«Είναι το αποτέλεσμα μιας καταστρεπτικής σύγκρουσης ανάμεσα στη φαντασία και την παντοδυναμία των Κένεντι», έχει γράψει σχετικά ο Έντουαρντ Κλάιν.

«Αυτό μοιάζει με τη Κατάρα των Κένεντι
Όλα μέσα μου είναι νεκρά
Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο
Να είσαι αυτός που φεύγει ή αυτός που μένει»…

Η αναφορά και μόνο της κατάρας των Κένεντι σε ένα εύπεπτο ερωτικό άσμα, όπως το παραπάνω, απλά επιβεβαιώνει την ατελείωτη σαγήνη που ασκεί μέχρι και σήμερα αυτή η διάσημη πολιτική οικογένεια με την κάποτε ελπιδοφόρα υπόσχεση του Κάμελοτ σε όλους ανεξαιρέτως τους Αμερικανούς πολίτες. Ο θάνατος δεν τσιγκουνεύτηκε τις επισκέψεις του στα μέλη της, ενώ η τραγωδία στην πιο ατόφια και επίπονη μορφή της ανακάλυψε τους κατάλληλους πρωταγωνιστές στα πρόσωπα τους.

Οι ιστορίες αναρίθμητες και τα πάθη μεγάλα. Οι έρωτες βασανιστικοί και τα λάθη ολέθρια. Οι δολοφονίες πολλές και οι συνομωσίες ακόμα περισσότερες. Ήταν άραγε όλα αυτά το αποτέλεσμα της φημολογούμενης υπερφυσικής κατάρας; Ή απλά η κατάληξη των κατά βάση λανθασμένων αποφάσεων μιας ολόκληρης γενιάς ανθρώπων, στους οποίους ούτε λίγο ούτε πολύ οι Αμερικανοί ψηφοφόροι επένδυαν κάθε φορά για να ναυαγήσουν ξανά και ξανά;

Μύθος ή πραγματικότητα;

Για τον Έντουαρντ Κλάιν, συγγραφέα ενός βιβλίου με σχετική θεματική, πρόκειται απλά για «το αποτέλεσμα μιας καταστρεπτικής σύγκρουσης ανάμεσα στη φαντασία και την παντοδυναμία των Κένεντι- η ανάγκη τους να γλιτώνουν από πράγματα που οι άλλοι δεν μπορούν- και την ψυχρή, σκληρή πραγματικότητα της ζωής». Όσοι πάντως εξακολουθούν να πιστεύουν στη δυναμική αυτής της περιβόητης κατάρας των Κένεντι αναφέρουν τα ακόλουθα τραγικά περιστατικά ως τα ακλόνητα επιχειρήματα τους.

1941
Η Ρόζμαρι Κένεντι, η μεγαλύτερη κόρη της γνωστής οικογενείας, πιστεύεται πως είχε σοβαρά διανοητικά προβλήματα με τις περισσότερες φήμες να κάνουν λόγο για κατάθλιψη και σχιζοφρένεια. Εξαιτίας της συχνά βίαιης συμπεριφοράς της και των αλλεπάλληλων αλλαγών στη διάθεση της, ο πατέρας της Τζόζεφ κανόνισε να υποβληθεί μυστικά σε λοβοτομή. Η επέμβαση διατάραξε ακόμα περισσότερο τις διαγνωστικές ικανότητες της, με αποτέλεσμα να περάσει το υπόλοιπο της ζωής της κλεισμένη σε ίδρυμα μέχρι το θάνατο της το 2005.

1944
Ο Τζόζεφ Π. Κένεντι Τζ. σκοτώθηκε όταν το αεροπλάνο του εξερράγη πάνω από το ανατολικό Σάφολκ της Αγγλίας στη διάρκεια της μυστικής επιχείρησης Άνβιλ στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

1948
Η Καθλίν Κένεντι Κάβεντις, η Μαρκησία του Χάρτινγκτον και τέταρτο παιδί της ένδοξης οικογένειας, σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα στη Γαλλία  σε ηλικία 28 ετών, ενώ ταξίδευε με τον παντρεμένο -με άλλη γυναίκα- εραστή της.

