Ο πρώτος επίσημος αγώνας της Εθνικής μας ομάδας Νέων έγινε το 1979 με αντίπαλο την πανίσχυρη Γιουγκοσλαβία, που ακολούθως αναδείχτηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης κερδίζοντας στον τελικό τη Βουλγαρία με 1-0.

Τότε η διοργάνωση της UEFA, ηλικιακά διεξαγόταν ως Πρωτάθλημα Κάτω των 18 ετών. Το 2002 έγινε ηλικιακή αλλαγή από την UEFA σε Πρωτάθλημα Κ-19.

Στην πρώτη της παρουσία η Κύπρος κληρώθηκε να αντιμετωπίσει τη Γιουγκοσλαβία εντός και εκτός έδρας (1η Απριλίου).

Σύμφωνα με την προκλήρωση, ο νικητής των αγώνων θα εξασφάλιζε εισιτήριο συμμετοχής για την τελική φάση της διοργάνωσης που φιλοξένησε η Αυστρία.

Ο πρώτος αγώνας της Κύπρου με τη Γιουγκοσλαβία έγινε στο Στάδιο ΓΣΠ στις 14 Μαρτίου 1979 στην παρουσία χίλιων περίπου φιλάθλων. Σύμφωνα με τους κανονισμούς ο αγώνας ήταν διάρκειας 80 λεπτών, δύο ημίχρονα των 40 λεπτών.

Η ανώτερη Γιουγκοσλαβία επικράτησε με 3-0 από τέρματα που πέτυχαν οι Γκούντελι (14') και Τζουρέφσκι (60', 65').

Τον αγώνα διαιτήτευσε ο Ρουμάνος Τσίτα με επόπτες τους Στέφανο Χατζηστεφάνου και Σώτο Αυξεντίου.

Ο προπονητής της Εθνικής μας Πανίκος Ιακώβου χρησιμοποίησε τους Χριστάκη Χριστοφή (Νέα Σαλαμίνα), Κυριάκο Κυριάκου (Απόλλων), Αδάμο Κολοκούδια (ΕΝΠ), Αβραάμ Μιχαήλ (ΑΕΛ), Κώστα Μιαμηλιώτη (ΑΠΟΕΛ), Σωτήρη Νικολάου (Διγενής Μόρφου), Χριστάκη Μαύρο (Νέα Σαλαμίνα), Κώστα Πέτσα (Ομόνοια), Ευαγόρα Χριστοφή (Ομόνοια), Άντρο Χριστοδούλου (Απόλλων), Χριστάκη Παπαγιάννη (Διγενής Μόρφου). Αρχηγός Κώστας Μιαμηλιώτης.

Στο δεύτερο ημίχρονο ο Κωστάκης Γεωργίου (Ομόνοια) αντικατέστησε τον Αβραάμ Μιχαήλ και ο Σοφοκλής Αντώρκας (Ανόρθωση) τον Χριστάκη Μαύρο.

Στην αποστολή ήταν επίσης οι Χριστάκης Παναγιώτου (Απόλλων), Χρίστος Τιμοθέου (ΑΠΟΕΛ) και Βάσος Ανδρέου Μανές (Νέα Σαλαμίνα).

Στην τελευταία προπόνηση της ομάδας μας συμμετείχαν και οι Κωστάκης Κρασάς (ΕΝΠ), Στάσος Αναστασίου (Ερμής Αραδίππου), Πέτρος Ευαγγέλου (Άρης), Γιώργος Σαββίδης (Ολυμπιακός).

Σύμφωνα με τα στοιχεία της εποχής, οι τιμές εισόδου για το συγκεκριμένο παιχνίδι καθορίστηκαν ως εξής:

Κεντρική κερκίδα: 750 μιλς
Υπόλοιπες κερκίδες: 600 μιλς
Μαθητές και στρατιώτες μόνο στην ανατολική κερκίδα: 500 μιλς

Στις 17 Ιανουαρίου 1942 γεννιέται στο Λούισβιλ του Κεντάκι, στον νότο των ΗΠΑ, ο Κάσιους Κλέι, μετέπειτα Μοχάμεντ Άλι. Ο μικρός Κάσιους ξεκίνησε να ασχολείται με την πυγμαχία στα 12 του χρόνια και λίγα χρόνια αργότερα θα γινόταν ο παγκόσμιος θρύλος του αθλήματος.

Το 1964 κατακτά για πρώτη φορά τον τίτλο του πρωταθλητή και έκτοτε ακολουθεί μια εντυπωσιακή πορεία. Όμως ο Κάσιους Κλέι δεν απασχόλησε την αμερικανική και διεθνή κοινή γνώμη μόνο για τα επιτεύγματα του εντός του ρίνγκ.
Λίγες ημέρες αφότου στέφθηκε πρωταθλητής, το 1964, ο Κάσιους Κλέι ανακοίνωσε πως ασπάστηκε τον ισλαμισμό και πως υιοθετεί το όνομα, Μοχάμεντ Άλι, που του δόθηκε από τον πνευματικό καθοδηγητή του, Ελάιτζα Μοχάμεντ.

Πολιτική ταυτότητα και αποκλεισμός
Η πορεία του στην πυγμαχία συνέχισε να είναι ανοδική και το 1966 στέφεται παγκόσμιος πρωταθλητής βαρέων βαρών. Παράλληλα αξιοποιώντας τη δημοσιότητα και τη δημοτικότητά του δεν διστάζει, σε καιρούς που μόνο αυτονόητο δεν ήταν, να εκφράζει τις πολιτικές του απόψεις, στηλιτεύοντας τη συμμετοχή των ΗΠΑ στον πόλεμο του Βιετνάμ, τις φυλετικές διακρίσεις και τη στέρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των μαύρων από τους λευκούς.
Η άρνησή του να καταταγεί στον αμερικανικό στρατό, προκαλεί την βαριά τιμωρία του. Του αφαιρείται ο τίτλος του πρωταθλητή και του επιβάλλεται ποινή αποκλεισμού από οποιαδήποτε αθλητική διοργάνωση των ΗΠΑ για τρεισήμισι χρόνια.
Επέστρεψε στην ενεργό δράση στα τέλη του 1970, και σαφώς επηρεασμένος από την πολυετή αποχή χάνει, το 1971 και το 1973, τον τίτλο του πρωταθλητή.
Ο Μοχάμεντ Άλι όμως δεν τα παρατάει και το 1974, σε ηλικία 32 ετών, διεκδικεί τον παγκόσμιο τίτλο από τον φοβερό και τρομερό Τζόρτζ Φόρμαν. Ο μεταξύ τους αγώνας, που έμελλε να μείνει στην Ιστορία, διεξήχθη στο Ζαΐρ και έμεινε γνωστός ως «η Βροντή στη ζούγκλα» (Rumble in the Jungle).

Η μεγάλη μάχη
Ο Μοχάμεντ Άλι δεν ήταν φυσικά ο πυγμάχος που ήταν πριν την τιμωρία του, όμως θα ήταν μεγάλο λάθος για οποιονδήποτε αντίπαλό του να τον υποτιμήσει.
Όπως γράφει η Τζίνα Κωνσταντοπούλου στο «ΒΗΜΑ» της 26 Σεπτεμβρίου 1999 «Ο προπονητής του, Αντζελο Ντάντι, εν έτει 1974 οκτώ ώρες προτού λάβει χώρα η θρυλική αναμέτρηση μποξ στην Κινσάσα του Ζαΐρ, έλεγε:
«Μόνο όποιος κατέχει καλά τα πράγματα περί αγώνων πυγμαχίας είναι σε θέση να μην υποτιμήσει τις δυνατότητές του. Ενα είναι σίγουρο. Ο Μοχάμεντ Αλι δεν σκοπεύει να καταλήξει στο νοσοκομείο»
»Την ίδια στιγμή, ο συγγραφέας Μπαντ Σούλμπεργκ ­ένας από τους διάσημους αμερικανούς υποστηρικτές του πυγμάχου το διάστημα όπου ο Αλι αρνιόταν να εκπληρώσει τη στρατιωτική θητεία του ­διακατεχόταν από μεγάλη ανησυχία για την επερχόμενη μάχη. Για τον απλό λόγο ότι στο μυαλό του Σούλμπεργκ, όπως και αρκετών άλλων, ο Τζορτζ Φόρμαν φάνταζε αήττητος. Εξάλλου είχε κερδίσει δικαίως τη φήμη του μποξέρ με την “τεράστια δύναμη” του οποίου οι γροθιές παρομοιάζονταν πολλάκις με χτύπημα από σιδερένια μπάλα.
»Γεγονός που γνώρισε από πρώτο χέρι και ο Τζο Φρέιζερ στις 22 Ιανουαρίου 1973 στην Τζαμάικα όταν βγήκε νοκ άουτ από τον Τεξανό Φόρμαν, ακριβώς αφού πέρασαν 95 δευτερόλεπτα από την έναρξη του δεύτερου γύρου.

Ο θρυλικός Μπόμπι Τσάρλτον, μια εμβληματική φυσιογνωμία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και του αγγλικού ποδοσφαίρου έφυγε σήμερα από τη ζωή, σε ηλικία 86 ετών.

Ο Τσάρλτον, που είχε τιμηθεί με τον τίτλο του Σερ, υπήρξε ένας θρύλος για την Γιουνάιτεντ και υπηρέτησε την ομάδα του από πολλές θέσεις.
Το παγκόσμιο ποδόσφαιρο θρηνεί την απώλεια μιας τεράστιας ποδοσφαιρικής προσωπικότητας καθώς ο Μπόμπι Τσάρλτον ήταν σύμβολο για το αγγλικό ποδόσφαιρο, ένας άνθρωπος που το όνομα του συνδέθηκε με μεγάλες στιγμές τόσο της Γιουνάιτεντ όσο και της Εθνικής ομάδας της Αγγλίας.
Ο θάνατος του Μπόμπι Τσάρλτον βύθισε στο πένθος τον χώρο του αθλητισμού και πολλά αγγλικά τηλεοπτικά δίκτυα διέκοψαν το πρόγραμμα τους για να μεταδώσουν την είδηση του χαμού του.
Αγωνίστηκε με την φανέλα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ σε 758 παιχνίδια, γράφοντας ιστορία από το 1956 μέχρι το 1973. Ήταν δίχως αμφιβολία ένας παίκτης – σημαία, ένας ποδοσφαιριστής σύμβολο για την αγγλική ομάδα και η παρουσία του γράφτηκε με «χρυσά» γράμματα στην ιστορία του συλλόγου.
Όταν μιλά κάποιος για τον Μπόμπι Τσάρτον μιλά για την Μάνστεστερ Γιουνάιτεντ, καθώς ο Σερ Μπόμπι συνδέθηκε όσο κανείς άλλος με τον τεράστιο αγγλικό σύλλογο.

«Οι λέξεις δεν θα είναι ποτέ είναι αρκετές»
Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ πενθεί για τον χαμό του θρυλικού Μπόμπι Τσάρλτον και η αγγλική ομάδα ανέβασε στο X ένα ξεχωριστό μήνυμα, τιμώντας τη μνήμη ενός ανθρώπου που δόξασε τον σύλλογο.
«Οι λέξεις δεν θα είναι ποτέ αρκετές» αναφέρει χαρακτηριστικά η αγγλική ομάδα, ενώ στην συνέχεια υπήρξε και ανακοίνωση από την διοίκηση της Γιουνάιτεντ.
««Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ θρηνεί μετά τον θάνατο του Σερ Μπόμπι Τσάρλτον, ενός από τους μεγαλύτερους και πιο αγαπητούς παίκτες στην ιστορία του συλλόγου μας.
Ο Σερ Μπόμπι ήταν ήρωας για εκατομμύρια ανθρώπους, όχι μόνο στο Μάντσεστερ ή στο Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά οπουδήποτε παίζεται ποδόσφαιρο σε όλο τον κόσμο.
Τον θαύμαζαν τόσο για το αθλητικό του πνεύμα και την ακεραιότητά του όσο και για τα εξαιρετικά προσόντα του ως ποδοσφαιριστή- ο Σερ Μπόμπι θα μείνει πάντα στη μνήμη μας ως ένας γίγαντας του παιχνιδιού.
Απόφοιτος της Ακαδημίας Νέων της ομάδας μας, ο Σερ Μπόμπι έπαιξε 758 παιχνίδια και σημείωσε 249 γκολ κατά τη διάρκεια των 17 χρόνων του ως παίκτης της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, κατακτώντας το Ευρωπαϊκό Κύπελλο, τρεις τίτλους πρωταθλήματος και το Κύπελλο Αγγλίας.
Για την Αγγλία, κέρδισε 106 συμμετοχές και σημείωσε 49 γκολ, ενώ κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966.
Μετά την αποχώρησή του, συνέχισε να υπηρετεί τον σύλλογο με διάκριση ως διευθυντής για 39 χρόνια.
Το απαράμιλλο ρεκόρ των επιτευγμάτων, του χαρακτήρα και των υπηρεσιών του θα μείνει για πάντα χαραγμένο στην ιστορία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και του αγγλικού ποδοσφαίρου- και η κληρονομιά του θα συνεχίσει να ζει μέσα από το έργο του Ιδρύματος Sir Bobby Charlton που αλλάζει τη ζωή.
Τα ειλικρινή συλλυπητήρια του συλλόγου είναι με τη σύζυγό του Lady Norma, τις κόρες και τα εγγόνια του και όλους όσους τον αγάπησαν».

Επέζησε της αεροπορικής τραγωδίας του Μονάχου
Ο Μπόμπι Τσάρλτον υπήρξε μέλος της θρυλικής ομάδας της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και επέζησε της αεροπορικής τραγωδίας στο Μόναχο (1958), που σημάδεψε την αγγλική ομάδα.
Ο Τσάρλτον αγωνίζονταν σ’ εκείνη την τεράστια ομάδα της Μάντσεστερ και συνέχισε να γράφει ιστορία, όταν η Γιουνάιτεντ βρήκε τη δύναμη ν’ αναγεννηθεί μετά το τραγικό δυστύχημα στο Μόναχο.
Ο Σερ Μπόμπι Τσάρλτον θα ήταν πάντα ο συνδετικός κρίκος δύο εποχών για την Μάνστεστερ Γιουνάιτεντ και αυτός που θα εξελίσσονταν στα χρόνια που ακολούθησαν σε μυθική φιγούρα στο Ολντ Τράφρντ.

Σήκωσε το Μουντιάλ το 1966
Όπως προαναφέραμε, ο Μπόμπι Τσάρλτον ήταν παίκτης σύμβολο όχι μόνο για την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αλλά και για την εθνική ομάδα της Αγγλίας, με την οποία άλλωστε πανηγύρισε την κατάκτηση του Μουντιάλ το 1966, στη διοργάνωση που διεξήχθη στην Αγγλία.
Ο θρυλικός Μπόμπι Τσάρλτον ήταν από τους μεγάλους πρωταγωνιστές των «λιονταριών» στη διοργάνωση και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην κατάκτηση του τροπαίου από τους Άγγλους.

Η κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1968
Ο Μπόμπι Τσάρλτον ευτύχησε να οδηγήσει την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ σε πολλές μεγάλες επιτυχίες και δεν χωρά αμφιβολία πως η μεγαλύτερη όλων ήταν η κατάκτηση της ευρωπαϊκής κορυφής το 1968.
Ο Τσάρλτον ήταν ο ηγέτης Γιουνάιτεντ σε μια εντυπωσιακή χρονιά, πανηγυρίζοντας την κατάκτηση ενός ακόμα σπουδαίου τίτλου, αυτή τη φορά σε συλλογικό επίπεδο.
Κατέκτησε επίσης τρία πρωταθλήματα κι ένα Κύπελλο Αγγλίας, ενώ το 1966 κέρδισε και την «χρυσή» μπάλα.
Χρήζει επίσης ιδιαίτερης μνείας η συνεισφορά του από διοικητικό πόστο στην αγαπημένη του ομάδα, καθώς ο Μπόμπι Τσάρλτον δεν έφυγε ποτέ από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Ήταν πάντα εκεί για να στηρίζει τον αγγλικό σύλλογο έχοντας κερδίσει τον σεβασμό όλων σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

in.gr 

Ο Ζλάταν Ιμπραϊμοβιτς έβαλε τέλος σε μια μυθική καριέρα.Ολα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Κάπως έτσι, έφτασε και η στιγμή που ο Ζλάταν Ιμπραϊμοβιτς είπε αντίο στο ποδόσφαιρο.

