τον γιο τους και έδωσε μεγάλους αγώνες κατά της αστυνομικής βίας και των πολιτικών ελευθεριών.

Σήμερα, στα 89 του χρόνια, ο Φρανκ Σέρπικο, ζει σε ένα μικρό χωριό κοντά στη Νέα Υόρκη και (όσο απίστευτο και αν ακούγεται) συνεχίζει να παλεύει κατά της διαφθοράς.

Το 2023 ζήτησε επίσημα τους φακέλους του από την αστυνομία της Νέας Υόρκης με βασικό στόχο να εξετάσει το τι είχε συμβεί σε εκείνη την επιχείρηση που είχε τραυματιστεί. Οι αρχές του έδωσαν περίπου 20.000 σελίδες εγγράφων που δεν είχαν κυκλοφορήσει ποτέ.

Όλα, όμως, τα έγγραφα που είχαν να κάνουν με εκείνη την υπόθεση (ναι, σωστά μαντέψατε) είχαν εξαφανιστεί! «Πήρα 11 κιβώτια με έγγραφα που με αφορούν και αυτά που είχαν να κάνουν με τη συγκεκριμένη υπόθεση... έλειπαν» είχε πει ο ίδιος ο Σέρπικο.
Εκπρόσωπος του NYPD απάντησε πως όλα τα έγγραφα που ήταν διαθέσιμα δόθηκαν στον Σέρπικο. Λέξη για τα υπόλοιπα.
Όταν ο Σέρπικο απευθύνθηκε στο αστυνομικό τμήμα της Νέας Υόρκης (συγκεκριμένο στο Εσωτερικών Υποθέσεων) για να ρωτήσει πού είναι αυτά τα έγγραφα, τον παρέπεμψαν σε έναν δικηγόρο ο οποίος του είπε πως δεν υπάρχουν και πως... «συμβαίνουν αυτά»!

Η απίθανη ιστορία πίσω από το soundtrack που έγραψε ο Θεοδωράκης
Ας ξεκινήσουμε με ένα μικρό... ψεματάκι που υπάρχει στον μεσότιτλο που μόλις διαβάσατε. «Θυμάμαι την πρώτη φορά που άκουσα τη μουσική για το Σέρπικο. Ήταν στο γραφείο του παραγωγού στο Μανχάταν, στον 16ο όροφο που είχαμε θέα τον ορίζοντα, και τότε έπαιξε το σάουντρακ. Θα μας λείψει και θα τον θυμόμαστε» δήλωσε ο αξεπέραστος Αλ Πατσίνο, αποχαιρετώντας τον Μίκη Θεοδωράκη όταν έγινε γνωστή η είδηση του θανάτου του συνθέτη.
Το ψεματάκι του μεσότιτλου, λοιπόν, είναι πως ο αξέχαστος Μίκης Θεοδωράκης δεν έγραψε μουσική ΓΙΑ την ταινία. Τη μουσική την είχε έτοιμη και απλά την πούλησε στους παραγωγούς της ταινίας. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Ο παραγωγός της ταινίας Ντίνο Ντε Λαουρέντις, την περίοδο που ο «Σέρπικο» ήταν στο στάδιο της δημιουργίας, είχε μια έντονη διαφωνία με τον σκηνοθέτη της ταινίας, Σίντνει Λιούμετ. Ο μεν πρώτος ήθελε η ταινία να «ντυθεί» με ωραία μουσική, ο δε, δεύτερος επέμενε πως με τόσο πλούσιο υλικό και τόσο δυνατή ιστορία δεν χρειάζεται μουσική καθώς υπήρχε ο κίνδυνος να «σκεπάσει» το έργο.
Ο δαιμόνιος Ντε Λαουρέντις, βέβαια, δεν είχε καμία διάθεση να υποχωρήσει από τη θέση του. Έτσι έκανε ένα μικρό τέχνασμα προκειμένου και μουσική τελικά να μπει και να μην δυσαρεστηθεί ο Λιούμετ.
«Το ''Σέρπικο'' κανονικά δε θα είχε καθόλου μουσική, αλλά στο τέλος προσέθεσα 14 λεπτά σε στρατηγικά σημεία για να προστατέψω την ταινία και εμένα τον ίδιο. Ευτυχώς, την τελευταία στιγμή διάβασα στις εφημερίδες για την αποφυλάκιση του Μίκη Θεοδωράκη, του σπουδαίου αυτού Έλληνα συνθέτη, που μόλις είχε βγει από τη φυλακή. Ήξερα ότι εκείνα τα χρόνια οι αριστεροί στην Ελλάδα βρίσκονταν υπό διωγμό από το ακροδεξιό καθεστώς της χούντας. Δεν είχα άλλη επιλογή: αμέσως έτρεξα στο Παρίσι να τον βρω» είχε περιγράψει ο Ντε Λαουρέντις.
Για καλή τύχη του παραγωγού ο Μίκης, λίγο καιρό αργότερα από εκείνο το πρώτο ραντεβού στο Παρίσι, θα ξεκινούσε περιοδεία στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έτσι ο Ντε Λαουρέντις βρήκε την ευκαιρία να δείξει στον συνθέτη ένα rough cut του «Σέρπικο». Παρών στην παρουσίαση εκείνη ήταν και ο Σίντνει Λιούμετ. Στο τέλος της προβολής έγινε το εξής καταπληκτικό.
Ο Θεοδωράκης μαγεμένος από την ταινία είπε σε σκηνοθέτη και παραγωγό πως... είναι υπέροχη και δε χρειάζεται μουσική. «Δεν υπάρχει χώρος για μουσική» είπε χαρακτηριστικά ο Θεοδωράκης. Και ακολουθεί το ακόμα πιο εκπληκτικό αφού ο Λιούμετ, γοητευμένος από την παρουσία του σπουδαίου Έλληνα συνθέτη του λέει: «Μίκη μου, σε παρακαλώ, σκέψου τη θέση μου! Ο Ντίνο θα ξετρελαθεί αν ένας συνθέτης του δικού σου βεληνεκούς βάλει την υπογραφή του στο σάουντρακ και τότε ίσως μπορέσουμε να τη ''γλιτώσουμε'' με ένα μίνιμουμ μουσικής περίπου δέκα λεπτών»!
Λέγεται πως τότε ο Θεοδωράκης, που προφανώς είχε πάει στη συνάντηση προετοιμασμένος, έβγαλε από την τσέπη του μια κασέτα και είπε στον Λιούμετ: «Πριν από κάποια χρόνια έγραψα αυτό το χαριτωμένο τραγουδάκι. Πιστεύεις ότι θα μπορούσα να ζητήσω...ξέρω ‘γώ… 75.000 δολάρια για αυτό;».
Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Ο Θεοδωράκης προφανέστατα και έλαβε την αμοιβή που ζήτησε και από τότε το «χαριτωμένο τραγουδάκι» που δεν ήταν άλλο από το «Δρόμοι παλιοί» σε στίχους του Μανώλη Αναγνωστάκη συνδέθηκε για πάντα με την ιστορία του Φρανκ Σέρπικο.

Έχουν περάσει μόλις 24 χρόνια από τότε που το αμερικανικό Κογκρέσο πήρε την απόφαση που άλλαξε την αρχή της ιστορίας μιας εφεύρεσης που χρησιμοποιούμε καθημερινά εδώ και δεκαετίες.

Η απόφαση λοιπόν ήταν ότι ο εφευρέτης του τηλεφώνου δεν ήταν ο Γκράχαμ Μπέλ, αλλά ο Αντόνιο Μεούτσι.
​
Ο Αντόνιο Μεούτσι πέθανε το 1889 και έπρεπε να περάσουν 113 χρόνια από τον θάνατό του για να του αναγνωρισθεί η προσπάθειά του και το ότι παρουσίασε το τηλέφωνο 16 χρόνια πριν ο Μπέλ κατοχυρώσει την εφέυρεση.
Το 1835 ο Μεούτσι εγκαταστάθηκε στην Κούβα, όπου αφιερώθηκε στα πειράματα για τη θεραπεία με ηλεκτροσόκ. Όσο έκανε αυτά τα πειράματα, παρατήρησε ότι ο ήχος μπορεί να ταξιδέψει μέσα από χάλκινα καλώδια με ηλεκτρικούς παλμούς.
15 χρόνια αργότερα, στη Νέα Υόρκη πια, έβαλε σκοπό της ζωής του να μελετήσει τη συγκεκριμένη ανακάλυψη. Συνέδεσε τηλεφωνικώς το εργαστήριο του με το δωμάτιο της παράλυτης συζύγου του και ύστερα από μια δεκαετία, κατάφερε να ολοκληρώσει ένα ολοκληρωμένο σύστημα επικοινωνίας που παρουσίασε μάλιστα δημόσια.
Οι ιταλοαμερικανικές εφημερίδες ανέφεραν εκτενώς το ζήτημα, αλλά όχι και οι αγγλόφωνες εφημερίδες, γι’ αυτό και το εύρημα του Μεούτσι δεν έφτασε ως πληροφορία στο ευρύ κοινό, με το «τηλετρόφωνο» του να παραμένει σχετικά άγνωστο.
Ο Αντόνιο Μεούτσι δεν τα πήγε και πολύ καλά από εκεί και πέρα. Δυσκολεύτηκε εξαιρετικά να μάθει την αγγλική γλώσσα, κανένας δεν τον χρηματοδοτούσε, ενώ τραυματίστηκε ύστερα από ένα ατύχημα σε ένα ατμόπλοιο. Το αποκορύφωμα ήταν πως η γυναίκα του πούλησε την εφεύρεσή του σε κατάστημα με μεταχειρισμένα για 6 δολάρια, και εκείνος αναγκάστηκε να ξεκινήσει από την αρχή.
Το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας κόστιζε 250 δολάρια, τα οποία ο Μεούτσι δεν είχε. Έστειλε τα μοντέλα του στην εταιρεία τηλεγράφων Western Union, αλλά κανείς δεν δέχθηκε να τον συναντήσει. Μάλιστα, η εταιρεία του είπε ότι τα μοντέλα που τις έστειλε είχαν χαθεί.
Δυο χρόνια μετά, ο Σκωτσέζος Γκράχαμ Μπελ, που μοιραζόταν το ίδιο εργαστήριο με τον Μεούτσι, κατοχύρωσε την εφεύρεση του τηλεφώνου, απέκτησε παγκόσμια φήμη και υπέγραψε μια αρκετά επικερδή συμφωνία με την Western Union. Ο Μεούτσι κινήθηκε νομικά. Έφτασε μέχρι το ανώτατο δικαστήριο.
Και θα κέρδιζε την δίκη, αν δεν πέθαινε το 1889, σε ηλικία 81 ετών. Η επιμονή της ιταλοαμερικανικής κοινότητας, δικαίωσε τον άνδρα από την Φλωρεντία 113 χρόνια αργότερα, στις 11 Ιουνίου του 2002.