1956
Η Ζακλίν Μπουβιέ Κένεντι γέννησε ένα θνησιγενές βρέφος, το οποίο παρότι θάφτηκε στο εθνικό νεκροταφείο του Άρλιγκτον δίπλα στους γονείς της με τη λέξη «κόρη» πάνω στη ταφόπλακα του, καταγράφηκε στην ιστορία ως Αραμπέλα Κένεντι όπως ήταν το όνομα που σκόπευαν να της δώσουν οι γονείς της.

1963

1) Ο Πάτρικ Μπουβιέ Κένεντι πέθανε δύο μόλις ημέρες μετά την πρόωρη γέννηση του.
2) Ο  πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι δολοφονείται στο Ντάλας του Τέξας. Για το έγκλημα κατηγορείται άμεσα ο Λη Χάρβεϊ Όσβαλντ, ο οποίος όμως υποκύπτει στα θανάσιμα πυρά που δέχεται από τον ιδιοκτήτη νυχτερινού κέντρου στο Τέξας, Τζακ Ρούμπι, δύο μέρες πριν την έναρξη της δίκης του. Το FBI και η Επιτροπή Γουόρεν επίσημα κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο Όσβαλντ ήταν ο μοναδικός δολοφόνος.  Ωστόσο  η Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής των Ηνωμένων Πολιτειών για Δολοφονίες (HSCA) συμπέρανε ότι οι έρευνες των προαναφερθέντων ήταν εσφαλμένες και ότι η δολοφονία του Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι ήταν πιθανότατα το αποτέλεσμα μιας συνωμοσίας.

1964
Ο Αμερικανός γερουσιαστής Έντουαρντ Μ. (Τεντ) Κένεντι γλίτωσε από θαύμα όταν συνετρίβη το αεροπλάνο στο οποίο επέβαινε. Από τους συνεπιβάτες του, η βοηθός του και ο πιλότος του  αεροσκάφους σκοτώθηκαν ακαριαία, ενώ ο ίδιος πέρασε πολλές εβδομάδες στο νοσοκομείο αναρρώνοντας από τα πολλά τραύματα του, μεταξύ των οποίων μια σπασμένη πλάτη, ένας τρυπημένος πνεύμονας, σπασμένα πλευρά και εσωτερική αιμορραγία.

1968
Ο Αμερικανός γερουσιαστής Ρόμπερτ Φ. Κένεντι δολοφονήθηκε από τον Ιορδανό Σιχράν Μπισαρά Σιχράν στο Λος Άντζελες αμέσως μετά τη νίκη του στις προεδρικές προκριματικές εκλογές του δημοκρατικού κόμματος στη Καλιφόρνια. Ο Σιχράν Μπισαρά Σιχράν καταδικάστηκε για τον φόνο του Ρόμπερτ Κένεντι και εκτίει ποινή ισόβιας φυλάκισης σε κρατικό σωφρονιστικό ίδρυμα.

1969
Στο νησί Τσαπακουιντίκ της Μασαχουσέτης ο Τεντ Κένεντι έριξε το αυτοκίνητο του έξω από μια γέφυρα, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί θανάσιμα η συνεπιβάτης και γραμματέας του, Μέρι Τζο Κόπεσιν. Μεθυσμένος καθώς ήταν χρειάστηκε οχτώ ολόκληρες ώρες για να παρουσιαστεί στο αστυνομικό τμήμα και να παραδεχτεί την εμπλοκή του στο συμβάν, που αποτέλεσε τη τραγική κατάληξη της φλογερής νύχτας που είχε περάσει νωρίτερα με την υπάλληλο του. Μετά το ατύχημα υπέβαλλε τη παραίτηση του στη γερουσία, ωστόσο του επιτράπηκε να παραμείνει στο αξίωμα του, αν και τιμωρήθηκε με φυλάκιση δύο μηνών. Στη τηλεοπτική ομιλία του στις 25 Ιουλίου, λίγες μέρες μετά, το ατύχημα αναρωτήθηκε δημόσια «αν κάποια τρομερή κατάρα βαρύνει την οικογένεια των Κένεντι».