Στην εντός έδρας αναμέτρηση της Μίλαν με τη Βερόνα, ο Σουηδός σούπερ σταρ ανακοίνωσε το τέλος της μυθικής του καριέρας. Μιας καριέρας που τα είχε όλα. Τρόπαια, συγκινήσεις, ατομικές διακρίσεις.
Ο «Ιμπρα» πανηγύρισε την κατάκτηση 32 τίτλων, με την κούπα με τα μεγάλα αυτιά να αποτελεί τη μοναδική που δε βρήκε χώρο στη «χρυσή» τροπαιοθήκη του. Το Champions League ήταν το απωθημένο του Σουηδού, καθώς δεν κατάφερε ποτέ να σκαρφαλώσει στο Εβερεστ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.

Αναλυτικά οι τίτλοι που φέρουν την υπογραφή του Ζλάταν:
5 πρωταθλήματα Ιταλίας (3 Ίντερ, 2 Μίλαν)
4 πρωταθλήματα Γαλλίας (Παρί)
3 Super Cup Ιταλίας (2 Ίντερ, 1 Μίλαν)
3 League Cup Γαλλίας (Παρί)
3 Super Cup Γαλλίας (Παρί)
2 πρωταθλήματα Ολλανδίας (Άγιαξ)
2 Κύπελλα Γαλλίας (Παρί)
2 Super Cup Ισπανίας (Μπαρτσελόνα)
Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων (Μπαρτσελόνα)
Πρωτάθλημα Ισπανίας (Μπαρτσελόνα)
UEFA Super Cup (Μπαρτσελόνα)
Europa League (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ)
Super Cυp Αγγλίας (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ)
League Cup Αγγλίας (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ)
Κύπελλο Ολλανδίας (Άγιαξ)
Super Cup Ολλανδίας (Άγιαξ)

Πρώτος σκόρερ:
15/16 Ligue 1 – 38 γκολ
13/14 Ligue 1 – 26 γκολ
12/13 Ligue 1 – 30 γκολ
11/12 Serie A – 28 γκολ
08/09 Serie A – 25 γκολ

«Για το μόνο που μετανιώνω είναι ότι δεν τον χτύπησα πιο δυνατά» είχε πει ο Γάλλος παικταράς της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ

Πριν από 57 χρόνια γεννήθηκε στη Μασσαλία ένας παίκτης που έμελλε να λατρευτεί όσο κανείς άλλος στην απέναντι πλευρά της Μάγχης. Ο Ερίκ Καντονά. Ο άνθρωπος που ήξερε πολλά «καντάρια μπάλα», ο ποδοσφαιριστής που χρησιμοποιούσε συνέχεια το μυαλό του, ο «Βασιλιάς» που λατρεύτηκε όσο λίγοι από τους οπαδούς της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και ήταν αυτός που συνέβαλλε τα μέγιστα στην αναμόρφωση της.
Στο «νησί» έμεινε 5 χρόνια και κατέκτησε με την Μάντσεστερ τέσσερα πρωταθλήματα και δυο νταμπλ. Όμως ο «Βασιλιάς» εκτός από ένας κορυφαίος ποδοσφαιριστής, παγκόσμιας κλάσης, ήταν και είναι, ένας βαθιά πολιτικοποιημένος άνθρωπος.
Απεχθάνεται την αδικία, μισεί τους διαχωρισμούς, σιχαίνεται τους φασίστες. Και αυτό το έδειξε σε έναν αγώνα πριν από 27 χρόνια που τον σημάδεψε σε όλη του τη ζωή. Τότε που κλώτσησε μέσα στο πρόσωπο, τον ίδιο τον φασισμό.

Η κλωτσιά​
Στις 25 ιανουαρίου του 1995 η Μάντσεστερ παίζει στο Σέλχαρστ Παρκ στο Λονδίνο με την Κρίσταλ Πάλας. Ο αγώνας εξελίσσεται κανονικά μέχρι που στο δεύτερο ημίχρονο ο Ρίτσαρντ Σο θα τραβήξει την φανέλα του Ερίκ Καντονά. Ο Γάλλος τσαντίζεται, αντιδρά άσχημα και ο διαιτητής του δείχνει την κόκκινη κάρτα.

Καθώς κατευθύνεται προς τα αποδυτήρια ένας οπαδός της Κρίσταλ Πάλας ο Μάθιου Σίμονς, έχει κατέβει 11 θέσεις από εκεί που καθόταν, έχει φτάσει στις διαφημιστικές πινακίδες και θα βρίσει από κοντινή απόσταση τον Ερικ: «Γαμ@@νε γύρνα πίσω στην πατρίδα σου τη Γαλλία και άντε γαμ@@σου» του έφτυσε τα λόγια καθώς πλησίαζε.
Τότε ο Ερίκ δεν το σκέφτηκε για δεύτερη φορά. Παίρνει φόρα, πηδάει στον αέρα και ρίχνει μια μεγαλοπρεπέστατη κλωτσιά στο πρόσωπο του οπαδού. Ακολούθησε πανικός. Ο Ερίκ του ρίχνει και μερικές γροθιές –  όσες πρόλαβε -.  Οι συμπαίκτες του, τρέχουν, τον πιάνουν από τους ώμους και τον σπρώχνουν άρον άρον στα αποδυτήρια για να ηρεμήσει. Ο Ερίκ έξαλλος θέλει να ξαναγυρίσει να χτυπήσει και πάλι τον οπαδό. Ο Σίμονς όπως κάνουν όλοι οι φασίστες μόλις τα βρήκε σκούρα από κάποιον, άρχισε να το παίζει θύμα και να κλαίει φωνάζοντας ότι τον χτύπησαν.

Οι εφημερίδες και τα ραδιόφωνα θα πέσουν την επόμενη μέρα να τον φάνε ζωντανό. Η Αγγλική ομοσπονδία θα του κόψει το ποδόσφαιρο για 9 μήνες ενώ και η ομάδα του θα τον τιμωρήσει με άλλους 4 μήνες με διακοπή συμβολαίου. Ο Ερικ θα συλληφθεί ύστερα από λίγες ώρες, θα περάσει από δίκη και θα δεχτεί ποινή φυλάκισης δυο εβδομάδων η οποία θα μετατραπεί τελικά, σε 120 ώρες κοινωνικής εργασίας.
Οι εφημερίδες συνεχίζουν έξαλλες να ζητούν το κεφάλι του «Βασιλιά Ερίκ». Ο Guardian θα γράψει για τον Καντονά ότι είναι «νιτρογλυκερίνη σε ανθρώπινη μορφή» ενώ ο Γκρέιαμ Κέλι ο εκτελεστικός διευθυντής της FA θα πει: «Η επίθεσή του αποτελεί κηλίδα και στίγμα για το ίδιο το παιχνίδι».
Όμως οι επόμενες ημέρες φέρνουν αποκαλύψεις. Ο Μάθιου Σίμμονς ο οπαδός που τον χτύπησε ο καντονά, αποκαλύπτεται ότι είχε συμμετάσχει σε εκδηλώσεις του ακροδεξιού εθνικού μετώπου και ήταν ενεργό μέλος του φασιστικού κόμματος BNP (British National Party). Είχε μάλιστα καταδικαστεί για επίθεση σε μετανάστη από τη Σρι Λάνκα.
Ο ίδιος ο «Βασιλιάς» πολλά χρόνια αργότερα σε συνέντευξη του στο BBC θα πει για το περιστατικό: «Η κορυφαία στιγμή της καριέρας μου; Όταν έκανα κλωτσιά Kung Fu στον χούλιγκαν, επειδή αυτού του είδους οι άνθρωποι δεν πρέπει να είναι στο παιχνίδι. Νομίζω ότι ίσως είναι σαν ένα όνειρο για κάποιους, να κλωτσήσεις αυτούς του είδους ανθρώπους. Το έκανα λοιπόν για αυτούς, για να είναι ευχαριστημένοι. Είναι ένα είδος λύτρωσης και ελευθερίας για αυτούς. Για το μόνο που μετανιώνω είναι που δεν τον χτύπησα πιο δυνατά.»
​
Ο Βασιλιάς
Για τον «Βασιλιά» η καριέρα που έχτισε στο ποδόσφαιρο είναι σπάνια. Όμως σπανιότερη είναι η πολιτική άποψη που έχει ο ίδιος. Ο Ερίκ λέει πως δεν είναι Γάλλος αλλά πολίτης του κόσμου. Μιλά για τους πρόσφυγες και λέει: «Δεν ρίσκαραν τη ζωή τους για να έρθουν και να μένουν σε σκηνές δίπλα στο δρόμο. Ήρθαν να δουλέψουν και να προσπαθήσουν να ζήσουν ξανά, λίγο καλύτερα. Οπότε πρέπει να τους βοηθάμε κι όχι να τους κρίνουμε. Κανείς δεν ξέρει τι έχουν περάσει για να καταφέρουν να φτάσουν εδώ.»
Ο ίδιος δήλωσε ότι δεν θα παρακολουθήσει το Μουντιάλ στο Κατάρ. Επειδή 6.500 μετανάστες, εργάτες, έχασαν τη ζωή τους δουλεύοντας κάτω από άθλιες συνθήκες για την κατασκευή των γηπέδων.
Είπε: «Για να είμαι ειλικρινής, δεν με ενδιαφέρει καθόλου το Μουντιάλ αυτό. Δεν είναι πραγματικό Μουντιάλ για εμένα. Ο τρόπος που συμπεριφέρθηκαν και συμπεριφέρονται στους ανθρώπους που συμμετείχαν στην κατασκευή των γηπέδων είναι φρικτός. Χιλιάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν. Και όμως εμείς θα πάμε να γιορτάσουμε το Παγκόσμιο Κύπελλο»

​tanea.gr

10 Mαρτίου 1925, πριν από 98 χρόνια, ιδρύεται ο Ολυμπιακός Σύλλογος Φιλάθλων Πειραιώς. Αποτελεί πρωτοβουλία αυτοδημιούργητων επιχειρηματιών του Πειραιά και προέρχεται από τη συγχώνευση δύο σωματείων, του Α.Π.Σ. Πειραιώς και του Ο.Φ. Πειραιώς.

«Ανάμεσα στους ιδρυτές ξεχώριζαν, ο επιχειρηματίας Μιχαήλ Μανούσκος, ο ανώτατος αξιωματικός του Π.Ν. Νότης Καμπέρος, ο διευθυντής του Ταχυδρομείου Σταύρος Μαραγκουδάκης, ο έμπορος Νίκος Ανδρόνικος, ο αξιωματικός του Στρατού Δημήτριος Σκλιάς, ο δικηγόρος Νικόλαος Ζαχαρίας, ο συμβολαιογράφος Αθανάσιος Μέρμηγκας, ο οικονομολόγος Ιωάννης Κεκκές, και ασφαλώς η οικογένεια των εμπόρων Ανδριανόπουλων, με πολύμορφη δραστηριότητα στην Πειραϊκή κοινωνία».

Η εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ», ιδρύεται (με τον τίτλο «ΑΘΗΝΑΪΚΑ ΝΕΑ»), στις 28 Μαΐου 1931, λίγες ημέρες μετά την κατάκτηση του πρώτου εθνικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου για τον Ολυμπιακό.

Γεφυρώνοντας το χάσμα
Το φύλλο της 28ης Μαΐου 1931 περιγράφει το πλαίσιο και την ατμόσφαιρα μέσα στα οποία ο Ολυμπιακό κατέκτησε το πρωτάθλημα της σεζόν εκεί:
«Ένα από τα καλά του ποδοσφαίρου είνε ότι…κατήργησε τα πολιτικά φρονήματα και εγεφύρωσε το χάσμα. Δεν υπάρχουν μεταξύ των φιλάθλων σήμερα βενιζελικοί και αντιβενιζελικοί ούτε πλούσιοι και φτωχοι, αλλά “παναθηναϊκοί”, “oλυμπιακοί”, “εθνικοί”.
»Ο εφοπλιστής συνεργάζεται με τον υπάλληλον για να φέρη σε “φόρμα” την ομάδα, ο βενιζελικός “σεντράρη” εις τον αντιβενιζελικόν, οι φίλαθλοι έχουν χάση τας πολιτικάς των πεποιθήσεις μέσα εις την ατμόσφαιραν του συλλογικού φανατισμού (…) Όσες χιλιάδες φίλαθλοι υπάρχουν εις την Ελλάδα, τόσες χιλιάδες Έλληνες έπαυσαν να διαπληκτίζωνται για τα πολιτικά».

Ο πρώτος ύμνος
Η ομάδα αυτή του Ολυμπιακού και οι επιδόσεις της αποτέλεσαν την έμπνευση για τη δημιουργία του πρώτου ύμνου της ομάδας, σε στίχους του Μίμη Ξ. Βασιλειάδη και μουσική του Γιάγκου Ε. Λαουτάρη.
Φευγατ’ από μπρος, φευγάτε από μπρος,
στο γήπεδο μπαίνει ο Ολυμπιακός. 
Φτερά στα πόδια, καρδιά μεσ’ στα στήθια
πού δωσαν θριάμβους, σαν παραμύθια
Παίζουν με τέχνη, ατρόμητοι λύκοι
και τα φτερά της ξανοίγει η νίκη
Πασάρει ο ένας, ο άλλος σουτάρει
ο εχθρός τα χάνει, σωστός πανικός,
Αυτός προσέχει και εκείνος μαρκάρει,
θρίαμβος, νίκη, Ολυμπιακός
Ολυμπιακός, Ολυμπιακός
παλληκάρια διαλεχτά, της νίκης παιδιά,
δύναμη, τέχνη, ατσάλι, καρδιά
Ένα, δύο, τρία γκολ
παντού πανικός
θρίαμβος, νίκη,
Ολυμπιακός

Κόκκινο – Άσπρο, παντιέρα γνωστή
από τις νίκες παντού ξακουστή
Πρωτάθλημα, Αγώνας Φιλικός
Πειραιάς, θρίαμβος, ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ»
Πάντοτε νίκη το σύνθημά τους,
η υπερηφάνεια στα μέτωπά τους
μπαίνουν στο γήπεδο, αλαλαγμός!
Κόκκινο – Άσπρο Ολυμπιακός
Παλληκάρια διαλεχτά, της νίκης παιδιά,
δύναμη, τέχνη, ατσάλι, καρδιά
Ένα, δύο, τρία
γκολ παντού πανικός
Θρίαμβος, νίκη, ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ
η αστραπή με τ’ άσπρο το χρώμα
κόκκινη λάμψη ο κεραυνός
όλα ενωμένα στου Πειραιά το χώμα
Ανθίζουν λουλούδι «Ολυμπιακός»
παλληκάρια διαλεχτά, της νίκης παιδιά,
δύναμη, τέχνη, ατσάλι, καρδιά
Ένα, δύο, τρία
γκολ παντού πανικός
Θρίαμβος, νίκη, ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ»

Το μεγάλο σερί
Τη σεζόν 1958 – 1959 , ο Ολυμπιακός επιτυγχάνει ένα σπουδαίο κατόρθωμα. Κατακτά το εθνικό πρωτάθλημα για 6η συνεχή φορά, σπάζοντας το δικό του ρεκόρ που είχε από με 5 σερί, τότε, πρωταθλήματα.
Ο τίτλος του 1958 – 1959 κρίθηκε στο νήμα και όπως συμβαίνει και τα τελευταία χρόνια, ο διαιτητής της αναμέτρησης προερχόταν από ξένο πρωτάθλημα.
Γράφουν τα «ΑΘΗΝΑΪΚΑ ΝΕΑ», της 20ης Ιουνίου 1959: «Με δύο βαθμούς περισσότερους της ΑΕΚ, ο Ολυμπιακός Πειραιώς θα παραταχθή αύριον το απόγευμα εις το Στάδιον Καραϊσκάκη, διά να υποστηρίξη και να κρατήση τον τίτλον του πανελληνιονίκου δι’ έκτην κατά συνέχειαν φοράν.
»Ο αγών προμηνύεται εκτάκτως ενδαφέρων, θα διεξαχθή δε με διαιτητήν τον Ισπανόν κ. Χοθέ Ορτίθ Μεντιβίλο.