Ακόμα και 113 χρόνια μετά, το ναυάγιο του Τιτανικού αποτελεί μια σπαρακτική υπενθύμιση της ευθραυστότητας της ανθρώπινης ζωής και της ανάγκης για σεβασμό προς τη φύση.
Το ημερολόγιο έγραφε 15 Απριλίου 1912, όταν το επιβατηγό υπερωκεάνιο -το θαύμα της ναυπηγικής για την εποχή του- μετά από σύγκρουση με ένα παγόβουνο, κατά το παρθενικό ταξίδι του από το Σαουθάμπτον προς τη Νέα Υόρκη, βυθίστηκε για πάντα στον βυθό του δεύτερου μεγαλύτερου ωκεανού της Γης.

Ήταν το πιο θανατηφόρο ναυάγιο εν καιρό ειρήνης, με 1.514 ανθρώπους να χάνουν τη ζωή τους μέσα σε δύο ώρες και 40 λεπτά.
Το παρθενικό και τελευταίο ταξίδι του «Τιτανικού»
Ο «Τιτανικός» είχε μήκος 882 πόδια και 9 ίντσες (269,06 m) και μέγιστο πλάτος 92 πόδια και 6 ίντσες (28,19 m). Το συνολικό του ύψος, μετρημένο από τη βάση της τρόπιδας μέχρι την κορυφή της γέφυρας, ήταν 104 πόδια (32 m). Μετρούσε 46.328 κόρους και με βύθισμα 34 πόδια και 7 ίντσες (10,54 m), εκτόπιζε 52.310 τόνους.
Με πλοίαρχο τον Έντουαρντ Σμιθ, στο παρθενικό του ταξίδι μετέφερε 2.224 άτομα, πλήρωμα και επιβάτες, που ήταν μερικοί από τους πιο πλούσιους ανθρώπους του κόσμου, καθώς και εκατοντάδες μετανάστες από την Μεγάλη Βρετανία και την Ιρλανδία, τη Σκανδιναβία και άλλες περιοχές από όλη την Ευρώπη, που αναζητούσαν μια καινούρια ζωή στη Βόρεια Αμερική.
Στο πλοίο πρώτα επιβιβάστηκαν οι επιβάτες της Γ’ θέσης, και ακολούθησαν οι επιβάτες Β’ και Α’ θέσης.
Το ταξίδι του το ξεκίνησε την Τετάρτη 10 Απριλίου 1912 από το Σαουθάμπτον της Αγγλίας με 922 επιβάτες, ενώ οι περισσότεροι επιβιβάστηκαν στο Χερβούργο και το Κουινστάουν.
Μετά από τέσσερις ημέρες ταξιδιού και συγκεκριμένα στις 14 Απριλίου και ώρα 23:40 το «αβύθιστο», όπως είχε χαρακτηριστεί, πλοίο συγκρούστηκε με ένα παγόβουνο στον Ατλαντικό Ωκεανό, νοτιοανατολικά της Νέας Γης.
Παρ’ όλες τις προσπάθειες που έγιναν να αποφύγει την σύγκρουση, (όπισθεν ολοταχώς και στροφή αριστερά) το μοιραίο δεν άργησε να γίνει, καθώς είχε αναπτύξει την μέγιστη ταχύτητα.
Το παγόβουνο έσκισε το κύτος του πλοίου, ξεκινώντας από την πλώρη, όπου κατέστρεψε και τα 5 στεγανά μέρη του πλοίου επιτρέποντας την εισροή υδάτων στο σκάφος. Το πλοίο είχε σχεδιαστεί έτσι ώστε ακόμα και αν πλημμύριζαν 4 στεγανά να μπορούσε να επιπλεύσει, όχι όμως και με 5.
Το κύτος 2′ πριν την βύθιση έσπασε σε 2 κομμάτια, αφού ενώ βυθιζόταν με την πλώρη προς τα κάτω και την πρύμνη προς τα πάνω, αποκόπηκε η πρύμνη, λόγω του τεράστιου βάρους του νερού στην πλώρη.
Το ρολόι έδειχνε 02:20. Ο «Τιτανικός» είχε βυθιστεί και 1.514 άνθρωποι είχαν χάσει τη ζωή τους, με τους υπόλοιπους 700 να βρίσκονται στις σωσίβιες λέμβους και να παρακολουθούν το τραγικό γεγονός. Από τους ανθρώπους που έπεσαν στη θάλασσα μετά την βύθιση του πλοίου, διασώθηκαν μόνο 6.
Η περισυλλογή των διασωθέντων έγινε από το πλοίο RMS Carpathia, το οποίο έπλεε από τη Νέα Υόρκη προς τη Ριέκα και κατέφθασε στο σημείο του ναυαγίου στις 03:30. Οι βάρκες που βρίσκονταν τριγύρω, δεν γύρισαν για να μαζέψουν τους επιζήσαντες, εκτός από μία.
Ελάχιστοι άνθρωποι πέθαναν από πνιγμό, καθώς οι περισσότεροι πέθαναν από υποθερμία μέσα σε λίγα λεπτά, διότι η θερμοκρασία του νερού ήταν μόλις λίγους βαθμούς πάνω από το μηδέν και ειδικά στο σημείο της καταστροφής, λόγω του παγόβουνου, ήταν πιθανώς στους −2 °C.
Έκτοτε, αμέτρητα ντοκιμαντέρ και αφιερώματα έχουν κυκλοφορήσει, ενώ και φωτογραφίες από το εσωτερικό του πλοίου έχουν δει το φως της δημοσιότητας.
Επίσης, βίντεο από καταδύσεις έχουν αποκαλύψει αθέατες πλευρές του πλοίου, αλλά και θεωρίες συνομωσίας έχουν κάνει την εμφάνισή τους.
Οι αθέατες πλευρές του «Τιτανικού»
113 χρόνια μετά τη βύθιση του «Τιτανικού» και 41 χρόνια από τον εντοπισμό του, ένα νέο βίντεο αποκαλύπτει αθέατες πλευρές του πλοίου.
Η ομάδα OceanGate Expeditions μοιράστηκε ένα υψηλής ανάλυσης βίντεο (8K) στο Youtube από την πιο πρόσφατη κατάδυσή τους στο ναυάγιο που βρίσκεται στα βάθη του Βορείου Ατλαντικού Ωκεανού.
Η ποιότητα και η ανάλυση είναι πολύ υψηλής ευκρίνειας με αποτέλεσμα να διακρίνονται όλες οι λεπτομέρειες από το ναυάγιο.
«Στο βίντεο μπορεί κανείς να διακρίνει τον γερανό που χρησιμοποιήθηκε για την μετακίνηση της τεράστιας άγκυρας 15 τόνων που παραμένει στο κατάστρωμα του ναυαγίου καθώς και τις αλυσίδες που βρίσκονταν αρχικά στον κύριο ιστό του πλοίου που πλέον έχει καταρρεύσει», ανέφερε ο PH Nargeolet. βετεράνος ναυτικός και δεινός δύτης.
Στο εν λόγω βίντεο μπορεί είναι διακριτές, με μεγαλύτερη ευκρίνεια, λεπτομέρειες του ναυαγίου που αφορούν στις δραματικές ενδείξεις αποσύνθεσης αλλά και τμήματα που έχουν πλέον καταρρεύσει.
Οι θεωρίες συνωμοσίας
Αν και η βύθιση του «Ατλαντικού» είναι ένα πραγματικό γεγονός, υπάρχουν κάποιοι που το αμφισβητούν.
Όλα ξεκίνησαν μετά από ένα βίντεο που έχει προκαλέσει χαμό στο TikTok, με τον χρήστη @_mia.w22_ να ισχυρίζεται ότι δεν ήταν στην πραγματικότητα ο «Τιτανικός» που βρήκε το άτυχο τέλος του πριν από περισσότερα από 100 χρόνια.
Στο βίντεο, ο TikToker τονίζει ότι ο υπερωκεάνιο κατασκευάστηκε το 1912 από την κατασκευάστρια εταιρεία White Star Line, η οποία ήταν επίσης υπεύθυνη για δεκάδες άλλα πλοία, όπως το Olympic, που κατασκευάστηκε το 1911, και το Britannic, που κατασκευάστηκε το 1914.
Η Mia περιγράφει ότι το «Olympic» και ο «Τιτανικός» μοιάζουν σα δύο σταγόνες νερό – και για να είμαστε δίκαιοι- μοιάζουν όντως αρκετά, με τις τέσσερις μεγάλες καμινάδες και το ασπρόμαυρο εξωτερικό τους.
Ωστόσο, ισχυρίζεται ότι κανείς, εκτός από τους κατασκευαστές, δεν γνώριζε πώς έμοιαζαν τα πλοία στο εσωτερικό τους, και επομένως δεν θα μπορούσε να ξέρει από μέσα αν βρισκόταν στον «Τιτανικό» ή στο «Olympic».
Σύμφωνα με τη θεωρία της Mia, η White Star Line βασίστηκε σε αυτή την έλλειψη γνώσης για το εσωτερικό για να ξεγελάσει ολόκληρο τον κόσμο, να βυθίσει σκόπιμα ένα πλοίο – σκοτώνοντας εκατοντάδες ανθρώπους στη διαδικασία – και να διεκδικήσει κάποια χρήματα από την ασφάλεια.
«Έλεγαν ότι ήταν πολλά λεφτά για να φτιάξουν τον Τιτανικό και θα είναι ακόμα περισσότερα λεφτά για να επισκευάσουν το ‘Olympic’, οπότε τι θα λέγατε να στείλουμε το Olympic αντί γι’ αυτό, να το βυθίσουμε αυτό το χ**, να διεκδικήσουμε τα λεφτά της ασφάλειας και μετά να το σκουπίσουμε σαν να ήταν ο ‘Τιτανικός’ για κάποια ανταλλακτικά».
Αυτή η θεωρία υποδηλώνει ότι η White Star Line τοποθέτησε το «Olympic» ως τον «Τιτανικό» για εκείνο το μοιραίο ταξίδι στον Ατλαντικό.
Ωστόσο η θεωρία δεν σταματά εδώ. Η Mia υποστηρίζει ότι υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι που γνώριζαν ότι το πλοίο θα βυθιζόταν, όπως ο τραπεζίτης J.P Morgan και ο σοκολατοποιός Milton Hershey, οι οποίοι ακύρωσαν τα ταξίδια τους με τον «Τιτανικό».
Επισημαίνει επίσης εικόνες από αυτό που υποτίθεται ότι είναι ο «Τιτανικός», αλλά υποστηρίζει ότι το πλοίο που παρουσιάζεται έχει τον ίδιο αριθμό φινιστρών με το ‘Olympic’ – όχι με τον «Τιτανικό».
Είναι τουλάχιστον τραβηγμένο, αλλά αυτό προφανώς δεν εμπόδισε τους ανθρώπους να γοητευτούν από τη θεωρία. Απαντώντας στο βίντεο της Mia, ένας θεατής έγραψε: «Δεν κάνω άλλη έρευνα, απλά θα το πιστέψω ολόψυχα».
Μία άλλη θεωρία υποστηρίζει ότι ο εκατομμυριούχος τραπεζίτης John Pierpont Morgan σχεδίαζε τη βύθιση του «Τιτανικού» για να σκοτώσει τους αντιπάλους εκατομμυριούχους Jacob Astor, Isidor Straus και Benjamin Guggenheim επειδή αντιτάχθηκαν στη δημιουργία μιας Ομοσπονδιακής Τράπεζας.
Η θεωρία σχετίζεται με το γεγονός ότι ο ίδιος επρόκειτο να ταξιδέψει μαζί τους αλλά ακύρωσε το εισιτήριό του την τελευταία στιγμή.

