Μια υπέροχη ροζ τούλινη φούστα με την ετικέτα της πανέμορφης κατόχου της που έφυγε από τα χέρια ενός άντρα που αγάπησε.... She’s gone- Για ένα αδειανό πουκάμισο
Συγκλονισμένη! Θυμωμένη! Βαθιά λυπημένη! Όλα αυτά τα συναισθήματα ανάμεικτα καθώς βρέθηκα στην έκθεση She's gone στην σχολή Αιγαία στους Αγίους Ομολογητές. Στον χω΄ρο τα ρούχα δολοφονημένων κοριτσιών αιωρούνται στις κρεμάστρες και περιστρέφονται αργά γύρω γύρω, τόσο απόλυτα άδεια μα ταυτόχρονα τόσο γεμάτα από αναμνήσεις, μακρινές ανέμελες στιγμές, με τόσα όνειρα αλλά και τόσα πολλά γιατί... Τα νανουρίσματα που ακούγονται από τα μεγάφωνα του χώρου ηχούν στα αυτιά μου σπαραχτικά και αμέσως φέρνω στο μυαλό μου τις μανούλες που κάποτε με τόση αγάπη και στοργή έβαζαν για ύπνο τα κοριτσάκια τους στην ασφάλεια της φωλιάς τους. Και σήμερα τι; Σήμερα το μόνο που τους απέμεινε είναι αυτά τα ρούχα τα αδειανά που είναι όμως ο κόσμος όλος τους... Μια υπέροχη ροζ τούλινη φούστα με την ετικέτα της πανέμορφης κατόχου της που έφυγε από τα χέρια ενός άντρα που αγάπησε.... Ένα τζιν ασορτί με ένα έντονο κόκκινο φουλάρι και μια τσάντα με χαμογελαστές μπαμπούσκες που είχε σαν γούρι η φοιτήτρια ιατρικής που δολοφονήθηκε από τον σύντροφο της γιατί δεν την άφηνε να συνεχίσει τα μεταπτυχιακά της... Το μαύρο ταγιέρ με το λευκό πουκάμισο της Ελένης Τοπαλούδη μου φαίνεται τόσο επιβλητικό και καθώς γυρνάει σιγά σιγά μοιάζει να διηγείται μια ολόκληρη ιστορία... Αυτή του πανύψηλου κοριτσιού από το Διδυμότειχο που κυνηγώντας όνειρα και στόχους βρέθηκε φοιτήτρια στη Ρόδο. Εκεί που όλα έσβησαν σε μια νύχτα όταν οι δύο άρρωστοι βιαστές της αποφάσισαν να την πετάξουν ζωντανή στα παγωμένα βράχια...Η ετικέτα στο πέτο του σακακιού της δεν βγαίνει από το μυαλό μου...Ελένη! Το ίδιο όμως συμβαίνει και με τα ρούχα και τις ετικέτες των υπολοίπων κοριτσιών που νοιώθω σαν να κοιτούν βαθιά μέσα μου... Φάτμα, Άλλα, Μάλκαμ, Γκανίτ, Λίμορ, Ντούα, Σλομίτ ... Το βλέμμα και η ψυχή μου μουδιασμένα... Σκέφτομαι έντονα την κόρη μου και για μια στιγμή τρομάζω... Σκέφτομαι τους δύο γιους που μεγαλώνω... Με το που βγαίνω και ενώ ακόμη τρέμω ολόκληρη στέλλω και στα τρία μου παιδιά μήνυμα γραπτό με φωτογραφίες της έκθεσης που ταξιδεύει ανά τον κόσμο για να φωνάξει δυνατά STOP τιμώντας ταυτόχρονα τα κορίτσια που δολοφονήθηκαν πως, ‘’Κανένας άντρας δεν κακομεταχειρίζεται και δεν σκοτώνει από αγάπη αυτό να μην το ξεχνάτε ποτέ!Σκοτώνει εξαιτίας της ανεπάρκειας , του κόμπλεξ κατωτερότητας και λόγω της αρρωστημένης του αντίληψης για το τι είναι σχέση και ποιος ο ρόλος της γυναίκας...’’ Μίνα Σαμψών
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|