O Oλυμπιακός κατακτούσε το πρωτάθλημα ακόμα και με ισοπαλία. Η ΑΕΚ για να στεφθεί εκείνη πρωταθλήτρια χρειαζόταν νίκη. Το ματς, ύστερα από μεγάλη ανατροπή από πλευράς Ολυμπιακού, έληξε ισόπαλο 2-2.
Γράφουν τα «ΑΘΗΝΑΪΚΑ ΝΕΑ» της 22ας Ιουνίου 1959. Η ομάδα του Ολυμπιακού Πειραιώς, ηττωμένη με 0-2 από την ΑΕΚ εις τον χθεσινόν αγώνα, κατώρθωσε και πάλιν να ισοφαρίση το αποτέλεσμα και ούτω να κατακτήση το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα Ελλάδος 1958 – 59.
»Η ισοφάρισις είναι αξία θαυμασμού, περισσότερον λόγω της θαυμασίας εμφανίσεως της ΑΕΚ την οποίαν και κατάφερε να κάμψη».


Οι οπαδοί
«Και του χρόνου τα ίδια! Αυτή ήταν η ευχή μα και το σύνθημα αναγνωρίσεως των οπαδών του Ολυμπιακού, χθες μετά τον αγώνα, τον δύσκολο, προς την ΑΕΚ.
»Παρασύνθημα δεν χρειαζόταν για την μεταξύ του αναγνώρισι. Στα μάτια τους έλαμπε η ικανοποίησις.
»Η ομάδα τους, η “Ολυμπιακάρα”, όπως την λένε. Κέρδισε και εφέτος τον τίτλο του πρωταθλήματος Ελλάδος, δημιουργήσα ένα χωρίς προηγούμενο ρεκόρ: Το ρεκόρ της επί έξη κατά συνέχειαν φορές κατακτήσεως του πρωταθλήματος.
»Κάθε φίλος του Ολυμπιακού χθες φαινόταν από μακρυά».

​in.gr

Θρήνος στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, καθώς «έφυγε» από τη ζωή ο θρύλος του γαλλικού ποδοσφαίρου Ζιστ Φοντέν σε ηλικία 89 ετών.

Στο πένθος «βυθίστηκε» ο ποδοσφαιρικός κόσμος, καθώς όπως έγινε γνωστό από γαλλικά ΜΜΕ, ο θρυλικός Ζιστ Φοντέν, «έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 89 ετών, όπως ανακοίνωσε η οικογένειά του.

Στην καριέρα του ο Φοντέν αγωνίστηκε στη Νις με την οποία σε τρεις σεζόν πέτυχε 52 γκολ σε 83 ματς , ενώ στη συνέχεια αγωνίστηκε στη Ρεμς με την οποία αγωνίστηκε και στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης το 1959.

Κέρδισε τέσσερις φορές το πρωτάθλημα Γαλλίας με τη Νις, ενώ μεταξύ άλλων φόρεσε και την φανέλα της εθνικής Γαλλίας  21 φορές πετυχαίνοντας 30 γκολ που τον φέρνουν στις 30η θέση των σκόρερ της εθνικής μαζί με τον Ζαν-Πιερ Παπέν.
​
Mάλιστα είναι και κάτοχος του ρεκόρ των περισσότερων γκολ σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, καθώς πέτυχε 13 γκολ στη Σουηδία το 1958.

​Η σεζόν 1987-88 έμεινε στην ιστορία της Serie A λόγω του πρώτου πρωταθλήματος της Μίλαν του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, αλλά για την Ελλάδα ο πρωταγωνιστής ήταν ο Νίκος Αναστόπουλος της Αβελίνο.
​
Μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου να παίζει σε μία από τις μεγαλύτερες ομάδες της χώρας, να βάζει γκολ, να κατακτάει τίτλους και να παίρνει μεταγραφή για το καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου; Να ζεις σε μια βίλα που έχει ακόμη και προηγμένη τεχνολογία, να κυκλοφορείς με Πόρσε και να είσαι η μεγάλη αδυναμία του προέδρου; Ζωή – απόλαυση, πραγματικά…
Τι γίνεται, όμως, αν -παράλληλα- όλα αυτά τα ζεις σε μια περιοχή που ταλαιπωρείται από δικαστήρια για υποθέσεις της Μαφίας, υπάρχουν πιέσεις προς κάθε κατεύθυνση και προκύπτουν και δολοφονίες συγγενών μαφιόζων; Πώς επηρεάζει η μία κατάσταση την άλλη; Την απάντηση σε όλα αυτά, την έχει ο Νίκος Αναστόπουλος. Ο ποδοσφαιριστής που έζησε τη ζωή που δεν έζησαν οι άλλοι…
Ο «Αναστό» δεν υπήρξε ο καλύτερος Ελληνας ποδοσφαιριστής της γενιάς του ή όλων των εποχών. Ο καθένας έχει την άποψη του ή το γούστο του. Είναι όμως σίγουρα αυτός που σημάδεψε τα ελληνικά ποδοσφαιρικά 80’s -μια δεκαετία που μοιάζει να δημιουργήθηκε για αυτόν- περισσότερο από όλους, με τον τρόπο του. Και τη σημάδεψε με τον τρόπο παιχνιδιού του, για την ευκολία στο σκοράρισμα, με το δέσιμο του με το Καραϊσκάκη που ξεσήκωνε όσο κανείς άλλος, με το να εξασφαλίσει ότι η Rexona δε θα ξεχαστεί ποτέ από κανέναν σε τούτο τον τόπο, με τη μεταγραφή του στην Αβελίνο.
Το τελευταίο, είναι και το πιο εντυπωσιακό από όλα. Και για να το καταλάβει κάποιος, θα πρέπει να υπολογίσει τα δεδομένα της εποχής: Ηταν το Καμπιονάτο που είχε μαζεμένα όλα τα αστέρια του παγκοσμίου ποδοσφαίρου και η κάθε ομάδα μπορούσε να έχει μόνο δύο ξένους. Δεν υπήρχε ο νόμος Μποσμάν και οι Κοινοτικοί. Υπήρχαν οι Ιταλοί και οι δύο ξένοι. Εκείνη την εποχή λοιπόν και συγκεκριμένα το καλοκαίρι του 1987, η Αβελίνο της Serie A αποφάσισε ότι ο ένας από τους δύο ξένους έπρεπε να είναι Ελληνας.

Τα τρελά ποσά και ο «Ελληνας Θεός που είναι δίδυμος με τον Βίρντις»
Αυτός που είχε εντυπωσιάσει τον Οκτώβριο του 1986 τον Λουίς Βινίσιο, ποδοσφαιράνθρωπο της Ιταλίας, ο οποίος παρακολουθούσε μαζί με τον Πρόξενο της ελληνικής δημοκρατίας, το φιλικό Ιταλίας-Ελλάδας στη Μπολόνια. Η ιστορία λέει ότι εκείνο το βράδυ, χωρίς να χάσει καθόλου χρόνο, ο Πρόξενος έψησε τόσο τον Βινίσιο όσο και τον «Αναστό» ότι μπορεί να βάλει μπρος για μεταγραφή. Και επιβεβαιώθηκε όταν η Αβελίνο πρόσφερε 52.000.000 δραχμές στον Σταύρο Νταϊφά και 20 εκατ. δρχ. στον Αναστόπουλο, με μισθό ενός εκατ. δρχ.
«Θα μπορούσα να πάρω περισσότερα», λέει ο ίδιος πλέον, αλλά τότε δεν τον ενδιέφερε αυτό, αλλά το γεγονός ότι είχε την ευκαιρία να παίξει στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου, το οποίο τον υποδέχθηκε με… παράνοια. Η Gazzetta dello Sport έγραψε ότι ήρθε στην Αβελίνο «ο Ελληνας Θεός που κατέβηκε από τον Ολυμπο», οι δημοσιογράφοι τον βαφτίζουν αμέσως «Ελληνα Βίρντις» και η Panini φτάνει στο σημείο να βάλει στα περίφημα αυτοκόλλητα της μαζί τον Νικόλα με τον επιθετικό της πρωταθλήτριας Μίλαν, γράφοντας «τα δίδυμα που χωρίστηκαν στη γέννα»!
Ολο αυτό, φυσικά, δεν περιορίζεται μόνο στον Τύπο, αλλά είναι γενικό. Η διοίκηση του παραχωρεί μια πολυτελέσταση βίλα 600 τετραγωνικών μέτρων, στην καλύτερη περιοχή της πόλης, έχοντας στη διάθεση του ακόμη και ηλεκτρονικό υπολογιστή. Και μιλάμε για τα 80’s. Παράλληλα, απολαμβάνει μια λευκή Πόρσε, με την οποία μπορεί να κάνει τις βόλτες του, στις οποίες δεν αργεί καθόλου να έχει ως συνοδούς πανέμορφες γυναίκες. Το σκηνικό που περιγράφουμε, μοιάζει πραγματικά τέλειο. Ειδικά αν προσθέσουμε, ότι στις πρώτες του εμφανίσεις, μήνα Αύγουστο για τον όμιλο του Coppa Italia, ο Αναστόπουλος βάζει δύο γκολ στη νίκη της Αβελίνο επί της Σαμπενεντερτέζε (0-3) και άλλο ένα για να δώσει νίκη και πρόκριση επί της Πιατσέντζα (1-0).

Η Καμόρα, τα μαθήματα ελληνικών και οι δολοφονίες
Το τέλειο, όμως, δεν υπάρχει, ειδικά όταν μιλάμε για μια περιοχή και για μια εποχή, στην οποία η Μαφία ελέγχει τα πάντα. Στην περίπτωση της Αβελίνο, μιας πόλης έξω από τη Νάπολη, το κουμάντο το έκανε (ή το κάνει) η Καμόρα. Αφεντικό της ο Ραφαέλε Κουτόλο, ο επονομαζόμενος και «Νονός των Νονών». Αυτός ελέγχει τα πάντα, συμπεριλαμβανομένων των Αντόνιο Σιμπίλια και Ελιο Γκρατσιάνο, οι οποίοι είναι οι δύο που διοικούν την Αβελίνο (πρώτα ο Σιμπίλια και μετά ο Γκρατσιάνο) τη δεκαετία του ’80. Ενας κι ένας…
Μπλεγμένοι με ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς, από απλούς ξυλοδαρμούς μέχρι μπίζνα 77 εκατ. ευρώ (την εποχή εκείνη!) με το ιταλικό δημόσιο για το ύφασμα που υπήρχε σαν μαξιλαράκι στις θέσεις των τρένων, ήταν άνθρωποι με τους οποίους μάλλον δεν ήθελες να μπλέξεις. Εδώ, επομένως, είναι μάλλον η κατάλληλη στιγμή, επομένως, για να αναφέρουμε ότι ο “Αναστό”… έμπλεξε: Ο Ελληνας φορ είχε αναλάβει να κάνει μαθήματα ελληνικών στην κόρη του Don Ελιο Γκρατσιάνο και η χαμηλή βαθμολογία της εκνεύρισε τον μπαμπά – πρόεδρο – μαφιόζο. Αυτή είναι η επικρατέστερη εκδοχή, αν και με τον Νικόλα, πάντα, ήταν δύσκολο να καταλάβει κανείς μέχρι πού φτάνει η αλήθεια και μέχρι πού οι μύθοι. Και ειδικά όταν εμπλέκονται και οι Ιταλοί, οι οποίοι διαχρονικά αρέσκονται στο να «δημιουργούν» ιστορίες…
Οπως και να έχει, τι είναι αλήθεια, τι ψέματα, το ξέρει ο πρωταγωνιστής. Αυτός που από ένα σημείο κι έπειτα έχασε τη θέση του στην 11άδα και τα όνειρα για ένα αξιόπιστο επιθετικό δίδυμο με τον Αυστριακό Σάχνερ, άρχισαν να σβήνουν, σε χρόνια που τα αφεντικά της Αβελίνο είχαν το ένα δικαστήριο μετά το άλλο για υποθέσεις της Μαφίας, το μεγάλο αφεντικό της οποίας, ο Ραφαέλε Κουτέλο, είδε αρκετούς συγγενείς του να δολοφονούνται σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα. Και όλα αυτά, επηρέαζαν και την ομάδα, οικονομικά πρώτα και αγωνιστικά κατ’ επέκταση.
Χωρίς, πάντως, να παραβλέπουμε και τα αγωνιστικά προβλήματα που είχε ο ίδιος, περιγράφοντας τα με μια αξέχαστη ατάκα στη RAI: «Σκέφτομαι στα ελληνικά αυτά που μου λένε και μέχρι να μεταφράσω, η μπάλα έχει χαθεί».

Ντυμένος με φινέτσα και «Ιταλός» για πάντα
Εξω από το γήπεδο, όμως, δεν χανόταν η μπάλα, δεν έσβηνε καθόλου η λάμψη του “Αναστό”. Ντυμένος πάντα όπως έπρεπε, έχοντας “σκοράρει” σε όλες τις μπουτίκ στον ιταλικό νότο ή και στο βορρά όπου έσκαγε με την Πόρσε ή τη Φεράρι, απολάμβανε τον ιταλικό τρόπο ζωής και δε δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί. Δεν είναι τυχαίο το allenatore Νικολό, άλλωστε, πλέον. Ο Νίκος Αναστόπουλος έκλεισε τη σεζόν, μοναδική στην Ιταλία όπως αποδείχθηκε, βλέποντας την κόκκινη κάρτα στο Μεάτσα κόντρα στην Ιντερ, για αγκωνιά στον Μπέργκομι, στο ματς που η Αβελίνο ήθελε νίκη για να σωθεί. Ηρθε ισόπαλη και υποβιβάστηκε.
Αυτός, χωρίς να σκοράρει στο πρωτάθλημα, έφυγε. Πρόλαβε όμως να γράψει ιστορία με τη μεταγραφή του και να αγαπήσει την Ιταλία, αποδεικνύοντας το τα επόμενα χρόνια μέχρι και σήμερα, ζώντας ένα πρωτάθλημα, μια πόλη, ένα περιβάλλον και καταστάσεις που οι άλλοι δεν έζησαν… Forza!

Όσο χρόνια και εάν περάσουν κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει την εικόνα του Μάικ Τάισον να κόβει μέρος του αυτιού του Εβάντερ Χόλιφιλντ σε αγώνα που διεχήχθη στις ΗΠΑ στις 28 Ιουνίου 1997.Όσο χρόνια και εάν περάσουν κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει την εικόνα του Μάικ Τάισον να κόβει μέρος του αυτιού του Εβάντερ Χόλιφιλντ σε αγώνα που διεχήχθη στις ΗΠΑ στις 28 Ιουνίου 1997.