Στις 7 Απριλίου 2017, η βουλή των Αντιπροσώπων εγκρίνει νομοσχέδιο σύμφωνα με το οποίο αφαιρεί την εορτή του Ενωτικού Δημοψηφίσματος, που έγινε στις 15 Ιανουαρίου 1950, από τις σχολικές εκδηλώσεις, με πρωτοβουλία τότε, του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ.

Την 1η Απριλίου 1955 οι Ελληνοκύπριοι ξεσηκώθηκαν για να αποτινάξουν τον βρετανικό ζυγό, με στόχο την «Ένωσιν» με τη μητέρα-πατρίδα Ελλάδα. Ο αγώνας τους έληξε με τις «Συμφωνίες Λονδίνου - Ζυρίχης» (19 Φεβρουαρίου 1959), με τις οποίες η Κύπρος ανακηρύχθηκε ανεξάρτητο κράτος.

Το αίτημα των Ελληνοκυπρίων για την αποτίναξη της βρετανικής κατοχής στη Μεγαλόνησο και την ένωση με την Ελλάδα ήρθε δυναμικά στο προσκήνιο το 1950, με το δημοψήφισμα της 15ης Ιανουαρίου (το διοργάνωσε η Εκκλησία της Κύπρου και το 95,7% των ψηφισάντων τάχθηκε υπέρ της ένωσης με την Ελλάδα) και την εκλογή του Μακαρίου Γ' ως Αρχιεπισκόπου Κύπρου στις 20 Οκτωβρίου. Ήταν η εποχή που η αποικιοκρατία έπνεε τα λοίσθια και η μία μετά την άλλη οι κατακτημένες χώρες επιζητούσαν δυναμικά την ανεξαρτησία τους.

Οι κυβερνήσεις των Αθηνών, με την προτροπή της ελληνοκυπριακής ηγεσίας και υπό την πίεση των οργανώσεων του Κυπριακού Αγώνα στην Αθήνα, κατέβαλλαν προσπάθειες για τη διεθνοποίηση του θέματος, με διαδοχικές προσφυγές στον ΟΗΕ. Στις 10 Νοεμβρίου 1954 ο απόστρατος συνταγματάρχης Γεώργιος «Διγενής» Γρίβας (1897-1974) φθάνει στο νησί και συγκροτεί την Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ), η οποία την 1η Απριλίου 1955 αναλαμβάνει δράση κατά των Βρετανών αποικιοκρατών, σηματοδοτώντας την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα των Κυπρίων. Ο γεννημένος στην Κύπρο Γρίβας είχε διατελέσει αξιωματικός του ελληνικού στρατού και κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής είχε ιδρύσει την αντικομουνιστική οργάνωση «Χ», ενώ είχε λάβει ενεργό μέρος στον Εμφύλιο Πόλεμο. Πολιτικός αρχηγός της ΕΟΚΑ ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος (1913-1977), μετέπειτα πρώτος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η έναρξη του αγώνα, όπως προαναφέρθηκε, ξεκίνησε τις βραδινές ώρες της 31ης Μαρτίου προς την 1η Απριλίου 1955, με επιθέσεις σε κυβερνητικά κτίρια, αστυνομικούς σταθμούς, τον ραδιοσταθμό και σε βρετανικό στρατόπεδο της Αμμοχώστου. Κατά τη διάρκεια του αγώνα, στο στόχαστρο της ΕΟΚΑ βρέθηκαν εκτός από τους Άγγλους δυνάστες, οι Ελληνοκύπριοι συνεργάτες τους, οι Τουρκοκύπριοι της οργάνωσης «Ταξίμ» που επιζητούσαν «ένωση» της Κύπρου με την Τουρκία, αλλά και μέλη του ΑΚΕΛ, που οι «εθνικόφρονες» της ΕΟΚΑ τούς κατηγορούσαν ως συνεργάτες των Άγγλων. Η διαμάχη «δεξιών» και «αριστερών» στην Κύπρο για τον ρόλο του ΑΚΕΛ στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα καλά κρατεί μέχρι σήμερα.

© SanSimera.gr

Μετά  το τέλος  του Β  Παγκοσμίου  Πολέμου, ο  απόστρατος πλέον  Συνταγμ.  Γεώργιος  Γρίβας,   προβληματίζεται με τη συμπεριφορά των συμμάχων  μας.  Διαπιστώνει οτι οι Άγγλοι, παρά το πλευρό των οποίων επολέμησε τον φασισμό,  δεν είναι διατεθειμένοι να τηρήσουν τις  υποσχέσεις τους και να  χαρίσουν την ελευθερία  στην  σκλαβωμένη ιδιαιτέρα του πατρίδα.

Σημειώνει  στα  απομνημονεύματά  του::» .