1973
1) Ο Τζόζεφ Φ. Κένεντι ΙΙ ήταν ο οδηγός ενός αυτοκινήτου που συγκρούστηκε και άφησε παράλυτη τη συνέπιβατιδα του Παμ Κέλεϊ.
2) Ο Τεντ Κένεντι Τζ. υποβάλλεται σε επέμβαση ακρωτηριασμού του δεξιού ποδιού του λόγω καρκίνου των οστών.

1984
Ο Ντέιβιντ Άντονι Κένεντι ανακαλύπτεται νεκρός από υπερβολική δόση κοκαΐνης και Ντεμερόλ στο δωμάτιο ξενοδοχείου στο Παλμ Μπιτς της Φλόριντα.

1991
Ο Γουίλιαμ Κένεντι Σμίθ συνελήφθη και κατηγορήθηκε για το βιασμό μιας νεαρής γυναίκας στην έπαυλη των Κένεντι στο Παλμ Μπίτς της Φλόριντα. Η δίκη του απέσπασε μεγάλη προσοχή από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μέχρι την αθώωση του που σήμανε τη λήξη της.

1997
Ο Μάικλ Κένεντι σκοτώθηκε σε δυστύχημα με σκι στο Άσπεν του Κολοράντο. Νωρίτερα ήταν ύποπτος για βιασμό ανηλίκου μετά την αποκάλυψη του τρίχρονου δεσμού του με την 14χρονη (εκείνη τη περίοδο) νταντά της οικογένειας.

1999
Ο Τζον. Φ. Κένεντι Τζ. σκοτώθηκε, όταν κατέπεσε το ιδιωτικό αεροσκάφος το οποίο πιλόταρε ο ίδιος στον Ατλαντικό Ωκεανό στα ανοιχτά του νησιού Μάρθας Βίνιαρντ, ενώ κατευθυνόταν στη Μασαχουσέτη για το γάμο της εξαδέλφης του Ρόρι Κένεντι. Μαζί του στο σκάφος επέβαιναν η σύζυγός του, Κάρολαϊν Μπεσέτ, και η αδερφή της, οι οποίες επίσης και πέθαναν στο τραγικό αυτό δυστύχημα. Το πτώμα του Τζον Φ. Κένεντι Τζούνιορ ανασύρθηκε μέσα στις επόμενες μέρες και η τέφρα του διασκορπίστηκε στη θάλασσα.

2011
Η Κάρα Κένεντι Άλλεν πέθανε από έμφραγμα ενώ γυμναζόταν σε γνωστό κέντρο άσκησης στην Ουάσιγκτον. Η Κάρα Κένεντι είχε ήδη νοσήσει από καρκίνο του πνεύμονα το 2002 τον οποίο και είχε ξεπεράσει μετά από μερική αφαίρεση του δεξιού πνεύμονα της.

2012
Η Μάιρη Ρίτσαρντσον Κένεντι, η δεύτερη και εν διαστάσει σύζυγος του Ρόμπερτ Κένεντι, βρέθηκε κρεμασμένη στον αχυρώνα του σπιτιού της στο προάστιο Μπέντφορντ της Νέας Υόρκης. Η εξάρτησή της από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ ήταν κοινό μυστικό στην αμερικανική κοινωνία των πλουσίων και διασήμων, ωστόσο, όπως γράφτηκε τότε, την απόφαση να βάλει τέλος στη ζωή της υπαγόρευσαν τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπιζε μετά και τις απειλές του συζύγου της για σημαντική μείωση της διατροφής της.

2019
Εφτά χρόνια μετά τον Αύγουστο του 2019, μια εγγονή του Ρόμπερτ Φιτζέραλντ Κένεντι πέθανε από υπερβολική δόση ναρκωτικών ουσιών, μέσα σε κτιριακό συγκρότημα το οποίο ανήκει στην οικογένεια στο Χαϊάνις Πορτ της Μασαχουσέτης. Η Σίρσε Κένεντι Χιλ ήταν μόλις 22 ετών και είχε δώσει πολλά χρόνια μάχη με την κατάθλιψη.
(in.gr)

Στις 15 Οκτωβρίου του 1940, ελήφθη η απόφαση για την επίθεση κατά της Ελλάδας από το Ιταλικό Πολεμικό Συμβούλιο, παρουσία του Μουσολίνι και παρά τις αντιρρήσεις πολλών από τους παρισταμένους για την προχειρότητα με την οποία αντιμετωπιζόταν η επιχείρηση.