Ο Μάικ Τάισον είχε επιτεθεί στον αντίπαλο του στον 3ο γύρο και τον δάγκωσε με μανία. Μετά από χρόνια παραδέχτηκε ότι δεν έχει μετανιώσει και πως εκείνη την εποχή στο μυαλό του είχε μόνο τα ναρκωτικά.
Πλέον ο Μάικ Τάισον είναι 55 ετών και πριν από λίγες ημέρες μίλησε ξανά για το δάγκωμα αποκαλύπτοντας και τη γεύση που είχε το αυτί του Χόλιφιλντ. Ο Αμερικανός πυγμάχος μίλησε στον Άλεξ Τζόουνς και στο podcast του και σημείωσε για το θέμα:
«Το αυτί του Evander Holyfield έχει γεύση γάιδαρου. Τα Mike Bites (ζελεδάκια στο σχήμα του κομμένου αυτιού που πουλάει ο Τάισον) έχουν καλύτερη γεύση από το αυτί του».
Όσο χρόνια και εάν περάσουν κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει την εικόνα του Μάικ Τάισον να κόβει μέρος του αυτιού του Εβάντερ Χόλιφιλντ σε αγώνα που διεχήχθη στις ΗΠΑ στις 28 Ιουνίου 1997. Μαζί για το Παιδί - Πρόγραμμα σίτισης Copy video url Play / Pause Mute / Unmute Report a problem Language Mox Player ADVERTISEMENT Ο Μάικ Τάισον είχε επιτεθεί στον αντίπαλο του στον 3ο γύρο και τον δάγκωσε με μανία. Μετά από χρόνια παραδέχτηκε ότι δεν έχει μετανιώσει και πως εκείνη την εποχή στο μυαλό του είχε μόνο τα ναρκωτικά. Πλέον ο Μάικ Τάισον είναι 55 ετών και πριν από λίγες ημέρες μίλησε ξανά για το δάγκωμα αποκαλύπτοντας και τη γεύση που είχε το αυτί του Χόλιφιλντ. Ο Αμερικανός πυγμάχος μίλησε στον Άλεξ Τζόουνς και στο podcast του και σημείωσε για το θέμα: Μια φωτογραφία χίλιες λέξεις: Ακολούθησε το pronews.gr στο Instagram για να «δεις» τον πραγματικό κόσμο! «Το αυτί του Evander Holyfield έχει γεύση γάιδαρου. Τα Mike Bites (ζελεδάκια στο σχήμα του κομμένου αυτιού που πουλάει ο Τάισον) έχουν καλύτερη γεύση από το αυτί του».

O πρώην οδηγός της F1 μίλησε για το ξεκίνημα της συνεργασίας του με τη Scuderia Ferrari.Φως στη διαδικασία στρατολόγησής του από τη Scuderia Ferrari έριξε ο Φελιπε Μάσα. Ο 41χρονος μπορεί να έχει πια αποσυρθεί από την αγωνιστική δράση, ωστόσο παραμένει στους αγώνες, έχοντας ενεργό ρόλο – στο Grand Prix του Μονακό βρισκόταν στα paddock με τη νέα του αρμοδιότητα, αυτή του Προέδρου της Κομισιόν των Οδηγών, όπου αντικατέστησε τον Τομ Κρίστενσεν.

Ο Βραζιλιάνος είχε μία γεμάτη καριέρα στη Formula 1, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας το πέρασε φορώντας την κόκκινη αγωνιστική φόρμα της Ferrari. Με 139 εκκινήσεις, είναι τρίτος στη λίστα των οδηγών που εκπροσώπησαν περισσότερες φορές την ιταλική ομάδα. Πάνω από το δικό του όνομα είναι μόνο αυτά των Κίμι Ράικκονεν και Μίκαελ Σουμάχερ.

Όσα έκανε ως οδηγός της Scuderia τα ξέρουμε, τώρα μάθαμε και τι έγινε ώσπου να ντυθεί στα κόκκινα! Με τις αποκαλύψεις να έρχονται από τον ίδιο, στο ντοκιμαντέρ “Motorsport Heroes”.
«Κατέκτησα την ίδια χρονιά και το Ιταλικό αλλά και το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Formula Renault 2.0 την ίδια χρονιά. Μετά από αυτή την επιτυχία, ήταν πολλές οι πλευρές που επεδίωξαν να με δεσμεύσουν με συμβόλαιο. Κανονίστηκε μία συνάντηση με εκπροσώπους της Ferrari, θα γινόταν στο Μαρανέλο. Εγώ δεν το ήξερα αλλά παρακολουθούσαν στενά την πορεία μου: τις δοκιμές που έκανα, τις τηλεμετρίες μου, τους αγώνες μου, τα πάντα. Μου είπαν “θα υπογράψουμε συμβόλαιο συνεργασίας αλλά δε θα μπορείς να το πεις σε κανέναν. Πρέπει να παραμείνει μυστικό”. Έτσι υπέγραψα συμβόλαιο με τη Ferrari για οκτώ χρόνια αλλά δεν μου επέτρεπαν να το πω σε κανέναν. Μόνο στην οικογένειά μου. Αυτό ήταν απίστευτα δύσκολο. Οδήγησα πρώτα για τη Sauber που χρησιμοποιούσε κινητήρες Ferrari κι έπειτα, έλαβα το τηλεφώνημα πως η Ferrari είχε αποφασίσει να με επιλέξει. Το 2006 θα αγωνιζόμουν για τη Ferrari. Ήταν ένα όνειρο που γινόταν προσωπικότητα», είπε ο Μάσα.

Ο Βραζιλιάνος κατέκτησε 11 νίκες και 15 pole positions με τα χρώματα της Scuderia. Το 2008 έφτασε μία ανάσα από τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή, τον οποίο κρατούσε στα χέρια του για 30 δευτερόλεπτα αλλά τελικά, τον έχασε από τον Λούις Χάμιλτον.
Την επόμενη χρονιά είχε ένα τρομακτικό τραυματισμό όταν ένα ελατήριο 800 γραμμαρίων από τη Brawn GP του Ρούμπενς Μπαρικέλο τον χτύπησε στο κράνος. Παρότι ανέκαμψε και επέστρεψε στη δράση, για πολλούς, δεν ήταν ποτέ ξανά στο ίδιο επίπεδο ανταγωνιστικότητας.

gazetta.gr 

Την τιμή των τριών εκατ. ευρώ αναμένεται να ξεπεράσει η μπάλα με την οποία ο Ντιέγκο Μαραντόνα σκόραρε το θρυλικό γκολ, γνωστό ως «χέρι του Θεού», στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986 στον αγώνα κατά της Αγγλίας.
Η ιστορικής σημασίας μπάλα θα πωληθεί από τον οίκο δημοπρασιών Graham Budd Auctions, στις 16 Νοεμβρίου, και αναμένεται να κυμανθεί μεταξύ 2.800.000 και 3.400.000 ευρώ.
Κάτοχος της πολύτιμης μπάλας είναι ο διαιτητής της αναμέτρησης Αλί Μπιν Νασέρ, ο οποίος δεν είχε καταφέρει να εντοπίσει τη ζαβολιά του «Ντιεγκίτο» που οδήγησε την Αργεντινή μέχρι τον τελικό και την κατάκτηση του τίτλου.
Ο Τυνήσιος επεσήμανε πως είναι πλέον καιρός να μοιραστεί το απόκτημά του και εξέφρασε την ελπίδα του ο επόμενος ιδιοκτήτης να το εκθέσει κάπου.
Μιλώντας για το γκολ είπε: «Δεν μπόρεσα να δω καθαρά το περιστατικό. (…) Σύμφωνα με τις οδηγίες της FIFA που εκδόθηκαν πριν από το τουρνουά, κοίταξα τον επόπτη γραμμών μου για επιβεβαίωση της εγκυρότητας του γκολ – εκείνος επέστρεψε στη γραμμή δείχνοντας ότι ήταν ικανοποιημένος με την προσμέτρηση του γκολ».
«Στο τέλος του αγώνα ο προπονητής της Αγγλίας Μπόμπι Ρόμπσον μού είπε: “Έκανες καλή δουλειά, αλλά ο επόπτης γραμμών ήταν ανεύθυνος”», πρόσθεσε.
Ο Μαραντόνα, ο οποίος πέθανε τον Νοέμβριο του 2020, είχε πει μία ατάκα που έχει μείνει στην Ιστορία για το γκολ του. Το σκόραρε, όπως είχε πει, «λίγο με το κεφάλι του Μαραντόνα και λίγο με το χέρι του Θεού».
Ο δημοπράτης Γκράχαμ Μπαντ σημείωσε πως «με την ιστορία που περιβάλλει την μπάλα, αναμένουμε ότι (…) θα είναι εξαιρετικά δημοφιλής όταν βγει σε δημοπρασία».
Η Αργεντινή κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο μετά τη νίκη επί της Δυτικής Γερμανίας στον τελικό.

Με τη σφραγίδα του Gandini, το Fiat X1/9 κατασκευάστηκε σε περίπου 150.000 μονάδες από το 1972 έως το 1989.Κινητήρας στο κέντρο, σφηνοειδής σχεδίαση από τον Gandini, ακόμα και αναδιπλούμενα φωτιστικά σώματα. To Fiat X1/9, που φέτος κλείνει 50 χρόνια από την παρουσίασή του, είχε τη στόφα ενός “supercar”, αλλά και διεθνή καριέρα, παρά την ταπεινή καταγωγή του.

Η Fiat είναι περισσότερο γνωστή για μοντέλα που μέσω της σχεδίασης τους προσέφεραν έξυπνες, πρακτικές και προσιτές για το ευρύ κοινό λύσεις. Μοντέλα όπως τα 500, 127, Panda και τα Uno/Punto αποτελούν εξαιρετικά δείγματα της διαχρονικής προσπάθειας της Ιταλικής μάρκας να κάνει πραγματικότητα τον εκδημοκρατισμό της αυτοκίνησης. Παράλληλα όμως με αυτή την προσπάθεια της, δημιούργησε και μια σειρά πολύ ιδιαίτερων σπορ αυτοκινήτων, τιμώντας στο μέγιστο βαθμό και την ιταλική της καταγωγή. Ένα από αυτά, το πολύ ιδιαίτερο X1/9 συμπληρώνει φέτος 50 χρόνια ζωής.

Advertisement: 0:11Το 1969, το Studio Bertone δημιουργούσε το πρωτότυπο Autobianchi Α112 Runabout. Ένα φουτουριστικό όχημα με σφηνοειδή μορφή και πλήρη απουσία οροφής. Πίσω από τις ακραίες γραμμές του αυτοκινήτου βρισκόταν ο Marcello Gandini, ο κορυφαίος σχεδιαστής με την ιδιαίτερη αγάπη στο συγκεκριμένο στιλ, ο οποίος έχει βάλει την υπογραφή του μεταξύ άλλων σε μοντέλα θρύλους, όπως οι Lamborghini Miura και Countach, η Alfa Romeo 33 Carabo και η Lancia Stratos. Τρία χρόνια αργότερα μετά το Runabout, ο Gandini θα πέρναγε τις αγαπημένες του γραμμές στο Fiat X1/9, ένα κεντρομήχανο σπορ αυτοκίνητο που θύμιζε “supercar” παρά την ταπεινή καταγωγή του.

Ο εγκάρσια τοποθετημένος τετρακύλινδρος κινητήρας των 1.290κ.εκ., απόδοσης 75 ίππων, προερχόταν από το 128, όμως οι μηχανικοί στο Χ1/9 τον τοποθέτησαν στο κέντρο του οχήματος. Αυτή η επιλογή εκτός από την καλύτερη κατανομή βάρους και την πιο σπορ αίσθηση, επέτρεπε τη διατήρηση του πολύ χαμηλού μπροστά μέρους, το οποίο δεν φιλοξενούσε σε επίπεδο μηχανικών μερών παρά μόνο το ψυγείο. Τα αναδιπλούμενα φωτιστικά σώματα ήρθαν να ολοκληρώσουν την σπορ, αλλά και λιτή εικόνα. Ανάμεσα στον κινητήρα και στην αυστηρά διθέσια καμπίνα των επιβατών, οι μηχανικοί βρήκαν χώρο για το ρεζερβουάρ βενζίνης των 48 λίτρων ολοκληρώνοντας τη συγκέντρωση του βάρους στο κέντρο του οχήματος. Σε συνδυασμό με την ανεξάρτητη ανάρτηση και το σύστημα πέδησης με δίσκους σε όλους τους τροχούς δίκαια το Χ1/9 προσδιορίζεται ως ένα αυθεντικό σπορ μοντέλο.
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του Χ1/9 αποτελούσε και η αποσπώμενη οροφή που μετέτρεπε το μοντέλο από coupe σε targa. Ο Gandini φρόντισε να υπάρχει αρκετός ελεύθερος χώρος κάτω από το καπό για την τοποθέτηση της οροφής, ενώ πίσω από τον κινητήρα υπήρχε ένας μικρός χώρος αποσκευών.

Η σχεδίαση και τα δυναμικά χαρακτηριστικά του X1/9 έβαλαν στον πειρασμό την Fiat και την Abarth να εξετάσουν τη συμμετοχή του μοντέλου στους αγώνες ράλλυ, όμως η εμπλοκή του μοντέλου ήταν περιορισμένη, αφήνοντας τη δόξα στη Lancia Stratos που θα εμφανιζόταν σύντομα στο προσκήνιο.
Από το 1972 έως και το 1982 η παραγωγή ξεκινούσε στις εγκαταστάσεις του Bertone και ολοκληρωνόταν στο θρυλικό Lingotto του Τορίνο, ενώ από το 1982 -χρονιά όπου ο κινητήρας αντικαταστάθηκε με σύνολο 1,5 λίτρων- ο Ιταλός καροσερίστας ανέλαβε το σύνολο της διαδικασίας. Με τη συνολική παραγωγή να φτάνει μέχρι το 1989 περίπου τις 150.000 μονάδες, το X1/9 γνώρισε ιδιαίτερη επιτυχία και στις Η.Π.Α., ενώ κατασκευάστηκε και δεξιοτίμονη έκδοση. Χάρη στη δυναμική του εμφάνιση κατάφερε να συνεχίσει την παράδοση της Fiat στην κατασκευή προσιτών σπορ αυτοκινήτων που απέναντι στην ταπεινή τους καταγωγή αντιπαράθεταν μια εξαιρετικά δυνατή προσωπικότητα.

​Source:gazzetta.gr 

Τριάντα χρόνια συμπληρώθηκαν χθες (6-8-2022) από την ημέρα που η Βούλα Πατουλίδου κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης.
​
Η Βούλα Πατουλίδου έγινε στις 6 Αυγούστου 1992 όχι μόνο η πρώτη Ελληνίδα που ανεβαίνει στο βάθρο σε Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά ανέβηκε και στο πρώτο σκαλί.
Παράλληλα είναι το πρώτο χρυσό μετάλλιο στίβου που κατακτά η Ελλάδα σε Ολυμπιακούς Αγώνες μετά το 1912 και την επιτυχία του Κώστα Τσικλητήρα στο άλμα εις μήκος άνευ φόρας.
Λίγες ημέρες μετά από τον θρίαμβο του Πύρου Δήμα στη Βαρκελώνη και ενώ είχε αγγίξει το χρυσό για να πάρει ενέργεια και να πάει γούρι η Βούλα Πατουλίδου κερδίζει στον τελικό των 100μ με εμπόδια και εν συνεχεία δηλώνει “Για την Ελλάδα ρε γαμώτο“, το οποίο πέρασε στην ιστορία.
Κανείς δεν περίμενε τη νίκη της Πατουλίδου στη Βαρκελώνη αλλά εκείνη έδειξε πως ήταν γεννημένη για μεγάλα πράγματα. Πολλοί στάθηκαν στην πτώση της Αμερικανίδας Γκέιλ Ντίβερς στο τελευταίο εμπόδιο.


Στον ημιτελικό έκανε νέο πανελλήνιο ρεκόρ με 12.88 και προκρίθηκε στον μεγάλο τελικό. Εκεί πήρε το χρυσό με το ασύλληπτο 12.64.
«Πίστευα ότι θα μπορούσα να πάρω την 3η θέση. Αυτήν κυνηγούσα. Αν θέλετε το πιστεύετε, έτρεχα και έλεγα, στο τέταρτο, στο έβδομο, όγδοο, ένατο, δέκατο εμπόδιο, ότι πάω για την 3η, πάω για την 3η, και ξαφνικά βρέθηκα πρώτη. Δεν μπορώ να το καταλάβω, δεν μπορώ να το πιστέψω!», θα πει μετά την κούρσα η Βούλα.
Εν συνεχεία θα πει την ιστορική φράση: «Απλά μπήκα στην κούρσα, ευτυχισμένη που ήμουν στον τελικό, και το μόνο που σκέφτηκα και έλεγα, ήταν για την Ελλάδα ρε γαμώτο θα τρέξω, για κανέναν άλλον. Και απλά ήταν τόσο υπερόπτες όλες εκεί μέσα οι αθλήτριες, που νόμιζαν ότι μεταξύ τους θα κυνηγήσουν, και είπα μην, περιμένετε και μένα».
Στη 2η θέση στον τελικό τερμάτισε η Αμερικανίδα Λαβόνα Μάρτιν με 12.69 και στην 3η η Βουλγάρα Γιορντάνα Ντόνκοβα Βουλγαρία με 12.70. Η σπουδαία Λουντμίλα Νοροζιλένκο (πρώην ΕΣΣΔ) είχε βγει νοκ-άουτ από τον τελικό, λόγω τραυματισμού.