«…Οι Σύμμαχοι ειχον αναλάβει τον πόλεμον  εν ονόματι της  ελευθερίας, της  δημοκρατίας και της  δικαιοσύνης. Υπό το λάβαρον των αρχών  τούτων είχον καλέσει τα  έθνη εις  συναγερμόν και είχον  ζητήσει παρ  αυτών νέας  θυσίας
​
… Αι υποσχέσεις  και διακηρύξεις των Αμερικανών και των Άγγλων συμμάχων μας,  έριπτον  φως εις την  ψυχήν των καταπιεζομένων λαών τη» Ευρώπης και βάλσαμον παρηγορίας εις τας καρδίας των υποδόύλων λαών λαών της  γης…»

         Αλλά ο Γ, Γρίβας ήταν  αγνός και ειλικρινής  και  ομολογεί  ότι  εξηπατήθη και αυτός

“….  Επίστευον οτι οι ηγέται της  ανθρωπότητος  δεν ήτο  δυνατόν  ελαφρά τη καρδία να  οδηγούν τους  ανθρώπους εις την σφαγήν δια την προάσπισιν  ιδεωδών, εις  τα  οποία  δεν επίστευον και δια την επιδίωξιν πλασματικών σκοπών, τους  οποίους προετίθεντο , αμα τη ευτυχεί αποπερατώσει του πολέμου, να  εγκαταλείψουν….   ”
και  συμπεραίνει

“ Η  συμπεριφορά των Δυτικών έναντι  των φίλων και συμμάχων  των υπήρξε  αντίθετος προς τας διακηρύξεις και υποσχέσεις των…”

          Αναλαμβάνει λοιπόν  τον  αγώνα  αποτίναξης του Αγγλικού ζυγού, συνεπής προς τα  αρχάς και τα  πιστεύω του….” Ανέλαβον τον αγώνα  εναντίον των παλιαών φίλων και συμμάχων μου, δια να υπεραμυνθώ των ιδίων ακριβώς ιδεωδών, δια τα οποία είχομεν  συμπολεμήσει μετ  αυτων εις τα πεδία του πρώτου και δευτέρου  παγκοσμίου πολέμου...”

Ο  Γ. Γρίβας  ήτο  σταθερός  μελετητής  και βαθύς γνώστης της  ιστορίας του  Ελληνικού  Έθνους και ταυτόχρονα έμπειρος και δοκιμασμένος στρατιώτης.
Πιστός  στο ιστορικό  αξίωμα “Η ελευθερία  αποκτάται με το σπαθί του σκλάβου” , από τον  Μαίο  1948, έχει καταλήξει στην  απόφαση  διεξαγωγής  ενόπλου αγώνα  για  απελευθέρωση της  Κύπρου. Αρχίζει διερευνητικές  επαφες με φίλους  και αναζητεί συμπαραστάτες.

 Την 5ην Ιουλίου 1951,  επισκέπτεται την Κύπρο κατόπιν συνεννοήσεως  με  τους  Σάββα και Σωκράτη  Λοϊζίδη προκειμένου να μελέτησει επί τόπου  τις  συνθήκες  και τις προποπτικές  ενόπλου αγώνα.    

Σημειώνει τρεις  διαπιστώσεις:
α)  σκεπτικισμό και διστακτικότητα  απο τις επαφές  του με διάφορους παράγοντες ( εν οις  και ο Αρχιεπίσκοπος  Μακάριος).
β) Θετική  δυνατότητα  δράσης μικρών ανταρτικών ομάδων  στον ορεινό όγκο του Τροόδους και
γ) ύπαρξη  ευκολοπρόσβλητων  στόχων  εντος των πόλεων.

Επανερχόμενος  εις  Αθήνας, καταστρώνει εμπεριστατωμένα   στρατιωτικά  σχέδια  διεξαγωγής του  αγώνα.  (βλ.  “ΑΓΩΝ ΤΗΣ ΕΟΚΑ ΚΑΙ ΑΝΤΑΡΤΟΠΟΛΕΜΟΣ”  Γ. Γρίβα  Διγενή)
​
Η  εν Ελλάδι πολιτική ηγεσία  υπό τον αρχιστράτηγο Παπάγο δεν επιθυμεί την  διατάραξη των σχέσεων της  χώρας  με  την Μ. Βρετανία. 
Πολλοί  συστήνουν αναμονή και καταβολή προσπαθειών  σε  πολιτικό επίπεδο.  Άλλοι τον αποτρέπουν .” Ούτε  50  άνδρες  δεν θα  σας  ακολουθήσουν…” του  είπε  χαρακτηριστικά  ο  Αρχ. Μακάριος.

Στις  3 Οκτωβρίου 1952  πραγματοποιεί νέαν  διερευνητική επίσκεψη  στη Κύπρο .

Παραμένει  έως 25 Φεβρουαρίου 1953.  Καταρτίζει μικρούς  μαχητικούς πυρήνες, με τη  βοήθεια των  Παπασταύρου Παπαγαθαγγέλου  (επικεφαλής  της ΟΧΕΝ) και Σταύρου Ποσκώτη (επικεφαλής  ΠΕΟΝ) . Φροντίζει για την αποστολή  στρατιωτικού εξοπλισμού και πολεμοφοδίων.

Στις  7  Μαρτίου  1953 στο σπίτι του καθηγητού Γεράσιμου Κονιδάρη  καταρτίζεται η Επιτροπή Αγώνα με  συμμετοχή των  Αρχ. Μακαρίου,  Γ. Στράτου,  Γερ. Κονιδάρη,  Σάββα και  Σωκράτη  Λοϊζίδη, Γ.  Γρίβα,  Αντ. Αυγίκου, Δ. Βεζάνη, Νικ. Παπαδόπουλου, Ηλία  Τσατόμπρου, Δημ. Σταυρόπουλου, και Ηλία  Αλεξόπουλου. 
​
Όλοι μαζί ορκίζονται επί του ιερού ευαγγελίου  “Ορκίζομαι στο όνομα της  Αγίας και Ομουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος να φυλάξω, θυσιάζων και την ιδίαν μου  ζωήν, υποφέρω και τα πλέον σκληρα βάσανα,  μυστικόν παν  ότι γνωρίζω και θέλω  ακούσει δια την υπόθεσιον της  Ενώσεως της  Κύπρου, θα υπακούω  δε  τυφλώς εις τας  εκάστοτε  διδομένας μοι σχετικάς  διαταγάς.”.

Ο  Γ. Γρίβας  υπερνικά  τους  δισταγμούς  των παραγόντων και στις  26 Οκτωβρίου  1954 αποχαιρετά τη  σύζυγό του Κική  και  όπως  χαρακτηριστικά αναφέρει  στα  απομνημονευματα  του “…με  εφόδια μόνο την ΠΙΣΤΙΝ  ανέλαβα  το μεγαλύτερο  εγχείρημα της  ζωής μου, το οποίον, με την βοήθειαν  του Θεού, απέδειξε τας υπερόχους εθνικάς  αρετάς που κοσμούν τον Ελληνικόν Κυπριακόν Λαόν…”  και παρακάτω σημειώνει “ Το ημερολόγιον μου το έκλεισα με αυτήν την  φράσιν “Ο Θεός  βοηθός…. Αναχωρώ με πίστιν και θάρρος….”

Αναχωρεί  ατμοπλοίκά από Πειραία  προς  Ρόδο. Εκεί  επιβιβάζεται στο ιστιοφόρο “ΣΕΙΡΗΝ” και μετά από περιπετειώδες ταξίδι αποβιβάζεται  νύκτα, στις  ακτές της  Χλώρακας,  στις  10 Νοεμβρίου  1954, οπου τον ανέμενε  ομάδα  αγωνιστών.
Περιγράφει το μέλος της ομάδας   αγωνιστής Νικόλας Γ. Μαυρονικόλας: “…….ειδαμε να κατεβάζουν βάρκα και να μπαίνουν μέσα ορισμένα άτομα. ….Η βάρκα έμεινε  3-4  μέτρα από την ξηρά, Εμείς προχωρήσαμε προς την βάρκα. Μπήκαμε  μέσα  στο νερό  για  να  βοηθήσουμε τους επιβάτες  να  αποβιβαστούν. …Εγώ  βοήθησα  κάποιον να  αποβιβαστεί. Τον επήρα  στην  αγκαλία μου για να μην πατήσει μέσα  στο  νερό. Το άτομο αυτό ήταν ο Διγενής…”  και  στη  συνέχεια  περιγράφει ένα  εκπληκτικό περιστατικό.