Ο «Ντούτσε» ήθελε μία νίκη για να μπει στο μάτι του Χίτλερ, που είχε εκφράσει τις επιφυλάξεις για μία επίθεση κατά της Ελλάδας. Πίστευε ότι η χώρα μας ήταν ο εύκολος στόχος.

Γερμανός στρατάρχης, που διακρίθηκε στις επιχειρήσεις στη Βόρειο Αφρική κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ως διοικητής του «Άφρικα Κορπς». Ήταν γνωστός με το προσωνύμιο «Η Αλεπού της Ερήμου»...

Έρβιν Ρόμελ (1891 – 1944)Γερμανός στρατάρχης, που διακρίθηκε στις επιχειρήσεις στην Βόρειο Αφρική κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ως διοικητής του «Άφρικα Κορπς». Ήταν γνωστός με το προσωνύμιο «Η Αλεπού της Ερήμου». Αυτοκτόνησε με δηλητήριο, μετά την αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του Χίτλερ (20 Ιουλίου 1944), στην οποία είχε ανάμιξη.
Ο Γιοχάνες Έρβιν Όιγκεν Ρόμελ γεννήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 1891 στο Χάιντενχαιμ του Βασιλείου της Βιρτεμβέργης, που αποτελούσε τμήμα της Αυτοκρατορικής Γερμανίας. Ο πατέρας του ήταν δάσκαλος και η μητέρα του κόρη τοπικού αξιωματούχου.
Το 1910 κατετάγη ως εύελπις στο 124ο Σύνταγμα Πεζικού της Βιρτεμβέργης. Ως υπολοχαγός έλαβε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και διακρίθηκε στα πεδία των μαχών. Για τη δράση του στις επιχειρήσεις του Μεγάλου Πολέμου τού απονεμήθηκε το α­νώτατο μετάλλιο του γερμανικού στρατού. Από τότε έγινε φανερό ότι ήταν προορισμένος να διαπρέψει, επειδή διέθετε ηγετικά προσόντα, ασυνήθιστο θάρρος και την ικανότητα να κατανοεί την ψυχολογία των ανδρών του.
Κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου προάγεται ανελλιπώς και αναλαμβάνει τη διοίκηση μονάδων του Πεζικού, ενώ κατά διαστήματα διδάσκει σε στρατιωτικές σχολές. Το 1937 εκδίδει το βιβλίο «Το Πεζικό επιτίθεται», στο οποίο πραγματεύεται τα συμπεράσματα από τις πολεμικές εμπειρίες του κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τις αντιλήψεις του για την εκπαίδευση των νεοσυλλέκτων. Το βιβλίο αποσπά ενθουσιώδεις κριτικές και ανυψώνει τη φήμη του.

Τον ίδιο χρόνο ο Χίτλερ, αναγνωρίζοντας τις ικανότητές του, τον εντάσσει στο επιτελείο του, παρότι δεν ήταν μέλος του Ναζιστικού Κόμματος. Με την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου διορίζεται διοικητής της προσωπικής του ασφάλειας, αλλά η θέση αυτή δεν τον ικανοποιεί και ζητάει μετάθεση στα πολεμικά μέτωπα. Τον Φεβρουάριο του 1940 προάγεται σε στρατηγό και αναλαμβάνει τη διοίκηση της 7ης Μεραρχίας Τεθωρακισμένων, που επιχειρεί στο μέτωπο της Γαλλίας. Παρόλο που δεν διαθέτει πείρα στη διοίκηση τεθωρακισμένων μονάδων, γρήγορα αντιλαμβάνεται τις τεράστιες επιθετικές δυνατότητες των μηχανοκίνητων και τεθωρακισμένων μονάδων.