Το 1992 η Βούλα Πατουλίδου ήταν 27 ετών και συμμετείχε για 2η φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Είχε προηγηθεί η Σεούλ (1988) ενώ ήταν μέλος της Ολυμπιακής ομάδας το 2004 στην Αθήνα!

​Tο 1965, ο παίκτης του Ολυμπιακού Νίκος Γιούτσος κάνει το ντεμπούτο του κόντρα στον Παναθηναϊκό και τρελαίνει τους Πειραιώτες.
Ο 24χρονος Νίκος Γιούτσος, που έχει μεταγραφεί από την ουγγρική Τσέπελ στον Ολυμπιακό, κάνει το ντεμπούτο του στον αγώνα εναντίον του Παναθηναϊκού. Ως παιδί πολιτικών προσφύγων με το όνομα Γιούτσοφ, θα χρειαστεί ειδική διαδικασία από το Υπουργείο Εξωτερικών για να αγωνισθεί.
Με τους “ερυθρόλευκους” θα αναδειχθεί σε έναν από τους κορυφαίους Έλληνες ποδοσφαιριστές όλων των εποχών και η ιαχή “Έμπαινε Γιούτσο” θα γίνει σλόγκαν.
Είναι μια φράση που την έχουμε χρησιμοποιήσει όλοι. Μέχρι και σε παλιές ελληνικές ταινίες την έχουμε ακούσει. Αλλά δεν είναι μια τυχαία φράση, χωρίς νόημα. Το «έμπαινε Γιούτσο» κρύβει πίσω του μεγάλη ιστορία και πολλές επιτυχίες.Μια φράση που γεννήθηκε στις κερκίδες του γηπέδου Καραϊσκάκη, έγινα σύνθημα από τους οπαδούς του Ολυμπιακού και σταδιακά έγινε διαχρονική. Όλα ξεκίνησαν από ένα παίκτη: τον Νίκο Γιούτσο. Ο γεννημένος στη Καστοριά στις 16 Απριλίου 1942, αλλά μεγαλωμένος στην Ουγγαρία ποδοσφαιριστής, έπαιζε τόσο στην Τσέπελ. Μέχρι που το όνομά του γίνεται γνωστό και στην Ελλάδα και ο Ολυμπιακός καταφέρνει να τον εντάξει στο δυναμικό του.Στις 10 Ιανουαρίου 1965 κάνει ντεμπούτο με τα Ερυθρόλευκα στο ελληνικό πρωτάθλημα (κόντρα στον Παναθηναϊκό) και πολύ σύντομα γίνεται ένας από τους αγαπημένους παίκτες της κερκίδας, με το σύνθημα «έμπαινε Γιούτσο» να ακούγεται όλο και πιο συχνά.Ο Γιούτσος με τη φανέλα του Ολυμπιακού αγωνίστηκε σε 499 αγώνες κερδίζοντας 4 πρωταθλήματα, 4 κύπελλα Ελλάδας και δύο νταμπλ.

Υποχρεώθηκε να επιστρέψει τα μετάλλια αφού θεωρήθηκε επαγγελματίας παίζοντας για λίγα δολάρια αμερικάνικο ποδόσφαιρο
Χρειάστηκε να περάσουν 110 χρόνια για να αποκατασταθεί από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή η μεγαλύτερη αδικία που υπήρξε από το ολυμπιακό κίνημα σε βάρος ενός αθλητή.
Η ΔΟΕ αποφάσισε την Πέμπτη (14/7) πως ο Τζίμι Θορπ είναι ο μόνος ολυμπιονίκης στο πένταθλο και στο δέκαθλο στου Ολυμπιακούς Αγώνες της Στοκχόλμης το 1912, διορθώνοντας την αδικία στον Αμερικάνο ιθαγενή, τον οποίο το Associated Press επέλεξε ως κορυφαίο αθλητή του πρώτου μισού του 20ού αιώνα.
Ο Τζιμι Θορπ σε ηλικία 25 ετών και με ελάχιστη προετοιμασία έγινε ολυμπιονίκης στο πένταθλο και στο δέκαθλο στη Στοκχόλμη το 1912.
Όμως ο Ινδιάνος ολυμπιονίκης υποχρεώθηκε να επιστρέψει τα μετάλλιά του, καθώς το 1910 έπαιξε αμερικάνικο ποδόσφαιρο με την ομάδα του κολεγίου του, με αμοιβή 2 δολαρίων ανά αγώνα και 35 δολαρίων την εβδομάδα.
Θεωρήθηκε πως παραβίασε τους κανόνες ερασιτεχνισμού της εποχής και τον Ιανουάριο του 2013 κλήθηκε να απολογηθεί.
«Ελπίζω να με συγχωρήσετε. Ήμουν ένας μικρός Ινδιάνος που δεν γνώριζε τους κανόνες» είπε ο Θορπ στα μέλη της επιτροπής, που όμως δεν συγκινήθηκαν.
Η ΔΟΕ τον θεώρησε επαγγελματία αθλητή και ο πρώτος ιθαγενής ολυμπιονίκης επέστρεψε τα χρυσά μετάλλια.
Η απόφαση συνέχιζε να διχάζει, ο Θορπ έφυγε από τη ζωή το 1953, σε ηλικία 65 ετών.
Στο μεταξύ η Εκτελεστική Επιτροπή της ΔΟΕ αποκατέστησε -εν μέρει- την αδικία τον Οκτώβριο του 1982, όταν τον έκανε συμπρωταθλητή με τον Σουηδό, Ούγκο Βιεσλάντερ στο δέκαθλο και τον Νορβηγό, Φέρντιναντ Μπίε στο πένταθλο.
Έως ότου ήρθε την Πέμπτη (14/7) η ΔΟΕ να επαναφέρει τον Τζιμ Θορπ ως το μοναδικό νικητή των δύο αγωνισμάτων στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1912.
«Είμαστε ευγνώμονες που επιτέλους διορθώθηκε η αδικία των 110 ετών και δεν υπάρχει σύγχυση σχετικά με τον πιο αξιόλογο αθλητή στην ιστορία. Ο Τζιμ Θορπ είναι ήρωας για όλους τους Ινδιάνους και είναι αμερικανός ήρωας.

Εκπροσώπησε την Αμερική πριν καν αυτή αναγνωρίσει τους ιθαγενείς ως πολίτες της και το έκανε με ταπεινότητα και χάρη. Δεν ενέδωσε ποτέ στην πικρία, πνεύμα γενναιοδωρίας και καλοσύνης»,  δήλωσε η Νέντρα Ντάρλινγκ, συνιδρύτρια του Bright Path Strong, μιας ομάδας που δημιουργήθηκε για να μοιραστεί Φωνές ιθαγενών Αμερικανών και μια κορυφαία οργάνωση που πολέμησε για να ανακτήσει ο Θορπ τα μετάλλιά του.

Σαν σήμερα πριν από 37 χρόνια γράφτηκε μια από τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Ο τελικός του Χέιζελ ανάμεσα σε Λίβερπουλ και Γιουβέντους αντί να αποτελέσει μια βραδιά γιορτής για το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, εξελίχθηκε σε τραγωδία.
Τα σοβαρά επεισόδια στις εξέδρες του Χέιζελ πριν από την έναρξη του τελικού είχαν τραγικό απολογισμό τον θάνατο 39 φιλάθλων και οι ερυθρόλευκοι δεν ξέχασαν τα θύματα.
Ο Ολυμπιακός έχοντας βιώσει τον αβάσταχτο πόνο με τον άδικο χαμό των 21 ανθρώπων στην τραγωδία της Θύρας 7, δεν θα μπορούσε να ξεχάσει το συγκεκριμένο γεγονός.
Μέσω ανάρτησης στα social media, οι «ερυθρόλευκοι» έστειλαν το δικό τους μήνυμα για την τραγωδία της 29ης Μαΐου του 1985.

Ημέρα μνήμης η σημερινή για ολόκληρη την ποδοσφαιρική κοινότητα. Σήμερα συμπληρώνονται 37 χρόνια από την τραγωδία του Χέιζελ, που ήταν μια από τα χειρότερα ποδοσφαιρικά δυστυχήματα.
​
Συνέβη στις 29 Μαΐου του 1985 στο στάδιο Χέιζελ στις Βρυξέλλες, όπου η Λίβερπουλ και η Γιουβέντους θα αγωνίζονταν σε έναν από τους πλέον ενδιαφέροντες τελικούς για το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης στο ποδόσφαιρο.

Το χρονικό
Ο τελικός του Κυπέλλου Πρωταθλητριών του 1985 ορίστηκε να διεξαχθεί στο Χέιζελ των Βρυξελλών, ένα ετοιμόρροπο στάδιο σχεδιασμένο τη δεκαετία του 1920, προκαλώντας την αντίδραση του γενικού γραμματέα της κατόχου του τίτλου Λίβερπουλ, Πίτερ Ρόμπινσον. Με επιστολή του στη βελγική ομοσπονδία και στην UEFA ο Άγγλος παράγοντας προειδοποιούσε για τους κινδύνους που διέτρεχαν οι φίλαθλοι.

Τα μοιραία εισιτήρια
Ο Ρόμπινσον ζητούσε να δημιουργηθούν ουδέτερες ζώνες στις δύο πλευρές της εξέδρας που θα φιλοξενούσε τους οπαδούς της Λίβερπουλ. «Μου είπαν ότι τα εισιτήρια της θύρας Ζ θα πουληθούν μόνο σε Βέλγους» είχε γράψει σε ανακοίνωση που εξέδωσε μετά την τραγωδία.
Μέσω ταξιδιωτικών γραφείων τα εισιτήρια της θύρας Ζ που προορίζονταν για τους ουδέτερους Βέλγους πουλήθηκαν στην Ιταλία και στις ιταλικές κοινότητες της Λιέγης και του Σαρλερουά. Ετσι, οι φανατικοί της Λίβερπουλ, των οποίων ο θυμός από τις επιθέσεις που είχαν δεχθεί από τους οπαδούς της Ρόμα στον τελικό της προηγούμενης χρονιάς στην Αιώνια Πόλη δεν είχε ξεθυμάνει, βρέθηκαν δίπλα σε ανυποψίαστους Ιταλούς που είχαν προμηθευθεί τα εισιτήρια από τη δευτερογενή αγορά.
Περίπου μία ώρα πριν από την προγραμματισμένη έναρξη του αγώνα, οι οπαδοί της αγγλικής ομάδας παραβιάζουν ένα κιγκλίδωμα που τους χώριζε από τους φίλους της Γιουβέντους, οι οποίοι οπισθοχώρησαν προς έναν τοίχο. Όσοι βρισκόταν κοντά στον τοίχο πέθαναν από ασφυξία λόγω της ασφυκτικής πίεσης που ασκούσαν ο ένας στον άλλον. Ο τοίχος τελικά κατέρρευσε, ενώ πολλά άτομα αναρριχήθηκαν σε κερκίδες για να γλιτώσουν.

Μια από τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία του ποδοσφαίρου γυρίστηκε σαν σήμερα πριν από 37 χρόνια
Οι εθνικότητες των 39 οπαδών που έχασαν τη ζωή τους ήταν: 32 Ιταλοί οπαδοί της Γιουβέντους, 4 Βέλγοι, 2 Γάλλοι και ένας Βορειοϊρλανδός.
Η μαρτυρία ενός από τους επιζώντες είναι συγκλονιστική. «Σώματα ήταν πεσμένα κάτω και δεν αντιδρούσαν. Πολλά από τα μικρά παιδιά πέθαναν από ασφυξία αφού τα είχαν πατήσει» λέει ένας Ιταλός. Όταν μάλιστα του μιλούν για τύχη εκείνος απαντά: «Τύχη; Ποια τύχη; Εγώ δεν πρόκειται ποτέ πια να έχω φυσιολογική ζωή. Κάθε μέρα, κάθε βράδυ, σε κάθε όνειρο μου βλέπω τους ανθρώπους εκείνους που πέθαιναν. Βλέπω τα παιδάκια που δεν μπορούσαν να πάρουν ανάσα. Είναι τύχη αυτή;» Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα του.
Το παιχνίδι τελικά διεξήχθη, παρά την καταστροφή, προκειμένου να αποφευχθεί περαιτέρω βία.
Η Γιουβέντους κερδίζει πέναλτι, ο Πλατινί σκοράρει και η Γιουβέντους σηκώνει την αιματοβαμμένη κούπα που λίγη σημασία έχει…

Το «συγνώμη» της Λίβερπουλ
Μέχρι το 2005 οι ομάδες αυτές δεν ξανά ήρθαν ποτέ αντιμέτωπες, όμως αυτό δε θα συνέβαινε και για πάντα. Η κληρωτίδα δείχνει για τα προημιτελικά του Champions League Γιουβέντους – Λίβερπουλ. Για την ιστορία, η Λίβερπουλ παίρνει την πρόκριση κερδίζοντας με 2-1 στην έδρα της και έφερε 0-0 στο Τορίνο της Ιταλίας.
Στο ματς της Ιταλίας τα μέτρα ήταν δρακόντεια και μόνο μικρής έκτασης επεισόδια σημειώθηκαν.
Στην Αγγλία οι οπαδοί της Λίβερπουλ σήκωσαν ένα πανί που ζητούσαν συγνώμη όπου βρήκε ανταπόκριση στη μεγάλη μερίδα των οπαδών της Γιουβέντους.
Περίπου 60 σταθμοί απ’ όλο τον κόσμο καλύπτουν τα γεγονότα από το στάδιο των Βρυξελλών. Όλη η Ευρώπη είδε αυτά τα τρομακτικά επεισόδια με τους δεκάδες νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες.

Η σκληρή απόφαση της Θάτσερ
Το γεγονός ότι υπαίτιοι της τραγωδίας υπήρξαν οι οπαδοί της αγγλικής ομάδας, οδήγησε την τότε πρωθυπουργό της Βρετανίας Μάργκαρετ Θάτσερ , σε συνεννόηση με την ΟΥΕΦΑ, στο να αποκλείσει για 5 χρόνια όλους τους αγγλικούς συλλόγους από τις διοργανώσεις των ευρωπαϊκών κυπέλλων, με εξαίρεση τη Λίβερπουλ, η οποία αποκλείστηκε για 6 χρόνια.
Η Θάτσερ επέβαλλε κανόνες στα γήπεδα και σοβαρές ποινές σε όσους τους παρέβαιναν 
Επίσης, μικρότερη τιμωρία επιβλήθηκε και στη Γιουβέντους, η οποία υποχρεώθηκε να δώσει ορισμένους εντός έδρας αγώνες στην επόμενη διοργάνωση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, κεκλεισμένων των θυρών.
Το ίδιο το Χέιζελ ανακατασκευάστηκε με αρκετά βελτιωτικά έργα στον τομέα της ασφάλειας, ενώ μετονομάστηκε σε King Baudouin, το 1995.

Οι ποινές των δικαστηρίων
Αρκετά χρόνια μετά την τραγωδία του 1985, αξιωματικοί της βέλγικης αστυνομίας καταδικάστηκαν για εγκληματική αμέλεια.
Η βρετανική αστυνομία από την πλευρά της εξέτασε όλα τα βίντεο και προέβη σε 27 συλλήψεις.
Ο τοίχος πάνω στον οποίο εγκλωβίστηκαν εκατοντάδες φίλαθλοι – κυρίως Ιταλοί – για να γλιτώσουν από τους άγγλους χούλιγκαν, κατέρρευσε αργά. Δεκάδες είχαν ήδη πεθάνει από ασφυξία
Το 1989, ύστερα από δίκη στο Βέλγιο που διήρκησε συνολικά 5 μήνες, 14 από τους συλληφθέντες -όλοι οπαδοί της Λίβερπουλ- καταδικάστηκαν σε 3 χρόνια φυλάκισης με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας από αμέλεια αλλά κανένας από αυτούς δεν εξέτισε ποινή κάθειρξης.