“……..  Μπήκαμε  σε μια περιοχή με  δέντρα. 
Σε μια  στιγμή ο Διγενής μας  είπε :
”Σταματήστε λίγο να ξεκουραστείτε”
Κάτσαμε κάτω από μια μεγάλη  ελία. Ο Διγενής πήρε  το παγούρι του και ήπιε λίγο νερό. Στη  συνέχεια μας  πρότεινα να  πιούμε, όποιος  ήθελε νερό από την Ελλάδα. Πήραμε ένας  – ενας  το παγούρι και ήπιαμε από λίγο νερό.. Σίγουρα  δεν ήταν για να  ξεδιψάσουμε, να  σβήσουμε τη δίψα μας. Ήταν κάτι άλλο. Έμοιαζε σαν το μυστικό δείπνο, ήταν κάτι  σαν θεία κοινωνία.  Αυτό που νοιώσαμε  ήταν  ο πόθος μας  για λευτεριά, για Ενωση της  Κύπρου με την  Ελλάδα…”  (βλ. Νικόλα Γ. Μαυρονικόλα  “Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΜΟΥ”)

Την 1η Απριλίου 1955,  ο    Διγενής  κηρύσσει επίσημα την  έναρξη του απελευθερωτικού  αγώνα.  Παραθέτουμε το κείμενο της  προκήρυξης:
“Με  την βοήθειαν του Θεού, με πίστιν εις  τον τίμιον αγώνα  μας, με την  συμπαράστασιν ολοκλήρου του Ελληνισμού και με την βοήθειαν των Κύπρίων, αναλαμβάνομεν τον αγώνα δια την αποτίναξιν του αγγλικού ζυγού.Με σύνθημα εκείνο που μας κατέλιπαν οι πρόγονοι μας ως ιεράν παρακαταθήκην: “Η ταν ή επί τας” . 

​Αδελφοί Κύπριοι,

Από τα βάθη των αιώνων μας  ατενίζουν όλοι εκείνοι, οι οποίοι ελάμπρυναν την Ελληνικήν ιστορίαν,  δια να  διατηρήσουν την ελευθερίαν των: Οι Μαραθωνομάχοι, οι Σαλαμινομάχοι, οι  τριακόσιοι του Λεωνίδα και οι νεώτεροι του Αλβανικού Επους.
Μας  ατενίζουν οι αγωνιστές  του  1821, οι οποίοι και μας  εδίδαξαν ότι η  απελευθέρωσις από τον  ζυγόν δυνάστου, αποκτάται πάντοτε  με το αίμα. Μας ατενίζει ακόμη  σύμπας ο ελληνισμός, ο οποίος και μας παρακολουθεί με αγωνίαν , αλλά και με  εθνικήν υπερηφάνειαν. Ας  απαντήσωμεν με  έργα. Οτι θα  γίνομεν  “πολλώ κάρονες “ τούτων. Είναι καιρός  να δείξωμεν εις τον κόσμον, οτι εάν η  διεθνής  διπλωματία ειναι άδικος και εν πολλοίς  άνανδρος,  η Κυπριακή  ψυχή ειναι γενναία. Εάν οι δυνάσται μας, δεν θέλουν να αποδώσουν την λευτεριά μας μπορούμε να  την διεκδικήσωμεν με τα ίδια  μας τα  χέρια και με το αίμα  μας. Άς  δείξωμεν  εις τον κοσμον ακόμη μιαν  φοράν  ότι  και του  σημερινού “Ελληνος  ο τράχηλος  ζυγόν  δεν υπομένει” . Ο  αγών θα ειναι σκληρός. Ο  δυνάστης  δαθέτει τα  μέσα και τον αριθμό. Ημείς διαθέτουμεν την  ψυχήν, έχομεν και το δίκαιον με το μέρος μας. Γι΄αυτό και θα νικήσωμεν.
Διεθνείς  διπλωμάται  ατενίσατε  το έργον  σας. Είναι αίσχος,  εν  εικοστώ αιώνι οι λαοί να χύνουν το αίμα των  δια την λευτεριάν των, το θείον αυτό δώρο,  για το οποίον και εμείς επολεμίσαμεν παρα τω πλευρό των λαών  σας και για το οποίον σεις τουλάχιστον διατύνεσθε  ότι πολεμίσατε  εναντίον του ναζισμού και του φασιμού.
 Ελλήνες , όπου και αν  ευρίσκεσθε, ακούσατε  την  φωνήν μας: Εμπρός, όλοι μαζί για τη λευτεριά της Κύπρου μας
                               Ε.Ο.Κ.Α
                             Ο  ΑΡΧΗΓΟΣ  ΔΙΓΕΝΗΣ

Οι εκκωφαντικές  εκρήξεις που συγκλώνισαν τις πόλεις της  Κύπρου,  Ήταν το προσκλητήριο για τον αγώνα,  στο οποίο ανταποκρίθηκε σύμπας  ο Κυπριακός  Ελληνισμός πλην μιας θλιβερής  μειοψηφίας, της ηγεσίας  αρτηριοσκληρωτικού ΑΚΕΛ,  που ενώ  εκ πεποιθήσεως  με  ξύλινη  γλώσσα  πιπίλιζε δήθεν κατά της  αποικιοκρατίας  , του ιμπεριαλισμού και του καπιταλισμού,  πλην όμως  εκείνη  την ιστορική στιγμή  στάθηκε  στην αντίπερα  όχθη,  στο πλευρό των Αγγλων  αποικιοκρατών, χαρακτηρίζοντας  τους  αγωνιστές  ως  “τραμπούκους, βαρελότους, δυναμιτιστές και ψευτοδιγενήδες”
​
Ο Διγενής  οργανώνει και διεξάγει τον τιτάνιο αγώνα, με  μόνο εφόδιο την Πίστη του στο θεό, και την ατσάλινη θέληση του. Υπερκερνά  όλα τα  εμπόδια που συναντά  στο  δρόμο του, με σύναιση , αλλά και με  αποφασιστηκότητα, αναδεικνύεται  σε   υποδειγματικό ηγέτη, αρχηγό και μπουρλοτιέρη των  ψυχών. Απαιτεί και επιβάλλει  απόλυτη  μυστικότητα  και  εχεμύθεια, τυφλή υπακοή στις  διαταγές  του,  τόλμη, θάρρος, αυταπάρνηση.  Σε  ελάχιστο  χρόνο θα  κατακτήσει τις καρδιές ,  τον  σεβασμό και την  εκτίμηση των Κυπρίων, θα γίνει  ο  θρύλος που θα  εμπνέει όλους  τους  σκλάβους  που μάχονται για τη λευτεριά τους.
Οργανώνει και επανδρώνει τις Ομάδες  δολιοφθορών,  φροντίζει για την εκπαίδευση των  Ανταρτικών Ομάδων. 
Κατανέμει το έδαφος  σε  τομείς και ορίζει  τομεάρχες. Ορίζει συνδέσμους.   Συγκεντρώνει οπλισμό,  μαζεύει όλα τα  κυνηγετικά όπλα και τα  διαθέτει για  εξοπλισμό της Οργάνωσης. Εμψυχώνει  τον  τοπικό πληθυσμό, που μετέχει μαζικά και οργανωμένα  στον αγώνα με Παθητική  Αντίσταση, μποϋκοτάζ των  Αγγλικών  προϊόντων, με  ανάρτιση της  Ελληνικής  Σημαίας  σε  όλες  της  κατοικίες. Οργανώνει την Νεολαία  στην ΑΝΕ και την καθιστά  συμπαραστάτη στον αγώνα, με  διαδηλώσεις,  διανομή  φυλλαδίων και  σε  βοηθητικούς  τομείς. Δημιουργεί την πολιτική κίνηση ΠΕΚΑ  για  στήριξη των θέσεων του  αγώνα.
Επί  4.5  χρόνια  ο Διγενής,  με τα  παλληκάρια του  αγωνίζεται,  υπό συνθήκες  αντίξοες,  χωρίς επαρκή οπλισμό και  εφόδια,  με άντρες  και αμούστακα παιδιά που ρίχνονται  στη  φωτιά για την Ένωση με  τη  μάνα  Ελλάδα,  χωρίς πολεμική  κατάρτιση και εμπειρία αλλά με Πίστη στο Θεό  και με  αποφασιστηκότητα. Κοιμάται  στη  βροχή, με μια κουβέρτα, κρύβεται  σε  σπηλιές, υπομένει την πείνα  και τη δίψα, το κρύο και τα  χιόνια  στο Τρόοδος, μέρες και νύκτες πορεύεται  στα  βουνά, πολεμά, κτυπά τους  δυνάστες και  διαφεύγει.
Δεν  τον τρομάζει καμμιά δυσκολία. Ολα  μπορεί να τα  υπερπηδήσει, να τα  ξεπεράσει, να τα  νικήσει χάρις  στο  πολυμήχανο μυαλό που διαθέτει,  στην  πίστη και την επιμονή σε  συνδυασμό με την πολεμική του πείρα και την  οξυδέρκεια και  ευστροφία  του. Το σπινθηροβόλο βλέμμα  του, φανερώνει ότι μεσα στο μικροκαμωμένο και ταλαιπωρημένο από κακουχίες  σώμα του, κτυπά  καρδιά λιονταριού.
Με   ένα πραγματικό  στρατιώτη  δίπλα του, τον  ανθυπολοχαγό Γρηγόρη  Αυξεντίου, με οκτώ  φοιτητές που  φρόντισε να εκπαιδευτούν  στη  χρήση οπλων πεζικού, στην Ελλάδα  και να έρθουν να  αναλάβουν υπεύθυνους τομείς  ( Ρένος Κυριακίδης, Θάσος  Σοφοκλέους, Πέτρος  Στυλιανού,  Νικος  Αγγελίδης, Κύπρος  Παπαδόπουλος, Φώτης  Παπαφώτης, Ανδρέας Νέστορος και Ανδρέας Λαμπριανίδης) και έναν έφεδρο  αξιωματικό  τον Ιωάννη Κατσούλη  ξεκίνησε  τον  αγώνα.   
 Σε λίγο οι τάξεις της  ΕΟΚΑ γέμισαν  απο νέους της  Κύπρου που ανεδείχθησαν   σε  λιοντάρια στις μάχες κατά του  κατακτητή.  Οι περισσότεροι νέοι προέρχοντο από τις τάξεις  της ΟΧΕΝ, γαλουχημένοι με τα  νάματα της  Ορθοδοξίας, και  αγάπης  προς την Ελλάδα  που τους μεταλαμπάδευσε ο μπουρλοτιέρης  Παπασταύρος Παπαγαθαγγέλου. Πράξεις  απαράμιλλου θάρρους και υπερφυσικής  τόλμης  κατάφεραν τα  παλληκάρια της ΕΟΚΑ υπό την  έμπνευση και καθοδήγη του  θρυλικού Διγενή. Υπήκουον  τυφλά και αναντίρρητα  στις  διαταγές  του , χωρίς  καν  να  τον έχουν δει ποτέ,  χωρίς να  γνωρίζουν  την  φυσιογνωμία  του.

