​​*Tου Άκη Λεωνίδου

Φαίνεται ότι, όταν ο άνθρωπος αρχίσει να ωριμάζει, παύει να ψάχνει για «μία και μοναδική  αλήθεια» .  

​*Tου Άκη Λεωνίδου

Όταν η ελευθερία γίνεται προπέτασμα της αδιαφορίας και η πρόοδος άλλοθι της παρακμής

Στον κόσμο των διακηρυγμένων δικαιωμάτων, όπου όλα φαίνονται εφικτά και όλα επιτρέπονται, ξεπροβάλλει σιγά-σιγά μια σκιερή πλευρά: τα «δικαιώματα» που, αντί να υπηρετούν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την φθείρουν. Πρόκειται για επιλογές και συμπεριφορές που νομιμοποιούνται κοινωνικά ή και θεσμικά, αλλά στην ουσία είναι απάνθρωπες – επειδή καταργούν την ευθύνη, καταπνίγουν τη συλλογικότητα και δικαιώνουν τη βία της απληστίας ή της αδιαφορίας.

*Tου Άκη Λεωνίδου​​
Δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο να αντιληφθεί ένας κοινός ανθρώπινος νους ότι,  προ'υ'πόθεση ύπαρξης του χώρου, αλλά και οποιασδήποτε μορφής συνειδητοποιημένης ύπαρξης είναι ο χρόνος. 

Ο χρόνος όμως (θεωρητικά τουλάχιστον) μπορεί να συνειδητοποιηθεί ως υπαρκτός χωρίς να συνδυασθεί με τον χώρο..νια)

*Tου Άκη Λεωνίδου
Ηλικιακός ρατσισμός: 
Απαράδεκτος ή απαραίτητος;

Σε μια εποχή που η τεχνολογία εξελίσσεται ραγδαία και οι άνθρωποι ζουν περισσότερο, οι κοινωνίες αναζητούν τρόπους να παραμείνουν «ανταγωνιστικές» σε μια αθόρυβη αλλά διαβρωτική διάκριση.   

 Του Άκη Λεωνίδου

Απαιτώ ή επετώ..

Το γεγονός ότι όλοι οι άνθρωποι κατά βάθος επαιτούμε ο ένας απο τον άλλο δεν θα μπορούσε εύκολα να αμφισβηθει.

Του Άκη Λεωνίδου

Μιά φαίνεται να είναι η  "εχθρός" της ανυπαρξίας. Κι αυτή δεν θα μπορούσε να ήταν άλλη από τη συνειδητοποιημένη ύπαρξη.

Αφού λογικά, αν η ύπαρξη δεν θα μπορούσε να "συνειδητοποιηθεί" ότι είναι όντως υπαρκτή, δεν θα είχε καμιά διαφορά από την ανυπαρξία...

Αν αυτό ισχύει, τότε δεν εκλογικεύονται και τα όσα είμαστε υποχρεωμένοι να βιώνουμε εμείς οι άνθρωποι σε σχέση με όλα τα άλλα ζώα ?

Ένας στοχασμός πάνω στη φράση του Μενάνδρου

> Το γήρας δεν έρχεται μόνο του, λέει ο Μένανδρος. Και δεν έχει άδικο. Έρχεται πάντα με παρέα. Άλλοτε αόρατη, άλλοτε κραυγαλέα. Μια συνοδεία από αλλαγές, απώλειες, σκέψεις και — ενίοτε — αποκαλύψεις.

Το σώμα είναι το πρώτο που μιλά. Ή μάλλον, που σιωπά. Σιωπά μπροστά στο σκαλοπάτι, στο βάρος της τσάντας, στο ξεχασμένο όνομα. Εκεί όπου άλλοτε υπήρχε αυτοπεποίθηση, τώρα ελλοχεύει δισταγμός. Όχι φόβος απαραίτητα — αλλά επίγνωση. Μια ήσυχη γνώση ότι το άθραυστο έγινε εύθραυστο.

Όμως το γήρας δεν φέρνει μόνο σωματική φθορά. Φέρνει και μια αλήθεια που λίγοι τολμούν να κοιτάξουν στα μάτια. Ότι ο κόσμος γύρω σου αρχίζει να σου μοιάζει ξένος. Ότι οι φίλοι λιγοστεύουν. Ότι αρχίζεις να μετράς όχι τι θα κάνεις, αλλά πόσα έκανες — και τι τελικά άξιζε.