Τον Φεβρουάριο του 1941 αναλαμβάνει τη διοίκηση του γερμανικού εκστρατευτικού σώματος (Άφρικα Κορπς), που στάλθηκε στη Βόρειο Αφρική για να ενισχύσει τον σχεδόν ηττημένο ιταλικό στρατό. Η έρημος της Βόρειας Αφρικής υπήρξε το θέατρο των μεγαλύτερων επιτυχιών του, αλλά και της ήττας του από ένα πολύ ανώτερο αντίπαλο.
Στρατηγός ευφυής και ικανότατος στη χρήση των τεθωρακισμένων δυνάμεων από την προηγούμενη θητεία του στη Γαλλία, αποκτά επάξια το προσωνύμιο «Η Αλεπού της Ερήμου» και κατευθύ­νει τις επιχειρήσεις πάνω σ’ ένα βρετανικό μηχανοκίνητο τεθωρακισμέ­νο όχημα, που απέσπασαν οι Γερμανοί από τους Άγγλους.

Μετά την κατάληψη του Τομπρούκ, το Μάιο του 1942, προάγεται σε στρατάρχη. Η υποχώρηση των δυνάμεών του έ­χει καταγραφεί ως αριστούργημα της στρατηγικής τέχνης. Το ίδιο θα μπορούσε να ειπωθεί και για τις μεμονωμένες νίκες του στη Βόρεια Αφρι­κή, την οποία αναγκάζεται να εγκαταλείψει το Μάρτιο του 1943, μετά την ήττα των δυνάμεών του στη δεύτερη Μάχη του Ελ Αλαμέιν, έχοντας όμως προκαλέσει σοβαρότατα πλήγματα στην 8η Στρατιά του Μοντγκόμερι.

Ο Ρόμελ απολαμβάνει την απεριόριστη εκτίμηση και εμπιστοσύνη του Χίτλερ και στη συνέχεια αναλαμβάνει τη διοίκηση της Ομάδας Στρατιών Β στην Ιταλία. Το ίδιο έτος καλείται να σχεδιάσει το «Τείχος του Ατλαντικού» (την αμυντική διάταξη, δηλαδή, των γερμανικών δυνάμεων στις ακτές της Ευρώπης), εν όψει της απόβασης των Συμμάχων. Τον Ιανουάριο του 1944 τίθεται επικεφαλής της Ομάδας Στρατιών Β, η οποία έχει τον επιχειρησιακό έ­λεγχο των δυνάμεων που επιχειρούν να εμποδίσουν την απόβαση στη Γαλ­λία.
Στις 17 Ιουλίου 1944, κατά τη διάρκεια μιας αεροπορικής επίθεσης των Συμμάχων, τραυματίζεται σοβαρά στο κεφάλι, όταν το αυτοκίνητο στο οποίο επιβαίνει ανατρέπεται. Τον Αύγουστο η κατάσταση της υγείας του έχει βελτιωθεί σημαντικά και είναι σε θέση να επιστρέψει στη Γερμανία με αναρρωτική άδεια.
Εν τω μεταξύ, μετά την αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του Χίτλερ στις 20 Ιουλίου, είχαν αποκαλυφθεί οι επαφές του Ρόμελ με τους συνωμότες. Ο ίδιος από καθαρά επαγγελματική σκοπιά είχε πειστεί ότι ο πόλεμος δεν μπορούσε να κερδηθεί και ότι ο Χίτλερ όφειλε να διαπραγματευτεί με τους Συμμάχους για τον τερματισμό του.
Ο Ρόμελ τέθηκε υπό παρακολούθηση και ο Χίτλερ δεν θεώρησε σκόπιμο, λόγω της δημοφιλίας του, να εμφανισθεί ενώπιον του δικαστηρίου ως εχθρός του και να οδηγηθεί στην αγχόνη. Έτσι, ανέθεσε σε δύο στρατηγούς να του προτείνουν να αυτοκτονήσει με δηλητήριο, με τη διαβεβαίωση ότι το όνομα αυτού και της οικογένειάς του (σύζυγος, γιος και μία εξώγαμη θυγατέρα) θα παρέμενε ακηλίδωτο, εάν απέφευγε να εμφανιστεί στο δικαστήριο.
Στις 14 Οκτωβρίου 1944, ο Έρβιν Ρόμελ ήπιε δηλητήριο, θέτοντας τέλος στη ζωή του. Στην κηδεία του τού απονεμήθηκαν πλήρεις στρατιωτικές τιμές.