• Πρώτος  νεκρός του αγώνα  ο εκ Λιοπετρίου Μόδεστος  Παντελή που πέθανε  από ηλεκτροπληξία την 1η  Απριλίου  στην προσπάθεια  διακοπής της  παροχής  ηλεκτρικού ρεύματος  απο τη Δεκέλεια.
• Πρώτος  νεκρός  στο πεδίο της  Μάχης  ο Χαράλαμπος  Μούσκος που  έπεσε  στη Μάχη των Σόλων.
• Ο Πέτρος  Γιάλλουρος, μαθητής  Γυμνασίου πέφτει νεκρός  απο σφαιρα  Αγγλου στρατιώτη σε  μαθητική διαδήλωση  στην Αμμόχωστο.
• Ο  Γρηγόρης  Αυξεντίου,  ο  υπαρχηγός της  ΕΟΚΑ, παράδειγμα  στρατιώτη, που  δέχθηκε αγόγγυστα δίκαιη  τιμωρία  που του επέβαλε ο  Αρχηγός  του για μη συμμόρφωση  με  οδηγίες του, αλλά  αργότερα  προήχθη  σε ανώτερη και πλέον υπεύθυνη θέση,  δινει το παράδειγμα ,  σαν νέος  Λεωνίδας, με τη μαρτυρική  και παλληκαρισια  θυσία του  στον Μαχαιρά στις  3/3/1957.
• Την ίδια  στάση  τηρεί και ο Κυριάκος Μάτσης στο Δίκωμο στις 19/11/1958.
• Ηρωικά πέφτουν  στις 2/9/1958, στη  μαχη του Αχυρώνα  στο Λιοπέτρι (μετά  απο προδοσία)  οι Ανδρέας  Κάρυος, Φωτης  Πίττας,  Χρηστος  Σαμάρας  και Ηλίας  Παπακυριακού.
• Ο  δεκαοκτάχρονος Μάκη  Γιωργάλλας μαθητής του Παγκυπρίου Γυμνασίου που απεβληθηκε και τιμωρήθηκε  με  διαγωγή κοσμία για  συμμετοχή σε  μαθητική διαδήλωση, μετα  απο προδοσία, πέφτει νεκρός  στις  31/1/1956 στο γεφύρι της Ζωοπηγής  . Πριν αφήσει την τελευταία  του πνοή απευθυνόμενος στον Αυξεντίου ειπε: “Μάστρε πεθαίνω..Ζήτω η Ελλάς!!”