Τίμησε τα θύματα του Χέιζελ ο Νταλγκλίς
Περίπου δυο ώρες πριν τη σέντρα στον χθεσινό τελικό του Champions League στο «Σταντ ντε Φρανς» ο Κέβιν Νταλγκλίς πλησίασε κάτω από αποθέωση το «πέταλο» των οπαδών της Λίβερπουλ. Ο θρυλικός σταρ των «Reds» άφησε στεφάνι πάνω στο σήμα της αγαπημένης του ομάδας στην μνήμη των θυμάτων της τραγωδίας του Χέιζελ.

Το ημερολόγιο έγραφε 28/5/2011.
Τελικός Champions League, στο… θρυλικό «Γουέμπλεϊ». Μια μάχη, ανάμεσα στις κορυφαίες ομάδες του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου της τότε εποχής και ένα repeat της αναμέτρησης που είχαν δώσει στη Ρώμη δύο χρόνια νωρίτερα.
Η Μπαρτσελόνα του Πεπ Γκουαρντιόλα και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον σε μια μάχη που τελικά έγραψε ιστορία.
Κυρίως λόγω των όσων έκανε η ομάδα του Καταλανού. Μια μοναδική παράσταση, βγαλμένη από τα καλύτερα όνειρα του Γιόχαν Κρόιφ και κάθε «cule» του πλανήτη.
Η Μπαρτσελόνα κατέκτησε το Champions League, επικρατώντας της Γιουνάιτεντ με 3-1. Δεν ήταν ωστόσο τόσο η νίκη, αλλά κυρίως ο τρόπος που το έκανε.
Υπερηχητική. Μια απλησίαστη υπεροχή. Οι «μπλαουγκράνα» χάρισαν μια από τις πιο εμφατικές νίκες σε τελικό Champions League, παίζοντας για ένα ολόκληρο 90λεπτο total football.
Οι «κόκκινοι διάβολοι» απλά δεν μπορούσαν να αντιδράσουν. Ήταν η μέρα που η Μπαρτσελόνα του Γκουαρντιόλα «κέρδισε» τον… τίτλο της καλύτερης ομάδας όλων των εποχών.
Έντεκα χρόνια αργότερα, καμία ομάδα δεν έχει καταφέρει να επιβληθεί σε τέτοιο βαθμό της αντίπαλης ομάδας σε τελικό Champions League. Και μάλλον δύσκολα θα επαναληφθεί κάτι αντίστοιχο…

Η μεγάλη ώρα έφτασε. Λίβερπουλ και Ρεάλ Μαδρίτης «μάχονται» στο Παρίσι στον τελικό του Champions League με έναν και μόνο στόχο. Την κούπα με τα μεγάλα αυτιά. Δυο από τις σπουδαιότερες ομάδες στον κόσμο τίθενται αντιμέτωπες σε έναν τελικό που θα παραταχθούν στον αγωνιστικό χώρο 19 ευρωπαϊκά!
​
Από τη μία οι κόκκινοι που έχουν πραγματοποιήσει σχεδόν την τέλεια σεζόν έχοντας κατακτήσει το Λιγκ Καπ, το FA Cup και χάνοντας στην 38η αγωνιστική την Premier League από τη Μάντσεστερ Σίτι και από την άλλη η βασίλισσα, που πήρε εύκολα το πρωτάθλημα στην Ισπανία και ψάχνει το 14ο τρόπαιο στην τεράστια ιστορία.
Από τη μία ο Γιούργκεν Κλοπ που άλλαξε μέσα σε μια επταετία την κατάσταση στη Λίβερπουλ και δημιούργησε μια τρομακτική «μηχανή» που κυριαρχεί. Και από την άλλη ο κορυφαίος «γυρολόγος» πιθανόν και στην ιστορία του ποδοσφαίρου, Κάρλο Αντσελότι, ο οποίος επέστρεψε στους μερένχες και πέτυχε ξανά, κυνηγώντας και το κερασάκι στην τούρτα σε μια χρονιά σχετικά μεταβατική για τη Ρεάλ.
To10.gr παρουσιάζει τη «μάχη» των πάγκων σε μια κόντρα διαφορετική. Δυο προπονητές με τελείως διαφορετική φιλοσοφία, μεγάλη διαφορά σε τίτλους, αλλά και δυο προπονητές που αναμφίβολα θα είναι στο μέλλον δυο από τους κορυφαίους που κάθισαν σε πάγκο στον 21ο αιώνα.
Η ποδοσφαιρική τους καριέρα, η προπονητική τους πορεία, οι τίτλοι, τα χαρακτηριστικά, η τακτική, η φιλοσοφία και οι προηγούμενες αναμετρήσεις τους. Κάρλο Αντσελότι και Γιούργκεν Κλοπ είναι οι μετρ της τακτικής και όλοι αναμένουν ποιός θα επικρατήσει…

Οι μεταξύ τους μάχες και η πορεία τους στην προπονητική
Το βράδυ του Σαββάτου στο Παρίσι Κλοπ και Αντσελότι θα βρεθούν αντιμέτωποι για 11η φορά. Τις προηγούμενες 10 οι νίκες και οι ήττες είναι μοιρασμένες… Ο Ιταλός έχει νικήσει τον Γερμανό τις 4, αλλά να έχει χάσει και τρεις (με άλλα τρία μεταξύ τους ματς να έχουν λήξει ισόπαλα). Το αποψινό όμως είναι το σημαντικότερο που θα δώσουν και το πρώτο που κρίνει έναν τίτλο. Και τι τίτλο…
Ο Αντσελότι και ο Κλοπ είναι δυο μεγάλοι τεχνικοί αλλά τελείως διαφορετικοί και σε φιλοσοφία και τακτικά, αλλά και σε επιλογές. Από τη μία είναι ο 63χρονος Ιταλός που δεν στεριώνει κάπου (επειδή το θέλει) με αποτέλεσμα να έχει γυρίσει μερικές από τις σπουδαιότερες ομάδες του κόσμου και από την άλλη είναι ο Γερμανός που είναι ήδη 7 χρόνια στη Λίβερπουλ και νωρίτερα ήταν άλλα τόσα στην Ντόρτμουντ.
Ο Αντσελότι, που είναι 8 χρόνια μεγαλύτερος από τον Κλοπ (63 ο Ιταλός, 55 ο Γερμανός, αμφότεροι θα τα κλείσουν μέσα στον Ιούνιο), κάθισε για πρώτη φορά στους πάγκους πριν 30 χρόνια, το 1992, ως βοηθός του εκλέκτορα της Εθνικής Ιταλίας και παλιού του γνώριμου από τη Μίλαν, Αρίγκο Σάκι.
Το 1995 ανέλαβε την πρώτη του ομάδα, την Ρετζιάνα και αυτό που τον χαρακτηρίζει από τότε, είναι ότι με εξαίρεση την οκταετή παρουσία του στον πάγκο της Μίλαν (2001-2009), σε καμία άλλη ομάδα από τις υπόλοιπες εννιά που έχει προπονήσει, δεν έμεινε πάνω από δυο χρόνια. Έχει περάσει από τη Ρεάλ Μαδρίτης (δυο φορές), την Παρί Σεν Ζερμέν, την Τσέλσι, την Έβερτον, τη Νάπολι, την Μπάγερν, τη Γιουβέντους…
Ο Κλοπ λοιπόν είναι 21 χρόνια στους πάγκους, από το 2001 όταν ανέλαβε τη Μάιντς μέχρι και σήμερα που είναι στη Λίβερπουλ. Μόνο που ο Γερμανός έχει προπονήσει μόλις τρεις ομάδες.

Οι τίτλοι Κλοπ – Αντσελότι
Οι δυο προπονητές έχουν μεγάλες διαφορές στις επιτυχίες, παρότι και οι δυο έχουν καταφέρει σχεδόν τα πάντα. Ο Αντσελότι είναι ένας γεννημένος νικητής, έχοντας πάρει τίτλους σχεδόν σε όλες τις ομάδες που εργάστηκε. Συνολικά μετράει 22 τίτλους και είναι ένας από τους καλύτερους όλων των εποχών. Δεν χωράει αμφιβολία για αυτό.
Παράλληλα, είναι ένας από τους μόλις τρεις προπονητές στην ιστορία (μαζί με τους Μπομπ Πέισλι και Ζινεντίν Ζιντάν), που έχει φτάσει τρεις φορές στην κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών/Champions League, δυο με τη Μίλαν και μια με τη Ρεάλ Μαδρίτης και ο μοναδικός που έχει οδηγήσει τις ομάδες του σε πέντε τελικούς της διοργάνωσης.
Ακόμα, ο Ιταλός ανήκει στο κλειστό κλαμπ των μόλις επτά μελών, εκείνων που έχουν κατακτήσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών τόσο ως παίκτες όσο και ως προπονητές. Μοιράζεται μαζί με τους Τραπατόνι και Φέργκιουσον, την κορυφή των προπονητών με τους περισσότερους τίτλους σε διοργανώσεις της UEFA (7) και φέτος πρόσθεσε ένα μοναδικό ρεκόρ, αφού έγινε ο πρώτος προπονητής στην ιστορία, που συμπλήρωσε τίτλους πρωταθλήματος και στις πέντε μεγάλες λίγκες της Ευρώπης (Αγγλία, Ισπανία, Ιταλία, Γερμανία και Γαλλία).
Ο Κλοπ έχει στο παλμαρέ του τους μισούς τίτλους από τον Αντσελότι, 11 έναντι 22 του Ιταλού. Φέτος μετράει ήδη δυο και θέλει και το Champions League. Αξίζει να σημειωθεί πως με τη Λίβερπουλ έχει καταφέρει να πανηγυρίσει όλους τους τίτλους που έχει συμμετάσχει. Όμως έχει μόλις ένα πρωτάθλημα σε 7 χρόνια.
Από την άλλη, με την Ντόρτμουντ μεγαλούργησε και την έφερε μέχρι και τον τελικό του Champions League, όπου εντέλει ηττήθηκε από την Μπάγερν. Ο Κλοπ είναι σταθερός και συνεπής χρονικά και στις τρεις ομάδες που έχει προπονήσει. Και στις 3 στην τριετία έχει πετύχει τους στόχους που θέτει. Στην Ντόρτμουντ στην τριετία πήρε πρωτάθλημα και τη σεζόν 2012/13 νταμπλ.
Στη Λίβερπουλ έφτασε το 2018 σε τελικό Champions League κόντρα στη Ρεάλ, όπου και ηττήθηκε, ενώ στη Μάιντς ανέβασε τον σύλλογο στην Bundesliga σε τρία χρόνια. Από τον Αντσελότι υστερεί σε τίτλους, όμως δεν είναι μόνο αυτοί που σε κάνουν πετυχημένο. Όσον αφορά τις τακτικές προσεγγίσεις, ο Γερμανός είναι λάτρης του «Gegenpressing» που το έχει τελειοποιήσει πλέον στη Λίβερπουλ, όπως και το passing game, «πνίγοντας» τους αντιπάλους του.
Αντίθετα ο Αντσελότι προτιμάει το 4-2-3-1 με δυο δημιουργικούς μέσους στις περισσότερες ομάδες του και με έναν κόφτη, ενώ δίνει ελευθερία κινήσεων στον αγωνιστικό χώρο. Παράλληλα, ο Αντσελότι λειτουργεί περισσότερο ως μάνατζερ παρά ως προπονητής, ακούγοντας και τους ποδοσφαιριστές του, ενώ αυτό που τον κάνει αυτό που είναι, είναι το γεγονός ότι έχει άριστη σχέση με τους παίκτες του και τους ακούει! Κάτι που ισχύει και για τον Κλοπ φυσικά αλλά όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό….

Κλοπ και Αντσελότι ως ποδοσφαιριστές
Μπορεί σαν προπονητές να είναι και οι δυο σπουδαίοι, όμως παρότι και έπαιξαν αμφότεροι μπάλα, αφού ξεκίνησαν σαν ποδοσφαιριστές, ο Αντσελότι – που αγωνιζόταν ως χαφ – ήταν κλάσεις ανώτερος από τον αρχικά επιθετικό και κατόπιν δεξιό αμυντικό Κλοπ.
Ο Ιταλός αγωνίστηκε στις Πάρμα (1976-79), Ρόμα (1979-1987) και Μίλαν (1987-1992), ενώ συμπλήρωσε και 26 επίσημες συμμετοχές με την Εθνική Ιταλίας, παίζοντας σε δυο Μουντιάλ (1986 & 1990) και στο EURO του 1988.
Από τη μεριά του, ο Γερμανός αγωνίστηκε για 11 χρόνια (1990-2001) στην Μάιντς, ποτέ όμως στην Bundesliga, αλλά σε χαμηλότερες κατηγορίες. Η διαφορά κλάσης αποτυπώνεται φυσικά και στους τίτλους που κατέκτησαν. Κανέναν ο Κλοπ, απέναντι σε 3 πρωταθλήματα και 4 Κύπελλα Ιταλίας, 2 Κύπελλα Πρωταθλητριών, ένα ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ και ένα Διηπειρωτικό Κύπελλο για τον Αντσελότι, που έχει να επιδείξει και μια τρίτη θέση με την Ιταλία στο Μουντιάλ του 1990.

Αναλυτικά οι κόντρες ανάμεσα σε Αντσελότι και Κλοπ:

1. Ρεάλ Μαδρίτης – Μπορούσια Ντόρτμουντ 3-0 (2/4/2014)
Champions League 2013/14, προημιτελική φάση
2. Μπορούσια Ντόρτμουντ – Ρεάλ Μαδρίτης 2-0 (8/4/2014)
Champions League 2013/14, προημιτελική φάση
3. Νάπολι – Λίβερπουλ 1-0 (3/10/2018)
Champions League 2018/19, φάση ομίλων
4. Λίβερπουλ – Νάπολι 1-0 (11/12/2018)
Champions League 2018/19, φάση ομίλων
5. Νάπολι – Λίβερπουλ 2-0 (17/9/2019)
Champions League 2019/20, φάση ομίλων
6. Λίβερπουλ – Νάπολι 1-1 (27/11/2019)
Champions League 2019/20, φάση ομίλων
7. Λίβερπουλ – Έβερτον 1-0 (5/1/2020)
Κύπελλο Αγγλίας 2019/20, τρίτος γύρος
8. Έβερτον – Λίβερπουλ 0-0 (21/6/2020)
Πρέμιερ Λιγκ 2019/20, 30η αγωνιστική
9. Έβερτον – Λίβερπουλ 2-2 (17/10/2020)
Πρέμιερ Λιγκ 2020/21, 5η αγωνιστική
10. Λίβερπουλ – Έβερτον 0-2 (20/2/2021)
Πρέμιερ Λιγκ 2020/21, 25η αγωνιστική

​Source:in.gr

Ο Κάρλος Ζέκα μίλησε στο podcast του Γιαν Μικάελσεν για τον θρίαμβο του 2014 απέναντι στον ΠΑΟΚ, τις... ταχυπαλμίες πριν το πρώτο του ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, τον Μπεργκ και το λάθος του με το ξενύχτι μετά από ήττα.Ο Έλληνας πρώην αρχηγός του «τριφυλλιού» και παντοτινά αγαπητός στους οπαδούς και στον σύλλογο, συνάντησε τον άλλοτε δεξιό εξτρέμ του «τριφυλλιού», με τους δυο τους να ζουν τον Παναθηναϊκό σε διαφορετικές εποχές, αλλά να τον κρατούν στην καρδιά τους.
​
Ενόψει του μεγάλου τελικού του Κυπέλλου Ελλάδος Λουξ, οι δύο σημαντικότατες προσωπικότητες από το παρελθόν του συλλόγου, τα είπαν σαν φίλοι...
Για τη μεταγραφή στον Παναθηναϊκό: «Ήμουν διακοπές και χτύπησε το τηλέφωνό μου. Πλέον, δεν απαντάω σε αριθμούς που δε γνωρίζω. Τελικά, τότε, το σήκωσα και ήταν ένας agent που μου ανέφερε για την πρόταση του Παναθηναϊκού. Μετά μίλησα με το μάνατζέρ μου και εξετάσαμε την πρόταση. Έμαθα πως οι πράσινοι δούλευαν τρεις μήνες τη μεταγραφή μου. Ξαφνικά, μου είπαν πως δεν έπρεπε να αγωνιστώ στην Πορτογαλία, γιατί θα με αποκτούσε ο Παναθηναϊκός και δεν έπρεπε να μου συμβεί κάτι».
Για τις πρώτες του εντυπώσεις: «Όταν έφθασα στην Αθήνα, ήταν καλά, γιατί συνάντησα τον Ζεσουάλδο Φερέιρα. Δεν χρειάστηκε να μιλάω αγγλικά ή ελληνικά. Η ποιότητα στην ομάδα ήταν πολύ καλή και οι απαιτήσεις μεγάλες. Ήταν δύσκολο να πάρω την ευκαιρία στην αρχή. Κατσουράνης, Καραγκούνης και Σεϊταρίδης ήξεραν την Πορτογαλία και μου εξήγησαν και μένα, τι συμβαίνει ακριβώς στον Παναθηναϊκό».
Για το πρώτο του ντέρμπι με Ολυμπιακό: «Θυμάμαι 68.000 οπαδούς στο ΟΑΚΑ και με είχε πιάσει ταχυπαλμία. Η ένταση του ντέρμπι ήταν ανεπανάληπτη. Και το πρώτο μου ντέρμπι ήταν με τον Ολυμπιακό. Ήμουν στην Παιανία, ένα φοβερό μέρος, πηγαίναμε εκεί πριν τους αγώνες. Είχαμε τη συνάντηση, πήγαμε στο πούλμαν και στη διαδρομή έβλεπα πολλή αστυνομία. Ο προπονητής με έβλεπε νευρικό και μου είπε πως αν φοβάμαι, θα με έβγαζε από την ενδεκάδα. Αμέσως, εγώ κάθισα σιωπηλός στη θέση μου. Ήρθαμε 1-1 και εγώ σκόραρα σε εκείνο το ματς. Ήταν μια συναρπαστική νύχτα για μένα».