Πηγή:SanSimera.gr

Το σκάνδαλο γάλακτος (swill milk) ήταν ένα μεγάλο σκάνδαλο νοθευμένης τροφής στη Νέα Υόρκη τη δεκαετία του 1850.
Όταν μια μυστηριώδης, ανεξέλεγκτη ασθένεια άρχισε να παίρνει τη ζωή των βρεφών στη Νέα Υόρκη το 1850, υπήρχαν πολλές θεωρίες για το τι πραγματικά συνέβαινε.
Ασθένειες όπως η χολέρα και ο τυφος ήταν μέρος της καθημερινής ζωής, όμως τα βρέφη δεν είχαν κανένα τέτοιο σύμπτωμα. Ήταν κάτι άλλο αυτό που τους συνέβαινε.
Όπως αποδείχθηκε, η αιτία ήταν… το γάλα που έπιναν. Η εφημερίδα του Frank Leslie αποκάλυψε τη φρίκη της παραγωγής γάλακτος και πώς σκότωνε τα βρέφη.
Το σκάνδαλο Swill Milk του 1858 ανακαλύφθηκε από έναν δημοσιογράφο που διερεύνησε τους θανάτους που είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό – όλα αυτά τα μωρά έπιναν μια συγκεκριμένη μάρκα γάλακτος – το οποίο αποδείχτηκε μολυσμένο.
Η παροχή τροφής για τους κατοίκους των πόλεων που κατέφθαναν από όλη την χώρα, ήταν όλο και μεγαλύτερη πρόκληση. Η μεταφορά γάλακτος από την επαρχία ήταν δύσκολη επειδή δεν υπήρχε τρόπος να κρατηθεί κρύο και να το αποτρέψει από το να χαλάσει οπότε, η επόμενη λύση ήταν το γάλα να φτιάχνεται στην πόλη – έτσι έφεραν αγελάδες και δημιούργησαν τα πρώτα γαλακτοκομεία.
Μέχρι το 1840, 500 γαλακτοκομεία της Νέας Υόρκης στέγαζαν τις μισές αγελάδες στην πόλη ενώ οι άλλες αγελάδες κρατήθηκαν σε παραγκουπόλεις κοντά στα εργοστάσια όπου χρησιμοποιούνται για την παραγωγή γάλακτος. Η ανάγκη για παραγωγή γάλακτος ήταν μεγάλη.
Η σίτιση αγελάδων δεν ήταν φθηνή, αλλά τα αποστακτήρια βρήκαν έναν τρόπο να χρησιμοποιούν τα απορρίμματα σιτηρών τους. Τα αποστακτήρια χρησιμοποίησαν τεράστιες ποσότητες σιταριού για να παράξουν ουίσκι και μπίρες. Για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους, τα αποστακτήρια άρχισαν να χρησιμοποιούν το παραμένον υποπροϊόν – swill – για να ταΐσουν αγελάδες που στεγάζονταν. Αυτό ήταν και το μεγάλο τους λάθος.
Το γάλα αυτό παράγονταν από αγελάδες που τρέφονταν με ένα πηχτό πολτό τροφής που φτιαχνόταν πρόχειρα, σε βρώμικες και άθλιες δεξαμενές από κοντινά αποστακτήρια ουίσκι. Οι αγελάδες ζούσαν σε φρικτές συνθήκες και τελικά παρήγαγαν γάλα γεμάτο βακτήρια. Για να νοστιμέψουν τη γεύση του γάλακτος, στο εργοστάσιο παρασκευής του, πρόσθεταν διάφορα υλικά έτσι ώστε να γίνει πιο γλυκό. Πουλιόταν φθηνά και διατίθονταν στο εμπόριο ως ‘αγνό’!