Και  ενώ οι νέοι της  Κύπρου ποτίζουν το  δέντρο της  λευτεριας  με το αίμα  τους, οι Αγγλοι δυνάστες, οδηγούν  στην αγχόνη στις 9/5/1956 τον Μιχαλάκη Καραολή και Ανδρέα Δημητρίου. Ακολουθούν οι δι  αγχόνης  εκτελέσεις  των Ανδρέα  Ζάκου, Χαρίλαου Μιχαήλ και Ιάκωβου Πατάτσου στις 9/8/1956. Στις 21/9/1956  απαγχονίζουν τους Ανδρέα  Παναγίδη, Μιχαήλ Κουτσόφτα και Στέλλιο Μαυρομμάτη. Τον κύκλο των  απαγχονισμών κλείνει ο μαθητής, ο  λογοτέχνης και ποιητής  του Ενωτικού Αγώνα , ο  Ευαγόρας Παλληκαρίδης  στις 13/3/1957.
Καλόν θα  ήταν για τους  μελετητές  της ιστορίας να  διαβάσουν το βιβλίο του  Σπ. Παπαγεωργίου “Δια  χειρός  ηρώων” όπου οι ίδιοι – μελλοθάνατοι περιγράφουν τα  αισθήματα περηφάνειας  και το θάρρος  με το οποίο αντιμετώπισαν την αγχόνη.
Στα κρατητήρια  στην Πύλα, στην Κοκκινοτριμυθιά και αλλαχού οδηγήθηκαν πλήθος πολιτών , και κρατήθηκαν  χωρίς  δίκη,- κατα παράβαση των  ανθρωπίνων  δικαιωμάτων- μόνο και μόνο  διότι  αγαπούσαν την πατρίδα  τους  και οραματίζονταν την λευτεριά.
Πλήθος  αγωνιστών και  ύποπτοι για  συμμετοχή τους στην οργάνωση υπέστησαν βάρβαρα βασανιστήρια  από τους  “πολιτισμένους” Άγγλους που  μονο νοσηρά  μυαλά μπορούν να  διανοηθούν. Πολλοί  έχασαν και την  ζωή τους   ή έμειναν  ανάπηροι  απο τα  βασανιστήρια. Και ομως τέτοιες  πράξεις βαρβαρότητας  που προσβάλλουν τα  ανθρώπινα  ιδεώδη  έμεινα και μένουν  ατιμώρητες,  χάρις  στην  αδράνεια  και  ανεπάρκεια της  πολιτικής ηγεσίας  του τόπου.
Και ομως  ο Διγενής με  την Πίστη  του και τη  ψυχή του καταφερε  να  σπειρώσει στον αγώνα  ολόκληρο  τον Λαό και να  ξεφτιλίσει ολόκληρη Αυτοκρατορία που μαχόταν με υπεράριθμο και πλήρως  εξοπλισμένο στρατό.
Παρά τη μυστικότητα  και  εχεμύθεια  που επιβάλλει  ο Διγενής, υπήρξαν κρούσματα παραβάσεων και προδοσίας που στοίχισαν  ζωές, η  έθεσαν  σε κίνδυνο αγωνιστές  και μέλη της  ΕΟΚΑ.  Η  οργάνωση για να αποτρέψει  επέκταση του φαινομένου τιμωρεί  παραδειγματικά κάθε προδοσία που θέτει  σε κίνδυνο  ζωές αγωνιστών. Τιμωρεί κάθε  συνεργασία  με  τον  εχθρό και κάθε  δημόσια  αμφισβήτηση  του αγώνα. Οι τιμωρίες  ποτε  δεν υπήρξαν  αυθαίρετες  ούτε  άδικες.  Εστηρίζοντο  σε  αποδείξεις  ενώπιον  επιτροπών και οι τιμωρίες  ηταν κλιμακωτές, απο απλή προειδοποίηση, δημόσια έκθεση του υπαίτιου ,  με κούρεμα , με  δημόσιο προπυλακισμό μέχρι και με εκτέλεση για  διαγνωσμένους  και αμετανόητους  προδότες. Γιατι υπήρχαν και τέτοιοι που φορώντας κουκούλα, συνόδευαν  τους  Αγγλους  στρατιώτες  και υπεδείκνυαν  πρόσωπα  τα  οποία  κατονόμαζαν  ως  μέλη της  ΕΟΚΑ.  Οψίμως  σήμερα, το  ΑΚΕΛ,  αντι να  σκύψει το κεφάλι από ντροπή για την  στάση  της  ηγεσίας  του και  ορισμένων μελών του,  ζητεί δήθεν την δικαίωση και αποκατάσταση των προδοτών.
Εν παρενθέσει  σημειώνουμε  ότι κατά την περίοδο του  αγώνα ανεκόπη και εξηφανίσθη  το φαινόμενο της ζωοκλοπής, ένα φαινόμενο που διήνθιζε την κοινωνική  ζωή του  τόπου.
Τον  Φεβρουάριο  του  1959, η πολιτική ηγεσία  της  Κύπρου και της  Ελλάδας,  συνυπογράφουν τις  συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου  με τις οποίες  τα  αίματα  των  αγωνιστών  και ο  αγώνας  του Διγενή εξαργυρώνονται με  μια κολοβή ανεξαρτησία, που για  τους τ/κ ήταν η  βάση  για  τη  διχοτόμιση του νησιού.  Ηδη  ο πολιτικός  ηγέτης της  Κύπρου, Αρχ. Μακάριος μετά την επιστροφή του  από την εξορία  στις  Σευχέλλες, (όπου είχε  εξοριστεί στις 7/3/1956 μαζί με τους
α) Μητροπολίτη Κυρηνείας  Κυπριανό
β) Γραμματέα της  Μητροπόλεως  Κυρηνείας  και  δημοσιογράφο Πολύκαρπο Ιωαννίδη και
γ) τον πρωθιερεά της  Φανερωμένης και πνευματικό καθοδηγητή των μελών της ΕΟΚΑ, Παπασταύρο Παπαγαθαγγέλου )  έχει εγκαταλείψει τον στόχο της ΕΝΩΣΗΣ και  δηλώνει στη  βουλευτίνα του Εργατικού Κόμματος της  Βρετανίας Βαρβάρα Κασλ  ότι  στόχο έχει πλέον  την ανεξαρτησία .
Ο  Διγενής  ούτε  καν  ερωτάται  για τη λύση… βρίσκεται ξαφνικά προ τετελεσμένων. Εκ  των υστέρων  έστειλαν  τον Μιχαλάκη Πισσά ( Γενικό Γραμματέα  της  ΣΕΚ) να  πείσει τον Διγενή να αποδεχθεί  τη λύση….
“….Επί ώρες  όρθιος  δεχόμουν κατσάδες  από τον  Διγενή”   για  τα τετελεσμένα  που του παρουσίασαν,  αναφέρει αργότερα  σε  συνέντευξη του, ο Μιχ. Πισσάς.
Και όμως  ο Διγενής  δείχνει για μια  ακόμη  φορα την  ανωτερότητα του, την ωριμότητα  της  σκέψης  του, καταπνίγει τον θυμό του για την αδικία και για τον παραγκωνισμό του  στρατιωτικού  αρχηγού και θέτει πάνω  απ όλα  το συμφέρον της  πατρίδας. Λέει ΟΧΙ   ΣΤΟ   ΔΙΧΑΣΜΟ.
Χαρακτηριστικά  θα  παραθέσουμε  οσα  αναφέρει  στην Προκήρυξη  της 9ης  Μαρτίου 1959.- Διαταγή Κατάπαυσης  Πυρός  που σημαίνει το τέλος του ένοπλου  αγώνα.
“ΠΡΟΣ  ΤΟΝ  ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΚΥΠΡΙΑΚΟΝ ΛΑΟΝ
            Οταν την  1ην  Απριλίου  1955 ύψωσα την  σημαία του επαναστατικού απελευθερωτικού κινήματος, έταξα  ως  σκοπόν την απελευθέρωσιν της  Κύπρου και  εζήτησα την υποστήριξιν του Ελληνικού Κυπριακού λαού και την συμπαράστασιν ολοκλήρου του Εθνους, αίτινες  μου παρεσχέθησαν πλήρως κατα τον τετραετή  σκληρόν αγώνα μας.
            Ηδη κατόπιν της  μεταξύ των  κυβερνήσεων Ελλάδος και Τουρκίας  συμφωνίας της  Ζυρίχης, η  οποία   επεκυρώθη εν Λονδίνω και υπό του Εθνάρχου Μακαρίου, είμαι υποχρεωμένος 
                                    ΝΑ  ΔΙΑΤΑΞΩ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΑΥΣΙΝ ΤΟΥ ΑΓΩΝΟΣ
            Εκείνος ο οποίος  δεν θα εδέχετο την συμφωνίαν και θα  συνέχιζε τον αγώνα, θα  ΕΔΙΧΑΖΕ όχι μόνον τον Κυπριακόν λαόν, αλλά πιθανώς  και ολόκληρον  το έθνος, τα  δε  αποτελέσματα  του  εθνικού διχασμού θα ήσαν απείρως καταστρεπτικώτερα από τα τοιαύτα, τα  οποία τινές  νομίζουν, οτι θα επιφέρη η δοθείσα λύσις (συμβιβασμού , η οποία ασφαλώς  δεν  ικανοποιεί τους πόθους μας)
            Το  κατ΄ εμέ , ειναι προτιμωτέρα η λύσις  αυτή, έστω και εάν  δεν ειναι εκείνη, που αναμέναμεν και η οποία θα  ικανοποιεί τους πόθους μας, παρά  ο  εθνικός  διχασμός, γιατί  σ’ ένα τέτοιο  διχασμό, ΘΑ ΤΑ  ΧΑΣΩΜΕΝ ΟΛΑ.
            Αντί του πολεμικού παιάνος, θα  σημάνω  σήμερον  ΟΜΟΝΟΙΑΝ,  ΕΝΟΤΗΤΑ, ΑΓΑΠΗΝ ίνα  επί των ερειπίων και της τέφρας της  απαστραπτούσης  από δόξαν και εθνικόν μεγαλείον Κυπριακής  εποποιϊας ανοικοδομήσετε το νέον οικοδόμημα της  νεαράς Δημοκρατίας.
            Εις τους πρωτεργάτας  αυτής  εναπόκειται ήδη να την οδηγήσουν εις την οδόν της  ευημερίας και της  προόδου. Οσον αφορά  εμέ, αποφασισμένος να μην αναμιχθώ εις την πολιτικήν και την  δημόσιαν  ζωήν, τόσον  εν  Κύπρω  όσον και εν Ελλάδι, θα παρακολουθώ με  αγωνίαν εκ του μακρόθεν  τα  βήματα της πολυβασανισμένης και αιματοβρέκτου Πατρίδος και θα  συμμερίζωμαι μαζί  σας  την  χαράν και τον πόνον  σας (και εις  την οποίαν, παρα τας  προσπαθείας  μου, η πολιτική  δεν κατόρθωσε να  δώση  εις το ακέραιον εκείνο, που επεθύμουν,  ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΚΑΙ ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ ΤΗΣ.)
            Η Κύπρος  ειναι πολύ μικρά  εις  έκτασιν δια να επιτελέσω  μόνος έργον μεγαλύτερον εναντίον μιας  πανισχύρου αυτοκρατορίας .
            Έχω  την  συνείδησιν ήσυχον, οτι έπραξα  το καθήκον μου. Έργον της  πολιτικής ήτο να  εκμεταλλευθή τους  επικούς  αγώνας  του Κυπριακού Λαού.. και αύτη τους εξεμεταλλεύθη όπως ηδυνήθη ή όπως  ενόμισε καλύτερον.
            ΝΥΝ ΟΦΕΙΛΩΜΕΝ ΝΑ ΠΕΙΘΑΡΧΗΣΩΜΕΝ
            Συσπειρωθείτε ΟΛΟΙ,  ΗΝΩΜΕΝΟΙ περιξ  του  ΕΘΝΑΡΧΟΥ, ο οποίος αποτελεί σήμερον σύμβολον ΕΝΟΤΗΤΟΣ και ΙΣΧΥΟΣ και βοηθήσατε  τούτον εις το δύσκολον έργον του.
            Αύτη ειναι η  επιθυμία  μου, προς την οποίαν καλώ πάντας  να  συμμορφωθούν”
                                                Ε.Ο.Κ.Α
                                               Ο  ΑΡΧΗΓΟΣ   ΔΙΓΕΝΗΣ”
(Αι  εντός  παρενθέσεως   φράσεις  αφαιρέθηκαν από το κείμενο κατόπιν  επιστολής -παρακλήσεως του Μακαρίου  για να μην κλονισθεί η πίστη του λαού προς το πρόσωπον του)
Βάσει όρου  των  συμφωνιών,  ο Διγενής  υποχρεούτο να  αναχωρήσει από τη Κύπρο άμεσα. Μάλιστα δεν του  επέτρεψαν να  εμφανιστεί  δημόσια  και να  απευθυνθεί προς τον λαό. Με  συνομωτικό τρόπο , κατάφερε  ο Διγενής να  συναντηθεί προ της  αναχωρήσεως  του με τους  τομεάρχας  της ΕΟΚΑ κ.ά άμεσους  συνεργάτες  του, την νυκτα της  15ης  Μαρτίου στας  οικίας  των Ηλίαδη και Γαβριηλίδη.  Το κλιμα ήταν άκρως  συγκινητικό.
Ο  Αρχηγός  περιγράφει στα  απομνημονεύματά  του.
“  …. Η  στιγμή  της  συναντήσεως  με τους άμεσους  συνεργάτας μου υπήρξε τη  αληθεία,  εξόχως  συγκινητική. Ουδέποτε θα  την λησμονήσω….. Τινά  τούτων έβλεπα δια  πρώτην φοράν. Και όμως ούτοι επειθάρχουν εις  εμέ και επετέλεσαν ηρωϊκάς πράξεις  υπό την ηγεσίαν μου. Εκείνοι ανέμενον να ιδούν τον Αρχηγό των, ο οποίος  τους καθοδήγει και τους ενέπνεε και παρέμεινα πάντα κοντά των στοργικός.  Εμψυχωτής. ‘ακαμπτος, ακατάβλητος. Εγώ  δε  τους άμεσους συνεργάτες  μου, επί των οποίων κυρίως  εστήριξα την  εφαρμογήν των  σχεδίων μου…”

Ο  Διγενής μεταβαίνει  στην Ελληνική πρεσβεία  και απο εκεί , με όχημα της πρεσβείας, στο  αεροδρόμιο Λευκωσίας  όπου  αναχωρεί με πολεμικό αεροσκάφος της Ε.Β.Α .. Φτάνει στο Ελληνικό  την  14.30 της  17ης Μαρτίου  1959. Τον υποδέχονται  εκπροσωποι του κράτους, της εκκλησίας  και ο  Δήμαρχος  Αθηναίων. Ο Ελληνικός λαός  του  επεφύλαξε  ενθουσιώδη υποδοχή. Την  επόμενη μέρα  η  Βουλή  των Ελλήνων ομόφωνα ανεκήρυξε  τον Διγενή “ΑΞΙΟΝ ΤΕΚΝΟΝ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ”.  Επίσης η Ακαδημία  Αθηνών  σε ειδική συνεδρίαση  τίμησε τον Διγενή.
Κλείνουμε την  εξιστόρηση της ιστορικής  αυτής  περιόδου με  την δήλωση  του Διγενή:     “Εχω την συνείδηση μου  ήρεμον ότι εις Κύπρον έπραξα εις  το ακέραιον  το καθήκον μου ως  Ελλην και ως  Κύπριος.