Για το 0-3 στο Καραϊσκάκη: «Καταφέραμε να σκοράρουμε το 0-1 στην αντεπίθεση. Βάλαμε στο β’ ημίχρονο ακόμα ένα στον αιφνιδιασμό. Και μετά, δόθηκε πέναλτι στον Ολυμπιακό και είπα από μέσα μου πως αυτό δεν γίνεται. Θα περάσουμε πολύ δύσκολα στα τελευταία λεπτά. Είναι δύσκολο να παίζεις εκτός έδρας χωρίς τον κόσμο σου. Τελικά, κρατηθήκαμε στην άμυνα και δεν χάσαμε τη ψυχραιμία μας. Εν συνεχεία, ήρθε το 0-3 από εκτέλεση φάουλ του Αμπέντ. Τρελό αποτέλεσμα. Τους χαλάσαμε τη γιορτή. Μετά μας υποδέχθηκε ο κόσμος πίσω και περπατήσαμε ανάμεσα στους οπαδούς για να πάρουμε τα αυτοκίνητά μας και να γυρίσουμε στο σπίτι».
Για τους συμπαίκτες του στον Παναθηναϊκό: «Ο Μπεργκ ήταν ο πιο σημαντικός παίκτης που είχαμε. Είχε τεράστια επίδραση στην ομάδα. Δεν μιλούσε πολύ στα αποδυτήρια, αλλά έφερνε τη νοοτροπία πως ήθελε να κερδίσει με κάθε κόστος. Φανταστικός τύπος και προσωπικότητα ο Καραγκούνης. Είναι θρύλος»!
Για την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδος: «Ήταν ένα τρελό παιχνίδι. Εμείς τα πρώτα 10 λεπτά δυσκολευτήκαμε, αλλά καταφέραμε να ελέγξουμε το παιχνίδι. Αξίζαμε τη νίκη, γιατί είχαμε καλύτερη απόδοση. Ήμασταν η καλύτερη ομάδα στην Ελλάδα, ακόμα κι από τον Ολυμπιακό. Μετά βρήκαμε γκολ και αποκτήσαμε αυτοπεποίθηση. Μετά, ο Μπεργκ έκανε τη διαφορά. Δεν μπορούσε κανείς να τον σταματήσει και όλοι οι οπαδοί ξέσπασαν! Σημαίνει ακόμα πολύ για μένα εκείνη η νύχτα. Δυστυχώς, από τότε, η ομάδα δεν κατέκτησε κάποιον άλλον τίτλο».
Για τα οικονομικά προβλήματα του συλλόγου: «Ήταν πολύ δύσκολο, γιατί δεν σκεφτόσουν μόνο το ποδόσφαιρο. Άκουγα τους συμπαίκτες μου να παραπονιούνται και αυτό μου προκαλούσε στρες. Σαν αρχηγός της ομάδας πήγαινα στον κ. Αλαφούζο, έπαιρνα κάποιες απαντήσεις και γυρνούσα στους συμπαίκτες μου. Αν δεν έπαιρναν εκείνοι, τους μισθούς, έλεγα πως κάτι δεν πηγαίνει καλά εδώ. Πάντως, ήξερα πως ήταν η πολιτική τότε, να πληρωθούν όλα μαζί στο τέλος. Και έτσι συνέβη τότε. Κάποιοι ποδοσφαιριστές είχαν πρόβλημα και πήγαν στα δικαστήρια με το κλαμπ».

Για το αν του είχε επιβληθεί πρόστιμο: «Δεν είμαι πολύ περήφανος, αλλά συνέβη και είχαν δίκαιο. Μετά από ένα αποτυχημένο αποτέλεσμα, βγήκα βόλτα έξω το βράδυ και με πήρε κάποιος φωτογραφίες και βίντεο. Πλήρωσα 10.000 ευρώ».
Για την Εθνική Ελλάδος: «Σίγουρα ευχόμουν να παίξω στην Εθνική Πορτογαλίας. Ο Γιάννης Αλαφούζος μου είπε τι θα έλεγες να γίνεις Έλληνας ποδοσφαιριστής. Σίγουρα θα ήθελες να παίζεις εδώ το υπόλοιπο της καριέρας σου. Μετά του απάντησα, βοήθησέ με πάνω σε αυτό και θα γίνω Έλληνας. Μετά από ένα διάστημα, ήρθε με ένα δικηγόρο και μου ζήτησε τα χαρτιά μου για να μου φτιάξουν το διαβατήριό μου».
Για την επιστροφή στον Παναθηναϊκό: «Δεν ξέρω αν είναι πιθανό. Το σκέφτομαι συνέχεια να γυρίσω και να τελειώσω την καριέρα μου στο Τριφύλλι. Είμαι τραυματίας αυτή τη στιγμή. Θα γυρίσω, μόνο αν με θέλει το κλαμπ και αν νιώθω πως μπορώ να βοηθήσω το κλαμπ. Δεν θα γυρνούσα, απλά για να κρεμάσω τα παπούτσια μου. Διαφορετικά, δεν υπάρχει κάποιο νόημα. Έχω μια όμορφη ιστορία με το σύλλογο».

gazzetta.gr 
​

Ήταν 15 Απριλίου 1989, ένας ποδοσφαιρικός αγώνας ανάμεσα στη Λίβερπουλ και τη Νότινχαμ Φόρεστ ξεκινούσε, χωρίς κανείς να μπορεί να φανταστεί τι θα ακολουθήσει… Λίγα λεπτά μετά τη σέντρα, γράφτηκε η πιο μαύρη σελίδα στην ιστορία του βρετανικού ποδοσφαίρου και μια τις μεγαλύτερες στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.

Υπεράριθμοι φίλαθλοι, μηδαμινός έλεγχος της αστυνομίας, κακές υποδομές του γηπέδου, και «εγκληματικά» κάγκελα που διαχώριζαν τον κόσμο από τον αγωνιστικό χώρο ήταν η αιτία για να φέρουν τον θάνατο σε 96 οπαδούς των «κόκκινων».
 Η συνέχεια περιλαμβάνει την αρχή μια μακροχρόνια «μάχης», με την κυβέρνηση Θάτσερ και την αστυνομία να κατηγορούν τους οπαδούς της Λίβερπουλ, την εφημερίδα «Sun» να εκδίδει ένα ντροπιαστικό πρωτοσέλιδο κατηγορώντας τους οπαδούς των «κόκκινων» ότι ήταν μεθυσμένοι και έκλεβαν τα πορτοφόλια νεκρών και τους συγγενείς και οι φίλους των θυμάτων, αλλά και όλους τους απανταχού οπαδούς της ομάδας να ζητούν μέχρι και σήμερα «Justice for the 96», δηλαδή δικαιοσύνη για τις 96 χαμένες ψυχές έχοντας, εν μέρει, κερδίσει αυτό που θέλουν…

Το χρονικό…​
Όλα ξεκίνησαν με την προσέλευση οπαδών της Λίβερπουλ έξω από το γήπεδο κατά εκατοντάδες και τον κόσμο να έχει δημιουργήσει τεράστιο «μποτιλιάρισμα» έξω από τις θύρες του γηπέδου, με τους οπαδούς που είχαν εισιτήρια να μην μπορούν να φτάσουν στις θύρες τους και μέσα στην απόγνωση τους να προσπαθούν να μπουν από λάθος θύρες.
Χαρακτηριστικό της κατάστασης που επικρατούσε λεπτά πριν τον αγώνα πως τη στιγμή που οι ομάδες είχαν βγει ήδη στον αγωνιστικό χώρο, έξω από το γήπεδο υπήρχαν «ουρές» περίπου 5000 ανθρώπων.
Μάλιστα, η αστυνομία ζήτησε καθυστέρηση της σέντρας της αναμέτρησης για λόγους ασφαλείας, αίτημα που απορρίφθηκε από τους ιθύνοντες. Απόφαση που θα άλλαζε την ιστορία του βρετανικού ποδοσφαίρου.
Σε μια ακόμα λανθασμένη κίνηση απόγνωσης από την αστυνομία και για να αποφευχθούν οι τραυματισμοί στον όχλο εκτός γηπέδου άνοιξαν 3 πύλες οι οποίες οδηγούσαν σε ένα τούνελ που έβγαινε στις κερκίδες. Αποτέλεσμα να μπουν υπεράριθμοι οπαδοί, πολλοί εξ αυτών χωρίς εισιτήριο, και όπως ήταν λογικό όλος αυτός ο κόσμος να στριμώχνεται στο πίσω μέρος, ως εκ τούτου αναγκάζονταν να σπρώχνουν και να πιέζουν τους μπροστινούς προς τα κάγκελα.
Επόμενο εγκληματικό λάθος της αστυνομίας ήταν, πως όταν κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά μέσα στις κερκίδες, σφράγισε τις πόρτες που οδηγούν από την κερκίδα στον αγωνιστικό χώρο, την μόνη πραγματική έξοδο, που θα μπορούσε να είχε σώσει πολλούς ανθρώπους, αφού από πίσω υπήρχε μόνο το μικρό τούνελ.
Στο 6ο λεπτό ο διαιτητής σταμάτησε τον αγώνα μετά από υπόδειξη της αστυνομίας αφού πολλοί οπαδοί είχαν σκαρφαλώσει τα κάγκελα. Όταν η πύλη στις κερκίδες άνοιξε και πάλι, αρκετοί άρχισαν να τρέχουν προς τον αγωνιστικό χώρο. Εκείνοι σώθηκαν, όμως για κάποιους ήταν ήδη αργά. 94 άνθρωποι ήταν νεκροί, 766 τραυματίστηκαν, ένας έχασε τη ζωή του λίγο αργότερα στο νοσοκομείο και άλλος ένας τέσσερα χρόνια μετά βρισκόμενος σε κώμα, ανεβάζοντας τον τραγικό απολογισμό σε 96…
Η επόμενη μέρα…Η επόμενη μέρα βρήκε την Αγγλία να θρηνεί τα θύματα, την αγγλική κυβέρνηση, αλλά και την αστυνομία να «δείχνουν» σαν υπεύθυνους της τραγωδίας τους οπαδούς της Λίβερπουλ με τον υπεύθυνο Τύπου της, τότε, κυβέρνησης Θάτσερ να δηλώνει: «η τραγωδία του Χίλσμπορο δεν θα είχε γίνει ποτέ, αν ο όχλος, ξεκάθαρα μεθυσμένος, δεν προσπαθούσε να μπει με τη βία στο γήπεδο».
Τέσσερις μέρες μετά η αγγλική εφημερίδα «Sun» εκδίδει πρωτοσέλιδο ντροπή για τη δημοσιογραφία, όπου επικαλούμενη κυβερνητικές πηγές, κατηγορεί τους οπαδούς της Λίβερπουλ πως όντας μεθυσμένοι έκλεβαν τα πορτοφόλια των πτωμάτων, ουρούσαν τους αστυνομικούς και έδερναν τους γιατρούς που προσπαθούσαν να δώσουν τις πρώτες βοήθειες. Από εκείνη τη μέρα, μέχρι και σήμερα η πόλη του Λίβερπουλ μποϊκοτάρει τη εφημερίδα, αφού δεν πωλείται σχεδόν πουθενά. Μετά από 23 χρόνια και όταν πλέον η αλήθεια είχε αποκαλυφθεί η «Sun» ζήτησε συγγνώμη, όμως δεν ήταν αρκετή για να αλλάξει τη γνώμη των οπαδών.
Λίγο καιρό μετά, ο άγγλος υπουργός Εσωτερικών κάνει λόγο για 19 τραυματίες αστυνομικούς, χωρίς όμως να δώσει αποδεικτικά στοιχεία για τον ισχυρισμό του αυτό.
Η πρώτη δικαίωση…Η πρώτη δικαίωση ήρθε λίγους μήνες μετά, στις 4 Αυγούστου, όταν ο δικαστής Τέιλορ μετά από εξέταση σχεδόν 4 χιλιάδων εγγράφων, 1500 επιστολών δεκάδων ωρών βίντεο και 174 μαρτύρων, ανάμεσα τους και του Κένι Νταλγκλις, εκδίδει πόρισμα με το οποίο ρίχνει τις ευθύνες στην αστυνομία καθώς και στην ποδοσφαιρική Ομοσπονδία, στο γήπεδο του Σέφιλντ, αλλά και στην ομάδα της πόλης, ενώ απαλλάσσει εντελώς τους οπαδούς της Λίβερπουλ.
Μάλιστα κατονομάζει τον επικεφαλής της Αστυνομικής επιχείρησης σε εκείνον τον αγώνα, τον Ντέιβιντ Ντάκενφιλντ, ο οποίος τίθεται σε διαθεσιμότητα και ξεκινάει αμέσως εισαγγελική έρευνα. Εκείνος όμως παραιτείται από το σώμα λίγο αργότερα, επικαλούμενος λόγους υγείας, και η έρευνα σταματάει.
Η αμφιλεγόμενη απόφαση….Παρά το πόρισμα του δικαστή Τέιλορ, στις 14 Αυγούστου του 1990 ο δικαστής Πόπερ, αποφασίζει να μην ασκήσει ποινικές διώξεις λόγω έλλειψης στοιχείων με τους θανάτους να έχουν καταγραφεί μέχρι τις 15:15, δηλαδή εννέα λεπτά αφού είχε διακοπεί από την αστυνομία ο αγώνας, αναφέροντας ότι ήταν πλέον αργά, αφού μέχρι εκείνη την ώρα τα θύματα είχαν πεθάνει ή ήταν εγκεφαλικά νεκρά, ακυρώνοντας έτσι κάθε κατηγορία προς τις αστυνομικές αρχές.
Οι συγγενείς αναλαμβάνουν δράση…Την απόφαση αυτή αποφασίζουν να «πολεμήσουν» 6 οικογένειες, οι οποίες μάζεψαν τα απαραίτητα έγγραφα που αποδεικνύουν πως οι συγγενείς τους δεν ήταν νεκροί μέχρι τις 15:15. Συγκεκριμένα η Αν Γουίλιαμς, αποδεικνύει πως ο 15χρονος γιος της, Κέβιν, έδειξε σημάδια ζωής και στις 16:00.
Με τα στοιχεία αυτά οι οικογένειες πηγαίνουν την υπόθεση και πάλι στο δικαστήριο, όμως τα στοιχεία απορρίπτονται με τον δικαστή να αρνείται τα έγγραφα λέγοντας πως ο φάκελος του ιατροδικαστή ήταν ήδη πλήρης.
Ο θρύλος της Λίβερπουλ, Στίβεν Τζέραρντ, αφιερώνει γκολ στον ξάδερφο του, ο οποίος χάθηκε στην τραγωδία του Χίλσμπορο, όντας το μικρότερο θύμα σε ηλικία 10 ετώνΟι οικογένειες δεν τα παράτησαν και συνέχισαν να παλεύουν. Με πρωτοστάτη την «ηρωίδα», όπως την αποκαλούν, Αν Γουίλιαμς καταφθάνουν το 2009 στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το οποίο όμως αποφασίζει πως η αίτηση της ήταν ετεροχρονισμένη, αφού έπρεπε να έχει υποβληθεί σε διάστημα έξι μηνών μετά την απόφαση.
Ανεξάρτητη επιτροπή και δικαίωση…Το 2009 στην 20η επέτειο συγκεντρώνονται 30 χιλιάδες άνθρωποι, ανάμεσα τους και ο -τότε- υπουργός Αθλητισμού, Άντι Μπέρνχαμ, ο οποίος ακούει εκ νέου έκκληση για δικαιοσύνη. Μαζί με τη βουλευτή Μαρία Ιγκλ ζητούν αποκάλυψη όλων των εγγράφων της τραγωδίας, ενώ λίγο αργότερα οι οπαδοί της Λίβερπουλ παραδίδουν λίστα με 40 χιλιάδες υπογραφές που ζητούν εκ νέου έρευνα.
Στη συνέχεια ανακοινώνεται σύσταση ειδικής ανεξάρτητη επιτροπής, η οποία θα επιβλέψει και θα διευθύνει τη διαδικασία.
Η αγγλική κυβέρνηση αρνείται και οι οπαδοί της Λίβερπουλ μαζεύουν διαδικτυακά, αυτή τη φορά, 140 χιλιάδες υπογραφές με τη Βουλή να αναγκάζεται εν τέλει να συμφωνήσει να δημοσιοποιήσει όλα τα έγγραφα.
Επιτέλους η δικαίωση ήρθεΑπό το 2012 και μετά και με τη διαδικασία να βρίσκεται σε εξέλιξη, όλα τα έγγραφα επιρρίπτουν όλες τις ευθύνες στην αστυνομία και τις νοσοκομειακές αρχές.
Αυτό όμως που προκαλεί περισσότερο είναι η κατηγορίες για σκευωρία και συγκάλυψη της αστυνομίας και της τότε κυβέρνησης, αφού είχαν φτάσει στο σημείο να παραποιήσουν μέχρι και καταθέσεις αστυνομικών αλλά και επιζησάντων της τραγωδίας.
Αυτό που προκαλεί σοκ είναι ότι από τα 96 θύματα, τα 58 θα μπορούσαν να είχαν σωθεί αν οι αστυνομία δρούσε σωστά σύμφωνα με τoν πρώην πρωθυπουργό της Αγγλίας, Ντέιβιντ Κάμερον.
Οι οικογένειες περιμένουν τη δικαίωση για τους δικούς τους ανθρώπους αλλά και για τις ατέλειωτες «μάχες» που έδωσαν και δεν τα παράτησαν ούτε μια μέρα παρά τις ατέλειωτες κλειστές πόρτες που βρήκαν.
Το επόμενο «βήμα» στην ιστορία ήρθε το Ιούνιο του 2017, όταν τα βρετανικό δικαστήριο άσκησε κατηγορίες  για ποινικό αδίκημα και εγκληματική αμέλεια που οδήγησε σε θάνατο 96 ανθρώπους. Λίγο αργότερα, ορίστηκαν οι ημερομηνίες δικαστηρίου.
Ο δρόμος για τη δικαίωση απέχει πολύ όμως…