Οι New York Times μάλιστα εκτίμησαν ότι σε ένα χρόνο 8.000 βρέφη πέθαναν από αυτό το γάλα, το οποίο δεν απαγορεύτηκε παρά μόνο σχεδόν μια δεκαετία μετά τα θανατηφόρα γεγονότα του 1850. Ωστόσο, το τραγικό σκάνδαλο δημιούργησε μια κινητοποίηση σχετικά με την ασφάλεια των τροφίμων στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Είκοσι δύο χρόνια συμπληρώνονται τη Δευτέρα (11-9-2023)από την ημέρα των χειρότερων τρομοκρατικών επιθέσεων που έχουν βιώσει ποτέ οι Ηνωμένες Πολιτείες στις οποίες σκοτώθηκαν 2.977 άνθρωποιΤην 11η Σεπτεμβρίου του 2022, στην 21η επέτειο των χειρότερων τρομοκρατικών επιθέσεων που έχουν βιώσει ποτέ οι ΗΠΑ, ο Τζο Μπάιντεν έστειλε την αντιπρόεδρό του, την Καμάλα Χάρις, στη Νέα Υόρκη και ο ίδιος έδωσε το παρών στην τελετή μνήμης που πραγματοποιήθηκε στο Πεντάγωνο.«Ο ρους της ιστορίας της Αμερικής άλλαξε εκείνη την ημέρα» είπε από το βήμα, εκείνο που δεν άλλαξε όμως, διαβεβαίωσε, «είναι ο χαρακτήρας αυτού του έθνους», «οι θυσίες, η αγάπη, η γενναιοδωρία» για τις οποίες είναι ικανό.

22 χρόνια από την ημέρα που άλλαξε τον κόσμο
«Αυτή τη μέρα, το θέμα δεν είναι το παρελθόν αλλά το μέλλον», συνέχισε, καλώντας τους Αμερικανούς να υπερασπιστούν τη δημοκρατία, εγγυήτρια της ελευθερίας που οι τρομοκράτες θέλησαν να «θάψουν κάτω από τη φωτιά, τον καπνό και τις στάχτες».
Ακριβώς 22 χρόνια από εκείνο το πρωινό που άλλαξε διά παντός όχι μόνο τις ΗΠΑ αλλά ολόκληρο τον κόσμο, ο Μπάιντεν θα τιμήσει τη Δευτέρα στην Αλάσκα τη μνήμη των 2.977 ανθρώπων που χάθηκαν, επιστρέφοντας από το ταξίδι του στην Ασία, όπου πρόκειται να συμμετάσχει σήμερα και αύριο στη σύνοδο κορυφής της G20 στο Νέο Δελχί.
Η Καμάλα Χάρις θα συμμετάσχει και πάλι στην τελετή μνήμης που θα πραγματοποιηθεί στο Σημείο Μηδέν, στη Νέα Υόρκη, η Πρώτη Κυρία αναμένεται (εφόσον έχει αναρρώσει από την Covid-19) να καταθέσει στεφάνι στο Πεντάγωνο και ο ίδιος θα συναντηθεί στην Αλάσκα με οικογένειες στρατιωτικών και άλλους οικείων θυμάτων – θα είναι όμως ο πρώτος πρόεδρος των ΗΠΑ που δεν παρίσταται σε κάποιο από τα σημεία όπου συνετρίβησαν τα τέσσερα επιβατηγά αεροσκάφη τα οποία κατέλαβαν εκείνη την ημέρα συνολικά 19 τρομοκράτες της Αλ Κάιντα.
Και αυτό, στο τοξικό πολιτικό κλίμα που επικρατεί στην Αμερική 14 μήνες πριν από τις προεδρικές εκλογές, δεν έμεινε ανεκμετάλλευτο από την τραμπική πτέρυγα (που σημαίνει σχεδόν το σύνολο…) των Ρεπουμπλικανών.
Τα σόσιαλ μίντια πλημμύρισαν τις τελευταίες ημέρες από σχόλια του τύπου «Ο Μπάιντεν δεν νοιάζεται για τα θύματα της 11ης Σεπτεμβρίου» ή «Γιατί δεν μπορεί ποτέ να βρεθεί ο Μπάιντεν εκεί όπου είναι απαραίτητος;».
Τα δεδομένα και η αλήθεια, μικρή σημασία έχουν τη στιγμή που ο Τραμπ έχει καταφέρει να πείσει μια συντριπτική πλειοψηφία των Ρεπουμπλικανών πως οι 91 κακουργηματικές κατηγορίες τις οποίες αντιμετωπίζει δεν είναι παρά ένα πολιτικοποιημένο «κυνήγι μαγισσών».
Αρκετοί αναλυτές θεωρούν άλλωστε πως το πιο σημαντικό κληροδότημα της 11ης Σεπτεμβρίου μπορεί να συμπυκνωθεί σε μία ερώτηση ικανή να προκαλέσει τρέλα: τι σημαίνει αλήθεια;