Ο υπέροχος  Κυπριακός Λαός ο οποίος υπήρξεν  υπόδειγμα  αγωνιστικότητος και καρτερικότητος κατα  τον τετραετή απελευθερωτικόν αγώνα, ήτο άξιος καλυτέρας  τύχης από εκείνην,  την οποίαν του έδωσαν αι  συμφωνίαι  Ζυρίχης – Λονδίνου. Την ευθύνην δια ταύτας  φέρουν  εκείνοι οι οποίοι τας  υπέγραψαν  εν αγνοία  μου.”

Πρόκειται για το πιο πολύνεκρο αεροπορικό δυστύχημα όλων των εποχών (αν εξαιρεσουμε την τρομοκρατική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους).
Σημειώθηκε στις 27 Μαρτίου του 1977, στην Τενερίφη, το νησί της Ισπανίας που ανήκει στα Κανάρια Νησιά.
Δυο γιγαντιαία Boeing 747 συγκρούστηκαν κατά την διάρκεια της απογείωσης με αποτέλεσμα 538 άνθρωποι να χάσουν την ζωή τους. Όμως η αεροπορική τραγωδία της Τενερίφης, που προκάλεσε παγκόσμιο σοκ εκείνη την εποχή, ήταν ουσιαστικά ένα τροχαίο δυστύχημα…
Όλα ξεκίνησαν το μεσημέρι της 27ης Μαρτίου, λίγο μετά το μεσημέρι. Στις 1:15 μ.μ., μια βόμβα εξερράγη στο αεροδρόμιο του Λας Πάλμας, που βρίσκεται 150 χλμ. βορειοδυτικά της Αφρικής. Την βόμβα τοποθέτησαν μέλη της οργάνωσης αυτονομιστών «Ένοπλες Ομάδες των Γουάντσε». Οι Γουάντσε είναι οι αυτόχθονες κάτοικοι των νησιών που ανήκουν στην Ισπανία.
Για αρκετή ώρα, η κίνηση στο αεροδρόμιο του Λας Πάλμας διακόπηκε και διοχετεύτηκε στο γειτονικό αεροδρόμιο «Los Rodeos» της Τενερίφης. Όμως, τα σταθμευμένα αεροπλάνα ήταν πάρα πολλά για ένα αεροδρόμιο αυτού του μεγέθους. Η υπερβολική στάθμευση σε συνδυασμό με μια πυκνή ομίχλη που έπεσε ξαφνικά στην περιοχή, ήταν κάτι που έμελλε να αποβεί μοιραίο. Μαζί φυσικά με το ανθρώπινο λάθος.
Το Boeing 747-121 της PanAm, είχε έρθει από το Λος Άντζελες στο Λας Πάλμας και εκτελούσε πτήση για 8 ολόκληρες ώρες. Μέσα στο αεροσκάφος επέβαιναν 396 άνθρωποι, 380 επιβάτες και 16 μέλη του πληρώματος. Ο κυβερνήτης εκνευρίστηκε όταν δεν μπόρεσε να προσγειωθεί στο Λας Πάλμας και έπρεπε να μεταφέρει το αεροσκάφος στην Τενερίφη.
Τελικά προσγειώθηκε στο «Los Rodeos» στις 14.15. Προσγειώθηκε ομαλά, όμως ο μεγάλος αριθμός των αεροσκαφών που βρίσκονταν στον αεροδρόμιο, παραξένεψε τον πιλότο. Μαζί του, ήταν και το Boeing 747-206B της KLM, που προσγειώθηκε στην Τενερίφη, ενώ είχε κι αυτό προορισμό το Λας Πάλμας. Το αεροδρόμιο ήταν κάτι περισσότερο από γεμάτο.
Το Boeing της PanAm προσγειώθηκε στην τέταρτη θέση πίσω από το αεροσκάφος της KLM, το οποίο είχε προσγειωθεί 45 λεπτά νωρίτερα και είχε 234 επιβάτες και 14 άτομα πλήρωμα. Ο κυβερνήτης της ΚLM ήταν νευρικός. Η πολύ αυστηρή ολλανδική ρύθμιση απαγόρευε στο πλήρωμα να υπερβαίνει την ποσόστωσή του σε ώρες πτήσης. Σε περίπτωση που το αεροπλάνο δεν απογειωνόταν σύντομα, ο κυβερνήτης και η KLM θα είχαν σοβαρό πρόβλημα.
Στις 14.30, η είδηση ότι το αεροδρόμιο του Λας Πάλμας άνοιξε ξανά, έφτασε. Ο πύργος ελέγχου, προκειμένου να γίνει πιο γρήγορα η απογείωση, είπε στον πιλότο του αεροσκάφους της PanAm να πάει ακριβώς πίσω από το αεροσκάφος της KLM. Κι εκείνος δυστυχώς συμφώνησε.
Όμως η πυκνή ομίχλη δεν βοήθησε στην άμεση αναχώρηση. Λίγα λεπτά πριν από τις 5 το απόγευμα, το αεροσκάφος της KLM έβαλε μπρος τους κινητήρες. Και ένα λεπτό αργότερα δόθηκε άδεια και στον πιλότο της PanAm να κάνει το ίδιο. Η επικοινωνία με τον πύργο ελέγχου γινόταν μέσω ασυρμάτου.
Τα δυο Boeing ήρθαν «αντιμέτωπα» στον διάδρομο απογείωσης. Το αεροσκάφος της KLM ανέπτυξε μεγάλη ταχύτητα προκειμένου να απογειωθεί, ενώ ο πιλότος του αεροσκάφους της PanAm, που ήταν σταματημένο στον αεροδιάδρομο, προσπάθησε να μετακινηθεί, δίχως αποτέλεσμα. Τα δυο αεροπλάνα συγκρούστηκαν με μεγάλη ταχύτητα και αμέσως έπιασαν φωτιά. Από το Boeing της KLM σκοτώθηκαν όλοι οι επιβαίνοντες. Από το αεροσκάφος της PanAm, σκοτώθηκαν 258 άνθρωποι, 61 τραυματίστηκαν και μόλις 61 διασώθηκαν. Ο συνολικός αριθμός των νεκρών έφτασε τους 583.
Το τραγικό συμβάν έκανε τον γύρο του κόσμου. Για πάρα πολλές μέρες μονοπωλούσε τα πρωτοσέλιδα διεθνών εφημερίδων. Η Ισπανική Πολιτική Αεροπορία ανέλαβε την διερεύνηση του περιστατικού με την βοήθεια Αμερικανών και Ολλανδών εμπειρογνωμόνων.
Το πόρισμα που βγήκε ύστερα από μήνες, ήταν πως ο Ολλανδός πιλότος πάνω στο άγχος του και στην βιασύνη του, αποπειράθηκε να απογειωθεί χωρίς να πάρει ποτέ άδεια από τον πύργο ελέγχου. Στην αρχή οι Ολλανδοί προσπάθησαν να ρίξουν το φταίξιμο στον πύργο ελέγχου, όμως αργότερα η KLM ανέλαβε την ευθύνη και αποζημίωσε όλα τα θύματα.
Το πιο πολύνεκρο αεροπορικό δυστύχημα όλων των εποχών, ανάγκασε την ICAO να πάρει ορισμένα μέτρα για να μην επαναληφθεί κάτι παρόμοιο στο μέλλον. Τα πιο σημαντικά, ήταν η καθιέρωση της τυποποιημένης φρασεολογίας μεταξύ κυβερνήτη και πύργου ελέγχου αλλά και η μείωση της αποκλειστικότητας των αποφάσεων από τον κυβερνήτη, αφού από τότε τα μέλη του πληρώματος μπορούν να εκφράσουν τις αντιρρήσεις τους στον κυβερνήτη, κυρίως για θέματα ασφαλείας.

Όπως πάντα βέβαια, έπρεπε να γίνει το κακό, που στην προκειμένη περίπτωση ήταν τεράστιο, για να σκεφτεί κάποιος ότι υπό ειδικές συνθήκες, τα κενά ασφαλείας μπορούσαν να αποβούν μοιραία.