​«Αυτό που θυμάμαι περισσότερο είναι το βλέμμα των ανθρώπων όταν γυρίσαμε πίσω στην πόλη. Μια ομάδα νεαρών απομακρύνθηκε από τους υπόλοιπους και κάθισε σε ένα μικρό παγκάκι. Καθώς το πούλμαν μας πέρασε από δίπλα τους, μας κοιτούσαν αποσβολωμένοι, ανήμποροι να αποστρέψουν το βλέμμα τους. Τι θα μπορούσαν να πουν; Τι θα μπορούσαμε να πούμε εμείς;

Ήμασταν οι τυχεροί, οι επιζώντες. Θα επιστρέφαμε σπίτι μας εκείνη τη νύχτα παρά όλα τα απαίσια πράγματα που είδαμε εκείνη την ημέρα, παρά όλη την οδύνη που βίωσαν τα αγαπημένα μας πρόσωπα πριν τους πάρουμε τηλέφωνο. Εμείς βγήκαμε αλώβητοι, σωματικά τουλάχιστον.
Για αυτούς, όμως, που βρίσκονταν στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή δεν θα υπήρχε τηλεφώνημα, ούτε μια αγκαλιά ανακούφισης με τους αγαπημένους τους. Δεν θα υπήρχαν άλλα ταξίδια με τη Λίβερπουλ, άλλες όμορφες νύχτες με τους συντρόφους τους, ούτε άλλες δουλειές, ούτε παιδιά, ούτε εγγόνια, ούτε τίποτα. Όλα αυτά επειδή πήγαν να παρακολουθήσουν ένα ποδοσφαιρικό αγώνα μια ηλιόλουστη ημέρα του Απριλίου, το 1989».
Ο Άντονι Τίσντειλ δίνει μια από τις πιο συγκλονιστικές μαρτυρίες για εκείνη την αποφράδα μέρα. Μια κατάθεση ψυχής και μια γοερή περιγραφή για την 15η Απριλίου του 1989, όταν 96 ψυχές έχασαν τη ζωή τους, παρακολουθώντας την αναμέτρηση Λίβερπουλ – Νότιγχαμ Φόρεστ στο «Χίλσμπορο» για τα ημιτελικά του αγγλικού Κυπέλλου.
​
Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας καταστροφής
Τριάντα χρόνια αργότερα, εκείνη η ημέρα δεν έχει ξεχαστεί. Ένας ποδοσφαιρικός αγώνας εξελίχθηκε σε μια ανείπωτη τραγωδία και κανένας δεν αναλάμβανε την ευθύνη. Οι ενδείξεις ήταν εκ προοιμίου εμφανείς για την καταστροφή που θα ακολουθούσε. Οι οπαδοί της Λίβερπουλ είχαν κατακλύσει τις εξέδρες, με αποτέλεσμα να προκληθεί πλήρης συνωστισμός ανάμεσα στους πολυάριθμους φιλάθλους. Η αστυνομία δεν παρεμβαίνει. Αφήνει την κατάσταση να εξελιχθεί.
Έξι λεπτά μετά την έναρξη της αναμέτρησης, ο τερματοφύλακας της Λίβερπουλ, Μπρους Γκρόμπελααρ κάνει νόημα στον διαιτητή πως κάτι συμβαίνει. Οι εικόνες που ακολουθούν συντελούν στην μεγαλύτερη τραγωδία που έχει βιώσει ο χώρος του αθλητισμού. Άνθρωποι ασφυκτιούν στα μπροστινά κάγκελα, άλλοι ποδοπατούνται και άλλοι ψάχνουν τρόπο διαφυγής. Η αντίδραση της αστυνομίας είναι απελπιστικά αργή. Οι έξοδοι δεν ανοίγουν. Ο κόσμος παραμένει εγκλωβισμένος στο χάος. Ο πανικός βασιλεύει και το αποτέλεσμα γίνεται πρόδηλο λίγη ώρα αργότερα.
Η Αστυνομία, με το φόβο πως θα υπάρξουν συμπλοκές ανάμεσα στους οπαδούς της Λίβερπουλ και της Νότιγχαμ, κρατά τις πύλες κλειδωμένες. Όταν επιτέλους παίρνει την απόφαση να επιτρέψει τη διαφυγή στον αγωνιστικό χώρο, το πράσινο του γρασιδιού βάφεται κόκκινο. Τα πτώματα πλέον βρίσκονται παντού, οι τραυματίες ψάχνουν τρόπο διαφυγής και τα ασθενοφόρα βρίσκονται καθ’ οδόν σε μια επιχείρηση η οποία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια εγκληματική αποτυχία.
Απότοκο της όλης ιστορίας, 96 άνθρωποι να αφήσουν την τελευταία τους πνοή στο γήπεδο της Σέφιλντ Γουένσντεϊ, ενώ εκατοντάδες τραυματίες είδαν τη ζωή να περνάει μπροστά από τα μάτια τους.
Η Αγγλία έχει συγκλονιστεί, όμως ακόμα οι υπαίτιοι δεν είναι γνωστοί. Μια τεράστια σκευωρία υπό την ενορχήστρωση της Μάργκαρετ Θάτσερ βρίσκεται σε εξέλιξη. Η κυβέρνηση και η αστυνομία απεκδύονται τις ευθύνες, κατηγορώντας τους … μεθυσμένους οπαδούς για την τραγωδία.

Η παραχάραξη της αλήθειας
Την επόμενη ημέρα, η «αλήθεια» βρίσκεται διασκορπισμένη με μαύρο μελάνι σε ολόκληρη τη Βρετανία. Μια αλήθεια, όμως, όπως την είχαν ονειρευτεί τα κυβερνητικά στελέχη. Στις 16 Απριλίου, η εφημερίδα «Sun» κυκλοφορεί με τον τίτλο «The Truth», προσπαθώντας να εξηγήσει τι πραγματικά συνέβη στην καταστροφή του Χίλσμπορο, επιρρίπτοντας συγχρόνως ευθύνες στους κύριους υπεύθυνους.
«Κάποιοι οπαδοί έκλεβαν από τους νεκρούς, κάποιοι οπαδοί ουρούσαν πάνω στους γενναίους αστυνομικούς, κάποιοι οπαδοί χρησιμοποίησαν βία κατά των Αρχών». Η ιστορία που είχαν μηχανορραφήσει οι ιθύνοντες της εφημερίδας συνέχιζε ως εξής: «Μεθυσμένοι οπαδοί της Λίβερπουλ επιτέθηκαν κατά των ομάδων διάσωσης, οι οποίες προσπαθούσαν να επαναφέρουν στη ζωή τα θύματα της καταστροφής του Χίλσμπορο».
Η «Sun» είχε ταχθεί με το πλευρό της κυβέρνησης, διαιωνίζοντας ένα ψέμα που ατίμαζε τη μνήμη των νεκρών. Άμεσα, το Λίβερπουλ στράφηκε κατά της εφημερίδας. Το μποϊκοτάζ ήταν ισχυρό, με τους ανθρώπους της πόλης να μην δέχονται ούτε να τη… βλέπουν από εδώ και στο εξής.
Μετά από μερικές ημέρες, ο εκδότης της εφημερίδας, Κέλβιν Μακένζι τηλεφώνησε στον τότε προπονητή της Λίβερπουλ, Κένι Νταλγκλίς. «Πως μπορούμε να το διορθώσουμε;» τον ρώτησε. Η απάντηση του Σκωτσέζου ήταν σαφής. «Εκεί όπου γράφετε στον τίτλο «Η αλήθεια», βάλτε καλύτερα «Είπαμε ψέμματα». «Δεν μπορώ να το κάνω αυτό» ακούστηκε μια τετράμενη φωνή από την άλλη άκρη της γραμμής. «Τότε δεν μπορώ να σε βοηθήσω». Η στιχομυθία που αποκαλύφθηκε από τον θρύλο της Λίβερπουλ  περιέγραφε στον ακέραιο βαθμό την κατάσταση που βίωνε η «Sun». Ήταν όμως δική της επιλογή να ακολουθήσει αυτό τον δρόμο.
Πέρασαν 23 ολόκληρα χρόνια μέχρι τη στιγμή που η εφημερίδα αποφάσισε να ανακαλέσει. Στις 15 Απριλίου 2012, η «Sun» κυκλοφορεί με τίτλο «Η πραγματική αλήθεια». «Οι μπάτσοι κατηγόρησαν τους οπαδούς για να αποφύγουν την ευθύνη, 41 άνθρωποι θα μπορούσαν να είχαν σωθεί» μα το κυριότερο από όλα «σας ζητούμε συγγνώμη για τις ψευδείς αναφορές». Η… αλήθεια είχε αποκατασταθεί, όμως κατά το ήμισυ.

Η Justice Campaign φτάνει στη δικαίωση
Η υπόλοιπη αποκαταστάθηκε τέσσερα χρόνια αργότερα στα δικαστήρια, με την απόφαση της δικαιοσύνης να κάνει λόγο για πλήρη αμέλεια της αστυνομίας αλλά και των υπεύθυνων ασφαλείας. Τα θύματα πλέον είχαν αναπαυθεί εν ειρήνη και οι οικογένειές τους είχαν δικαιωθεί. Εξάλλου, το άξιζαν. Δεν είχαν μείνει άπραγοι μετά τις αρχικές δηλώσεις της αστυνομίας. Το τοπίο παρέμενε ομιχλώδες και εκείνοι εδώ και μια εικοσαετία ζητούσαν απαντήσεις.
Υπό την εισήγηση της Αν Γουίλιαμς, μητέρα που έχασε τον 15χρονο γιο της στην τραγωδία, οι οικογένειες συγκέντρωσαν τις δυνάμεις τους, δημιουργώντας ένα πολιορκητικό κλοιό γύρω από τα ανώτερα στελέχη της αστυνομίας. Το ταξίδι για την αναζήτηση της αλήθειας, για το τι πραγματικά συνέβη την αλησμόνητη εκείνη ημέρα είχε ξεκινήσει. Και δεν θα σταματούσε χωρίς τις κατάλληλες απαντήσεις.
Η ψυχή της Αν είχε προλάβει να γαληνέψει μερικώς, πριν αφήσει τελικά την τελευταία της πνοή το 2013. Μπορεί να μην άκουσε ποτέ την τελική απόφαση του δικαστηρίου, όμως ήξερε πως είχε βάλει το λιθαράκι της για την αντίστροφη μέτρηση. Για την αποκατάσταση της αλήθειας. Η κλεψύδρα είχε γυρίσει και αυτό δεν άλλαζε. Στις 26 Απριλίου του 2016, οι δικαστές κάνουν γνωστό πως η αστυνομία ήταν η κύρια υπαίτια. Μετά από πολλές μάχες, ο πόλεμος πλέον είχε ολοκληρωθεί.
Το ψέμα που κυκλοφορούσε ελεύθερο και αμαύρωνε τις μνήμες των θυμάτων έπνεε τα λοίσθια και η χαριστική βολή δόθηκε εκείνη την ημέρα. Η αναλγησία της κυβέρνησης και η φιλαργυρία της Sun δεν ήταν ικανές να αποκρύψουν την καταστροφή. Η αλήθεια έλαμψε και το Λίβερπουλ ανέπνευσε ξανά για πρώτη φορά.
Οι ψυχές των 96 ηρέμησαν, ο πόνος των αγαπημένων τους φθίνει χρόνο με το χρόνο και οι οπαδοί των «κόκκινων» θα θυμούνται για πάντα τα ονόματα τους, τραγουδώντας σε κάθε παιχνίδι για εκείνους, αλλά και για την ομάδα τους.
Το You will never walk alone θα συνεχίσει να ηχεί από άκρη σε άκρη του Anfield. Για τον ίδιο το σύλλογο αλλά και για τα θύματα, που τελευταία εικόνα που καθρεφτίστηκε στο βλέμμα τους ήταν οι κόκκινες φανέλες που τόσο αγαπούσαν…