Τα τραγικά γεγονότα που ένωσαν το αμερικανικό έθνος
Τα γεγονότα εκείνου του πρωινού, η συντριβή δύο αεροσκαφών στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης, ενός ακόμη αεροσκάφους στο Πεντάγωνο και ενός τέταρτου αεροσκάφους, που φαινομενικά είχε στόχο τον Λευκό Οίκο ή το Καπιτώλιο, σε ένα χωράφι της Πενσιλβάνια, μια πράξη αυτοθυσίας των επιβατών και του πληρώματός του, κατάφεραν να ενώσουν με πρωτοφανή τρόπο το αμερικανικό έθνος γύρω από τη σημαία του.
Οι δημοσκοπήσεις της εποχής εκείνης δείχνουν πως τεράστια ποσοστά των Αμερικανών ένιωθαν τα ίδια πράγματα: σοκ, θλίψη, φόβο, οργή. Τον Οκτώβριο του 2001, ένα 60% των πολιτών εξέφραζε εμπιστοσύνη στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση, ένα επίπεδο ανήκουστο και για τις τρεις προηγούμενες δεκαετίες και για τις δεκαετίες που ακολούθησαν.
Παράλληλα, ένα 70% των πολιτών επιδοκίμαζε τον επαγγελματισμό των μέσων ενημέρωσης – της τηλεόρασης, του ραδιοφώνου και του Τύπου δηλαδή, η πρόσβαση στο Ιντερνετ γινόταν ακόμη τότε πρωτίστως με dial-up συνδέσεις ενώ σόσιαλ μίντια, φυσικά, δεν υπήρχαν.
Και ένα 77% ζητούσε την άμεση ανάληψη στρατιωτικής δράσης εναντίον «όποιου είναι υπεύθυνος».
Αρχές του 2022, λίγους μήνες μετά την έναρξη του πολέμου στο Αφγανιστάν, ένα 83% των πολιτών ενέκρινε τη στρατιωτική εκστρατεία εναντίον των Ταλιμπάν και της Αλ Κάιντα.
Τον Απρίλιο του 2013, στη διάρκεια του πρώτου μήνα του πολέμου στο Ιράκ, επτά στους 10 πολίτες δήλωναν πως οι ΗΠΑ είχαν πάρει τη σωστή απόφαση, ήταν άλλωστε πεπεισμένοι πως υπήρχε άμεση σύνδεση ανάμεσα στον Σαντάμ Χουσεΐν και τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου.

Η συνέχεια
είναι γνωστή σε όλους. Οι τρόποι με τους οποίους άλλαξαν τις ΗΠΑ και τον κόσμο εκείνες οι επιθέσεις, και ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» που ακολούθησε, έχουν αναλυθεί όλα αυτά τα χρόνια όσο τίποτε άλλο.
Οι περισσότεροι Αμερικανοί πολίτες -όπως και η πλειονότητα του κόσμου γενικότερα- εκτιμούν σήμερα πως οι ΗΠΑ απέτυχαν στους στόχους τους, και στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Πέραν αυτού, ωστόσο, δεν συμφωνούν σχεδόν σε τίποτα.
Η ενότητα κράτησε λίγο, ο διχασμός και η πόλωση, πάλι, γίνονται όλο και χειρότερα. Μόνο ένα πράγμα δεν άλλαξε: το θράσος και η αμετροέπεια του Ντόναλντ Τραμπ. Σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 σε τοπικό τηλεοπτικό κανάλι της Νέας Υόρκης, ως «απλός» μεγιστάνας των ακινήτων τότε, δεν είχε διστάσει να υπερηφανευτεί πως, μετά την κατάρρευση των Δίδυμων Πύργων, το ψηλότερο κτίριο του Μανχάταν ήταν ένας ουρανοξύστης 71 ορόφων στον αριθμό 40 της Γουόλ Στριτ -ένα κτίριο δικό του.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ «ΤΑ ΝΕΑ»